MED.09. Sporządzanie i wytwarzanie produktów leczniczych oraz prowadzenie obrotu produktami leczniczymi, wyrobami medycznymi, suplementami diety i środkami spożywczymi specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz innymi produktami dopuszczonymi do obrotu w aptece na podstawie przepisów prawa - Technik farmaceutyczny 321301
Grafika przedstawia elektroniczną wagę proszkową. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Waga proszkowa Przyrząd pomiarowy służący do odważania substancji w postaci proszku. Dostępne wagi proszkowe ważą z dokładnością do 0,001 g oraz mają zakres pomiaru (udźwig) do 220 g. Dane cechujące wagę można odczytać z tabliczki znamionowej umieszczonej w tylnej części korpusu przyrządu. Oznaczenia na tabliczce znamionowej wagi:
znak zgodności z dyrektywą Unii Europejskiej CE; szczegóły w deklaracji zgodności dołączonej do instrukcji obsługi wagi,
znak metrologiczny M; oznacza on, że waga spełnia wymagania zasadnicze dyrektywy „Nieautomatyczne urządzenia wagowe”,
rok produkcji,
numer jednostki notyfikowanej dokonującej oceny zgodności (np. 1443 – Główny Urząd Miar).
Waga może mieć dodatkowe funkcje:
archiwizacji za pomocą nośników danych (pamięci zewnętrznej, np. pendrive) informacji dotyczących wykonanych ważeń,
połączenia z komputerem, z zewnętrzną drukarką,
liczenia jednakowych detali – dzięki tej funkcji zostają policzone jednakowe detale, np. tabletki znajdujące się w ważonej porcji,
przeliczania procentowego – umożliwia odczytanie wyniku pomiaru wagi jako procent masy odniesienia,
sumowania składników receptury – dzięki tej funkcji można oddzielnie ważyć kilka składników w jednym naczyniu oraz na bieżąco odczytywać sumaryczną wartość masy wszystkich dotychczas ważonych składników.
Wagi mogą być zaopatrzone w osłonę przeciwpodmuchową. Osłaniający szalkę wagi, przeźroczysty klosz umożliwia pracę w pomieszczeniach, gdzie niemożliwe jest wyeliminowanie ruchów powietrza, np. w loży z laminarnym nawiewem powietrza.
W celu zapewnienia dokładności ważenia wymagana jest kalibracja (adiustacja) wagi, czyli okresowe wprowadzanie do pamięci wagi współczynnika korygującego wskazania wagi w odniesieniu do wzorca masy i wprowadzenie w programie wagi korekty dokładności przyrządu.
Wagi stosowane w aptekach mają układ wbudowanego odważnika, a proces kalibracji może zostać zainicjowany w sposób automatyczny (system samoczynnie przeprowadza kalibrację, tzw. autokalibracja wewnętrzna) lub ręczny (polega na naciśnięciu przycisku na wadze, najczęściej CAL). Kalibracja wewnętrzna rozpoczyna się automatycznie w następujących sytuacjach:
po naciśnięciu klawisza kalibracji,
w zadanych odstępach czasu,
po zmianie temperatury otoczenia.
Waga używana w aptece musi mieć ważną legalizację. Legalizacja jest to potwierdzenie, że dokładność wagi mieści się w wyznaczonych przez normę granicach. Zgodnie z ustawą z dnia 11 maja 2001 r. Prawo o miarach (Dz.U. 2001 nr 63, poz. 636) legalizacja to zespół czynności obejmujących sprawdzenie, stwierdzenie i poświadczenie dowodem legalizacji, że przyrząd pomiarowy spełnia wymagania. Legalizacji dokonują urzędy miar lub posiadający uprawnienia producenci/dystrybutorzy wag.
Legalizacja pierwotna – legalizacja przyrządu pomiarowego po raz pierwszy po wyprodukowaniu, przed wprowadzeniem go do obrotu lub użytkowania. Legalizacja ponowna – każda kolejna legalizacja przyrządu pomiarowego. Potwierdzeniem pozytywnego wyniku wtórnej legalizacji jest naklejka-hologram z numerem urzędu miar, który dokonał legalizacji, naklejana częściowo na tabliczkę znamionową wagi. Ważność legalizacji:
legalizacja dokonana przed 1 stycznia 2019 r.: pierwsza legalizacja ważna przez 3 następne lata kalendarzowe do ostatniego dnia listopada;
legalizacja dokonana po 1 stycznia 2019 r.:
pierwsza legalizacja ważna przez 2 następne lata kalendarzowe do ostatniego dnia listopada,
kolejna legalizacja ważna przez 25 miesięcy, licząc od daty legalizacji.
Grafika przedstawia elektroniczną wagę proszkową. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Waga proszkowa Przyrząd pomiarowy służący do odważania substancji w postaci proszku. Dostępne wagi proszkowe ważą z dokładnością do 0,001 g oraz mają zakres pomiaru (udźwig) do 220 g. Dane cechujące wagę można odczytać z tabliczki znamionowej umieszczonej w tylnej części korpusu przyrządu. Oznaczenia na tabliczce znamionowej wagi:
znak zgodności z dyrektywą Unii Europejskiej CE; szczegóły w deklaracji zgodności dołączonej do instrukcji obsługi wagi,
znak metrologiczny M; oznacza on, że waga spełnia wymagania zasadnicze dyrektywy „Nieautomatyczne urządzenia wagowe”,
rok produkcji,
numer jednostki notyfikowanej dokonującej oceny zgodności (np. 1443 – Główny Urząd Miar).
