Interaktywna galeria zdjęć dotycząca pożytków występujących od przełomu marca i kwietnia do drugiej połowy września.

Przełom marca i kwietnia Wierzba iwa
Kwitnie najwcześniej z wierzb krajowych, bo już w marcu, na długo przed rozwojem liści. Nadaje się do wykorzystania głównie jako pożytek rozwojowy, który przygotowuje rodziny pszczele do sezonu i wpływa pozytywnie na ich liczebność oraz zdrowotność.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca zdjęcie wierzby iwy.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Wierzba iwa (Salix caprea L.).

Przełom kwietnia i maja Różne gatunki wierzb
Na terenach, gdzie rośnie ich dużo, mogą dawać wczesny pożytek towarowy. Na pożytki te przygotowujemy pszczele rodziny spontanicznie, szykując owady do zbiorów z rzepaku ozimego. Jeżeli pogoda dopisuje, powiększamy odpowiednio pojemność gniazd pszczelich, a jeżeli nie, to przygotowujemy rodziny do wykorzystania następnego pożytku.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca cztery zdjęcia różnych gatunków wierzb.
Na ilustracji umieszczono cztery punkty interaktywne. Każdy z nich znajduje się przy odpowiednim zdjęciu. Po kliknięciu wybranego punktu wyświetla się plansza. W przypadku punktu pierwszego plansza zawiera jedynie nagranie (plik dźwiękowy) tożsamy z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji. Plansze przy pozostałych punktach zawierają nazwę przedstawionej na danym zdjęciu rośliny.
Punkt pierwszy. Brak tekstu. 
Punkt drugi. Wierzba szara, łoza (Salix cinerea).
Punkt trzeci. Wierzba krucha (Salix x fragilis).
Punkt czwarty. Wierzba biała (Salix alba).

Okres od trzeciej dekady kwietnia do drugiej dekady maja Klony
Nie zawsze udaje się uzyskać z nich miód towarowy, choć jeśli warunki pogodowe sprzyjają, jest to osiągalne. Obowiązują przy tym takie same zasady poszerzania gniazd i miodni, jakie stosuje się w okresie wcześniejszym.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca cztery zdjęcia różnych gatunków klonów.
Na ilustracji umieszczono cztery punkty interaktywne. Każdy z nich znajduje się przy odpowiednim zdjęciu. Po kliknięciu wybranego punktu wyświetla się plansza. W przypadku punktu pierwszego plansza zawiera jedynie nagranie (plik dźwiękowy) tożsamy z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji. Plansze przy pozostałych punktach zawierają nazwę przedstawionej na danym zdjęciu rośliny.

Okres od trzeciej dekady kwietnia do trzeciej dekady maja Grusza
Dostarcza pszczołom więcej pyłku niż nektaru. Do dobrego zapylenia jednego hektara sadu gruszowego potrzebne są dwie lub trzy pszczele rodziny. Pnie prowadzimy identycznie jak w przypadku pożytku jabłoniowego.
Jabłoń
Pszczoły przynoszą z jabłoni do ula w ciągu całego dnia nektar i pyłek. Podczas kwitnienia koncentrujemy się głównie na poszerzaniu gniazd w szczególności węzą. Możemy pokusić się na poławianie obnóży pyłkowych. Jeżeli wywozimy pszczoły w celu zapylenia, to na jeden hektar sadu potrzeba około dwóch rodzin pszczelich średniej siły. Ze względu na możliwość rozlatywania się pszczół na inne kwitnące rośliny, poleca się zwiększanie ilości pszczelich rodzin do trzech, a nawet czterech rodzin na jeden hektar sadu.
Wiśnia
Wiśnie dostarczają pszczołom cennego pożytku rozwojowego. Kwiaty ich rozkwitają w ciągu całego dnia. Wydzielanie nektaru zaczyna się już w pąku, a pylenie następuje wkrótce po rozchyleniu się płatków korony. Oba procesy (nektarowania i pylenia) trwają w kwiecie dwa lub trzy dni. Należy o tym pamiętać, dobierając termin przywozu pszczół na ten pożytek. Do zapylenia jednego hektara sadu wiśniowego zaleca się od czterech do sześciu rodzin pszczelich.
Mniszek pospolity
Mniszek pospolity występuje na łąkach, pastwiskach, sadach i w ogródkach. Do dobrego nektarowania wymaga ciepłej pogody, podczas której pszczoły przynoszą obfity wziątek (od trzech do pięciu kilogramów). Przy pogodzie mniej sprzyjającej zbierają dużo pyłku. Mniszek pospolity może odciągać pszczoły od zapylania sadów.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca cztery zdjęcia różnych gatunków roślin.
Na ilustracji umieszczono dwa punkty interaktywne. Każdy z nich znajduje się przy odpowiednim zdjęciu. Po kliknięciu wybranego punktu wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Grusza (Pyrus L.).
Punkt drugi. Jabłoń (Malus Mill.).
Punkt trzeci. Wiśnia (Cerasus Mill.).
Punkt czwarty. Mniszek pospolity (Taraxacum officinale).

