Ilustracja interaktywna przedstawia dwa trzmiele na białym tle. Owad po lewej stronie to samica. Jej ciało podzielone jest na trzy segmenty – głowę, tułów i odwłok. Na czarnej głowie widnieje para czułek i oczy. Tułów w kolorze czarnym z żółtym paskiem u góry. Z tułowia wyrastają skrzydełka. Odwłok jest szeroki i owalny. Odwłok jest w trzech kolorach: czarny cienki pasek, żółty szerszy pasek, czarny gruby pasek, a końcówka odwłoka jest biała. Trzmiel posiada trzy pary brązowych odnóży z włoskami. Owad po prawej stronie to samiec. Jest wyraźnie mniejszy. Składa się również z trzech segmentów – głowy, tułowia i odwłoka. Głowa podobna do samicy lecz mniejsza. Tułów okrągły czarny z żółtym paskiem przy głowie. Wyrastają z niego skrzydełka. Odwłok zdecydowanie mniejszy, podłużny. Na początku odwłoka znajduje się czarny gruby pasek, żółty tej samej szerokości, następnie czarny pasek nieco grubszy i na końcu biała końcówka odwłoka. Samiec posiada trzy pary odnóży, z których wyrastają włoski. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Samica. 2. Samiec. 3. Jak wygląda trzmiel? Trzmiel przypomina budową pszczołę, przy czym jest od niej wyraźnie większy, osiąga rozmiar do trzech cm. Trzmiele mają obfite, gęste owłosienie, czarne z dwoma ciemnożółtymi lub pomarańczowym szerokimi przepaskami na przedpleczu i drugim tergicie odwłoka. Zakończenie odwłoka może być białe, szare lub szarobiałe. Szerokość pierwszej przepaski jest zmienna. Dwie pary skrzydeł są przezroczyste. Robotnice trzmiela mają koszyczki na tylnych goleniach. 4. Aparat gębowy. Aparat gębowy trzmieli to typ gryząco‑ssący, taki jak u pszczół, z tym że trzmiele mają dłuższy języczek. To dzięki niemu mogą zdobywać pokarm z nieosiągalnych miejsc dla pszczół.

Zdjęcie przedstawia samicę i samca trzmiela ziemnego. Samica zwrócona jest profilem, jest znacznie większa od samca, który przyczepiony jest do jej odwłoka. Owady mają złożone skrzydełka. Stoją na betonowym kaflu, a za nimi, w tle jest trawa. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Królowe trzmieli różnią się od robotnic wielkością i silniejszym rozwojem jajników. Jednak różnice wielkości występują także wśród robotnic trzmielich. Większe robotnice zazwyczaj zajmują się zbieraniem pokarmu, na mniejszych spoczywa zaś obowiązek pracy w gnieździe. To z kolei ma także wpływ na długość życia trzmieli. Jak wykazały badania, trzmiele zbierające pokarm żyją prawie połowę krócej niż te, które zajmują się karmieniem lub innymi pracami w gnieździe.

Ilustracja interaktywna przedstawia rok z życia trzmiela. Jest to cykl zilustrowany w okręgu ze strzałkami, a obok niego są zamieszczone mniejsze dwie grafiki. Opis punktów i ilustracji ukazujących ten cykl: 1. Matka wychodzi z hibernacji. Zapłodnione królowe zimują samotnie zagrzebane w ziemi. To tak zwana zimowla. Grafika przedstawia matkę trzmiela znajdującą się w jamce pod ziemią, nad nią jest trawa. 2. Zbieranie pokarmu przez matkę. Wiosną przy temperaturze od 8 do 10 stopni Celsjusza wychodzą i żerują na wierzbach i podbiale.To tak zwany wczesny pożytek trzmieli. Trzmiel siedzi na kwiatach, które mają fioletowy kolor i gęste, fioletowe płatki. 3. Inicjacja gniazda. Następnie samice wyszukują miejsce na gniazdo i tworzą pierwszą komórkę, w której składają jaja i trochę pyłku kwiatowego. Następnie ją zamykają i budują magazyn na nektar. Trzmiel siedzi przy brązowej komórce, która ma kształt wazonika. 4. Produkcja robotnic. Po 3‑4 dniach wykluwają się larwy, a królowa buduje kolejne komórki. Matka trzmiela siedzi na kilku brązowych komórkach w kształcie wazoników. 5. Rozwój rodziny. Pierwsze robotnice zaczynają pracować po 20 dniach od wyklucia. Na dużej ilości brązowych komórek siedzą dwa trzmiele, są to robotnice. 6. Produkcja trutni i matek. Matka trzmiela siedzi na komórkach, niedaleko niej znajdują się dwa mniejsze trzmiele i komórki, z których się wykluły. 7. Gody. Młode samice i samce wylatują z gniazda i kopulują, przy czym młode samice nie wracają już do rodzinnego gniazda. Na fioletowym kwiatku znajdują się dwa trzmiele – samica oraz samiec, który znajduje się na niej. 8. Samce obumierają. Przy komórkach leżą do góry nogami dwa martwe samce.

Ilustracja interaktywna przedstawia drewniany ul dla trzmiela. Ul przypomina budkę dla ptaków i składa się z 4 drewnianych ścian, daszku, podłoża i palika. Na ściance frontowej widnieje okrągły otwór. Palik przymocowany jest do budki i ostro zakończony. Na grafice widnieją wymiary ula: wysokość 20 centymetrów, szerokość 20 centymetrów, głębokość 20 centymetrów, a okrągły wlot umieszczony jest pięć centymetrów od podstawy. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Ul to drewniany domek wykonany z deseczek o grubości około 2 centymetrów, najczęściej o wymiarach około 20 centymetrów wysokości, 20 centymetrów szerokości,  20 centymetrów głębokości. Na górze powinien mieć zdejmowany daszek z okapami. Na jednym z boków, na wysokości 5 centymetrów od podłogi powinien znaleźć się otwór wejściowy o średnicy około 2 centymetrów.

Ilustracja interaktywna przedstawia wnętrze drewnianego ula. Ul przypomina budkę dla ptaków i składa się z drewnianych ścian, daszku, podłoża i palika. Ul nie ma ściany frontowej, a na podłożu leży zwinięta kępa suchego siana. Z tyłu, do budki przymocowany jest ostro zakończony palik. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Na dnie ula kładzie się siano z traw zwinięte w kulę, a resztę powierzchni wykłada się luźnym sianem. Tak wykonany ul stawia się na środku obsianego jasnotą białą (Lamium album) niedużego pola, na kilku mniejszych palikach wbitych w ziemię. Kwitnąca jasnota biała zapewnia obfitość pożywienia matkom trzmieli od chwili założenia gniazda aż do wyprowadzenia pierwszych robotnic. Jasnota dobrze rośnie na glebach próchniczych, a te są glebami ciepłymi - samice zagrzebują się w nich, by spędzić tak okres jesieni i zimy. Wokół umieszczamy wyższe paliki, na których rozwiesza się siatkę używaną na moskitiery okienne, tak zwaną wolierę. Na jednym boku warto wszyć zamek błyskawiczny, żeby mieć dostęp do ula. Siatkę po bokach wkopuje się w ziemię, by owady nie mogły uciec. Kiedy jasnota biała zaczyna kwitnąć, to najlepszy moment, żeby do ula wpuścić królową matkę.