Waga może mieć dodatkowe funkcje:
archiwizacji za pomocą nośników danych (pamięci zewnętrznej, np. pendrive) informacji dotyczących wykonanych ważeń,
połączenia z komputerem, z zewnętrzną drukarką,
liczenia jednakowych detali – dzięki tej funkcji zostają policzone jednakowe detale, np. tabletki znajdujące się w ważonej porcji,
przeliczania procentowego – umożliwia odczytanie wyniku pomiaru wagi jako procent masy odniesienia,
sumowania składników receptury – dzięki tej funkcji można oddzielnie ważyć kilka składników w jednym naczyniu oraz na bieżąco odczytywać sumaryczną wartość masy wszystkich dotychczas ważonych składników.
Wagi mogą być zaopatrzone w osłonę przeciwpodmuchową. Osłaniający szalkę wagi, przeźroczysty klosz umożliwia pracę w pomieszczeniach, gdzie niemożliwe jest wyeliminowanie ruchów powietrza, np. w loży z laminarnym nawiewem powietrza.
W celu zapewnienia dokładności ważenia wymagana jest kalibracja (adiustacja) wagi, czyli okresowe wprowadzanie do pamięci wagi współczynnika korygującego wskazania wagi w odniesieniu do wzorca masy i wprowadzenie w programie wagi korekty dokładności przyrządu.
Wagi stosowane w aptekach mają układ wbudowanego odważnika, a proces kalibracji może zostać zainicjowany w sposób automatyczny (system samoczynnie przeprowadza kalibrację, tzw. autokalibracja wewnętrzna) lub ręczny (polega na naciśnięciu przycisku na wadze, najczęściej CAL). Kalibracja wewnętrzna rozpoczyna się automatycznie w następujących sytuacjach:
po naciśnięciu klawisza kalibracji,
w zadanych odstępach czasu,
po zmianie temperatury otoczenia.
Waga używana w aptece musi mieć ważną legalizację. Legalizacja jest to potwierdzenie, że dokładność wagi mieści się w wyznaczonych przez normę granicach. Zgodnie z ustawą z dnia 11 maja 2001 r. Prawo o miarach (Dz.U. 2001 nr 63, poz. 636) legalizacja to zespół czynności obejmujących sprawdzenie, stwierdzenie i poświadczenie dowodem legalizacji, że przyrząd pomiarowy spełnia wymagania. Legalizacji dokonują urzędy miar lub posiadający uprawnienia producenci/dystrybutorzy wag.
Legalizacja pierwotna – legalizacja przyrządu pomiarowego po raz pierwszy po wyprodukowaniu, przed wprowadzeniem go do obrotu lub użytkowania. Legalizacja ponowna – każda kolejna legalizacja przyrządu pomiarowego. Potwierdzeniem pozytywnego wyniku wtórnej legalizacji jest naklejka-hologram z numerem urzędu miar, który dokonał legalizacji, naklejana częściowo na tabliczkę znamionową wagi. Ważność legalizacji:
legalizacja dokonana przed 1 stycznia 2019 r.: pierwsza legalizacja ważna przez 3 następne lata kalendarzowe do ostatniego dnia listopada;
legalizacja dokonana po 1 stycznia 2019 r.:
pierwsza legalizacja ważna przez 2 następne lata kalendarzowe do ostatniego dnia listopada,
kolejna legalizacja ważna przez 25 miesięcy, licząc od daty legalizacji.
Waga proszkowa
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Prawidłowe wypoziomowanie wagi
Prawidłowe wypoziomowanie wagi
R1SVwns4lJoa21
Grafika, na której znajduje się zdjęcie wagi oraz zbliżenie na panel sterujący z poziomicą w kształcie koła, w środku którego widoczny jest pęcherzyk powietrza. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Prawidłowo wypoziomowana waga proszkowa. Przed włączeniem zasilania należy wypoziomować wagę, regulując jej nóżki tak, aby umieszczony w poziomicy pęcherzyk powietrza (szary punkt na grafice) znalazł się w położeniu centralnym. Regulacja ta polega na wkręcaniu lub wykręcaniu nóżek przyrządu. Waga powinna stać stabilnie na podłożu, opierając się na nim wszystkimi nóżkami.
Pod punktem interaktywnym znajdują się również dwa schematy przedstawiające w sposób schematyczny poziomicę w postacie okręgu. Na pierwszym schemacie pokazana jest nieprawidłowo wypoziomowana waga, na której pęcherzyk powietrza znajduje się poza środkiem okręgu. Na drugim schemacie pokazana jest prawidłowo wypoziomowana waga, na której pęcherzyk powietrza znajduje się dokładnie w środku okręgu.
Grafika, na której znajduje się zdjęcie wagi oraz zbliżenie na panel sterujący z poziomicą w kształcie koła, w środku którego widoczny jest pęcherzyk powietrza. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Prawidłowo wypoziomowana waga proszkowa. Przed włączeniem zasilania należy wypoziomować wagę, regulując jej nóżki tak, aby umieszczony w poziomicy pęcherzyk powietrza (szary punkt na grafice) znalazł się w położeniu centralnym. Regulacja ta polega na wkręcaniu lub wykręcaniu nóżek przyrządu. Waga powinna stać stabilnie na podłożu, opierając się na nim wszystkimi nóżkami.
