Grafika przedstawia ilustrację interaktywną. Zawiera ona siedem opisów oraz tyle samo punktów klikalnych, po których kliknięciu pojawia się ramka ze zdjęciami oraz z lektorem.

1. Tekst. Stabilizacja skarp jest niezbędna do zapobiegnięcia samoczynnemu powstawaniu osuwisk, między innymi w miejscach, gdzie niezbędne było wykonanie głębokiego wykopu czy podcięcie istniejącego zbocza.
   Zdjęcie pierwsze. Przedstawia ono wykonanie głębokiego wykopu. Widoczna jest żółta wiertnica na podwoziu gąsienicowym, z długim, poziomo ustawionym wysięgnikiem, na którym znajdują się między innymi przewody i rury. W tle widać ziemię i osłonę zabezpieczającą ściany wykopu.
   Zdjęcie drugie. Przedstawia ono podcięcie istniejącego zbocza. Widoczne są różne maszyny budowlane, w tym wiertnice na podwoziu gąsienicowym oraz koparki, pracujące na mokrym, zabłoconym podłożu, znajdującym się poniżej powierzchni gruntu.

2. Tekst. Gwoździe gruntowe są to pręty stalowe, umieszczane w otworach wiertniczych, o średnicy od pięćdziesięciu do stu milimetrów. Gwoździ nie poddaje się wstępnemu obciążeniu. Podczas stabilizacji zboczy lub ścian wykopów otwory pod gwoździe wierci się pod kątem nachylenia około od dziesięciu do dwudziestu stopni.
   Zdjęcie. Przedstawia ono żółtą wiertnicę na podwoziu gąsienicowym, która znajduje się w dużym, otwartym wykopie. W tle widać piasek i nasyp.

3. Tekst. Otwory te wypełnia się zaczynem cementowym. Do otworów wprowadza się pręty stalowe stanowiące rdzeń gwoździa. Gwoździowanie gruntu służy do zabezpieczenia stateczności skarp wykopów, stabilizacji stateczności skarp i osuwisk.
   Zdjęcie. Przedstawia ono żółtą wiertnicę na podwoziu gąsienicowym, która znajduje się na zabłoconym terenie. Maszyna ma długi, pionowo ustawiony wysięgnik. W tle widać zachmurzone niebo.

4. Tekst. Przy zabezpieczeniu wykopu techniką gwoździowania roboty ziemne wykonuje się warstwami o wysokości dostosowanej do rodzaju gruntu. Odstęp od kolejnych rzędów otworów wynosi od jednego do dwóch metrów. Następnie na gwoździe nakłada się siatkę stalową lub z tworzywa sztucznego, a tę kolejno pokrywa betonem natryskowym, czyli torkretem.
   Zdjęcie pierwsze. Przedstawia ono roboty ziemne wykonywane warstwami o wysokości dostosowanej do rodzaju gruntu. Widać koparkę, która pracuje przy zboczu, wzmocnionym poprzez szereg metalowych prętów wbitych w ścianę. W tle widać zielony most oraz pracowników.
   Zdjęcie drugie. Przedstawia ono nałożenie siatki stalowej lub z tworzywa sztucznego. Widać zbocze zabezpieczone za pomocą zielonej siatki, prawdopodobnie z tworzywa sztucznego, która została przymocowana do ziemi za pomocą dużych, białych kotw. W tle widoczny jest las.

5. Tekst. Podobnie jak gwoździe, kotwy służą do zabezpieczenia skarp i zboczy. Kotwy składają się głowicy, cięgna kotwi oraz buławy przenoszącej obciążenia na przylegający do niej grunt.
   Zdjęcie pierwsze. Przedstawia ono gwoździe. Widoczny jest schemat gwoździowania skarpy. Jest to schematyczny rysunek techniczny. Skarpa jest przedstawiona w przekroju, a jej powierzchnia jest nachylona. Od górnej krawędzi skarpy, gdzie teren jest poziomy, w dół skarpy biegną równolegle do siebie linie oznaczające długie gwoździe, które są rozmieszczone w regularnych odstępach. Są one odchylone od powierzchni o piętnaście stopni. Gwoździe te są zaznaczone liniami przerywanymi jako długie, cienkie prostokąty. Przy każdym z gwoździ napisano literę L oraz podano długość w metrach, która jest różna dla różnych rzędów gwoździ. Wartości te wynoszą kolejno od dołu: cztery metry, osiem metrów, dziesięć metrów i dziewięć metrów. Na górnej części skarpy, blisko krawędzi, znajduje się platforma lub konstrukcja, z której prawdopodobnie prowadzone są prace. Widać również liczby odnoszące się do odległości pomiędzy gwoździami, które wynoszą dwa i pięć dziesiątych metra.
   Zdjęcie drugie. Przedstawia ono kotwy. Jest to rysunek techniczny z oznaczeniami wymiarowymi. Widać fragment konstrukcji wspornika, oznaczonego kolorem białym i przeplatanym cienkimi, czarnymi liniami. Kotew zostaje umieszczona w gruncie, jej koniec zaś znajduje się na wsporniku. Jest ona odchylona od powierzchni ziemi o kąt alfa. Kotew składa się z cięgna, w nawiasie jego długość jest oznaczona jako L z indeksem dolnym C, oraz buławy, która ma owalny kształt i kolce na swojej powierzchni. Wymiary buławy to długość buławy oznaczona jako L z indeksem dolnym B oraz szerokość buławy oznaczona jako D z indeksem dolnym B. Na schemacie oznaczono także długość kotwy za pomocą litery L.

6. Tekst. Po wywierceniu otworu pod kotwę otwór wypełnia się wlewką z zaczynu cementowego i wprowadza się szkielet, to jest cięgno kotwi. Szkielet kotwi składa się ze stalowej liny lub sztywnego pręta oraz przewodów iniekcyjnych z zaworami. Po wykonaniu wlewki dla uformowania buławy oraz trwałym osadzeniu kotwi wykonuje się iniekcję zaczynem cementowym, który mocuje kotew w otworze.
   Zdjęcie. Przedstawia ono podcięcie istniejącego zbocza. Widoczne są różne maszyny budowlane, w tym wiertnice na podwoziu gąsienicowym oraz koparki, pracujące na mokrym, zabłoconym podłożu, znajdującym się poniżej powierzchni gruntu.

7. Tekst. Po związaniu iniektu dokonuje się naprężenia kotwi oraz dociśnięcia powierzchni zabezpieczanej ściany. Dzięki zastosowanemu czujnikowi można określić skuteczność utwierdzenia kotwi w otworze.
   Zdjęcie. Przedstawia ono przyrząd pomiarowy, ustawiony w pobliżu ściany, z tłokami pomiarowymi zamocowanymi do niej. Ściana ta jest częścią głębokiego wykopu, który jest za pomocą niej zabezpieczony.