Ilustracja interaktywna przedstawia cztery rodzaje ortez ortopedycznych: kolanową, nadgarstka, obejmującą bark i ramię oraz ortezę kończyny górnej. Są one wraz z tytułem ilustracji oznaczone punktami interaktywnymi, po których kliknięciu grafika ortezy powiększa się oraz pojawia się dodatkowo ramka z tekstem i tożsamym z nim nagraniem audio.

1. Orteza ortopedyczna
   Tekst
   Zastosowanie
   Orteza to rodzaj stabilizatora, który, podobnie jak gips, utrzymuje staw w jednej, stałej pozycji. Zapewnia stabilizację i ochronę w przypadku urazów tkanek miękkich, jest stosowana do leczenia stabilnych złamań okolicy stawu.
   Podstawową funkcją ortezy jest stabilizacja stawów kończyn i grup mięśni. Dzięki niej możliwe jest unieruchomienie chorego stawu, odciążenie go oraz korygowanie niewłaściwej pozycji ciała.
   Każda orteza powinna być dostosowana do charakteru urazu.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Ortezy mogą być używane nie tylko w przypadku urazów, na przykład w skręceniach stawów skokowych czy zerwaniu ścięgna Achillesa, lecz także w dysfunkcjach neurologicznych, chorobach reumatycznych, jak również po zabiegach operacyjnych.
   
2. Orteza kolanowa
   Zdjęcie
   Składa się ze stelażu zbudowanego z plastikowych i metalowych elementów. Orteza jest zgięta pod kątem prawie dziewięćdziesięciu stopni. W zgięciu jest mechanizm służący do regulacji kąta zgięcia i wyprostu wraz z blokadą. Do stelaża zamocowane są opaski z materiału wraz z zapięciami.
   Tekst
   Orteza kolanowa.
   Zastosowanie
   Przy ogólnych bólach w stawie kolanowym. Specjalna budowa ortezy stabilizuje rzepkę we wszystkich kierunkach, a także odciąża staw, więzadła oraz mięśnie stawu kolanowego.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Zakładanie ortezy kolanowej jest bardzo proste. Stabilizator dostępny jest w szerokim wyborze rozmiarów, co pozwala na dopasowanie go do każdego użytkownika.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany:
   • przeciążenie stawu kolanowego,
   • ból powysiłkowy i spoczynkowy,
   • niestabilność stawu w następstwie uszkodzenia,
   • naciągnięcie i naderwanie więzadeł w obrębie kolana.
3. Orteza nadgarstka
   Zdjęcie
   Wykonana z szarej tkaniny z dziurkami. Posiada rzepy służące do zapięcia. Kształtem dopasowana jest do nadgarstka.
   Tekst
   Orteza nadgarstka.
   Zastosowanie
   Daje stabilizację dzięki dłoniowej i grzbietowej stabilizacji. Posiada szynę od strony dłoniowej i od strony grzbietowej ręki. Posiada anatomicznie wyprofilowaną konstrukcję. Pasuje na lewą i prawą rękę.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Montaż ortezy jest niezwykle szybki i prosty. Orteza posiada dwie wymienne płytki, które umożliwiają idealne dopasowanie do nadgarstka. Specjalne otwory nie ograniczają ruchu kciuka i reszty palców.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   • porażenia i niedowłady,
   • urazy nadgarstka,
   • choroby reumatyczne, reumatoidalne zapalenie stawów,
   • osteoporoza,
   • zmiany zwyrodnieniowe stawów ręki,
   • niestabilność stawu,
   • złamanie kości promieniowej,
   • zapalenie ścięgien nadgarstka.
4. Orteza obejmująca bark i ramię
   Zdjęcie
   Jest ona wykonana z szarej tkaniny z dziurkami. Posiada rzepy służące do zapięcia. Jej kształt dostosowany jest do kształtu ramienia i barku.
   Tekst
   Orteza obejmująca bark i ramię.
   Zastosowanie
   Orteza barkowa jest zaopatrzeniem ortopedycznym stosowanym jako element rehabilitacji po urazie oraz w profilaktyce uszkodzeń stawu barkowego.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Ortezę barkową mocuje się na chorym ramieniu poprzez regulowane zaciski i rzepy. W zależności od modelu ortezę zakłada się na chory staw bądź taśmy mocujące prowadzi się pod ramieniem zdrowej kończyny.
   Ortezy barkowe dostępne są w wielu rozmiarach, dlatego każdy pacjent dopasuje zaopatrzenie ortopedyczne do własnych potrzeb.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Ortezy barkowe używane są w przypadku niedowładu ręki oraz u chorych po udarze mózgu, a także w przypadkach: kontuzji:
   • kontuzji, na przykład złamany lub wybity bark, stłuczony czy zwichnięty bark, naderwanie i zerwanie mięśni oraz więzadeł barku i inne urazy mechaniczne. Orteza sprawdza się jako unieruchomienie przy złamaniach w obrębie kości ramiennej, także łopatki i obojczyka,
   • przeciążenia mięśni, nadwyrężenia więzadeł,
   • rehabilitacji pooperacyjnej po zabiegach chirurgicznych, tu ortezy są lżejsze i wygodniejsze od gipsu, umożliwiają też higienę, na przykład artroskopia, rekonstrukcja głowy kości ramiennej czy rekonstrukcja torebkowo obrąbkowa
   • choroby zwyrodnieniowej w obrębie stawu,
   • porażenia i bezwładności kończyny górnej w przypadku porażeń wiotkich o nieznanej etiologii,
   • zespołów bólowych,
   • stanów zapalnych w obrębie stawu barkowego,
   • nawykowego zwichnięcia stawu ramiennego, w bezwładności kończyny górnej.
5. Orteza kończyny górnej
   Zdjęcie
   Orteza jest wykonana z szarej tkaniny z dziurkami. Posiada rzepy służące do zapięcia. Jej kształt dostosowany jest do kształtu ramienia i przedramienia. W części łokcia orteza jest zgięta pod kątem dziewięćdziesięciu stopni.
   Tekst
   Orteza kończyny górnej.
   Zastosowanie
   Ortezy kończyny górnej są elementem rehabilitacji po różnego rodzaju urazach i zabiegach, a także w trakcie choroby reumatycznej. Ich zadaniem jest odciążenie stawów, a także stabilizacja po urazach. Mogą być również stosowane jako profilaktyczne zabezpieczenie dla sportowców.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Zaletą ortezy jest łatwość jej użytkowania – może być ona w prosty sposób zakładana i zdejmowana przez pacjenta.
   Ortezę zapina się przy pomocy szerokiej taśmy. Jest uniwersalna – może być zakładana na prawą i lewą rękę.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Ortezy kończyn górnych pełnią bardzo ważną rolę przy zespołach bólowych typu łokieć tenisisty i golfisty. Znajdują zastosowanie także jako ochrona przed urazami. W tym celu mogą być stosowane na przykład przez koszykarzy.
   Ortezy kończyn górnych mogą być również stosowane:
   • przy urazie stawu łokciowego i przedramienia pozwalają kontrolować regulację kąta zgięcia i wyprostu stawu łokciowego oraz posiadają funkcję blokady kończyny w wyproście,
   • przy schorzeniach dłoni i stawu nadgarstkowego - tego typu ortezy wzmacniają słabe i kontuzjowane nadgarstki,
   • przez osoby zmagające się zespołem cieśni nadgarstka.

