[cytaty z nagrania wskazujące możliwe wybory fragmentów utworu]

1. Otwierająca wiersz metafora „gwiazdy lecące z drzew” powstała w wyniku połączenia dwu obrazów: spadających z drzew liści i spadających z nieba gwiazd. Pierwszy z nich jest oznaką zamierania przyrody na czas zimy, drugi zaś symbolicznym znakiem śmierci człowieka (widok gasnącej, „spadającej” gwiazdy odczytywany był jako zwiastun zgaśnięcia czyjegoś życia).

2. Arki przewożące na drugi brzeg „głowy obciętych księżyców” to nawiązanie do mitologicznego motywu dusz zmarłych, które w Hadesie są przewożone przez Charona na drugi brzeg rzeki Styks.

3. Przyjrzyjmy się teraz bliżej tej nadzwyczaj skondensowanej metaforze. Kojarzy ona dwa obrazy nawiązujące do przemian księżyca, który raz – przez swą okrągłość – przypomina ludzką twarz, a innym razem – sierp, służący do cięcia, ścinania. „Głowy obciętych księżyców” to obcięte głowy białych jak księżyc trupów, a zarazem ucięte, wycięte z płaszczyzny nieba księżyce.

4. Druga strofa wiersza jest w swych obrazach kontynuacją i konsekwencją pierwszej. Widzimy teraz „kondukty ciągnące przez zgasły czas”. Jeśli postaramy się wyobrazić sobie „zgasły czas”, to przed oczami – po gwiazdach i księżycach ze strofy pierwszej – ukaże się nam zapewne gasnące słońce. Upływ czasu i miary czasu są bowiem związane z porządkiem następujących po sobie faz światła i mroku, dni i nocy, a dalej – ze zmianami pór roku, z następującymi po sobie okresami ciepła i zimna.

5. Wraz z rozpadem czasu następuje rozpad przestrzeni: „Jak wieko spada nieba trzask”. Nieba nie znajdziemy we wszechświecie ani w nauce o wszechświecie; niebo nie jest kategorią obiektywną i nie da się go zobaczyć z żadnej innej perspektywy niż ziemska. Niebo to ludzka miara kosmosu, znak jego oswojenia i udomowienia przez człowieka; to jedna z najbardziej ludzkich własności, zarówno w sensie tego, co się posiada, jak i tego, w jaki sposób się istnieje.

6. W ramach dygresji powiedzmy, że obrazy nocy, ciemności, czerni – to istotne wyznaczniki nie tylko wyobraźni poetyckiej Baczyńskiego, ale w ogóle poetów pokolenia wojennego.