Okres od pierwszej dekady maja do trzeciej dekady maja Rzepak ozimy
Rzepak ozimy jest pierwszym pewnym źródłem nektaru i pyłku towarowego. Roślina ta ze względu na specyficzne nektarowanie, którego nasilenie przypada na pierwsze od siedmiu do dziesięciu dni kwitnienia, jest bardzo cenną rośliną pyłkodajną. Od pozyskiwania obnóży na rzepaku zwykle już kontynuuje się ich poławianie z innych roślin, do połowy lub końca lipca. W czasie trwania wziątku rzepakowego rodzina może bez uszczerbku dla zbiorów odbudować trzy lub cztery ramki węzy. Do zapylenia jednego hektara rzepaku ozimego wystarczy jedna lub dwie rodziny pszczele.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca kwitnący rzepak ozimy. Kwiatostan kwitnącego rzepaku składa się z wielu drobnych kwiatów zebranych w gęstą wiechę. Kwiaty są ułożone na szypułkach i rozwijają się na szczytach pędów. Pojedynczy kwiat rzepaku składa się z czterech szerokich płatków korony o intensywnie żółtej barwie. W każdym kwiecie znajdują się cztery pręciki zakończone żółtymi pylnikami, a także jeden słupek.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Rzepak ozimy (Brassica napus L.).

Okres od pierwszej dekady czerwca do drugiej dekady czerwca Robinia akacjowa
Robinia akacjowa należy do najbardziej miododajnych drzew w Polsce. Nektaruje obficie podczas bezwietrznych i upalnych dni. Wtedy płatki są mniej sztywne i pszczoły mogą łatwiej dostać się do nektarnika. W okresie trwania pożytku akacjowego większą uwagę zwraca się na zabiegi przeciwrójkowe. Wszystkie metody muszą przewidywać intensywną zabudowę i silne przewietrzanie gniazda.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca robinię akacjową. Kwiatostan robinii akacjowej składa się z wielu drobnych, białych kwiatów zebranych w wiechy. Kwiaty tej rośliny złożone są z pięciu płatków korony, pięciu działek kielicha i licznych pręcików. Mają typowy wygląd roślin motylkowych. Płatki Na górze znajduje się jeden duży płatek. Dwa dolne płatki są mniejsze i tworzą łódeczkę, ochraniającą pręciki i słupek. Pozostałe płatki, nazywane skrzydełkami, znajdują się po bokach, otulając łódeczkę. Wszystkie płatki mają białą barwę.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia L.).

Okres od trzeciej dekady maja do drugiej dekady czerwca Malina właściwa
W Polsce malina właściwa rośnie w lasach, zaroślach, na zrębach i plantacjach. Dostarcza pszczołom obfitego pożytku nektarowego i pyłkowego. Rodzinom pszczelim w tym czasie należy zapewnić właściwą pojemność gniazda. Brak miejsca na znoszenie i przeróbkę nektaru zawsze powoduje zmniejszenie zbiorów miodu towarowego, a poza tym bardzo szybko wywołuje nastrój rojowy. Do zapylenia jednego hektara plantacji maliny właściwej wystarczą dwie lub trzy rodziny pszczele. Wywożąc pszczoły na plantacje maliny, należy liczyć się z ryzykiem zatrucia pestycydami.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca kwitnącą malinę właściwą. Kwiatostan ma formę wiechy. Składa się z wielu kwiatów rozwijających się na końcach pędów. Pojedynczy kwiat zbudowany jest z pięciu płatków korony, które są zrośnięte u podstawy i tworzą kielich. Płatki mają białą barwę. Wewnątrz korony kwiatu znajduje się wiele długich pręcików. Kwiat dodatkowo otacza pięć podłużnych, zielonych listków, które wyrastają z podstawy kielicha.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Malina właściwa (Rubus idaeus L.).