Ilustracja interaktywna przedstawia dwa rodzaje krzeseł i taboretów: taboret toaletowy i krzesło prysznicowe. Są one oznaczone punktami interaktywnym, po których kliknięciu pojawia się ramka z tekstem i z tożsamym z nim nagraniem audio, a grafika przedstawiająca dany sprzęt powiększa się.

1. Taboret toaletowy
   Zdjęcie
   Taboret składa się z czterech metalowych nóżek oraz białego siedziska. Nóżki posiadają pięciostopniową regulację wysokości i zakończone są gumowymi nakładkami antypoślizgowymi. Siedzisko ma owalne wycięcie w przedniej części.
   Tekst
   Taboret toaletowy.
   Zastosowanie
   Ułatwia kąpiel pod prysznicem i w wannie. Pozwala bezpiecznie wykonać wszystkie czynności higieniczne.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Taboret toaletowy wyposażony jest w antypoślizgowe nasadki, dodatkowo zwiększające bezpieczeństwo związane z użytkowaniem. Może być wykorzystywany w dowolnym miejscu. Modele składane idealnie nadają się do transportu.
   Taboret ma regulowaną wysokość, co pozwala na dostosowanie go do potrzeb chorego. Aby wyregulować wysokość nóżki, należy wcisnąć metalowy sztyft, wybrać odpowiednią wysokość wewnętrznej rurki, a następnie zablokować położenie rurek względem siebie. Sztyfty we wszystkich nóżkach muszą być ustawione na tym samym poziomie od trzydziestu czterech do czterdziestu czterech centymetrów.
   Maksymalne obciążenie: sto pięćdziesiąt kilogramów, testowane do dwustu dwudziestu pięciu kilogramów.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Taboret przeznaczony jest dla osób:
   • starszych,
   • z niepełnosprawnością ruchową,
   • z ograniczoną sprawnością.
2. Krzesło prysznicowe
   Zdjęcie
   Krzesło składa się z czterech metalowych nóżek oraz siedziska z oparciem. Nóżki zakończone są gumowymi nakładkami antypoślizgowymi. Siedzisko ma owalne wycięcie w przedniej części oraz rączki po bokach.
   Tekst
   Krzesło prysznicowe
   Zastosowanie
   Krzesło wykorzystuje się podczas czynności pielęgnacyjno higienicznych jako podporę dla pacjenta zwiększającą poczucie bezpieczeństwa.
   Maksymalne obciążenie: sto pięćdziesiąt kilogramów testowane do dwustu dwudziestu pięciu kilogramów.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Ergonomiczne oparcie zwiększa komfort i zapewnia podparcie, co zmniejsza ryzyko upadku, a specjalne wycięcie w kształcie litery U pozwala na dokładne umycie intymnych części ciała bez konieczności podnoszenia się. Krzesło ma regulowaną wysokość, co pozwala na dostosowanie go do potrzeb chorego. Aby wyregulować wysokość nóżki, należy wcisnąć metalowy sztyft, wybrać odpowiednią wysokość wewnętrznej rurki, a następnie zablokować położenie rurek względem siebie. Sztyfty we wszystkich nóżkach muszą być ustawione na tym samym poziomie od trzydziestu sześciu do czterdziestu sześciu centymetrów.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Krzesło prysznicowe to sprzęt pomocniczy dla osób:
   • z obniżoną sprawnością ruchową,
   • mających problem z utrzymaniem równowagi,
   • z trudnościami we wstawaniu i siadaniu.

Ilustracja interaktywna przedstawia trzy rodzaje lasek: inwalidzką, trójnóg i czwórnóg. oznaczone są punktami interaktywnymi, po których kliknięciu pojawia się ramka z tekstem i z tożsamym z nim nagraniem audio, a grafika przedstawiająca dany sprzęt powiększa się.

