Afisze i ilustracje programów przedstawień Baletów Rosyjskich Sergiusza Diagilewa Przeciwko tradycyjnie rozumianemu przedstawieniu baletowemu wypowiadał się Michaił Fokin, choreograf współpracujący z Sergiuszem Diagilewem: Zamiast staroświeckich walców, polek […] i galopów musi powstać taka forma muzyczna, która wyraża te same uczucia, które inspirują tancerzy. Balet nie powinien być dłużej zlepkiem numerów, entrées itd. Musi odznaczać się jednolitością koncepcji i ciągłością akcji. Akcja baletu nie powinna być nigdy przerywana, aby tancerka mogła ukłonić się w  odpowiedzi na oklaski. [...]. W balecie ważny jest każdy artysta, każdy ruch, każda poza na scenie. Tylko w ten sposób osiągnie się prawdziwą plastyczną symfonię. Jego słowa wyrażały idee przyświecające Diagilewowi, który od 1907 roku w Paryżu organizował koncerty (a następnie przedstawienia operowe), w wykonaniu czołówki artystów rosyjskich, którzy po wybuchu rewolucji zaczęli osiedlać się w stolicy Francji. W  roku 1909 założył własny zespół - kampanię baletową Les Ballets Russes (Balety Rosyjskie), z którą współpracowali najlepsi choreografowie (Michaił Fokin, Leonide Massine, Gorge Balanchine), tancerze (Tamara Karsawina, Wacław Niżyński, Bronisława Niżyńska), plastycy (Aleksander Benois, Leon Bakst, Henri Matisse, Pablo Picasso, Joan Miró), projektanci (Coco Chanel) i kompozytorzy, wśród nich m.in. Claude Debussy, Igor Strawiński, Maurice Ravel, Manuel de Falla, Sergiusz Prokofiew. Pierwsze lata działalności Baletów Rosyjskich (do 1914 roku) naznaczone zostały w szczególny sposób przez kulturę rosyjską. Idee głoszone przez artystów skupionych wokół czasopisma Mir Iskusstwa (Świat Sztuki) - fascynacja elementami narodowej kultury, bez uwikłania ich w siatkę symboli kultury narodowej – przyczyniły się do propagowania sztuki z kraju Diagilewa. W 1910 roku wystawiono spektakl Ognisty ptak Igora Strawińskiego, a następnie kolejne jego balety: Pietruszkę (1911) i Święto wiosny (1913). Po roku 1915 (aż do śmierci Diagilewa w 1929), repertuar żywo reagował na zmiany zachodzące w sztuce, zdradzając fascynacje impresjonizmem, ekspresjonizmem, kubizmem, futuryzmem i surrealizmem. Po  I wojnie światowej siedzibą baletu przestał być Paryż (Théâtre Mogador) – repertuar przygotowywano w Monte Carlo, po czym zespół wyjeżdżał na europejskie i  amerykańskie tournée. Nowa koncepcja wyrażania emocji za pośrednictwem ruchu i  gestu, uznała za równie istotny, jak taniec, pozostałe rodzaje sztuk współtworzących widowisko baletowe: kostiumy, scenografię, choreografię i muzykę. Balet zyskał swobodę i pogłębienie ekspresyjne. Przedstawienia Baletów Rosyjskich: Choć w  repertuarze Baletów Rosyjskich, szczególnie po cezurze I wojny światowej, znajdowały się dzieła największych twórców europejskich (także klasyczny repertuar, np. balety Piotra Czajkowskiego), najważniejszą premierą w całej działalności zespołu stało się wykonanie 29 maja 1913 roku w paryskim Théâtre des Champs‑Elysées Święta wiosny  Igora Strawińskiego. W związku z tą premierą najczęściej mówi się o  wielkiej rewolucji w muzyce, czy o najgłośniejszej premierze w  historii muzyki i historii baletu… Trudno dzisiaj licytować się, co bardziej zadziwiało ówczesną publiczność – muzyka Strawińskiego, choreografia Niżyńskiego czy scenografia i kostiumy Roericha. Znany krytyk, Jaques Riviere zawyrokował: tego wieczoru, czy ktoś tego chciał, czy nie, narodziła się nowa estetyka tańca i spektaklu baletowego. Tak, jak postulował Diagilew, w balecie tym nie ma tradycyjnie rozumianej akcji, a  kolejne odsłony to następujące po sobie tańce, łączące się w staroruski obrzęd (w  samym podtytule informuje o tym kompozytor: Święto wiosny. Obrazy pogańskiej Rusi w dwóch częściach). Igor Strawiński zadziwił publiczność przewartościowaniem elementów dzieła muzycznego: to nie melodia jest tu czynnikiem wiodącym, a rytm, gdyż życie istnieje, jeśli jest puls. Ów czynnik rytmiczny uwypuklił w swej choreografii Wacław Niżyński, rezygnując całkowicie z reguł tańca klasycznego. Sceniczne barbarzyństwo stało się wielkim skandalem – publiczność (która rok wcześniej oglądała już rozerotyzowany taniec Wacława Niżyńskiego jako tytułowego Fauna z Preludium Claude’a Debussy’ego), nie była przygotowana na nową kulturę tańca, recenzje w sposób druzgocący odnosiły się do tego spektaklu, zarzucając realizatorom zdziczenie i dosadność . Dziś natomiast, o Igorze Strawińskim nie mówi się inaczej, jak o klasyku  XX wieku…