W sztuce barokowej dominowały kontrasty. W dziełach to, co realne, łączyło się z pozorami, sacrum – z profanum, asceza – z urodą życia, żarliwa religijność –z wystawnością i przepychem. Założenia kontrreformacji wpłynęły na tematykę, bogactwo i przepych form. Artyści działający na zlecenie Kościoła i dworów monarszych odwoływali się do patosu, teatralizacji i iluzjonizmu, by stworzyć dzieła oszałamiające swoją wielkością i silnie oddziałujące na zmysły widza. Z drugiej strony, w protestanckiej Holandii sztuka dążyła do kameralności i wyciszenia emocji. Szczególnie istotną rolę odgrywało ekspresyjne, symboliczne światło, przenikające obrazy, uplastyczniające rzeźbę i dookreślające architekturę.
1) Odszukaj w dostępnych ci źródłach podstawowe informacje na temat pałacu w Wersalu.
2) Udaj się na wirtualną wycieczkę po WersaluWersalu.
Patos i teatralność
Malarstwo francuskie XVII wiekuR7wY3Dyx3yjeo1 Wizerunek 'Króla Słońce' [...] przeszedł do historii jako symbol „Grand Siècle”„Grand Siècle” i jako 'emblemat monarchii francuskiej'. RigaudRigaud ukazał w mocnym blasku imponującą postać monarchy (odzianego w gronostaje i ciemnoszafirowy płaszcz, zdobny w burbońskie lilie, na tle purpurowej zasłony) i jego postarzałą, nieco zmęczoną, obrzmiałą twarz; hieratycznahieratyczna postawa nie jest pozbawiona kokieterii (efektowny układ dłoni i taneczne ustawienie nóg). Obraz Rigauda z barokową 'oprawą scenograficzną' (kolumny i udrapowana kotara) stał się pierwowzorem ikonograficznym dla wielu portretów królewskich i książęcych
po roku 1700. Liczne elementy baroku w stylu Rigauda – kaskady bezładnie gnących się fałd, ostentacyjne gesty, zaskakujące kontrasty materii i barw – zrównoważone zostały przez ostrość rysunku i zmysł obserwacji.
Sztuka baroku. Architektura, rzeźba, malarstwoEpoka baroku pojmowała siebie w kategoriach sztuki teatralnej; jej sceną był świat. Jest rzeczą znamienną, że liczne dzieła o treści historycznej, kulturalnej czy społecznej nosiły takie tytuły jak Theatrum ecclesiasticum..., Theatrum ceremoniale Historico‑Politicum..., Circus regius...Theatrum ecclesiasticum..., Theatrum ceremoniale Historico‑Politicum..., Circus regius... [...] itd. Opisywały one fakty i zdarzenia, ale jednocześnie klucze do ich interpretacji. W ten sposób całe życie stawało się 'historią' czy wręcz mitem, każdy akt publiczny – ceremonią, sam władca zaś 'żywym obrazem', 'image vivanteimage vivante', własnego, pochodzącego od Boga majestatu. Nikt nie ucieleśniał tej zasady lepiej niż Ludwik XIV.
Na jego dworze, który pojmowano jako zwierciadlane odbicie kosmosu, król rządził jako Jupiter, Apollo bądź jako wszystko opromieniające swym blaskiem Słońce. [...] Przekazywaniu takich treści służył kompleksowy system propagandowej prezentacji. W dziedzinie plastycznej były to malowidła historyczne, portrety, pomniki i medale, w literackiej przede wszystkim panegirykipanegiryki. Najważniejszym instrumentem stała się jednakże prezentacja samego króla: przebieg całego dnia Ludwika XIV był utożsamiany z drogą i oddziaływaniem Słońca. Każda czynność od rytualnego „lever”„lever” po „coucher”„coucher”, posiłki, przyjęcia, a nawet spacer
po ogrodzie stawały się aktem symbolicznym, metaforą jego boskiej epifaniiepifanii. Księgi ceremoniału opisywały skomplikowane i przewlekłe rytuały: wszystkie odbywały się w przytomności dworu, częściowo też na oczach ludu. Najważniejszym aktem było lever, wstawanie króla z łoża i odziewanie się, odpowiadające wschodowi słońca. Wielostronicowe wskazówki opisują każdy krok, każdą czynność licznej służby; na każdą ewentualność protokół przewidywał gotowy przepis. I tak mijały godziny zanim Ludwik XIV opuścił łoże i był kompletnie ubrany. [...] To, że pałac [...] i jego wyposażenie były podporządkowane temu konceptowi, jest widoczne jak na dłoni. W Wersalu, rezydencji Króla Słońce, każde wnętrze było dostosowane
do tej metaforycznej interpretacji, sfera prywatna nie istniała.
Wyjaśnij, jaką funkcję pełnił pałac w Wersalu.