Okres od drugiej dekady czerwca do trzeciej dekady czerwca Facelia błękitna
Należy do najlepszych roślin miododajnych i pyłkodajnych, najlepiej nektaruje z siewów wczesnowiosennych. Facelia kwitnie od rana do wieczora i przez cały dzień dostarcza pszczołom nektaru i pyłku. Pszczoły odwiedzają facelię przez cały dzień, z nasileniem w godzinach od dziewiątej do siedemnastej. W związku z tym wszelkie prace zapewniające właściwą pojemność gniazda wykonujemy najlepiej wczesnym rankiem. Do zapylenia jednego hektara plantacji facelii błękitnej wystarczy od dwóch do czterech rodzin pszczelich.
Lipa szerokolistna
Jest jednym z dwóch gatunków lip występujących w stanie dzikim. Lipy od najdawniejszych czasów są zaliczane do najlepszych roślin miododajnych. Miód towarowy można uzyskać tylko z takiej pasieki, w której liczba pni będzie dostosowana do liczby drzew lipowych. Przed spodziewanym zakończeniem pożytku z lipy dokonujemy ograniczenia matki w czerwieniu.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca dwa zdjęcia różnych gatunków roślin. Pierwsze zdjęcie przedstawia facelię błękitną. Kwiatostan tej rośliny składa się z licznych drobnych kwiatów zebranych w długie, smukłe grona. Kwiaty mają jasnoniebieską barwę, natomiast ich kielichy pokryte są białymi, włosowatymi włóknami. W środku każdego kwiatu znajdują się pręciki, które są znacznie dłuższe niż płatki korony. Mają postać cienkich nitek. Pręciki mają ciemnoniebieską barwę, kontrastującą z płatkami. Drugie zdjęcie przedstawia kwitnącą lipę szerokolistną. Kwiatostan lipy szerokolistnej ma kształt kłosa składającego się z wielu pojedynczych kwiatków zebranych razem. Każdy kwiat składa się z pięciu płatków korony o okrągłym kształcie. Płatki mają jasnożółtą barwę. W środku kwiatu znajdują się pręciki, które są znacznie dłuższe niż płatki korony. Są one cienkie i giętkie, a na ich końcach znajdują się małe, kuliste, żółte pylniki.
Na ilustracji umieszczono dwa punkty interaktywne. Każdy z nich znajduje się przy odpowiednim zdjęciu. Po kliknięciu wybranego punktu wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Facelia błękitna (Phacelia tanacetifolia Benth.).
Punkt drugi. Lipa szerokolistna (Tilia platyphyllos L.).

Okres od trzeciej dekady czerwca do pierwszej dekady lipca Lipa drobnolistna
Lipa drobnolistna do spółki z lipą szerokolistną mogą dostarczyć ciągłego pożytku przez okres sześciu/siedmiu tygodni. Zabiegi w pasiece powinny w tym czasie prowadzić głównie do ograniczania matek w czerwieniu. W celu uzyskania miodu gatunkowego z nadstawek należy odwirować miód z poprzedniego pożytku. Pożytek lipowy jest także dobrym pożytkiem pyłkodajnym.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca kwitnącą lipę drobnolistną. Kwiaty lipy drobnolistnej rosną w pęczkach po kilka sztuk. Charakteryzują się kremową barwą. Pojedynczy kwiat składa się z pięciu płatków korony, które tworzą dzwonkowaty kształt. Pręciki są zbliżone wielkością do płatków korony.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Lipa drobnolistna (Tilia cordata).

