Ilustracja przedstawia schemat instalacji solarnej z zasobnikiem biwalentnym.

W centralnej części schematu znajduje się największy element ukazany jako czerwono‑niebieski prostokąt. Prostokąt symbolizuje biwalentny zasobnik ciepła. W połowie wysokości zbiornika znajduje się poziomo włożony element wyglądający jak śruba, jest to grzałka elektryczna. Grzałka oddziela czerwoną część prostokąta (górną) od niebieskiej (dolnej). Do części czerwonej podłączony jest prostokąt z napisem T3. Do części niebieskiej podpięty jest prostokąt oznaczony T2. Są to czujniki. Zasobnik połączony jest liniami z innymi elementami schematu. Jedna z trzech niebieskich linii, poprowadzona z dolnej części zasobnika biegnie w lewo, przechodzi przez zawór odcinający. Następnie skręca do góry i prowadzi od średniej wielkości, w odniesieniu do innych elementów schematu, prostokąta zorientowanego pionowo, znajdującego się po lewej stronie schematu. Jest to grupa pompowa. W prostokącie znajduje się kilka symboli oznaczających: zawór zwrotny, zawory odcinające, pompę. Linia przechodzi pionowo przez zbiornik, ale przed wyjściem za górną linię grupy pompowej rozdwaja się i jedna z odnóg skręca w prawo do zbiornika z płynem solarnym oznaczonego czerwonym prostokątem o zaokrąglonych rogach. Po przejściu przez grupę pompową niebieska linia prowadzi do elementu umiejscowionego w lewym górnym rogu schematu. Jest to kolektor słoneczny przedstawiony za pomocą ukośnie zorientowanego podłużnego, wąskiego prostokąta. W kierunku prostokąta biegną prostopadle do niego żółte strzałki - są to promienie słoneczne. Do górnej części kolektora prowadzi linia z czujnika opisanego T1. Czujnik połączony jest przerywaną szarą linią z regulatorem systemu solarnego, przedstawionego za pomocą białego prostokąta zamkniętego w szarym prostokącie, na którym u dołu znajduje się w rzędzie pięć okręgów. Regulator połączony jest szarą, przerywaną linią z grupą pompową oraz z czujnikiem T2 zlokalizowanym przy biwalentnym zasobniku ciepła. Linia, która wychodzi z górnej części kolektora słonecznego, zmieniła kolor na czerwony. Poprowadzona jest przez element opisany jako zawór odpowietrzający. Następnie biegnie w dół, poprowadzona jest przez czarno‑biały mały prostokąt oznaczający zawór zwrotny, przechodzi przez zawór odcinający i łączy się z biwalentnym zasobnikiem ciepła, w połowie jego wysokości. Druga niebieska linia poprowadzona od zasobnika ciepła przechodzi przez zawór odcinający, następnie przez pompę i zawór zwrotny, kolejny zawór odcinający prowadząc do prostokąta z piktogramem ognia, jest to kocioł c.o. Od prostokąta ciągnie się w prawo niebieska linia. Rozdwaja się. Jej pierwsza część prowadzi do małego, czerwonego naczynia przeponowego, druga przechodzi przez zawór odcinający i kończy bieg. Od prostokąta z rysunkiem ognia prowadzą dwie czerwone linie. Pierwsza, biegnąca w lewo, przechodzi przez zawód odcinający, następnie skręca do góry, znów w lewo, i po przejściu przez zawór odcinający łączy się z biwalentnym zasobnikiem ciepła, konkretnie z jego górną częścią o kolorze czerwonym. Druga czerwona linia przechodzi przez zawór odcinający, skręca do góry i po przejściu przez kolejny zawór, pompę oraz zawór zwrotny skręca do prostokąta pokrytego cegiełkami, w którym narysowane są czerwone płotki, jest to obieg grzewczy. Po przejściu przez prostokąt linia zmienia kolor na niebieski. Biegnie w dół, rozdwaja się. Pierwsza jej część prowadzi do zaworu umiejscowionego na drugiej czerwonej linii poprowadzonej od kotła. Druga biegnie dalej w dół, skręca w prawo i po przejściu przez zawór odwracający łączy się z prostokątem, w którym znajduje się symbol ognia. Na górze schematu, na wysokości prostokąta z rysunkiem ognia w środku, znajduje się kolejny regulator systemu solarnego. Regulator połączony jest przerywanymi szarymi liniami z prostokątem pokrytym cegiełkami, wcześniej przechodząc przez czujnik; zaworami, prostokątem z symbolem ognia, oraz czujnikiem T3 ulokowanym przy biwalentnym zasobniku ciepła. Od zasobnika poprowadzone są jeszcze dwie linie. Pierwsza, czerwona, wychodzi z górnej części zasobnika i prowadzi do symbolu przeponowego naczynia zbiorczego. Druga, niebieska, prowadzi do małego zbiornika solarnego.
