Teoretyczne uzasadnienie wykorzystania zasady tensegracji w masażu
Masaż tensegracyjny jest masażem opierającym się na zależnościach, które występują pomiędzy elementami kostnymi i tkankami miękkimi tworzącymi narząd ruchu człowieka. Swoją teorię masaż ten opiera głównie na zasadzie tensegracji. Zasada ta mówi o procesie równoważenia napięcia spoczynkowego elementów tworzących układy strukturalne.
Masaż tensegracyjny opiera na prawach fizyki, które były stosowane również do konstrukcji technicznych, takich jak np. budowa mostów. Zgodnie z zasadą tensegracji napięcie w układzie jest przenoszone na wszystkie elementy tworzące dany układ po to, aby zrównoważyć zwiększenie sił pociągania. Wzrost napięcia w jednym z elementów układu może przyczynić się do wzrostu napięcia w pozostałych jego elementach.
Przenosząc podstawy teoretyczne do faktycznej budowy anatomicznej człowieka można zauważyć, że budowa narządu ruchu jest skonstruowana właśnie w taki sposób, że poszczególne mięśnie tworzą swoiste układy mające wspólne miejsca przyczepu kostnego.
Zrównoważenie działania sił mięśni, które mają wspólny przyczep, ale wykonują często przeciwstawne ruchy jest kluczowe dla utrzymania elementu kostnego w niezmienionej pozycji.
Kiedy jeden z elementów danego układu zwiększa swoje napięcie spoczynkowe dochodzi do przeniesienia napięcia na pozostałe elementy układu. W momencie w którym miejsce wspólnego przyczepu kilku mięśni jest wskutek tej reakcji miejscem sumowania się sił pociągania może dojść do miejscowego stanu zapalnego i powstania dolegliwości bólowych. Wiedza o tym jest niezwykle istotna z punktu widzenia opracowania tkanek, ponieważ zgodnie z zasadą tensegracji miejsce powstania dolegliwości nie będzie związane z lokalnym problemem, a jedynie wynikiem zaburzenia napięcia w obrębie zespołu tkanek.
Dodatkowo może doprowadzić to do zaburzenia transportu wewnątrz naczyń krwionośnych i limfatycznych oraz zaburzenia przewodnictwa w obrębie dna nerwów. Dzieje się tak, ponieważ w obrębie struktur należących do danych układów bardzo często w bliskim sąsiedztwie znajdują się naczynia tętnicze, żylne, naczynia chłonne oraz nerwy obwodowe. Wzrost napięcia spoczynkowego danego elementu układu może doprowadzić do ograniczenia dopływu krwi tętniczej i w konsekwencji wpłynąć na niedokrwienie danego obszaru. Może również spowodować zmniejszenie odpływu krwi żylnej z danego obszaru i wtórnie powstanie lokalnego obrzęku. Przetrwałe napięcie może skutkować nadmiernym uciskiem w obrębie nerwów obwodowych i spowodować zaburzenia czucia powierzchownego oraz zmniejszyć pobudliwość mięśni na impulsy nerwowe. W przypadku ucisku naczyń chłonnych zwiększenie napięcia może wywołać zaburzenie odpływu chłonki i powstanie lokalnego obrzęku.
Badania elektromiograficzne przeprowadzone na elementach układu masażu tensegracyjnego wykazały, że w trakcie wykonywania technik powodujących powstanie odkształceń w obrębie tkanek miękkich dochodzi do zjawiska przenoszenia się tych odkształceń nie tylko w obszarze miejsca masowanego, ale również na struktury położone dystalnie. Pozwala to sądzić, iż teoretyczne podstawy masażu tensegracyjnego znajdują uzasadnienie w występowaniu dolegliwości bólowych, które spowodowane są przeniesieniem napięcia i tym bardziej zwraca uwagę na problematykę bólu przeniesionego. Publikacje naukowe wykazują skuteczność technik masażu tensegracyjnego w przywróceniu prawidłowego rozkładu napięcia spoczynkowego mięśni oraz ich wpływ na zmniejszenie dolegliwości bólowych po różnego rodzaju urazach lub chorobach przeciążeniowych.
Powrót do spisu treściPowrót do spisu treści