Okres od trzeciej dekady czerwca do drugiej dekady lipca Fasola wielokwiatowa
Kwiaty fasoli rozkwitają we wczesnych godzinach rannych. Nektar zaczyna wydzielać się w pąkach w dniu poprzedzającym rozkwitanie. Pąki takie są często przegryzane przez trzmiele i przez te otwory pszczoły pobierają nektar. Wywożąc pszczoły na pożytek fasolowy, należy pamiętać o zaopatrzeniu pni pszczelich w pierzgę, gdyż fasola nie dostarcza pyłku. Do dobrego zapylenia jednego hektara fasoli wystarczą dwa rodziny pszczele.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca kwitnącą fasolę. Łodyga zakończona jest kwiatostanem w postaci grona, składającego się z kilku motylkowatych kwiatów. Pojedynczy kwiat złożony jest z pięciu płatków. Na górze znajduje się jeden duży płatek. Dwa dolne płatki są mniejsze i tworzą łódeczkę, ochraniającą pręciki i słupek. Pozostałe płatki, nazywane skrzydełkami, znajdują się po bokach , otulając łódeczkę. Wszystkie płatki mają czerwoną barwę. Przedstawione na zdjęciu kwiaty w większości są zbite w podłużne pąki, które dopiero się rozwijają. Łodygę fasoli porastają liście złożone z kilku listków o jajowatym kształcie.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Fasola (Phaseolus L.).

Okres od pierwszej dekady lipca do pierwszej dekady sierpnia Gryka zwyczajna
Gryka jest bardzo dobrą rośliną nektarodajną i pyłkodajną. Kwiaty jej rozkwitają w godzinach rannych, a wkrótce po rozkwitnięciu pylą i nektarują tylko do południa. Ze względu na to, że nektarniki są odkryte, nektar łatwo ulega wysuszeniu lub wypłukaniu. Dobremu nektarowaniu sprzyja ciepła słoneczna pogoda i duża wilgotność gleby i powietrza. Do dobrego zapylenia jednego hektara uprawy zaleca się przywiezienie na plantację od dwóch do czterech pni.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca kwitnącą grykę zwyczajną. Kwiatostany gryki to wiechy, składające się z wielu drobnych kwiatów, zebrane w gęsty, stożkowaty kłos. Pojedynczy kwiat gryki jest mały. Składa się z pięciu płatków. Płatki mają jasnoróżowy kolor, a ich kształt przypomina serce. W środku kwiatu znajdują się pręciki.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Gryka (Fagopyrum Mill.).

Okres od drugiej dekady lipca do pierwszej dekady sierpnia Malina jesienna
W Polsce malina jesienna jest uprawiana na plantacjach. Dostarcza pszczołom obfitego pożytku nektarowego i pyłkowego w okresie pełni lata. Rodzinom pszczelim należy wtedy zapewnić właściwą pojemność gniazda. Brak miejsca na znoszenie i przeróbkę nektaru zawsze powoduje zmniejszenie zbiorów miodu towarowego, a poza tym bardzo ogranicza matkę w czerwieniu. Do zapylenia jednego hektara plantacji maliny właściwej wystarczą dwie lub trzy rodziny pszczele. W przypadku maliny jesiennej nie ma ryzyka zatruć pestycydami, gdyż plantatorzy ich praktycznie nie stosują.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca zdjęcie maliny jesiennej. Malina jesienna to krzew posiadający rozgałęzione pędy, które są pokryte cierniami. Liście maliny jesiennej są trójlistkowe, ciemnozielone i nieco błyszczące. Są postrzępione na brzegach. Niedojrzałe owoce maliny mają zieloną barwę i kulisty kształt. Skórka owoców jest pokryta drobnymi, jasnymi włoskami. Kwiaty maliny jesiennej są białe i posiadają pięć płatków, które u nasady są zrośnięte w kielich. Wewnątrz kielicha znajdują się pręciki tworzące pierścień wokół słupka.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Malina jesienna.

Cały sierpień Nawłoć późna
Przed wędrówką na pożytek nawłociowy, należy zadbać przede wszystkim o terminowe doprowadzenie rodziny do pełnej gotowości roboczej. Nie można więc przed pożytkiem nawłociowym ograniczać matki w czerwieniu. Jeżeli w czasie trwania wcześniejszych pożytków stosuje się kratę odgrodową, to tylko w celu oddzielenia miodni od gniazda. W razie braku pożytku rozwojowego należy podkarmiać rodziny w celu utrzymania czerwienia matek.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca zdjęcie nawłoci późnej. Kwiatostan nawłoci późnej składa się z drobnych kwiatów zebranych w koszyczki, które z kolei są zebrane w luźne, wiechowate grona. Okrywa koszyczków jest dzwonkowata, składająca się z zielonych listków. Na brzegach koszyczka występują kwiaty języczkowate, nieco dłuższe od wewnętrznych rurkowatych. Ich płatki mają żółtą barwę.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Nawłoć późna (Solidago gigantea Aiton).