Na schemacie znajduje się jedenaście znaczników, pod którymi znajdują się treści odnoszące się do elementów instalacji solarnej.

1. Kolektory słoneczne
Znacznik numer jeden umiejscowiony jest w lewym górnym rogu schematu obok żółtych ukośnych strzałek, symbolizujących promienie słoneczne, skierowanych prostopadle do ukośnie zorientowanego przedmiotu - kolektora.
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
Kolektory słoneczne zamieniają energię promieniowania słonecznego w ciepło służące do podgrzewania wody użytkowej (c.w.u.). Mogą to być kolektory próżniowe rurowe, składające się z dwóch koncentrycznych szklanych rurek oddzielonych próżnią, lub kolektory płaskie z płytką z rurkami miedzianymi, którymi przepływa czynnik roboczy.
Pod tekstem znajdują się dwie ilustracje.
Pierwsza, podpisana przekrój kolektora płaskiego, przedstawia dwie rury ułożone równolegle do siebie, między rurami widoczna jest przestrzeń. Rury osadzone są na kilku płaskich warstwach. Nad rurkami znajdują się dwie kolejne warstwy. Obok jednej z rur umiejscowiony został zielony element o kształcie walca, krótszy niż długość rur.
Druga, podpisana przekrój kolektora rurowego, przedstawia dwie, położone równolegle względem siebie, rury. Między rurami widoczna jest przestrzeń. Pod rurami znajdują się zaokrąglone podkładki. Rury, jak i elementy pod rurami przymocowane są do elementu o kształcie prostopadłościanu, przez który przechodzą dwa pręty.

2.  Zawór odpowietrzający
Znacznik numer dwa umiejscowiony jest na rurze, poprowadzonej z kolektora, oznaczonej na schemacie czerwoną linią, nieco powyżej kolektora.
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
W górnej części kolektorów i jednocześnie w najwyższym punkcie instalacji umieszczony jest zawór odpowietrzający, który służy do odpowietrzania instalacji podczas jej napełniania. Na co dzień zawór ten powinien być szczelnie zamknięty, tak aby nie wydostawały się z niego pary glikolu, co mogłoby powodować ubytki czynnika roboczego w instalacji.
Poniżej znajduje się ilustracja, zatytułowana Budowa zaworu odpowietrzającego, przedstawiająca dwa rzuty przedmiotu. Przedmiot ma korpus o kształcie walca, na górze znajduje się element o większej średnicy niż korpus. Element ma kształt pierścienia, nałożony jest na korpus. Do górnej podstawy korpusu przytwierdzony został mały element o kształcie walca i chropowatej powierzchni. Na górnej połowie elementy widoczne są pionowe nacięcia. Poniżej pierścienia na powierzchni korpusu urządzenia widoczny jest wąski pas o chropowatej strukturze. Na dole urządzenia znajduje się część o mniejszej średnicy niż korpus. Dół przyrządu składa się z zaokrąglonego czubka, elementu o kształcie walca znajdującego się nad nim oraz kanciastego pierścienia.