1. Laska inwalidzka
   Zdjęcie
   Laska ma formę prostego, metalowego kija, który u dołu zakończony jest nakładką antypoślizgową, a w górnej części posiada poprzeczny uchwyt. W dolnej części znajdują się dwa plastikowe elementy, które służą do regulacji wysokości laski. Przy rączce zawieszona jest czarna taśma, którą można nałożyć na nadgarstek, dzięki czemu laska nie przewróci się, nawet kiedy wypadnie z ręki.
   Tekst
   Laska inwalidzka
   Zastosowanie
   Laska przeznaczona jest dla osób o obniżonej sprawności ruchowej, służy jako podpora ułatwiająca utrzymanie równowagi oraz przenoszenie ciężaru ciała w schorzeniach urazowo ortopedycznych. Wyposażona jest w ergonomicznie wyprofilowany uchwyt oraz antypoślizgowe nasadki gumowe, amortyzujące wstrząsy.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Przed rozpoczęciem użytkowania laski należy dostosować jej wysokość do wzrostu osoby ją użytkującej. Aby ustawić wysokość, należy wyjąć klips zabezpieczający i wybrać odpowiednią pozycję rurki wewnętrznej. Zakres regulacji, czyli wysokość od podłogi do ręki, to od siedemdziesięciu sześciu do stu jeden centymetrów, najczęściej skokowo co dwa i pół centymetra, można wybrać jedenaście możliwych położeń. Taka regulacja odpowiada wzrostowi użytkownika w przedziale od stu pięćdziesięciu pięciu do stu dziewięćdziesięciu pięciu centymetrów. Po ustawieniu żądanej wysokości należy zablokować położenie rurek klipsem. Bolec metalowy musi przechodzić na wylot przez rurki, a sam klips powinien gładko przylegać.
   Laska wyposażona jest w antypoślizgowe nasadki gumowe, które doskonale amortyzują wstrząsy.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Laska to sprzęt pomocniczy dla osób:
   • z nieznacznie ograniczoną mobilnością,
   • z zaburzeniami równowagi,
   • starszych, jako pomoc w utrzymaniu równowagi podczas chodzenia,
   • potrzebujących wsparcia podczas nauki chodzenia po urazach kończyn dolnych,
   • mających problemy z poruszaniem się spowodowane osłabioną koordynacją ruchową, wynikającą z różnych chorób lub urazów narządu ruchu.
2. Laska trójnóg
   Zdjęcie
   Laska ma formę prostego, metalowego kija, który u dołu rozchodzi się na trzy nóżki rozłożone na planie trójkąta. Każda z nóżek zakończona jest nakładką antypoślizgową. W górnej części jest poprzeczny uchwyt. W połowie laski znajdują się dwie wypustki, które służą do regulacji wysokości laski. Przy rączce jest żółta naklejka.
   Tekst
   Laska trójnóg
   Zastosowanie
   Laska przeznaczona dla osób starszych, z niepełnosprawnością oraz osób z problemami narządu ruchu. Laska posiada trójpunktową podstawę, która zapewnia osobom wsparcie oraz asekurację podczas chodzenia. Jest produktem wyposażonym w ergonomicznie wyprofilowany uchwyt oraz antypoślizgowe nasadki gumowe, amortyzujące wstrząsy.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Przed rozpoczęciem użytkowania laski należy dostosować jej wysokość do wzrostu osoby ją użytkującej. Aby ustawić wysokość, należy wyjąć klips zabezpieczający i wybrać odpowiednią pozycję rurki wewnętrznej. Zakres regulacji, czyli wysokość od podłogi do rękojeści, to siedemdziesiąt trzy do dziewięćdziesiąt pięć i pół centymetra, najczęściej skokowo co dwa i pół centymetra. Po ustawieniu żądanej wysokości należy zablokować położenie rurek klipsem. Bolec metalowy musi przechodzić na wylot przez rurki, a sam klips powinien gładko przylegać.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Laska to sprzęt pomocniczy dla osób:
   • potrzebujących stabilnego wsparcia podczas nauki chodzenia,
   • po urazach kończyn dolnych,
   • do utrzymania równowagi i przenoszenia ciężaru ciała w schorzeniach urazowo ortopedycznych,
   • jako wsparcie dla osób starszych,
   • jako pomoc w utrzymaniu równowagi podczas chodzenia,
   • w trudnych sytuacjach związanych z ograniczeniem sprawności, po urazach kończyn czy biodra.
3. Laska czwórnóg
   Zdjęcie
   Laska ma formę prostego, metalowego kija, który u dołu rozchodzi się na cztery nóżki rozłożone na planie prostokąta. Każda z nóżek zakończona jest nakładką antypoślizgową. W górnej części jest poprzeczny uchwyt. W połowie laski znajdują się dwa plastikowe elementy, które służą do regulacji jej wysokości.
   Tekst
   Laska czwórnóg
   Zastosowanie
   Zapewnia stabilność podczas chodzenia. Szeroka baza czwórnogu zapewnia większą stabilność, większą pewność i większą zdolność do przenoszenia obciążeń. Rękojeść jest naukowo zaprojektowana do użytku oburęcznego, naśladuje odwróconą anatomię dłoni, czyni ją niezwykle wygodną, zapewnia mocną przyczepność przy równomiernym obciążeniu. Wyposażona jest w ergonomicznie wyprofilowany uchwyt oraz antypoślizgowe nasadki gumowe, amortyzujące wstrząsy.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Przed rozpoczęciem użytkowania laski należy dostosować jej wysokość do wzrostu osoby ją użytkującej. Aby ustawić wysokość, należy wyjąć klips zabezpieczający i wybrać odpowiednią pozycję rurki wewnętrznej. Po ustawieniu żądanej wysokości należy zablokować położenie rurek klipsem. Bolec metalowy musi przechodzić na wylot przez rurki, a sam klips powinien gładko przylegać.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Laska to sprzęt pomocniczy dla osób:
   • o słabej kondycji fizycznej,
   • jako wsparcie dla osób starszych,
   • z niepełnosprawnością ruchową,
   • do utrzymywania równowagi i przenoszenia ciężaru ciała w schorzeniach urazowo-ortopedycznych.

Ilustracja interaktywna przedstawia dwa rodzaje kul: jednopunktowe łokciowe i pachowe. Oznaczone są one punktami interaktywnymi, po których kliknięciu pojawia się ramka z tekstem i z tożsamym z nim nagraniem audio, a grafika przedstawiająca dany sprzęt powiększa się.

1. Kule jednopunktowe łokciowe
   Zdjęcie
   Kule mają budowę podobną do laski. Są długie i proste. W dolnej części zakończone są gumowymi nakładkami antypoślizgowymi. Powyżej znajdują się wypustki, służące do regulacji wysokości kul. W górnej części są poprzeczne uchwyty. Nad uchwytami, na metalowym przedłużeniu o regulowanej wysokości znajdują się podparcia dla przedramienia.
   Tekst
   Kule jednopunktowe łokciowe
   Zastosowanie
   Sprzęt medyczny zalecany osobom mającym problemy z samodzielnym poruszaniem się i potrzebujących dodatkowej stabilizacji podczas chodzenia.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Przed rozpoczęciem użytkowania kul należy dostosować ich wysokość do wzrostu osoby je użytkującej. Aby ustawić wysokość, należy wyjąć klips zabezpieczający i wybrać odpowiednią pozycję rurki wewnętrznej. Zakres regulacji, czyli wysokość od podłogi do rękojeści, to siedemdziesiąt sześć do stu jeden centymetrów, najczęściej skokowo co dwa i pół centymetra. Jest jedenaście możliwych położeń. Taka regulacja odpowiada wzrostowi użytkownika w przedziale od stu pięćdziesięciu pięciu do stu dziewięćdziesięciu pięciu centymetrów. Po ustawieniu żądanej wysokości należy zablokować położenie rurek klipsem. Bolec metalowy musi przechodzić na wylot przez rurki, a sam klips powinien gładko przylegać.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Stosowanie kul umożliwia poruszanie się i funkcjonowanie w czasie kontuzji. Często stanowią one niezbędny element rehabilitacji i przeznaczone są dla osób, które potrzebują wsparcia podczas nauki chodzenia po urazach, w celu utrzymania równowagi oraz przenoszenia ciężaru ciała w schorzeniach urazowo ortopedycznych. Zalecane jako odciążenie po urazie, po amputacji i chorobach reumatycznych.
2. Kule pachowe
   Zdjęcie
   Każda z kul zbudowana jest z dwóch równoległych rurek, które w górnej części mają szerszy rozstaw, a w dolnej węższy. Pomiędzy rurkami, w górnej części znajduje się poprzeczna podpórka pod pachę oraz uchwyt, którego wysokość można regulować. W dolnej części pomiędzy rurkami zamontowana jest trzecia rurka, której wysokość można regulować. Pojedyncze, wystające rurki zakończone są gumowymi nakładkami antypoślizgowymi.
   Tekst
   Kule pachowe
   Zastosowanie
   Kule pachowe przeznaczone są dla osób z niepełnosprawnością z osłabionymi kończynami górnymi i dysfunkcją ręki, którzy nie są w stanie uchwycić kul pod łokciem i trzymać ich w dłoni, a wymagają przy tym odciążenia kończyn dolnych.
   Instrukcja obsługi/sposoby użytkowania
   Przed rozpoczęciem użytkowania kul należy dostosować ich wysokość do wzrostu osoby je użytkującej. Aby ustawić wysokość, należy wyjąć klips zabezpieczający i wybrać odpowiednią pozycję rurki wewnętrznej. Zakres regulacji, czyli wysokość od podłogi do rękojeści, to siedemdziesiąt sześć do stu jeden centymetrów. Taka regulacja odpowiada wzrostowi użytkownika w przedziale od stu pięćdziesięciu pięciu do stu dziewięćdziesięciu pięciu centymetrów. Po ustawieniu żądanej wysokości należy zablokować położenie rurek klipsem. Bolec metalowy musi przechodzić na wylot przez rurki, a sam klips powinien gładko przylegać.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Kule pachowe są zalecane dla osób:
   • po operacjach, złamaniach oraz urazach kończyn dolnych, nadgarstka lub łokcia,
   • z urazem kończyn dolnych, kiedy konieczne jest jednoczesne odciążanie nadgarstka lub łokcia,/li>
   • po amputacji kończyn dolnych,
   • z zakazem obciążania jednej z kończyn dolnych.
   Kule pachowe przeznaczone są dla pacjentów z niepełnosprawnością, którzy mogą podpierać się kończyną dolną lub protezami, z osłabionymi kończynami górnymi. Kule przeznaczone dla osób z dysfunkcją ręki i osób wymagających oparcia ciężaru ciała na barkach.