Pod punktem interaktywnym znajdują się również dwa schematy przedstawiające w sposób schematyczny poziomicę w postacie okręgu. Na pierwszym schemacie pokazana jest nieprawidłowo wypoziomowana waga, na której pęcherzyk powietrza znajduje się poza środkiem okręgu. Na drugim schemacie pokazana jest prawidłowo wypoziomowana waga, na której pęcherzyk powietrza znajduje się dokładnie w środku okręgu.
Prawidłowe wypoziomowanie wagi
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Waga apteczna
Waga apteczna
RqV2OaV0c1Q7P1
Grafika przedstawia wagę apteczną. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Waga apteczna. Urządzenie, które ma większy zakres maksymalnego udźwigu w porównaniu z wagą proszkową – zwykle sięga do dwóch tysięcy dwustu gram. Służy do ważenia poszczególnych składników podczas sporządzania leków recepturowych, waży z dokładnością do jednej setnej grama.
Grafika przedstawia wagę apteczną. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Waga apteczna. Urządzenie, które ma większy zakres maksymalnego udźwigu w porównaniu z wagą proszkową – zwykle sięga do dwóch tysięcy dwustu gram. Służy do ważenia poszczególnych składników podczas sporządzania leków recepturowych, waży z dokładnością do jednej setnej grama.
Waga apteczna
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Prawidłowe wypoziomowanie wagi
Prawidłowe wypoziomowanie wagi
RYPzglc2GTrEC1
Grafika, na której znajduje się zdjęcie wagi oraz zbliżenie na panel sterujący z poziomicą w kształcie koła, w środku którego widoczny jest pęcherzyk powietrza. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Prawidłowo wypoziomowana waga apteczna.
Grafika, na której znajduje się zdjęcie wagi oraz zbliżenie na panel sterujący z poziomicą w kształcie koła, w środku którego widoczny jest pęcherzyk powietrza. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Prawidłowo wypoziomowana waga apteczna.
Prawidłowe wypoziomowanie wagi
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Waga jest niewypoziomowana
Waga jest niewypoziomowana
R1ESKzZMQmGzt1
Grafika, na której znajduje się zdjęcie wagi oraz zbliżenie na panel sterujący z poziomicą w kształcie koła. Widoczny jest pęcherzyk powietrza wyraźnie przesunięty poza środek. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Niewypoziomowana waga apteczna. Właściwe wypoziomowanie wagi ma wpływ na rzetelność i powtarzalność wyników pomiarów. Konieczność wypoziomowania wagi stwierdzamy w sytuacji, gdy pęcherzyk powietrza w poziomicy przyrządu nie znajduje się w jej centralnej części.
Wagę należy wypoziomować za każdym razem, gdy zmieniamy lokalizację wagi. Poziomowanie polega na pokręcaniu regulowanymi nóżkami wagi tak, aby pęcherzyk powietrza umieszczony w poziomnicy wmontowanej w korpus przyrządu znalazł się w jej centralnym punkcie. Użytkownik wagi ma możliwość dostosowania wysokości poszczególnych nóżek, tak aby zapewnić równe oraz stabilne położenie wagi.
Grafika, na której znajduje się zdjęcie wagi oraz zbliżenie na panel sterujący z poziomicą w kształcie koła. Widoczny jest pęcherzyk powietrza wyraźnie przesunięty poza środek. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Niewypoziomowana waga apteczna. Właściwe wypoziomowanie wagi ma wpływ na rzetelność i powtarzalność wyników pomiarów. Konieczność wypoziomowania wagi stwierdzamy w sytuacji, gdy pęcherzyk powietrza w poziomicy przyrządu nie znajduje się w jej centralnej części.
Wagę należy wypoziomować za każdym razem, gdy zmieniamy lokalizację wagi. Poziomowanie polega na pokręcaniu regulowanymi nóżkami wagi tak, aby pęcherzyk powietrza umieszczony w poziomnicy wmontowanej w korpus przyrządu znalazł się w jej centralnym punkcie. Użytkownik wagi ma możliwość dostosowania wysokości poszczególnych nóżek, tak aby zapewnić równe oraz stabilne położenie wagi.
Waga jest niewypoziomowana
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Boks aseptyczny
Boks aseptyczny
RCyP31jBCEyEK1
Grafika przedstawia boks aseptyczny. Po prawej stronie widoczna jest loża z laminarnym nawiewem powietrza, po lewej przeszklone okienko podawcze. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Boks aseptyczny. Wydzielone pomieszczenie przeznaczone do przygotowywania leków jałowych, w którym musi być zapewniona klasa czystości powietrza lub . Jeżeli w boksie uzyskano klasę czystości powietrza , niezbędne jest umiejscowienie w tym pomieszczeniu loży z laminarnym przepływem jałowego powietrza, zapewniającej klasę czystości . Zalecana szybkość przepływu powietrza w przestrzeni roboczej loży powinna wynosić –. W boksie powinno panować nadciśnienie. Różnica ciśnień pomiędzy sąsiadującymi pomieszczeniami powinna wynosić –, co gwarantuje, że po otwarciu drzwi zanieczyszczenia z zewnątrz nie dostaną się do boksu.
