Przed przystąpieniem do masażu należy przeprowadzić szczegółowy wywiad z pacjentem oraz ocenić występowanie ewentualnych przeciwwskazań do wykonania zabiegu. Następnie należy wykonać badanie palpacyjne, które przeprowadza się w pozycji leżenia przodem lub bokiem. Masażysta powinien odpowiednio przygotować stanowisko pracy, zapewniając pacjentowi komfort i okrywając nieopracowywane części ciała kocem. Masaż wykonuje się w pozycji leżenia bokiem, w której kończyna górna i dolna ułożone są na długich klinach ze ścięciem. Pozycja ta ma zapewnić pacjentowi pełne rozluźnienie tkanek oraz odpowiedni odpływ krwi i chłonki. Pozycja leżenia bokiem nie powinna doprowadzać do zwiększenia napięcia poszczególnych elementów tworzących odpowiednie układy. Masaż każdego z układów obejmuje opracowanie specyficznych grup mięśniowych, pasm powięzi i więzadeł. Dlatego niezwykle ważnym elementem jest odpowiednia znajomość anatomii prawidłowej i palpacyjnej. Badanie palpacyjne wykonuje się przed rozpoczęciem masażu, ale również po jego zakończeniu, aby ocenić efektywność terapii.

Jeżeli poszczególne punkty danego układu wykazują dalej bolesność należy je ponownie opracować. Średnia ilość sesji uzależniona jest od stanu pacjenta, jednakże zaleca się wykonywanie masażu jeden do dwóch razy w tygodniu, aż do uzyskania satysfakcjonującego efektu – zmniejszenia dolegliwości bólowych i zrównoważenia napięcia w poszczególnych elementach układu.

Masaż tensegracyjny oparty jest również o cztery wymienione poniżej podstawowe zasady, które zawsze muszą być spełnione, aby otrzymać efekt terapeutyczny.

Zasada warstwowości – stan pacjenta warunkuje wybór rodzaju zastosowanych technik. Silne dolegliwości bólowe wymagają technik powierzchownych, które nie będą prowokować dolegliwości, natomiast mniej zaawansowane dolegliwości pozwalają na opracowanie tkanek przy pomocy technik głębokich.

Zasada dozowania bodźca – odpowiednie techniki i ich intensywność powinny zawsze dążyć do wyciszenia dolegliwości i być dostosowane do stanu pacjenta.

Zasada kolejności opracowywania struktur – zasada ta dzieli postępowanie w zależności od nasilenia dolegliwości. W momencie występowania dużego nasilenia dolegliwości bólowych powinno się rozpocząć od pracy z  tkankami, które wykazują mniejsze nasilenie dolegliwości i mniejsze napięcie. W stanach łagodnych powinno się opracować cały układ zgodnie z przyjętym schematem pracy.

Zasada kierunkowości – wszystkie techniki powinny być wykonywane zgodnie z przebiegiem naczyń żylnych i limfatycznych.

Powrót do spisu treściD2AXaVYCePowrót do spisu treści