Ilustracja interaktywna przedstawia trzy rodzaje balkoników: balkonik, trójfunkcyjny balkonik składany i stały balkonik rehabilitacyjny - przestawny. Oznaczone są one punktami interaktywnymi, po których kliknięciu pojawia się ramka z tekstem i z tożsamym z nim nagraniem audio, a grafika przedstawiająca dany sprzęt powiększa się.

1. Balkonik
   Zdjęcie
   Ma on formę stelaża złożonego z metalowych rurek. Rurki na bokach tworzą nogi balkonika, które w dolnej części zakończone są kółkami. W górnej części znajdują się uchwyty z tworzywa sztucznego. Nogi posiadają możliwość regulacji wysokości. Wzmocnione są dodatkowymi, poprzecznymi rurkami: po jednej rurce po bokach oraz trzema rurkami w przedniej części balkonika.
   Tekst
   Balkonik
   Zastosowanie
   Balkonik przeznaczony jest dla osób potrzebujących pomocy przy poruszaniu się.
   Najważniejsze zalety stosowania balkonika to wzmocnienie sprawności mięśni rąk i nóg oraz możliwość wyjścia na dłuższe spacery.
   Instrukcja obsługi
   Wysokość nóżek należy ustawić na takim poziomie, aby użytkownik, opierając się na uchwytach, stał wyprostowany na tyle, na ile pozwala mu stan zdrowia, z ramionami w pozycji spoczynkowej i lekko ugiętymi łokciami. Niewskazane jest zawieszanie się na balkoniku całym ciężarem ciała.
   Aby wyregulować wysokość nóżki, należy wcisnąć metalowy sztyft, wybrać odpowiednią wysokość wewnętrznej rurki, a następnie zablokować położenie rurek względem siebie. Sztyfty we wszystkich nóżkach muszą być ustawione na tym samym poziomie.
   Uwaga! Podczas pierwszego użycia balkonika może być konieczna pomoc drugiej osoby, bez względu na stan zdrowia użytkownika.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Balkoniki przeznaczone są dla osób starszych i w trakcie rehabilitacji. Balkonik daje choremu stabilność podczas chodzenia.
2. Trójfunkcyjny balkonik składany
   Zdjęcie
   Balkonik ma formę stelaża złożonego z metalowych rurek. Rurki na bokach tworzą nogi balkonika. Przednie nogi zakończone są kółkami, a tylne gumowymi nakładkami antypoślizgowymi. W górnej części znajdują się uchwyty z tworzywa sztucznego. Nogi posiadają możliwość regulacji wysokości. Wzmocnione są dodatkowymi, poprzecznymi rurkami: po jednej rurce po bokach oraz trzema rurkami w przedniej części balkonika.
   Tekst
   Trójfunkcyjny balkonik składany
   Zastosowanie
   Balkonik składany trójfunkcyjny przeznaczony jest dla osób starszych i osób z niepełnosprawnością ze schorzeniami narządu ruchu lub mających problem z pionizacją. Może być użytkowany wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Balkonik jest łatwy do składania i transportu. Wyposażony jest w dwa kółeczka, które ułatwiają poruszanie się.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Balkonik przeznaczony jest dla osób ze schorzeniami narządu ruchu oraz mających problem z pionizacją lub utrzymaniem równowagi w czasie chodzenia.
3. Balkonik rehabilitacyjny przestawny
   Zdjęcie
   Balkonik ma formę stelaża złożonego z metalowych rurek. Rurki na bokach tworzą nogi balkonika, które w dolnej części zakończone są gumowymi nakładkami antypoślizgowymi. W górnej części znajdują się uchwyty z tworzywa sztucznego. Nogi posiadają możliwość regulacji wysokości. Wzmocnione są dodatkowymi, poprzecznymi rurkami: po jednej rurce po bokach oraz trzema rurkami w przedniej części balkonika.
   Tekst
   Stały balkonik rehabilitacyjny-przestawny
   Zastosowanie
   Balkonik stały przeznaczony jest dla osób z niepełnosprawnością ze schorzeniami narządu ruchu, a także mających problem z pionizacją i utrzymaniem równowagi podczas chodzenia.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Dzięki odpowiedniej konstrukcji balkonik jest lekki i poręczny. Jest to szczególnie ważne, gdyż podczas poruszania się należy go podnieść i przesunąć do przodu. Jest stabilny i zapewnia wysoki poziom bezpieczeństwa. Gwarantują to również gumowe nasadki antypoślizgowe. Balkoniki wyposażone są w ergonomiczne uchwyty zapewniające komfort użytkowania, a regulacja wysokości na nóżkach pozwala na ich idealne dopasowanie do wzrostu pacjenta.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Balkonik stały przeznaczony jest dla osób:
   • ze schorzeniami narządu ruchu,
   • mających problem z pionizacją lub utrzymaniem równowagi w czasie chodzenia.

Ilustracja interaktywna z panelem przedstawia dwa rodzaje chodzików: z siedziskiem i z podpórką. Oznaczone są one punktami interaktywnymi, po których kliknięciu pojawia się ramka z tekstem i z tożsamym z nim nagraniem audio, a grafika przedstawiająca dany sprzęt powiększa się.