W pomieszczeniach aseptycznych zaleca się -krotną wymianę powietrza na godzinę, temperaturę w granicach –, wilgotność względną –. Boks aseptyczny jest wydzielonym pomieszczeniem oddzielonym od innych pomieszczeń śluzami – osobowymi oraz materiałowymi.
Grafika przedstawia boks aseptyczny. Po prawej stronie widoczna jest loża z laminarnym nawiewem powietrza, po lewej przeszklone okienko podawcze. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Boks aseptyczny. Wydzielone pomieszczenie przeznaczone do przygotowywania leków jałowych, w którym musi być zapewniona klasa czystości powietrza lub . Jeżeli w boksie uzyskano klasę czystości powietrza , niezbędne jest umiejscowienie w tym pomieszczeniu loży z laminarnym przepływem jałowego powietrza, zapewniającej klasę czystości . Zalecana szybkość przepływu powietrza w przestrzeni roboczej loży powinna wynosić –. W boksie powinno panować nadciśnienie. Różnica ciśnień pomiędzy sąsiadującymi pomieszczeniami powinna wynosić –, co gwarantuje, że po otwarciu drzwi zanieczyszczenia z zewnątrz nie dostaną się do boksu.
W pomieszczeniach aseptycznych zaleca się -krotną wymianę powietrza na godzinę, temperaturę w granicach –, wilgotność względną –. Boks aseptyczny jest wydzielonym pomieszczeniem oddzielonym od innych pomieszczeń śluzami – osobowymi oraz materiałowymi.
Boks aseptyczny
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Komora z laminarnym nawiewem powietrza
Komora z laminarnym nawiewem powietrza
R1SjQ8h1afBRX1
Grafika przedstawia komorę z laminarnym nawiewem powietrza. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Komora z laminarnym nawiewem powietrza. Urządzenie, które ma za zadanie stworzyć warunki aseptyczne w najbliższym otoczeniu wykonywanego leku. Zachodzi w niej przepływ laminarny, przepływ liniowy, jednokierunkowy jałowego powietrza o jednostajnej prędkości, które wcześniej zostało poddane filtracji przez filtr HEPA (ang. high efficiency particulate air filter – wysokosprawny filtr zanieczyszczeń stałych powietrza). Przepływ może być pionowy lub poziomy.
Grafika przedstawia komorę z laminarnym nawiewem powietrza. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Komora z laminarnym nawiewem powietrza. Urządzenie, które ma za zadanie stworzyć warunki aseptyczne w najbliższym otoczeniu wykonywanego leku. Zachodzi w niej przepływ laminarny, przepływ liniowy, jednokierunkowy jałowego powietrza o jednostajnej prędkości, które wcześniej zostało poddane filtracji przez filtr HEPA (ang. high efficiency particulate air filter – wysokosprawny filtr zanieczyszczeń stałych powietrza). Przepływ może być pionowy lub poziomy.
Komora z laminarnym nawiewem powietrza
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Lodówka farmaceutyczna z monitoringiem
Lodówka farmaceutyczna z monitoringiem
R1bh1rvFWpHyt1
Grafika przedstawia dwie lodówki farmaceutyczna z monitoringiem. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Lodówka farmaceutyczna z monitoringiem. Szafa chłodzona wewnątrz, w której przechowywane są produkty lecznicze termolabilne, utrzymująca temperaturę w zakresie –. Chłodziarka jest wyposażona we wbudowany w komorze czujnik temperatury, dzięki czemu na bieżąco mierzy temperaturę. Istnieje możliwość udokumentowania (w formie wydruku) zarejestrowanych temperatur. Chłodziarka powinna być podłączona do systemu alarmowego, który informuje o przekroczeniu górnego lub dolnego limitu temperatury.
Grafika przedstawia dwie lodówki farmaceutyczna z monitoringiem. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Lodówka farmaceutyczna z monitoringiem. Szafa chłodzona wewnątrz, w której przechowywane są produkty lecznicze termolabilne, utrzymująca temperaturę w zakresie –. Chłodziarka jest wyposażona we wbudowany w komorze czujnik temperatury, dzięki czemu na bieżąco mierzy temperaturę. Istnieje możliwość udokumentowania (w formie wydruku) zarejestrowanych temperatur. Chłodziarka powinna być podłączona do systemu alarmowego, który informuje o przekroczeniu górnego lub dolnego limitu temperatury.
Lodówka farmaceutyczna z monitoringiem
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Autoklaw
Autoklaw
R1Q2O21Yf1gDt
Grafika przedstawia autoklaw. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Autoklaw. Hermetycznie zamknięty, ogrzewany zbiornik służący do sterylizacji, czyli wyjaławiania (niszczenia wszystkich drobnoustrojów, w tym form wegetatywnych, przetrwalnikowych i zarodnikowych). W sterylizacji parowej czynnikiem sterylizującym jest nasycona para wodna pod ciśnieniem, która powoduje denaturację, koagulację i hydrolizę białek, enzymów oraz struktur komórkowych drobnoustrojów. W procesie tym stosuje się temperaturę przez około min i ciśnienie .
Możliwość sterylizacji danego materiału w autoklawie jest ograniczona jego wrażliwością na temperaturę i wilgotność. Nasyconą parą wodną można wyjaławiać roztwory wodne substancji termostabilnych oraz roztwory pomocnicze do leków okulistycznych, przedmioty szklane (butelki, zlewki) i metalowe (szpatułki metalowe, tuby do maści), gazę, ligninę oraz podkładki wagowe. Materiały po sterylizacji należy zabezpieczyć przed powtórnym skażeniem.