Okres od drugiej połowy lipca do drugiej połowy sierpnia Słonecznik zwyczajny
Słonecznik jest dobrą rośliną miododajną i pyłkodajną. Przygotowując rodziny pszczele do wykorzystania pożytku słonecznikowego, należy stosować podobne metody, jak w przypadku pożytku nawłociowego. Do dobrego zapylenia zaleca się jedna lub dwie rodziny pszczele na jeden hektar plantacji.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca zdjęcie słonecznika zwyczajnego. Kwiaty słonecznika zebrane są w duże kwiatostany w postaci koszyczka. Dno kwiatostanowe jest płaskie. Osadzono na nim gęsto bezszypułkowe, drobne kwiaty. Jako kwiaty brzeżne umieszczone są kwiaty języczkowe. Mają jaskrawożółtą barwę. Wewnątrz znajdują się kwiaty rurkowate o barwie brunatnej. Kwiaty brzeżne są dużo większe od wewnętrznych. Łodygę słonecznika porastają dużej wielkości sercowate liście.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Słonecznik (Helianthus L.).

Okres od drugiej połowy sierpnia do drugiej połowy września Wrzos
Pożytek wrzosowy trwa około jednego miesiąca. Pnie wywożone na ten pożytek powinny posiadać dużą ilość pszczół lotnych i czerwiu krytego oraz małą ilość czerwiu otwartego. Rodziny przebywające na wrzosach doskonale się rozwijają i są lepiej przygotowane do zimowli i wykorzystania wczesnych pożytków aniżeli owady w pasiekach od lipca pozbawionych naturalnych wziątków. Przy wyborze wrzosowisk należy dawać pierwszeństwo młodym i silnie nasłonecznionym, które kwitną równomiernie i lepiej nektarują od starszych i zacienionych. Od jakości wrzosowisk uzależniony jest termin przywiezienia pni. Na młodych, dobrze oświetlonych i zwartych wrzosowiskach można ustawiać ule zaraz w pierwszych dwóch lub trzech dniach kwitnienia wrzosów, gdyż pszczoły od razu znajdą potrzebną dla siebie ilość kwiatów w bezpośrednim sąsiedztwie pasieki. Na wrzosowiska gorsze, przerzedzone, zacienione i z przewagą starych krzewinek lepiej jest przyjeżdżać przynajmniej w tydzień od ukazania się pierwszych kwiatów, żeby nie narażać pszczół na dalekie loty i niepotrzebne zużywanie sił w okresie słabszego jeszcze kwitnięcia roślin. Nigdy nie należy zwlekać z powrotem do czasu całkowitego przekwitnięcia wrzosu, gdyż przybytki nektaru z ostatnich kwiatów są minimalne.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca zdjęcie wrzosu zwyczajnego. Jest to roślina, której kwiatostan składa się z wielu małych, dzwonkowatych kwiatów, zebranych w grona. Kwiaty wrzosu zwyczajnego mają różowo‑fioletowy kolor. 
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Wrzos zwyczajny (Calluna vulgaris).

Interaktywna galeria zdjęć dotycząca pożytków spadziowych występujących od połowy maja do końca listopada.