1. Chodzik z siedziskiem
   Zdjęcie
   Chodzik posiada trójkątnie rozłożone, metalowe nogi, które zakończone są na dole kółkami. Nogi posiadają możliwość regulacji wysokości. W górnej części są uchwyty oraz rączki hamulców. Pomiędzy metalową konstrukcją znajduje się siedzisko wzmocnione poprzecznymi rurkami. Pod siedziskiem jest siatka, do której można włożyć podręczne rzeczy. Dodatkowo w przedniej części chodzika znajdują się dwie poprzeczne rurki wzmacniające konstrukcję, jedna na dole, a druga u góry. Górna rurka posiada zabezpieczenie z miękkiego tworzywa i stanowi oparcie siedziska.
   Tekst
   Chodzik z siedziskiem.
   Zastosowanie
   Chodzik z siedziskiem to sprzęt pomocniczo-rehabilitacyjny ułatwiający pionizację, poruszanie się oraz przewożenie bagażu podręcznego.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Chodzik z siedziskiem wyposażony jest w podpórkę na nogi, dwustronne rączki, dzięki którym użytkownik z łatwością podniesie się z pozycji siedzącej, oraz oparcie. Ma cztery duże kółka, ułatwiające pokonywanie przeszkód, oraz łatwo dostępny hamulec, umieszczony w obrębie rękojeści.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Chodzik z siedziskiem to świetna alternatywa dla osób, które potrzebują częstego odpoczynku podczas chodzenia lub chcą mieć zagwarantowane miejsce siedzące w pomieszczeniach publicznych. Jest pomocny w załatwianiu codziennych spraw osobom starszym lub mającym problem z samodzielnym przemieszczaniem się. Przeznaczony jest dla osób, które mają zaburzenia równowagi.
2. Chodzik z podpórką
   Zdjęcie
   Chodzik posiada trójkątnie rozłożone, metalowe nogi. W przedniej części znajdują się kółka, a z tyłu nogi zakończone są gumowymi nakładkami antypoślizgowymi. W górnej części są uchwyty z tworzywa sztucznego. Pomiędzy metalową konstrukcją znajduje się siedzisko wzmocnione poprzecznymi rurkami. Dodatkowo w przedniej części chodzika znajdują się dwie poprzeczne rurki wzmacniające konstrukcję, jedna na dole, a druga pod siedziskiem.
   Tekst
   Chodzik z podpórką.
   Zastosowanie
   Chodzik z podpórką jest przeznaczony dla osób o obniżonej sprawności ruchowej, które potrzebują stabilnego podparcia i asekuracji podczas pionizacji oraz chodzenia.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Chodzik z podpórką wyposażony jest w:
   • piankowe uchwyty,
   • regulację wysokości podparcia,
   • siedzisko,
   • hamulec nożny w dwóch kołach,
   • uchwyt na kroplówkę.
   Jego maksymalne obciążenie to sto kilogramów.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Chodzik z podpórką jest bardzo pomocny przy nauce chodzenia po udarach i paraliżach jednostronnych. Przeznaczony jest dla osób o obniżonej sprawności ruchowej, które potrzebują stabilnego podparcia podczas chodzenia, z różnego rodzaju zaburzeniami motorycznymi, z ograniczoną ruchomością i dysfunkcją kończyn dolnych lub ich osłabieniem. Zalecany jest także osobom starszym jako pomoc w utrzymaniu równowagi, w celu poprawy komfortu poruszania się i zapewnienia ochrony przed upadkiem.

Ilustracja interaktywna przedstawia dwa rodzaje wózków inwalidzkich: pionizator mobilny i wózek z podwyższonym oparciem. Oznaczone są one punktami interaktywnymi, po których kliknięciu pojawia się ramka z tekstem i z tożsamym z nim nagraniem audio, a grafika przedstawiająca dany sprzęt powiększa się.

1. Pionizator mobilny
   Zdjęcie
   Urządzenie widoczne jest od przodu z prawego profilu. Pionizator składa się z dwóch dużych kół z tyłu i dwóch małych kół z przodu. Na kołach osadzona jest rama oraz siedzisko wraz z oparciem. W górnej części oparcia znajduje się zagłówek z możliwością regulacji wysokości. Z tyłu widoczna jest rączka do prowadzenia stabilizatora. W przedniej części znajduje się podnóżek na ramie, która zakończona jest małymi kółkami. W górnej części ramy jest regulowany uchwyt kolan. Po bokach siedziska są podłokietniki.
   Tekst
   Pionizator mobilny.
   Sprzęt stabilizujący dla osób, które nie są w stanie samodzielnie przyjąć i utrzymać postawy stojącej.
   Zastosowanie
   Urządzenie pozwala na etapową pionizację od pozycji leżącej, poprzez pozycję siedzącą i stojącą, do samodzielnego chodzenia. Dodatkowo pozwala uniknąć negatywnych skutków długotrwałego leżenia, na przykład zaników mięśni i odleżyn. Stosowanie pionizatora wpływa na poprawę krążenia, w nawiasie bardziej wydajna praca serca koniec nawiasu oraz funkcji układu oddechowego w nawiasie lepsza wydolność oddechowa koniec nawiasu i pokarmowego w nawiasie poprawa perystaltyki jelit koniec nawiasu.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Faza pierwsza – przygotowanie. Dojeżdżamy do pacjenta tak, aby można było włożyć jego stopy do specjalnych korytek, po czym należy zapiąć stopy paskami. W następnej kolejności stabilizujemy nogi poniżej kolan za pomocą pasa. Należy tak zapiąć pasek, aby nogi dość mocno stykały się z poduszką. Kolejnym krokiem jest założenie kamizelki; jej cztery paski należy zamocować na zaczepach.
   Faza druga – unoszenie. Za pomocą pilota należy powoli unosić pacjenta do góry. W trakcie unoszenia pacjent powinien trzymać się uchwytów.
   Faza trzecia – stabilizacja. Po spionizowaniu użytkownik jest stabilizowany pasem piersiowym, który jest zamocowany po obydwu stronach podparcia klatki piersiowej. Po jego zapięciu można zdjąć kamizelkę. W celu całkowitej stabilizacji należy użyć pasa biodrowego, który stabilizuje biodra i część krzyżową tułowia. W ten sposób pacjent jest w pełni zabezpieczony w czterech punktach: w stopach, kolanach, biodrach i klatce piersiowej.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Pionizator wykorzystywany jest w szczególności w rehabilitacji dzieci i dorosłych:
   • ze schorzeniami neurologicznymi czy ortopedycznymi ograniczającymi zdolność utrzymania pozycji wyprostowanej,
   • z wrodzonym lub nabytym porażeniem kończyn dolnych,
   • z dystrofią mięśniową,
   • po udarze,
   • ze stwardnieniem zanikowym bocznym.
   Może służyć również do profilaktyki odleżyn.
2. Wózek z podwyższonym oparciem.
   Zdjęcie
   Wózek ma formę krzesła na kołach. Widoczny jest od przodu z lewego profilu. Składa się z dwóch dużych kół z tyłu i dwóch małych kół z przodu. Duże koła posiadają opony, szprychy oraz dodatkowe, okrągłe obręcze, dzięki którym można za pomocą rąk wprowadzać wózek w ruch. Na kołach osadzona jest rama oraz siedzisko wraz z wysokim oparciem. Na siedzisku znajduje się poduszka z gąbki w czarnym obiciu z materiału. Po bokach siedziska są podłokietniki. Z tyłu oparcia widoczne są rączki do prowadzenia wózka oraz regulowany zagłówek. W przedniej części znajdują się podnóżki.
   Tekst
   Wózek z podwyższonym oparciem
   Zastosowanie
   Ma zastosowanie w transporcie pacjentów niesamodzielnych, z niestabilnym tułowiem. Stabilizuje głowę i plecy. Wysokie oparcie wózka inwalidzkiego pozwala na wygodne ułożenie głowy. Oparcie jest uchylne, co umożliwia utrzymanie chorego w pozycji siedzącej.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Przy wsiadaniu na wózek i zsiadaniu z niego należy zaciągnąć hamulce! Przed przystąpieniem do siadania na wózku lub wysiadania z niego nie wolno stawać na płyty podnóżka, wcześniej należy je złożyć lub podnóżki całkowicie odsunąć na bok. Należy wykonać następujące czynności:
   • Zablokować oba hamulce wózka i złożyć lub zdjąć podnóżki.
   • W zależności od metody przenoszenia pacjenta wyjąć właściwy podłokietnik.
   • Umieścić pacjenta na wózku.
   • Założyć podłokietnik.
   • Zamontować lub rozłożyć podnóżki i ułożyć na nich stopy pacjenta.
   • Ułożyć pacjenta na wózku tak, aby był w pozycji siedzącej wyprostowanej. Kolana powinny być zgięte pod kątem około dziewięćdziesięciu stopni.
   Przed rozpoczęciem jazdy należy upewnić się, że żadna część ciała pacjenta lub jego ubranie nie są narażone na zaczepienie o ruchome części wózka. Jeżeli pacjent nie może samodzielnie utrzymać pozycji siedzącej, trzeba dodatkowo wyposażyć wózek w pasy stabilizujące. Wózek należy prowadzić oburącz. Podczas przemieszczania wózka przez drzwi i inne przejścia konieczne jest upewnienie się, że po obydwu stronach jest wystarczająco dużo miejsca, aby uniknąć zranienia rąk lub uszkodzenia wózka. Wszystkie cztery koła wózka muszą dotykać podłoża.
   Wózek przeznaczony jest dla osób o masie do stu trzydziestu kilogramów. Należy regularnie kontrolować ciśnienie w oponach. Przy zbyt niskim ciśnieniu w oponach, niż zalecane, skuteczność działania hamulców może się znacznie zmniejszyć. Wszelkie czynności, takie jak: wsiadanie, zsiadanie, zmiana pozycji pacjenta, postój wózka, wymagają zablokowania hamulców kół jezdnych.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Wózek przeznaczony jest dla pacjentów:
   • z paraliżem,
   • z niedowładem czterokończynowym lub trzykończynowym,
   • po udarach mózgu,
   • ze stwardnieniem rozsianym,
   • po urazie rdzenia kręgowego,
   • z porażeniem mózgowym,
   • z różnymi uszkodzeniami kończyn dolnych,
   • z chorobami nerwowo-mięśniowymi,
   • po urazach mózgowo-czaszkowych,
   • geriatrycznych.