Wyróżniamy autoklawy poziome, które są ładowane z przodu, oraz autoklawy pionowe, ładowane od góry (jak na zdjęciu). Poszczególne modele autoklawów różnią się m.in. wielkością, objętością zbiornika na wodę, pojemnością komory wsadu czy szybkością działania.
Grafika przedstawia autoklaw. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Autoklaw. Hermetycznie zamknięty, ogrzewany zbiornik służący do sterylizacji, czyli wyjaławiania (niszczenia wszystkich drobnoustrojów, w tym form wegetatywnych, przetrwalnikowych i zarodnikowych). W sterylizacji parowej czynnikiem sterylizującym jest nasycona para wodna pod ciśnieniem, która powoduje denaturację, koagulację i hydrolizę białek, enzymów oraz struktur komórkowych drobnoustrojów. W procesie tym stosuje się temperaturę przez około min i ciśnienie .
Możliwość sterylizacji danego materiału w autoklawie jest ograniczona jego wrażliwością na temperaturę i wilgotność. Nasyconą parą wodną można wyjaławiać roztwory wodne substancji termostabilnych oraz roztwory pomocnicze do leków okulistycznych, przedmioty szklane (butelki, zlewki) i metalowe (szpatułki metalowe, tuby do maści), gazę, ligninę oraz podkładki wagowe. Materiały po sterylizacji należy zabezpieczyć przed powtórnym skażeniem.
Wyróżniamy autoklawy poziome, które są ładowane z przodu, oraz autoklawy pionowe, ładowane od góry (jak na zdjęciu). Poszczególne modele autoklawów różnią się m.in. wielkością, objętością zbiornika na wodę, pojemnością komory wsadu czy szybkością działania.
Autoklaw
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Urządzenia służące do wykonywania poszczególnych postaci leków
1
Mieszalnik do przygotowania mieszaniny do żywienia pozajelitowego
Mieszalnik do przygotowania mieszaniny do żywienia pozajelitowego
RBtGq1EFUC9Yb1
Grafika przedstawia Mieszalnik do przygotowania mieszaniny do żywienia pozajelitowego. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Mieszalnik do przygotowania mieszaniny do żywienia pozajelitowego. Urządzenie usprawniające przygotowanie mieszanin do żywienia pozajelitowego dla pacjentów wymagających terapii żywieniowej. Automatycznie dozuje poszczególne składniki do pojemnika zbiorczego (worek, strzykawka). Pompa mieszalnikowa pracuje metodą wolumetryczo-grawimetryczną, czyli odmierza objętości poszczególnych składników mieszaniny żywieniowej oraz kontroluje ten proces na pomocą wagi, która jest częścią całego mieszalnika. Kontroli podlega masa całej mieszaniny oraz każdego jej składnika. Urządzenie oblicza wartości odchylenia procentowego od masy teoretycznej poszczególnych składników mieszaniny. Dopuszczalne jest przekroczenie wartości odchylenia do . W zależności od rodzaju mieszalnika istnieje możliwość łączenia od do różnych składników. Odmierzanie składników odbywa się za pomocą zestawu pomp perystaltycznych z dokładnością do i przepływem do . Proces przygotowywania mieszaniny żywieniowej jest kontrolowany na wielu etapach jej sporządzania, co eliminuje błędy (skanowanie kodu recepty dla konkretnego pacjenta, kodu pojemnika zbiorczego, kodu umieszczonego na opakowaniach poszczególnych preparatów). Mieszalniki wyposażone są w oprogramowanie, które umożliwiają dostosowanie parametrów procesu sporządzania mieszaniny (kolejność mieszania składników, szybkość procesu, tworzenie zestawień i raportów dotyczących ilości sporządzanych mieszanin, serii i dat ważności zastosowanych produktów).
Grafika przedstawia Mieszalnik do przygotowania mieszaniny do żywienia pozajelitowego. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Mieszalnik do przygotowania mieszaniny do żywienia pozajelitowego. Urządzenie usprawniające przygotowanie mieszanin do żywienia pozajelitowego dla pacjentów wymagających terapii żywieniowej. Automatycznie dozuje poszczególne składniki do pojemnika zbiorczego (worek, strzykawka). Pompa mieszalnikowa pracuje metodą wolumetryczo-grawimetryczną, czyli odmierza objętości poszczególnych składników mieszaniny żywieniowej oraz kontroluje ten proces na pomocą wagi, która jest częścią całego mieszalnika. Kontroli podlega masa całej mieszaniny oraz każdego jej składnika. Urządzenie oblicza wartości odchylenia procentowego od masy teoretycznej poszczególnych składników mieszaniny. Dopuszczalne jest przekroczenie wartości odchylenia do . W zależności od rodzaju mieszalnika istnieje możliwość łączenia od do różnych składników. Odmierzanie składników odbywa się za pomocą zestawu pomp perystaltycznych z dokładnością do i przepływem do . Proces przygotowywania mieszaniny żywieniowej jest kontrolowany na wielu etapach jej sporządzania, co eliminuje błędy (skanowanie kodu recepty dla konkretnego pacjenta, kodu pojemnika zbiorczego, kodu umieszczonego na opakowaniach poszczególnych preparatów). Mieszalniki wyposażone są w oprogramowanie, które umożliwiają dostosowanie parametrów procesu sporządzania mieszaniny (kolejność mieszania składników, szybkość procesu, tworzenie zestawień i raportów dotyczących ilości sporządzanych mieszanin, serii i dat ważności zastosowanych produktów).