3. Regulator systemu solarnego
Trzeci znacznik umiejscowiony jest obok białego prostokąta zamkniętego w szarym prostokącie, na którym u dołu znajduje się w rzędzie pięć okręgów.
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
Regulator systemu solarnego steruje pracą pompy obiegowej na podstawie sygnałów otrzymywanych z czujników temperatury: T2 (temperatura wody w zbiorniku) i T1 (temperatura glikolu w kolektorach). Jeśli różnica temperatur jest mała, zwykle poniżej 6⁰C, regulator wyłącza pompę solarną. Różnice temperatur dla włączenia i wyłączenia pompy solarnej ustawia się na regulatorze. Po zaprogramowaniu pracą regulatora zarządza algorytm. Zadaniem regulatora jest jak najbardziej efektywne podgrzanie wody w zasobie.

4. Grupa pompowa
Czwarty znacznik znajduje się obok średniej wielkości, w odniesieniu do innych elementów schematu, prostokąta zorientowanego pionowo, znajdującego się po lewej stronie schematu. W prostokącie znajduje się kilka symboli oznaczających: zawór zwrotny, zawory odcinające, pompę.
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
W grupie pompowej, na zasilaniu zbiornika, powinien znajdować się separator powietrza, który będzie odprowadzał pęcherzyki powietrza wytwarzające się przy podgrzewaniu glikolu do wyższych temperatur. Obecność powietrza w instalacji obniża jej sprawność, a brak tego elementu oznacza konieczność ręcznego odpowietrzania instalacji.
Zawór napełniający, odcinający i spustowy (armatura do napełniania i płukania) zwykle znajdują się w grupie pompowej. W innym razie muszą być zamontowane na instalacji za zbiornikiem na drodze do kolektorów. Umożliwiają płukanie i napełnianie instalacji glikolem podczas jej uruchamiania. 
Rotametr, czyli przepływomierz pływakowy, pozwala zmierzyć natężenie przepływu czynnika roboczego. Ma postać szklanej rurki z pływakiem w środku. 
Pompa solarna pompuje czynnik roboczy w instalacji. 
Zawór zwrotny zapobiega cofaniu się czynnika roboczego, a termometr tarczowy pozwala odczytać jego temperaturę po powrocie i na wejściu do kolektorów. 
Manometr sprężynowy rurkowy wskazuje ciśnienie panujące w instalacji.  
Zawór bezpieczeństwa chroni instalację przed ciśnieniem powyżej 6 barów, które może być groźne dla instalacji. Ciśnienie w instalacji solarnej powinno wynosić 2 bary.
Pod tekstem widoczne są dwa schematy ukazujące budowę grupy pompowej.
Schemat pierwszy prezentuje budowę wewnętrzną. Widoczny jest przyrząd o kształcie prostopadłościanu. Na froncie urządzenia widać dwie tarcze ze wskazówkami. Tarcze opisane są jako termometry tarczowe. Na górze po prawej stronie znajdują się połączone elementy takie jak: zawór bezpieczeństwa 6 barów i manometr, przyłącze przeponowego naczynia wzbiorczego, zawór napełniający. Niżej znajduje się element opisany jako pompa solarna.