Ilustracja interaktywna przedstawia trzy rodzaje wózków inwalidzkich: wózek inwalidzki, elektryczny i toaletowy, sanitarny. Oznaczone są one punktami interaktywnymi, po których kliknięciu pojawia się ramka z tekstem i z tożsamym z nim nagraniem audio, a grafika przedstawiająca dany sprzęt powiększa się.

1. Wózek inwalidzki
   Zdjęcie
   Ma on formę krzesła na kołach. Widoczny jest od przodu z prawego profilu. Składa się z dwóch dużych kół z tyłu i dwóch małych kół z przodu. Duże koła posiadają opony, szprychy oraz dodatkowe, okrągłe obręcze, dzięki którym można za pomocą rąk wprowadzać wózek w ruch. Na kołach osadzona jest rama oraz siedzisko wraz z oparciem. Na siedzisku znajduje się poduszka z gąbki w czarnym obiciu z materiału. Po bokach siedziska są podłokietniki. Z tyłu oparcia widoczne są rączki do prowadzenia wózka. W przedniej części znajdują się podnóżki.
   Tekst
   Wózek inwalidzki
   Zastosowanie
   Wózek inwalidzki przeznaczony jest dla osób z dysfunkcją narządu ruchu. Pomaga osobom z niepełnosprawnością ruchową w przemieszczaniu się.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   1. Podczas siadania na wózek i zsiadania z niego hamulce postojowe muszą być zaciągnięte. Należy je zaciągnąć przed rozpoczęciem tych czynności.
   2. Podczas siadania na wózek inwalidzki transportowy oraz zsiadania z niego nie wolno stawiać stóp na płyty podnóżka. Należy je wcześniej podnieść lub podnóżki maksymalnie rozsunąć na boki.
   3. Podczas przemieszczania wózka inwalidzkiego transportowego przez drzwi i inne przejścia należy upewnić się, że po obydwu stronach jest wystarczająco dużo miejsca, aby uniknąć zranienia rąk lub uszkodzenia wózka.
   4. Podczas przenoszenia wózka inwalidzkiego nie należy chwytać za jego ruchome części, na przykład podłokietniki, podnóżki.
   5. Nigdy nie należy przekraczać maksymalnego obciążenia wózka. Jego wartość znaleźć można w informacji od producenta.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Wózek inwalidzki przeznaczony jest dla osób z dysfunkcją ruchu lub z trwałym uszkodzeniem narządu ruchu.
2. Wózek elektryczny
   Zdjęcie
   Jest to pojazd czterokołowy. Na podwoziu zamontowany jest fotel z oparciem, zagłówkiem i podłokietnikami. W przedniej części wózka znajduje się kierownica z rączkami, dwoma lusterkami bocznymi i trzema białymi światłami. Z przodu kierownicy zamontowany jest plastikowy koszyk.
   Tekst
   Wózek elektryczny.
   Zastosowanie
   Urządzenie umożliwia wygodne przemieszczanie się osobom starszym, chorym i osobom z niepełnosprawnościami. Rozwija maksymalną prędkość do dziesięciu kilometrów na godzinę.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Wózek elektryczny bardzo dobrze porusza się nawet w bardzo nierównym terenie, gdyż wszystkie koła zachowują przyczepność. Wyposażony jest w wyprofilowane siedzisko, co znacząco podnosi poziom stabilizacji, a tym samym bezpieczeństwo użytkownika.
   Ważne informacje:
   • należy zawsze używać oryginalnej ładowarki dołączonej do wózka elektrycznego,
   • akumulatory żelowe należy zawsze ładować do pełna. Nie należy nigdy przerywać ładowania, ponieważ może to skrócić czas użytkowania wózka,
   • podczas ładowania akumulatorów ładowarkę najpierw podłączamy do prądu i potem do wózka, a gdy akumulatory są w pełni naładowane, najpierw odłączamy ładowarkę od sieci i następnie od wózka,
   • akumulatory należy ładować w dobrze wentylowanym, suchym pomieszczeniu,
   • zalecane jest odłączenie ładowarki w momencie, gdy wyświetli się informacja, że akumulatory są w pełni naładowane. Nie należy zostawiać wózka elektrycznego podpiętego pod ładowarkę na dłużej niż 24 godziny.
   Wózek elektryczny jest sterowany za pomocą panelu sterowniczego.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Wózki inwalidzkie elektryczne pomagają poruszać się osobom starszym. Znacznie ułatwiają im przemieszczanie się na zewnątrz pomieszczeń, ale znajdują również zastosowanie w domu. Zostały stworzone z myślą o osobach, które mają urazy kręgosłupa, są po amputacji nóg czy przeszły operację uniemożliwiającą samodzielnie chodzenie.
3. Wózek toaletowy, sanitarny
   Zdjęcie
   Wózek ma formę krzesła na kołach. Widoczny jest od przodu. Składa się z dwóch dużych kół z tyłu i dwóch małych kół z przodu. Duże koła posiadają opony, szprychy, pomarańczowe odblaski oraz dodatkowe, okrągłe obręcze, dzięki którym można za pomocą rąk wprowadzać wózek w ruch. Na kołach osadzona jest rama oraz siedzisko wraz z oparciem. Na siedzisku, w jego centralnej części znajduje się owalne wycięcie. Po lewej stronie wycięcie leży wyjmowana część siedziska, służąca do jego zakrycia. Pod wycięciem zawieszony jest prostokątny pojemnik na ekskrementy. Po bokach siedziska są podłokietniki. Z tyłu oparcia widoczne są rączki do prowadzenia wózka. W przedniej części znajdują się podnóżki.
   Tekst
   Wózek toaletowy, sanitarny
   Zastosowanie
   Wózek toaletowy jest wykorzystywany przez chorych z urazami, z niepełnosprawnościami ruchowymi, a także przez osoby, które nie są w stanie samodzielnie korzystać z toalety.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   • Ustawić wózek w miejscu dostępnym dla pacjenta.
   • Zaciągnąć hamulec.
   • Ściągnąć pokrywę.
   • Pomóc pacjentowi usiąść wygodnie.
   • Po załatwieniu potrzeby przez pacjenta opróżnić, umyć i zdezynfekować wiaderko.
   • Położyć pokrywę.
   Wózki inwalidzkie toaletowe zostały zaopatrzone w praktyczny pojemnik sanitarny pod siedziskiem.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Wózek toaletowy przeznaczony jest dla osób starszych i osób z niepełnosprawnościami, z chorobami neurologicznymi oraz schorzeniami narządu ruchu.

