W drugim i trzecim dniu po operacji kontynuuje się ćwiczenia dotychczasowe oraz wprowadza się ćwiczenia kończyny dolnej zdrowej, które nazywane są ćwiczeniami kontralatelarnymi. Dzięki zastosowaniu oporu na kończynę zdrową powoduje się pobudzenie mięśni i wystąpienie napięcia w obrębie części kończyny amputowanej. Ma to na celu również uruchomienie tzw. pompy mięśniowej, co skutkuje usprawnieniem przepływu krwi i limfy. Po wyjęciu drenów z pooperacyjnej rany wprowadza się także pozycje ułożeniowe, które zapobiegają powstawaniu przykurczy. Pacjentom z kikutem uda zaleca się leżenie na brzuchu kilka razy w ciągu dnia (Rycina 2.) lub na boku kończyny amputowanej, co zapobiega przykurczowi zgięciowo‑odwiedzeniowemu w stawie biodrowym. Pacjentom z kikutem podudzia zaleca się z kolei leżenie na plecach, co zapobiega przykurczowi zgięciowemu w stawie kolanowym (Rycina 3.).

R1JpplWO2Jcbp
Rycina 2. Pozycja ułożenia ciała wskazana w amputacjach na poziomie uda
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
RUmrjD3PMoD2H
Rycina 3. Pozycja ułożenia ciała wskazana w amputacjach na poziomie podudzia
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.

Jak najszybciej powinno się również nauczyć chorego przenoszenia ciała z łóżka na wózek inwalidzki i z powrotem na łóżko. To pozwoli na uniezależnienie się chorego od osób trzecich. Jeśli sprawność chorego jest wysoka, rozpoczyna się naukę stania oraz chodzenia. Do tego celu na początku potrzebne będą poręcze lub, jeśli takich poręczy nie ma na oddziale, korzysta się z balkonika lub w ostateczności z kul ortopedycznych, których używanie jest najtrudniejsze. Pierwsze kroki na zdrowej kończynie nie będą łatwe ze względu na zaburzoną równowagę chorego. Dlatego ważne jest, aby stanie nie trwało długo, a pierwsze kroki powinny być pokonywane z asekuracją fizjoterapeuty. W trakcie stania i przy asekuracji należy trenować wychylenia tułowia, co poprawi sprawność ruchową i równowagę pacjenta.

Powrót do spisu treściDOFxcQLVTPowrót do spisu treści