Mieszalnik do przygotowania mieszaniny do żywienia pozajelitowego
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Pompa perystaliczna
Pompa perystaliczna
R13bAvkLWNMeH1
Grafika przedstawia pompę perystaltyczną. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Pompa perystaltyczna. Urządzenie umożliwiające zautomatyzowany transfer płynu infuzyjnego lub leku w postaci roztworu z jednego pojemnika do drugiego za pomocą przewodu zakończonego systemem bezigłowym lub igłą. Pompa oszczędza czas w trakcie wykonywania powtarzalnych czynności, takich jak:
rekonstytucja (odtwarzanie) leku w postaci liofilizatu (transfer płynu infuzyjnego do fiolki z lekiem w postaci liofilizatu),
przenoszenie leku w postaci roztworu z fiolki/ampułki do płynu infuzyjnego w celu rozcieńczenia,
napełnianie partii strzykawek z określoną objętością leku,
wypełnienie pompy elastomerowej (jednorazowe urządzenie medyczne certyfikowane do podawania wlewu dożylnego w określonym czasie oraz z określoną szybkością. Dostępne są różne modele pomp elastomerowych różniące się objętością oraz szybkością przepływu leku),
przygotowanie dawek leków podawanych drogą doustną.
Pompa została zaprojektowana do przenoszenia płynów od do przy prędkościach przepływu do za pomocą igły . Pozwala na transfer wszystkich roztworów o różnej lepkości z dowolnego pojemnika źródłowego. Pompa pracuje w wielu zadanych przez operatora prędkościach, ma opcję trybu odwróconego (wstecznego), a także trybu interwałowego, co pozwala zmniejszyć potrzebę ciągłego stosowania przycisku START–STOP między każdym wypełnieniem.
Grafika przedstawia pompę perystaltyczną. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Pompa perystaltyczna. Urządzenie umożliwiające zautomatyzowany transfer płynu infuzyjnego lub leku w postaci roztworu z jednego pojemnika do drugiego za pomocą przewodu zakończonego systemem bezigłowym lub igłą. Pompa oszczędza czas w trakcie wykonywania powtarzalnych czynności, takich jak:
rekonstytucja (odtwarzanie) leku w postaci liofilizatu (transfer płynu infuzyjnego do fiolki z lekiem w postaci liofilizatu),
przenoszenie leku w postaci roztworu z fiolki/ampułki do płynu infuzyjnego w celu rozcieńczenia,
napełnianie partii strzykawek z określoną objętością leku,
wypełnienie pompy elastomerowej (jednorazowe urządzenie medyczne certyfikowane do podawania wlewu dożylnego w określonym czasie oraz z określoną szybkością. Dostępne są różne modele pomp elastomerowych różniące się objętością oraz szybkością przepływu leku),
przygotowanie dawek leków podawanych drogą doustną.
Pompa została zaprojektowana do przenoszenia płynów od do przy prędkościach przepływu do za pomocą igły . Pozwala na transfer wszystkich roztworów o różnej lepkości z dowolnego pojemnika źródłowego. Pompa pracuje w wielu zadanych przez operatora prędkościach, ma opcję trybu odwróconego (wstecznego), a także trybu interwałowego, co pozwala zmniejszyć potrzebę ciągłego stosowania przycisku START–STOP między każdym wypełnieniem.
Pompa perystaliczna
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Unguator
Unguator
RkH2ggbJnyqVM1
Grafika przedstawia unguator. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Unguator. Półautomatyczny lub automatyczny mikser recepturowy do sporządzania półstałych postaci leków recepturowych: maści, kremów, past i żeli oraz postaci stałych: czopków, globulek i proszków. Integralną częścią unguatora jest zestaw specjalnych mieszadeł wielokrotnego użytku oraz pojemników (tub) o pojemnościach od do . Pojemniki, będące opakowniem leków, są bezpośrednio wydawane pacjentom.
Grafika przedstawia unguator. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Unguator. Półautomatyczny lub automatyczny mikser recepturowy do sporządzania półstałych postaci leków recepturowych: maści, kremów, past i żeli oraz postaci stałych: czopków, globulek i proszków. Integralną częścią unguatora jest zestaw specjalnych mieszadeł wielokrotnego użytku oraz pojemników (tub) o pojemnościach od do . Pojemniki, będące opakowniem leków, są bezpośrednio wydawane pacjentom.
Unguator
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Kapsułkarka
Kapsułkarka
RkfXQIcwSZ0ja1
Grafika przedstawia kapsułkarkę. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Kapsułkarka. System do sporządzania (zamykania) kapsułek usprawniający sporządzanie proszków dzielonych. Umożliwia bardzo dokładne rozdozowanie proszku w kapsułkach żelatynowych twardych, bez konieczności ważenia poszczególnych dawek.
Grafika przedstawia kapsułkarkę. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Kapsułkarka. System do sporządzania (zamykania) kapsułek usprawniający sporządzanie proszków dzielonych. Umożliwia bardzo dokładne rozdozowanie proszku w kapsułkach żelatynowych twardych, bez konieczności ważenia poszczególnych dawek.