Ilustracja interaktywna przedstawia trzy rodzaje innego sprzętu rehabilitacyjnego i pielęgnacyjnego: materac przeciwodleżynowy, pieluchy i pampersy oraz inhalator. Oznaczone są one punktami interaktywnymi, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem i z tożsamym z nim nagraniem audio, a grafika przedstawiająca dany sprzęt powiększa się. Materac przeciwodleżynowy
Zdjęcie
Prostokątny materac wykonany z pianki, podzielony jest w górnej części na kwadratowe komory. Kształtem materac przypomina gofra, ponieważ jego powierzchnia jest równomiernie podzielona.

Materac przeciwodleżynowy
Zastosowanie
Materace przeciwodleżynowe przeznaczone są dla osób, które ze względu na stan zdrowia są unieruchomione i nie mogą zmieniać pozycji w łóżku. Materac przeciwodleżynowy uciska tkanki skórne w różnych miejscach stykania się ich z powierzchnią. Dzięki temu mięśnie użytkownika są pobudzane w taki sposób, że dociera do nich powietrze. Pozwala to na zapobieganie stałemu uciskowi jednego miejsca, co sprawia, że nie powstaną na nim odleżyny. W przeciwieństwie do zwykłych materaców zapobiegają długotrwałemu uciskowi w miejscach najbardziej na to narażonych, takich jak: kość krzyżowa, potylica, pięty i łokcie.
Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
Materace przeciwodleżynowe przeznaczone są dla osób z urazami kręgosłupa, chorobami neurologicznymi czy niepełnosprawnościami fizycznymi, które uniemożliwiają poruszanie się, a także dla pacjentów starszych, przewlekle chorych oraz osób, które z jakichkolwiek przyczyn muszą przebywać w łóżku przez dłuższy czas.Pieluchy
Grafika
Pielucha znajdująca się z przodu jest złożona. Widoczne są na niej blado czerwone i żółte paski oraz cyfry trzy. Pielucha przedstawiona z tyłu jest rozłożona. Przednia i tylna część pieluchy jest szersza, a dolna część węższa. Po bokach tylnej części znajdują się paski służące do zapięcia założonej pieluchy.
Tekst
Po prawej stronie wyświetla się okno z informacjami: Pieluchy i pampersy.
Zastosowanie
Pieluchy stosowane są u osób chorych i starszych, które samodzielnie nie kontrolują potrzeb fizjologicznych.
Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
Pieluchy różnią się chłonnością. Im większa chłonność pieluchy, tym jest ona grubsza. Zaleca się zmianę pampersa średnio co cztery godziny. Prawidłowy rozmiar pieluchy ma ogromne znaczenie dla komfortu pacjenta. Zbyt duży pampers będzie spadać i nie będzie odpowiednio chronić przed zamoczeniem ubrań lub łóżka. Zbyt mały rozmiar pieluchy może powodować ucisk, a w efekcie bolesne odparzenia.
Należy wykonać następujące czynności:Obróć chorego na bok w kierunku do siebie plecami i po dokonaniu czynności pielęgnacyjnych oraz zabezpieczeniu skóry kremem ochronnym, podłóż z tyłu pod chorego aktywowane wcześniej pieluchomajtki.Zwróć uwagę, aby indykator wilgotności znajdował się na przedłużeniu linii kręgosłupa.Połóż chorego na plecach, wyprostuj jego nogi i wyciągnij podwinięte skrzydło pieluchomajtek. Wyciągnij przednią część pieluchomajtek i dopasuj ją do krocza.Umocuj pieluchomajtki za pomocą elastycznych przylepcorzepów, zaczynając od dolnego zapięcia, które przyczep lekko skośnie do góry.Po umocowaniu dolnych zapięć, umocuj górne przylepco rzepy, dopasowując pieluchomajtki do talii.Po zapięciu pieluchomajtek upewnij się, czy pielucha dobrze leży i przylega do ciała, czy falbanki nie są zwinięte i czy w żadnym miejscu pielucha nie wpija się w ciało.Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
Pieluchy stosuje się u pacjentów z nietrzymaniem moczu, chorobami neurologicznymi i chorobami narządu ruchu, a także u osób leżących lub spędzających w łóżku dłuższy czas.Inhalator wraz z akcesoriami
Grafika
Inhalator ma formę plastikowego urządzenia, kompresora, do którego podłącza się przezroczysty wężyk. Wężyk zakończony jest niebieskimi złączkami. Obok inhalatora znajdują się akcesoria: dwie dysze, nebulizator i dwie maski.
Tekst
Po prawej stronie wyświetla się okno z informacjami: Inhalator.
Zastosowanie
Inhalator jest urządzeniem, które służy do podawania leków w formie aerozolu.
Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
Sposób wdychania leku zależy od typu inhalatora.Inhalator proszkowy (DPI) dostarcza do płuc lek w postaci drobnego, suchego proszku. Większość inhalatorów DPI wykorzystuje siłę wdechu. Aby wciągnąć lek z inhalatora do płuc, należy wykonać wdech przez ustnik. Po napełnieniu inhalatora należy włożyć ustnik do ust, wykonać szybki i głęboki wdech i kontynuować go aż do napełnienia płuc. Inhalatory ciśnieniowe z dozownikiem, czyli inhalatory pMDI, mieszają lek z propelentem, który zmienia lek w rozproszony aerozol. Są często nazywane inhalatorami w aerozolu lub sprayu. Inhalatory ciśnieniowe z dozownikiem potocznie nazywane są fajkami. Korzystając z inhalatorów w aerozolu, należy pamiętać o trzech zaleceniach:Większość inhalatorów w aerozolu należy przed użyciem wstrząsnąć, aby lek i propelent odpowiednio się ze sobą wymieszały. Wdech należy wykonywać podczas ściskania zbiornika. Nie należy go wykonywać zbyt wcześnie ani zbyt późno po naciśnięciu zbiornika – uwolnienie leku trwa mniej niż pół sekundy i w tym czasie należy wykonać wdech. Inhalatory p M D I są często dostępne z elementem dystansowym, który ułatwia skoordynowanie uruchomienia i wdechu. Po rozpoczęciu wdechu należy go wykonywać powoli i ciągle, aż do wypełnienia płuc, po czym wstrzymać oddech na kilka sekund.Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
Z inhalatorów korzystają pacjenci w terapii różnych schorzeń układu oddechowego, w tym astmy, chorób oskrzeli i płuc oraz P O C h P, czyli przewlekła obturacyjna choroba płuc.