Drugi schemat przedstawia budowę zewnętrzną. W centralnym punkcie schematu znajduje się prostokąt. Przez prostokąt poprowadzone są, równolegle do siebie dwie pionowe linie. Od pierwszej pionowej linii przechodzącej przez prostokąt poprowadzona jest w dół czerwona strzałka opisana: zasilanie zbiornika c.w.u („gorący glikol”). Na pierwszej linii znajdują się cztery elementy. Pierwszy symbolizujący zawór odcinający jest połączeniem dwóch trójkątów stykających się wierzchołkami. Symbol jest zorientowany pionowo. Z punktu styku wierzchołków poprowadzona jest w lewo linia zakończona prostopadle ułożoną względem niej linią. Linie stykają się w połowie wysokości linii pionowej. Drugi symbol jest to zawijas zamknięty w okręgu. Symbol jest oznaczeniem termometru tarczowego. Trzeci znak to prostokąt zorientowany pionowo, przez który z lewego dolnego rogu do rogu prawego górnego przebiega przekątna. Na końcu przekątnej u góry znajduje się czarny punkt. Jest to znaczenia zaworu zwrotnego. Ostatni symbol w linii składa się ze strzałki poprowadzonej na lewo od linii skręcającej ku górze. Jest to oznaczenia separatora powietrza. Do drugiej pionowej linii poprowadzona została od dołu strzałka o kolorze niebieskim. Obok strzałki znajduje się tekst: powrót do kolektorów („zimny glikol”). Na drugiej linii poprowadzonej przez prostokąt znajdują się od dołu: rotometr przedstawiony za pomocą kwadratu, w którym znajdują się dwie pionowe linie, od każdej z linii odchodzą symetrycznie dwie ukośne zorientowane linie od każdego z końców dwóch linii. Kolejny symbol umiejscowiony został na poziomej odnodze linii głównej symbolizuje zawór spustowy. Jest połączeniem dwóch trójkątów stykających się wierzchołkami. Symbol jest zorientowany poziomo. Z punktu styku wierzchołków poprowadzona jest w górę linia zakończona prostopadle ułożoną względem niej linią. Linie stykają się w połowie wysokości linii pionowej. Wyżej na linii głównej znajduje się znak symbolizujący zawór odcinający. Jest połączeniem dwóch trójkątów stykających sie wierzchołkami. Symbol jest zorientowany pionowo. Z punktu styku wierzchołków poprowadzona jest w lewo linia zakończona prostopadle ułożoną względem niej linią. Linie stykają się w połowie wysokości linii pionowej. Powyżej widoczny jest okrąg od punktu wysuniętego najbardziej do góry poprowadzone są, symetrycznie do siebie, w dół, dwie linie ukośne. Trzeci następny to prostokąt zorientowany pionowo, przez który z prawego dolnego rogu do rogu lewego górnego przebiega przekątna. Na końcu przekątnej u dołu znajduje się czarny punkt. Jest to znaczenia zaworu zwrotnego. Powyżej jest widoczny symbol termometru tarczowego, a wyżej znów zaworu odcinającego. Na górze linii pionowej znajduje się czarny punkt, od którego poprowadzona jest w prawo linia. Linia rozdwaja się. Jej pierwsza odnoga biegnie do góry. Na linii znajdują się dwie prostopadle ułożone do siebie strzałki stykające się wierzchołkami, wyżej znajduje się zygzak, do niego poprowadzona jest linia z opisem: Zawór bezpieczeństwa. Druga odnoga prowadzi dalej w prawo. Na linii umieszczona jest literka pe zamknięta w okręgu, obok widoczny jest podpis: manometr. Linia ponownie rozdwaja się. Jej pierwsza odnoga skręca w dół, prowadząc do zaworu napełniającego oznaczonego symbolem tożsamym do zaworu odcinającego. Druga odnoga prowadzi w prawo i kończy bieg. Przy końcu linii znajduje się napis: przyłącze przeponowego naczynia wzbiorczego.

5. Biwalentny zasobnik ciepła
Znacznik z cyfrą pięć znajduje się pod największym elementem schematu przedstawionym jako czerwono‑niebieski prostokąt. W połowie wysokości prostokąta znajduje się poziomo wetknięty element oddzielający czerwoną część prostokąta (górną) od niebieskiej (dolnej).
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
Biwalentny zasobnik ciepła wyposażony w dwie wężownice, z których dolna podłączona jest do kolektora dachowego, a górna do kotła na paliwo stałe. Urządzenie wykonane jest z blachy stalowej pokrytej emalią lub blachy nierdzewnej z elektrodą magnezową. Zabezpieczenie antykorozyjne wymaga okresowej kontroli. Zbiornik współpracuje z instalacją solarną i dowolnym rodzajem kotła. W okresie letnim kolektory dachowe pokrywają zapotrzebowanie na ciepłą wodę.