Kapsułkarka
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Moździerz
Moździerz
Ru6g6V9sDoV6O1
Grafika przedstawia moździerz. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Utensylia recepturowe: moździerz naczynie o kształcie wysokiej misy z tłuczkiem (tzw. pistlem) do ręcznego rozdrabniania i ucierania różnorodnych substancji. Najczęściej zarówno naczynie, jak i tłuczek są wykonane z porcelany, służą do rozdrabniania substancji trudno rozpuszczalnych lub też zbrylonych, gdy trzeba odważyć ich niewielką część. W moździerzu następuje precyzyjne rozdrobnienie na miałki proszek, stąd część robocza tłuczka oraz wewnętrzna powierzchnia misy są chropowate, tj. nie są pokryte szkliwem, inaczej niż cała reszta moździerza.
Grafika przedstawia moździerz. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Utensylia recepturowe: moździerz naczynie o kształcie wysokiej misy z tłuczkiem (tzw. pistlem) do ręcznego rozdrabniania i ucierania różnorodnych substancji. Najczęściej zarówno naczynie, jak i tłuczek są wykonane z porcelany, służą do rozdrabniania substancji trudno rozpuszczalnych lub też zbrylonych, gdy trzeba odważyć ich niewielką część. W moździerzu następuje precyzyjne rozdrobnienie na miałki proszek, stąd część robocza tłuczka oraz wewnętrzna powierzchnia misy są chropowate, tj. nie są pokryte szkliwem, inaczej niż cała reszta moździerza.
Moździerz
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Kolba stożkowa
Kolba stożkowa
RBTtQL9JulN3r1
Grafika przedstawia trzy kolby stożkowe różniące się pojemnością. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Utensylia recepturowe: kolba stożkowa (kolba Erlenmeyera). Naczynie szklane o stożkowym kształcie służące do mieszania, wytrząsania, miareczkowania. Naczynie wykonane z odpornego na wysoką temperaturę i uszkodzenia mechaniczne szkła borokrzemowego, wyposażone w podziałkę do wskazania przybliżonej objętości, co jest przydatne w pomiarze i mieszaniu roztworów, gdzie wysoki stopień dokładności nie jest konieczny. Kolba może mieć szeroką lub wąską szyjkę, a także może być wyposażona w szlif, co daje możliwość zamknięcia szklanym korkiem. Dostępne pojemności naczynia to od do .
Grafika przedstawia trzy kolby stożkowe różniące się pojemnością. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Utensylia recepturowe: kolba stożkowa (kolba Erlenmeyera). Naczynie szklane o stożkowym kształcie służące do mieszania, wytrząsania, miareczkowania. Naczynie wykonane z odpornego na wysoką temperaturę i uszkodzenia mechaniczne szkła borokrzemowego, wyposażone w podziałkę do wskazania przybliżonej objętości, co jest przydatne w pomiarze i mieszaniu roztworów, gdzie wysoki stopień dokładności nie jest konieczny. Kolba może mieć szeroką lub wąską szyjkę, a także może być wyposażona w szlif, co daje możliwość zamknięcia szklanym korkiem. Dostępne pojemności naczynia to od do .
Kolba stożkowa
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Cylinder miarowy
Cylinder miarowy
R1SDWOgMJNkSh1
Grafika przedstawia trzy cylindry miarowe różniące się pojemnością. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Utensylia recepturowe: cylinder miarowy (zwyczajowo menzurka). Naczynie przeznaczone do odmierzania określonej objętości cieczy. Ma kształt walca otwartego z jednej strony. Na jego ściance znajduje się precyzyjna podziałka objętości. Tradycyjna menzurka jest zwykle wąska i wysoka (by zwiększyć precyzję pomiaru objętości) i ma plastikową lub szklaną stopkę (podstawkę) oraz wylew („dzióbek”). Skala objętości w menzurkach jest zawsze robiona „na wylew” – tzn. uwzględnia fakt, że po wylaniu odmierzonej cieczy pozostaje w naczyniu warstwa przywarta do jego ścianek. Nie należy z menzurki strząsać tego, co pozostało na ściance i dnie, bo zmniejsza to precyzję pomiaru. W cylindrze miarowym nie wolno niczego gotować ani zamrażać, gdyż grozi to jej pęknięciem.
Grafika przedstawia trzy cylindry miarowe różniące się pojemnością. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Utensylia recepturowe: cylinder miarowy (zwyczajowo menzurka). Naczynie przeznaczone do odmierzania określonej objętości cieczy. Ma kształt walca otwartego z jednej strony. Na jego ściance znajduje się precyzyjna podziałka objętości. Tradycyjna menzurka jest zwykle wąska i wysoka (by zwiększyć precyzję pomiaru objętości) i ma plastikową lub szklaną stopkę (podstawkę) oraz wylew („dzióbek”). Skala objętości w menzurkach jest zawsze robiona „na wylew” – tzn. uwzględnia fakt, że po wylaniu odmierzonej cieczy pozostaje w naczyniu warstwa przywarta do jego ścianek. Nie należy z menzurki strząsać tego, co pozostało na ściance i dnie, bo zmniejsza to precyzję pomiaru. W cylindrze miarowym nie wolno niczego gotować ani zamrażać, gdyż grozi to jej pęknięciem.