Ilustracja interaktywna przedstawia dwa rodzaje innego sprzętu rehabilitacyjnego i pielęgnacyjnego: sprzęt stomijny i pasy przepuklinowe. Oznaczone są one punktami interaktywnymi, po których kliknięciu pojawia się ramka z tekstem i z tożsamym z nim nagraniem audio, a grafika przedstawiająca dany sprzęt powiększa się.

1. Sprzęt stomijny
   Zdjęcie
   Worek przedstawiony jest od strony przylepca, który przykleja się bezpośrednio do skóry wokół stomii. Wewnątrz przylepca znajduje się otwór. Na przylepcu worka znajdują się okręgi z oznaczoną odległością: trzydzieści, czterdzieści i pięćdziesiąt milimetrów. Przy największym okręgu znajduje się rysunek nożyczek, a powyżej napis stop.
   Tekst
   Sprzęt stomijny.
   Zastosowanie
   Sprzęt stomijny to wyrób medyczny przeznaczony dla osób z wyłonioną stomią do zaopatrzenia każdego rodzaju przetoki dla dorosłych i dla dzieci.
   Rodzaje sprzętu stomijnego:
   • System jednoczęściowy – worek i płytka, w nawiasie przylepiec koniec nawiasu stanowią jedną całość.
   • System dwuczęściowy – składa się z dwóch elementów: worka i płytki, które łączy się ze sobą przy pomocy plastikowych pierścieni zatrzaskowych.
   • System synergiczny.
   Jednoczęściowy sprzęt stomijny jest to worek z przymocowanym do niego przylepcem, który przykleja się bezpośrednio do skóry wokół stomii. Dwuczęściowy sprzęt stomijny składa się z płytki przyklejanej na skórę wokół stomii i dopinanego do płytki worka. Płytkę utrzymuje się na skórze kilka dni, worki zmienia się według potrzeb.
   W zależności od rodzaju stomii stosuje się różne worki stomijne:
   • Kolostomia – worek zamknięty z filtrem lub worek otwarty z filtrem, to jest umożliwiający odpuszczanie treści jelitowej bez zdejmowania worka.
   • Ileostomia – worek otwarty z filtrem, to jest umożliwiający odpuszczanie treści jelitowej bez zdejmowania worka.
   • Urostomia – dwukomorowy worek do przetoki moczowej, z zastawkami antyzwrotnymi, zapobiegającymi cofaniu się moczu. Worek zakończony jest zamknięciem umożliwiającym odpuszczanie moczu bez zdejmowania worka.
   System synergiczy wykorzystuje unikalną technologię połączenia przylepnego worka i płytki dzięki specjalnej strefie przylepnej na płytce i pierścieniom przylepnym na workach.
   Instrukcja obsługi systemu jednoczęściowego
   • Oczyść i wysusz skórę wokół stomii.
   • Zmierz swoją stomię.
   • Przygotuj płytkę stomijną.
   • W przypadku płytek z otworem do docinania: wytnij odpowiedniej wielkości otwór według wskazówek na ulotce.
   • Zdejmij papier ochronny z przylepca.
   • Delikatnie umieść worek centralnie nad stomią.
   • Przyciśnij płytkę stomijną do skóry, zwracając szczególną uwagę na obszar bezpośrednio wokół stomii.
   • Wygładź całość na skórze. Zastosuj lekki ucisk na płytkę stomijną przez 30-60 sekund, aby zapewnić jej szczelny kontakt ze skórą.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Sprzęt stomijny przeznaczony jest dla osób z wyłonioną stomią do zaopatrzenia każdego rodzaju przetoki dla dorosłych i dla dzieci. Najczęściej używany jest w chorobach nowotworowych układu pokarmowego, na przykład przy guzach w obrębie jelita cienkiego, grubego i odbytu oraz przy chorobach nowotworowych układu moczowego, na przykład nowotwór pęcherza moczowego.
2. Pas przepuklinowy
   Zdjęcie
   Ma on formę dwóch elastycznych taśm z tkaniny. Górna taśma jest szeroka, a połączona z nią w dolnej części taśma jest wąska. Na szerokim pasku widoczny jest rzep do zapięcia pasa.
   Tekst
   Po prawej stronie wyświetla się okno z informacjami: Pasy przepuklinowe.
   Zastosowanie
   Pasy przepuklinowe mają zastosowanie w leczeniu zachowawczym przepuklin: brzusznych, pachwinowych, udowych, pępkowych czy okołostomijnych.
   Instrukcja obsługi i sposoby użytkowania
   Stojąc, należy umieścić palce w widocznych zaczepach, jedną z części pasa przytrzymać nieruchomo, drugą część umieścić tuż nad rzepem, a następnie naciągnąć pas. Należy go zapiąć poza obszarem przepukliny, by nie doprowadzić do niechcianego ucisku.
   Przykłady schorzeń lub niepełnosprawności, w jakich sprzęt jest stosowany
   Pasy przepuklinowe brzuszne stosuje się w dwóch przypadkach:
   • gdy nie ma możliwości operacyjnego leczenia przepukliny z powodu bezwzględnych przeciwwskazań do zabiegu,
   • w okresie pooperacyjnym – w celu zabezpieczenia operowanej okolicy ciała przed działaniem tłoczni brzusznej i nawrotem schorzenia.