Poniżej znajduje się schemat zasobnika. Przyrząd ukazany jest w dwóch rzutach.
Na pierwszym przedstawiony jest zewnętrzny wygląd zasobnika. Na grafice widoczny jest prostokąt, przez który poprowadzona jest pionowa linia. Po lewej stronie od linii znajdują się dwa otwory rewizyjne. Otwory umiejscowione są w jednej pionowej linii w sporym odstępie - pierwszy bliżej górnej podstawy, drugi bliżej dolnej. Po prawej stronie od linii widoczne jest siedem otworów ułożonych w pionowym rzędzie. Dwa pierwsze umiejscowione zostały bliżej górnej podstawy. Pośrodku znajduje się otwór podwójny, blisko nad nim kolejny. Dwa ostatnie umiejscowione zostały przy dolnej podstawie.
Drugi schemat prezentuje wnętrze zasobnika. Na górze umiejscowiony został króciec dopływu wody. Króciec ma formę kanaliku poprowadzonego z zewnątrz do wnętrza zasobnika. Poniżej znajdują się króćce doprowadzające i odprowadzające czynnik grzewczy. Są to dwa jednakowo wyglądające elementy, ułożone jeden nad drugim, mające formę rurek ułożonych spiralnie w urządzeniu. Obydwa końce każdego umiejscowione są na linii obudowy zasobnika, delikatnie za nią wystając. Pośrodku, na obudowie, na wysokości przestrzeni między króćcami doprowadzającymi znajduje się króciec grzałki elektrycznej. Ma on formę przycisku i umiejscowiony jest na obudowie. Przy prawej ścianie urządzenia widoczna jest wypustka. Element opisany jest jako: wpust czujnika temperatury.

6. Grzałka elektryczna
Znacznik z numerem sześć umiejscowiony jest obok poziomo wetkniętego element wyglądającego jak śruba, oddzielającego górną, czerwoną część największego elementu schematu od niebieskiej (dolnej).
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą. Grzałka elektryczna w zasobniku (np. o mocy 2000 W) pokrywa ewentualne niedobory mocy, np. w nocy lub w pochmurne letnie dni. Zimą kolektor podgrzewa wodę w zasobniku jedynie wstępnie, np. do 30⁰C (w zależności od panującej pogody). Podgrzewanie właściwe realizuje kocioł na paliwo stałe.

7. Rury w instalacji solarnej
Znacznik z numerem siedem umiejscowiony jest przy jednej z czerwonych linii.
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
Rury w instalacji solarnej wykonane są z miedzi lub ze stali karbowanej ocynkowanej, izolowanej cieplnie. Płynie nimi płyn solarny potocznie nazywany glikolem. To mieszanina wody destylowanej, glikolu propylenowego lub etylenowego w stosunku 2:3.
Izolowanie cieplne jest szczególnie istotne w przypadku rur umieszczonych na zewnątrz, przy kolektorze. Zwykle stosuje się tam otulinę z kauczuku odporną na promieniowanie UV o średnicy nie mniejszej niż średnica rury. Średnica rur dobierana jest do liczby kolektorów, zgodnie z zasadą, że przepływ powinien wynosić v=1,0‑1,8 l/min na jeden kolektor płaski.
Poniżej widoczne są dwie ilustracje.
Pierwsza grafika przedstawia rury nierdzewne karbowane. Na ilustracji przedstawione są dwie rury. Rury mają postać walca. Ich powierzchnia jest karbowana. Do końca jednej z rur przytwierdzony jest element o kształcie walca o mniejszej średnicy niż rura. Element okryty jest okrężnymi żłobieniami. Do końca drugiej rury przytwierdzony jest element o kształcie walca o mniejszej średnicy niż rura. Element okryty jest okrężnymi żłobieniami. Na niego założony jest złota część składająca się z dwóch kanciastycch pierścieni o różnej grubości oraz złotego walca, pokrytego okrężnymi żłobieniami, umiejscowionego na końcu części.