Okres od połowy maja do drugiej końca sierpnia Spadź liściasta
Charakteryzuje się nieregularnym, spontanicznym występowaniem, przez co nie daje się przewidzieć ani co do terminu, ani miejsca. Na pożytek ten rodziny pszczele muszą być przygotowana jak na wykorzystanie obfitego pożytku nektarowego.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca trzy zdjęcia różnych przykładów spadzi liściastej. Pierwsze zdjęcie przedstawia zbliżenie na liście lipy. Mają one charakterystyczny sercowaty lub okrągławy kształt. Ich brzegi są mocno ząbkowane. Liście lipy złożone są z pięciu głównych nerwów, które rozchodzą się promieniście od nasady liścia. Powierzchnia liścia jest gładka i błyszcząca. Kolor jest ciemnozielony. Drugie zdjęcie przedstawia zbliżenie na liście dębu. Mają one bardzo charakterystyczny kształt. W zarysie są odwrotnie jajowate, u nasady sercowate, z wyraźnymi uszkami. Liście dębu są krótkoogonkowe. Mają ciemnozieloną barwę. Trzecie zdjęcie przedstawia zbliżenie na liście brzozy. Mają one niewielkie rozmiary. Charakteryzują się eliptycznym lub sercowatym kształtem. Liście brzozy mają delikatną, gładką powierzchnię, która jest lekko błyszcząca. Kolor jest jasnozielony. Liście brzozy są pojedyncze i odstające na krótkich ogonkach.
Na ilustracji umieszczono cztery punkty interaktywne. Każdy z nich znajduje się przy odpowiednim zdjęciu. Po kliknięciu wybranego punktu wyświetla się plansza. W przypadku punktu pierwszego plansza zawiera jedynie nagranie (plik dźwiękowy) tożsamy z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji. Plansze przy pozostałych punktach zawierają nazwę przedstawionej na danym zdjęciu rośliny.
Punkt pierwszy. Brak tekstu.
Punkt drugi. Lipa (Tilia).
Punkt trzeci. Dąb (Quercus L.).
Punkt czwarty. Brzoza (Betula L.).

Okres od końca maja do pierwszej połowy czerwca Spadź iglasta świerkowa
Pojawia się na ogół co roku. Spadziujące świerki spotyka się w starym drzewostanie dużych zespołów leśnych, rosnących na ciężkim, bezwapiennym, gliniastym gruncie. Rodziny pszczele nastawione na wykorzystanie spadzi muszą mieć silne pnie. Na żadnym z poprzedzających spadź pożytków nie ogranicza się matek pszczelich w czerwieniu. W gniazdach konieczny jest zapas miodu od pięciu do dziesięciu kilogramów. W rodzinach pszczelich powinno znajdować się dużo czerwiu, gdyż wysokie przybytki dzienne bardzo wyczerpują pszczoły zbieraczki, które muszą być zastępowane młodszymi robotnicami. Gromadzony miód spadziowy należy odbierać, gdy tylko zostaną wypełnione plastry w nadstawkach, gdyż w innym przypadku pszczoły gromadzić go będą w gniazdowych plastrach z czerwiem.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca zbliżenie na świerk. Jest to drzewo iglaste, którego gałęzie rosną gęsto i równomiernie, a jego igły są krótkie, sztywne i ostre, osadzone pojedynczo na gałązkach. Kolor igieł jest ciemnozielony. Z jednej gałęzi zwisa szyszka. Ma ona podłużny, lekko stożkowaty kształt. Jest ona dość długa. Składa się z licznych łusek okrywających nasiona. Łuski mają ciemnobrązową barwę.
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Świerk (Picea A. Dietr.).

Okres od połowy czerwca do końca września Spadź iglasta jodłowa
Na spadź jodłową wywozi się tylko pnie o dużej sile. Termin wyjazdu uzależniamy od informacji o pojawieniu się spadzi. Na jednym stanowisku pasieki wędrownej możemy ustawić od sześćdziesięciu do siedemdziesięciu rodzin pszczelich. Pożytek spadziowy pozbawiony jest pyłku, na czas występowania spadzi musimy dostarczyć pszczołom pokarmu pyłkowego. Wywożąc rodziny pszczele na pożytek spadziowy, musimy zapewnić im dostęp do wody. Przed wyjazdem plastry w nadstawkach powinny być puste, gwarantuje to czysty miód spadziowy. Powrót pni ze spadzi konieczny jest zaraz po zakończeniu wziątku.
Pod planszą z powyższymi informacjami znajduje się ilustracja interaktywna przedstawiająca zbliżenie na jodłę. Jodła to drzewo iglaste o wygiętych gałęziach, które porastają długie, miękkie i giętkie igły. Są one zaokrąglone na końcach. Igły mają ciemnozieloną barwę. 
Na ilustracji umieszczono jeden punkt interaktywny, po kliknięciu którego wyświetla się plansza z nazwą przedstawionej rośliny oraz nagraniem (plikiem dźwiękowym) tożsamym z treścią zamieszczoną powyżej ilustracji.
Punkt pierwszy. Jodła (Abies Mill.).