Cylinder miarowy
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Zlewka
Zlewka
R1AU9vHbKewzH1
Grafika przedstawia trzy zlewki różniące się pojemnością. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Utensylia recepturowe: zlewka. Płaskodenne naczynie laboratoryjne do ogólnego użytku, zwykle o kształcie cylindrycznym (ścianki boczne równoległe). Typowa zlewka przypomina kształtem szklankę, jest jednak wykonana z odpornego na nagłe zmiany temperatury szkła borokrzemowego, a lekko zaokrąglone połączenie jej dna ze ściankami pozwala uniknąć naprężeń i pęknięć podczas ogrzewania. Ma „dzióbek”, ułatwiający przelewanie płynów, oraz orientacyjną skalę objętości. Pojemność zlewek jest bardzo zróżnicowana, od kilku mililitrów do kilku litrów.
Grafika przedstawia trzy zlewki różniące się pojemnością. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Utensylia recepturowe: zlewka. Płaskodenne naczynie laboratoryjne do ogólnego użytku, zwykle o kształcie cylindrycznym (ścianki boczne równoległe). Typowa zlewka przypomina kształtem szklankę, jest jednak wykonana z odpornego na nagłe zmiany temperatury szkła borokrzemowego, a lekko zaokrąglone połączenie jej dna ze ściankami pozwala uniknąć naprężeń i pęknięć podczas ogrzewania. Ma „dzióbek”, ułatwiający przelewanie płynów, oraz orientacyjną skalę objętości. Pojemność zlewek jest bardzo zróżnicowana, od kilku mililitrów do kilku litrów.
Zlewka
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Grafika przedstawia sześć opłatków skrobiowych. Trzy z nich są otwarte, w środku widoczny jest proszek. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Proszki (łac. pulveres). Stałe postaci leków recepturowych. Biorąc pod uwagę drogę podania, wyróżnić można:
proszki do stosowania wewnętrznego (łac. pulveres perorales),
proszki do stosowania zewnętrznego (łac. pulveres ad usum dermicum), przeważnie na skórę, rzadziej na błony śluzowe.
Grafika przedstawia sześć opłatków skrobiowych. Trzy z nich są otwarte, w środku widoczny jest proszek. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Proszki (łac. pulveres). Stałe postaci leków recepturowych. Biorąc pod uwagę drogę podania, wyróżnić można:
proszki do stosowania wewnętrznego (łac. pulveres perorales),
proszki do stosowania zewnętrznego (łac. pulveres ad usum dermicum), przeważnie na skórę, rzadziej na błony śluzowe.
Proszki
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Maść
Maść
R17i0mHzK18An1
Grafika przedstawia maść w moździerzu. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Maść (łac. unguentum). Półstała postać leku przeznaczona wyłącznie do użytku zewnętrznego. Może być stosowana na skórę, błony śluzowe oczu, uszu, nosa, odbytu, pochwy. Składa się z substancji leczniczej, która jest rozpuszczona, zemulgowana lub zdyspergowana w substancji zwanej podłożem.
Grafika przedstawia maść w moździerzu. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Maść (łac. unguentum). Półstała postać leku przeznaczona wyłącznie do użytku zewnętrznego. Może być stosowana na skórę, błony śluzowe oczu, uszu, nosa, odbytu, pochwy. Składa się z substancji leczniczej, która jest rozpuszczona, zemulgowana lub zdyspergowana w substancji zwanej podłożem.
Maść
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
Roztwory
Roztwory
RL8sB4SshHJ8R1
Grafika przedstawia trzy ciemne butelki różniące się pojemnością zawierające płyny. Na każdej z butelek znajduje się etykieta. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Roztwór (łac. solutio), Płynna postać leku recepturowego zawierająca co najmniej jedną substancję leczniczą oraz substancje pomocnicze rozpuszczone w rozpuszczalniku lub mieszaninie rozpuszczalników, które tworzą homogenny układ molekularnie rozproszonych cząstek w określonym rozpuszczalniku. Ze względu na przeznaczenie wyróżniamy roztwory do użytku wewnętrznego oraz do użytku zewnętrznego, ze względu na czystość mikrobiologiczną – roztwory niejałowe oraz jałowe, ze względu na rodzaj rozpuszczalnika – roztwory wodne, spirytusowe, glicerolowe, olejowe.
Grafika przedstawia trzy ciemne butelki różniące się pojemnością zawierające płyny. Na każdej z butelek znajduje się etykieta. Na grafice znajduje się punkt interaktywny. Kliknięcie w niego powoduje, że pojawia się ramka z tekstem oraz rozbrzmiewa tożsame z tekstem nagranie dźwiękowe.
Roztwór (łac. solutio), Płynna postać leku recepturowego zawierająca co najmniej jedną substancję leczniczą oraz substancje pomocnicze rozpuszczone w rozpuszczalniku lub mieszaninie rozpuszczalników, które tworzą homogenny układ molekularnie rozproszonych cząstek w określonym rozpuszczalniku. Ze względu na przeznaczenie wyróżniamy roztwory do użytku wewnętrznego oraz do użytku zewnętrznego, ze względu na czystość mikrobiologiczną – roztwory niejałowe oraz jałowe, ze względu na rodzaj rozpuszczalnika – roztwory wodne, spirytusowe, glicerolowe, olejowe.
Roztwory
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.