Jakie są charakterystyczne cechy współczesnej sztuki? Przełamywanie konwencji, mieszanie gatunków, eklektyzm, dialog z innymi twórcami? Czy może przerysowanie, kpina i dystans? Wszystko to jest wyrazem podstawowych tendencji postmodernizmu: dekonstrukcji i kontestacji. Znaleźliśmy się u kresu postępu i wszystkie systemy wartości uznajemy za arbitralne. Odrzucamy teorie, które starają się całościowo zdefiniować człowieka. Zyskujemy świadomość sztuczności różnych konwencji i wdajemy się z nimi w grę. Określenie post‑modern pierwszy raz pojawiło się w architekturze. Było to poszukiwanie stylu, który nowoczesnym, ale często bezosobowym rozwiązaniom nada rys indywidualności. Architekci bawili się wieloma stylami z różnych epok i „puszczali oko” do innych twórców. Dokładnie to samo zaczęło się dziać w sztukach wizualnych i performatywnych, w literaturze i filmie.