Druga grafika przedstawia rury miedziane miękkie. Na ilustracji przedstawione są dwie rury. Rury mają postać walca. Ich powierzchnia jest karbowana. Do końca jednej z rur przytwierdzony jest element o kształcie walca o mniejszej średnicy niż rura. Element okryty jest okrężnymi żłobieniami. Z wnętrza rury wystaje niebieski przewód. Do końca drugiej rury przytwierdzony jest element o kształcie walca o  mniejszej średnicy niż rura. Element okryty jest okrężnymi żłobieniami. Na niego założony jest złota część składająca się z dwóch kanciastych pierścieni o różnej grubości oraz złotego walca, pokrytego okrężnymi żłobieniami, umiejscowionego na końcu części.

8. Przeponowe naczynie wzbiorcze
Ósmy znacznik umiejscowiony jest na końcu jednej z linii poprowadzonej od biwalentnego zasobnika ciepła.
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
Przeponowe naczynie wzbiorcze pozwala równoważyć zmiany ciśnienia w instalacji. Nagrzany glikol, który zwiększa swoją objętość, wypełnia naczynie. Ochłodzony, opuszcza je i wraca do instalacji.
Poniżej widoczne są dwa schematy prezentujące zasadę działania przeponowego naczynia wzbiorczego.
Schemat pierwszy: Ilustracja przedstawia schemat w warunkach zobrazowanych słońcem połowicznie przysłoniętym chmurą. Jest to układ zamknięty. U góry schematu znajduje się zasobnik ciepła, od niego poprowadzona jest czerwona linia o temperaturze 130 stopni Celsjusza do walca znajdującego się u dołu schematu. Linia przechodzi zygzakiem przez walec, po czym skręca w lewo, tu temperatura określona jest na 90 stopni. Linia skręca do góry. Przechodzi przez pompę, następnie przez zawór zwrotny i rozdwaja się. Pierwsza jej część prowadzi do zbiornika z płynem solarnym. Połowa zbiornika zamalowana jest na czerwono. Obok widoczna jest wartość 3,5 bara. Druga część linii biegnie w górę i łączy się z zasobnikiem ciepła.
Schemat drugi: Ilustracja przedstawia schemat w warunkach oznaczonych rysunkiem słońca. U góry schematu znajduje się zasobnik ciepła, widać króćce umiejscowione w jego wnętrzu. Od zasobnika poprowadzona jest czerwona linia o temperaturze 180 stopni Celsjusza do walca znajdującego się u dołu schematu. Linia przechodzi zygzakiem przez walec, po czym skręca w lewo, tu temperatura określona jest na 90 stopni. Linia skręca do góry. Przechodzi przez nad oznaczeniem pompy, następnie przez zawór zwrotny na górze od zaworu linia jest pogrubiona. Linia rozdwaja się. Pierwsza jej część prowadzi do zbiornika z płynem solarnym. Zbiornik jest niemal cały czerwony. Obok widoczna jest wartość pięć barów. Druga część linii biegnie w górę i łączy się z zasobnikiem ciepła.

9. Czujnik T1
Znacznik dziewiąty znajduje się obok elementu opisanego T1 połączonego przerywaną szarą linią z regulatorem systemu solarnego oraz ciągłą czerwoną linią z kolektorem.
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
Czujnik T1 umieszczony jest na wyjściu z baterii kolektora słonecznego i połączony ze sterownikiem, do którego kierowana jest informacja o temperaturze czynnika grzewczego w kolektorze. Dane na temat temperatury przekazywane są do regulatora, który analizuje różnice między temperaturą T1 i T2 (na dolnej wężownicy zasobnika) lub T2 i T3 (uśredniona wartość pomiaru na dolnej i górnej wężownicy zasobnika). Jeśli różnica temperatur przekracza wartość zaprogramowaną (zwykle 4‑6⁰C), uruchamiana jest pompa. Sterownik kontroluje pracą instalacji na podstawie danych dotyczących temperatury w różnych jej punktach, dlatego prawidłowy montaż i dobór czujników temperatury ma ogromne znaczenie. Podobnie jak regulacja obiegu, która powinna gwarantować jak najbardziej stabilną pracę instalacji, bez zbędnych włączeń/wyłączeń.
