ROL.07. Szkolenie i użytkowanie koni – technik hodowca koni 314203
bg‑yellow
Znakowanie szlaków konnych w terenie
Turystyka w krajach europejskich zaczęła przybierać zorganizowane formy w drugiej połowie XIX wieku. Różne organizacje tworzyły własne systemy znaków. Pod koniec XIX stulecia ukształtował się stosowany współcześnie niemal na całym świecie model znakowania szlaków przez ochotników działających w stowarzyszeniach turystycznych.
W Polsce nie ma żadnego spójnego aktu prawnego regulującego zasady tworzenia i eksploatacji tras turystycznych Od początku zorganizowanych form turystyki także w naszym kraju znakowaniem i konserwacją szlaków turystycznych zajmowały się stowarzyszenia turystyczne. Pierwsze szlaki turystyczne na ziemiach polskich zostały wytyczone w roku 1887 przez Towarzystwo Tatrzańskie. Od roku 1950 odpowiedzialność za znakowanie i utrzymywanie szlaków turystycznych przejęło Polskie Towarzystwo Turystyczno‑Krajoznawcze.
Realizacją znakowania wytyczonych tras konnych zajmują się wyznaczeni przez nadleśnictwo koordynatorzy oraz znakarze posiadający certyfikaty PTTK.
System znakowania szlaków konnych obejmuje różne typy znaków, zależnie od ich funkcji. Wyróżniamy dwie grupy symboli używanych do oznakowania szlaków turystycznych:
znaki określające przebieg szlaku,
znaki informacyjne i ostrzegawcze.
Istotne jest czytelne oznakowanie wjazdu do lasu oraz początku szlaku konnego.
Znaki określające przebieg szlaku mogą być w kolorach: pomarańczowym, niebieskim i zielonym. Dopuszcza się stosowanie koloru czarnego jako odcinka dojściowego i łącznikowego.
R115D1Nn2uYtR
Na ilustracji przedstawione zostały symbole stosowane na udostępnionych szlakach konnych. Jest to dwanaście grafik wpisanych w kwadrat, prostokąt lub drogowskaz. 1. Znak podstawowy szlaku. Przedstawia pomarańczowe koło wpisane w kwadrat. 2. Zmiana kierunku szlaku. Przedstawia dwie niebieskie linie odchodzące od lewego oraz dolnego boku kwadratu. 3. Znak informujący o stajni etapowej. Przedstawia symboliczny dom z grafiką głowy konia. 4. Znak informujący o postoju lub popasie. Przedstawia symboliczny daszek, a pod nim grafikę głowy konia. 5. Zmiana kierunku szlaku (znak umieszczony na rozwidleniu). Przedstawia pomarańczową strzałkę skierowaną w lewo. 6. Zmiana kierunku szlaku (znak umieszczony przed rozwidleniem). Przedstawia wygiętą w lewo zieloną linię. 7. Znak informujący o początku lub końcu wspólnego odcinka ze szlakiem pieszym lub rowerowym. Przedstawia duży, pomarańczowy wykrzyknik ustawiony pośrodku, a po bokach znajdują się grafiki głowy konia. 8. Znak informujący o zmianie kierunku szlaku lub umieszczony w miejscu, gdzie przebieg szlaku nie może być wystarczająco oznakowany. Przedstawia duży, pomarańczowy wykrzyknik ustawiony na środku. 9. Tabliczka z numerem szlaku. Przedstawia prostokąt, w którym znajduję się od lewej: grafika głowy konia; cyfra sześć oraz pomarańczowe koło. 10. Drogowskaz podający czas do miejscowości. Przedstawia podzielony na trzy części drogowskaz. Od lewej: napis PTTK, cyfra siedem oraz grafika głowy konia, elementy ustawione są pionowo; napis Kliczków 4 h; pomarańczowe koło. 11. Drogowskaz podający odległość do stajni etapowem. Przedstawia podzielony na trzy części drogowskaz. Od lewej: napis PTTK, cyfra sześć oraz grafika głowy konia, elementy ustawione są pionowo; symboliczny dom z grafiką głowy konia, 800 m; pomarańczowe koło. 12. Drogowskaz podający odległość do miejscowości. Od lewej: napis PTTK, cyfra osiem oraz grafika głowy konia, elementy ustawione są pionowo; Komarno 8 km; pomarańczowe koło.
Symbole stosowane na udostępnionych szlakach konnych
Źródło: Komisja Górskiej Turystyki Jeździeckiej Zarządu Głównego PTTK, licencja: CC BY-SA 3.0.
