(gr. ethos – zwyczaj) – ogół norm moralnych przyjętych w danej zbiorowości w danym czasie historycznym, w sensie filozoficznym etyka to nauka dotycząca moralności; zajmuje się rozróżnieniem tego, co jest dobre, a co złe. epikureizm – system filozoficzny stworzony przez greckiego myśliciela Epikura w IV/III w. p.n.e., według którego szczęście równa się przyjemności; w korzystaniu z przyjemności filozof zalecał jednak umiar

(gr. hedone – przyjemność, rozkosz) – doktryna filozoficzna uznająca indywidualną przyjemność za najwyższe dobro; za twórcę uważany jest Arystyp z Cyreny, uczeń Sokratesa

(gr. kalos kagatos – piękny i dobry) – idea harmonijnego połączenia piękna ciała, dobroci i dzielności moralnej w człowieku; idea ta przyświecała m.in. wychowawcom i nauczycielom w antycznej Grecji

(gr. sképtomai – obserwuję) – potocznie: powątpiewanie, krytycyzm; termin wywodzi się ze starożytnej Grecji, gdzie narodził się pogląd filozoficzny głoszący ograniczoność ludzkiego poznania

(gr. stoa – portyk, miejsce do spacerów) – system filozoficzny stworzony w starożytnych Atenach przez Zenona z Kition, a następnie rozwijany przez innych myślicieli; według etyki stoickiej człowiek może osiągnąć szczęście przez wewnętrzną dyscyplinę moralną, wypełnianie obowiązków i niepoddawanie się popędom