Poniżej znajduje się ilustracja.
Ilustracja przedstawia szary, luźno zawinięty, przewód zakończony metalową srebrną nakładką o kształcie walca. Element ma średnicę zbliżoną do średnicy przewodu.
Pod grafiką znajduje się opis: Czujnik temperatury Pt1000 zbudowany najczęściej na bazie związków platyny i żelaza, również miedzi i niklu, o liniowej charakterystyce pracy. Zakres pracy w temperaturach od -30 do +500°C.

10. Czujnik T2
Znacznik dziesiąty umiejscowiony został obok biwalentnego zasobnika ciepła. Na wysokości jego czerwonej połowy.
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
Czujnik T2 umieszczony jest w strefie dolnej zasobnika na wężownicy podgrzewacza i połączony jest ze sterownikiem kolektora. W przypadku osiągnięcia zadanej temperatury informacja z czujnika pozwoli zwiększyć obroty pompy i napływ podgrzanej przez kolektor wody.
W niektórych instalacjach czujniki zamiast na wężownicy instalowane są w zasobniku, tak aby mierzyć temperaturę wody użytkowej. Należy wówczas zwrócić uwagę na różnicę temperatur, jaka uruchamia pracę kolektorów - jeśli będzie zbyt mała, może wywołać niekorzystne zjawisko “wynoszenia” ciepła z podgrzewacza.
Poniżej znajduje się ilustracja.
Ilustracja przedstawia czerwony, ciasno zwinięty i zabezpieczony przez rozwinięciem czarną tasiemką przewód. Przewód zakończony jest metalową srebrną nakładką o kształcie walca. Element ma średnicę zbliżoną do średnicy przewodu.
Pod grafiką znajduje się opis: Czujnik temperatury PTC zbudowany na bazie krzemu, o dodatnim współczynniku temperaturowym, cechujący się wzrostem rezystancji przy wzroście temperatury. Zakres pracy w temperaturach od -50 do +150 °C.

11. Czujnik T3
Znacznik jedenasty umiejscowiony został obok biwalentnego zasobnika ciepła. Na wysokości jego niebieskiej połowy.
Pod znacznikiem kryje się pasek odtwarzania z nagraniem o treści tożsamej z poniższą.
Czujnik T3 umieszczony jest w strefie górnej wężownicy zasobnika i połączony jest do sterowania kotła c.o. W przypadku gdy kolektory nie są w stanie podgrzać wody w zasobniku do zadanej temperatury, sterowanie uruchamia kocioł. Zgodnie z przyjętymi normami temperatura ciepłej wody w zasobniku programowana jest na wartość 55‑60 °C. Wartość 90 °C zaprogramowana jest jako maksymalna temperatura c.w.u - zasobnik osiąga ja jedynie w sytuacjach awaryjnych, gdy musi odebrać ciepło z kolektorów aby chronić je przed przegrzaniem.
Niżej znajduje się ilustracja.
Ilustracja przedstawia ciemnoszary, luźno zwinięty, krótki przewód. Przewód zakończony jest metalową srebrną nakładką o kształcie walca. Element ma średnicę zbliżoną do średnicy przewodu. Na powierzchni przewody widać napis: NTC oraz minus 50 ukośnik plus 150 stopni Celsjusza.
Pod ilustracją znajduje się opis: Czujnik temperatury NTC zbudowany na bazie krzemu, o ujemnym współczynniku temperaturowym. Cechuje się spadkiem rezystancji przy wzroście temperatury. Zakres pracy w temperaturach od -50 do +150°C.