Sacrum i profanum
Lustro świata. Nowa historia sztukiCaravaggioCaravaggio chciał zobaczyć, jak to będzie wyglądało, gdy trzech robotników uniesie dwie deski z przywiązanym do nich głową
na dół starcem w przepasce na biodrach. Opłacił więc kilku ludzi z ulicy, aby zainscenizowali tę scenę w jego pracowni. Sam obserwował z bliska ich wysiłek i zarejestrował na płótnie układ ciał w tej zadziwiającej kompozycji niemal tak, jak zrobiłby
to fotograf. Dzięki temu parafianie z kościoła S. Maria del Popolo, gdzie obraz wisi do dziś, spoglądają na wypięte w ich stronę pośladki robotnika i jego brudne stopy. [...] W zasadzie dzieło
to spełniało oczekiwania kontrreformacyjnego Kościoła, przywołując wspomnienia o męczeństwie. Był jednak pewien problem – wierni w Rzymie znienawidzili ów obraz. Przedstawiciele parafian, nie życząc sobie oglądania w ich kościołach brudnych stóp robotników, którzy stali na ulicy, odrzucili wykonane przez Caravaggia obrazy ołtarzowe, zamówione przez jego przyjaciół z elity. Ci z kolei byli przekonani, że dokonali właściwego wyboru, widząc zachwyt, jaki prace tego malarza wywoływały wśród innych artystów. Ludzie ze świata sztuki kontra oburzona miejska publiczność – czyli pierwszy przedsmak klasycznego skandalu i nieporozumienia, jakie zagoszczą w sztuce XIX i XX wieku.
Przygotuj głos w dyskusji na temat kontrowersyjności obrazu Ukrzyżowanie
św. Piotra Caravaggia.
Asceza i radość życia
José de RiberaJosé de Ribera łączył w swoich dziełach dwie barokowe szkoły malarskie: hiszpańską i włoską. Z pierwszej wynikała skłonność do naturalistycznej formy i głęboka, żarliwa religijność przepojona mistyką, z drugiej – bogactwo koloru i operowanie mocnymi kontrastami światła i cienia (wpływ Caravaggia [czyt.: karwadżia]). Zgodnie z tendencjami epoki Ribera malował realistyczne obrazy o tematyce religijnej (głównie sceny pokuty lub tortur), w których przedstawiał anachoretówanachoretów i męczenników. Wychudzone ciała świętych były zniekształcone przez ból, cierpienie i ascezę oraz naznaczone upływem czasu (il. 1). Zupełnie inne jest malarstwo Petera Paula Rubensa (il. 2). Flamandzki mistrz lubował się w zmysłowych, miękkich i obfitych formach ciał – charakterystycznych dla jego sztuki, postrzeganej jako apoteoza witalności i radości życia.
Siedem wieków malarstwa europejskiegoW sztuce RubensaRubensa wszystkie cechy barokowe występują w komplecie [...]. Jesteśmy pewni, że to artysta naprawdę wielki, a równocześnie typowy reprezentant i współtwórca baroku,
tak jak Rafael jest reprezentantem renesansu. Mamy u Rubensa i dynamizm, i witalność, i emocjonalizm, i teatralność, i retorykę, i panegiryzm, i emfazęemfazę, i namiętność, i gwałtowne ruchy, i grę światłocienia, i bujne kształty, i układy diagonalne, i 'malarskość' koloru – słowem wszystkie elementy stylu, postawy i środków wyrazu, uznanych za charakterystyczne dla stylu barokowego. [...] Rubens był dzieckiem szczęścia. Posiadał wszystko: talent, zdrowie, urodę, sławę, powodzenie, kolejno dwie piękne, kochające żony, udane dzieci. Uznanie i podziw dla jego dzieł przetrwały wieki następne. Dopiero w naszym wieku XX estetyka sztuki Rubensa znajduje niekiedy przeciwników. Ale nawet ci, którzy Rubensa 'nie lubią', gdy staną przed jego najlepszymi płótnami, ulegają tej triumfalnej malarskości, tej wielkiej fanfarze optymizmu, nieznającej przeszkód i wahań swobodzie wypowiedzi.
Uzasadnij stwierdzenie, że 'w sztuce Rubensa wszystkie cechy barokowe występują w komplecie'. Swoją wypowiedź poprzyj odwołaniami do obrazu Trzy Gracje.
Wielcy i mali mistrzowie
W niderlandzkim malarstwie barokowym stosuje się nieformalny podział na wielkich mistrzów tworzących reprezentacyjne, wielkoformatowe obrazy (np. Rubens, RembrandtRembrandt, Frans HalsFrans Hals) i na małych mistrzów, głównie holenderskich, specjalizujących się w określonej tematyce (pejzaż, martwa natura, sceny rodzajowe, bukiety kwiatów), tworzących niewielkie obrazy przeznaczone do prywatnych wnętrz mieszczańskich.
Vanitas to szczególna odmiana martwej natury, która najpełniej rozwinęła się w XVII‑wiecznych Niderlandach. Kompozycje tego rodzaju pod pozorem realistycznych przedstawień różnych przedmiotów, przypadkowo zestawionych ze sobą, kryły znaczenia symboliczne, treści moralizatorskie i aluzje religijne. Nadrzędną ideą tych przedstawień było nawiązanie do myśli zaczerpniętej z WulgatyWulgaty: Vanitas vanitatum, et omnia vanitas (łac. 'marność nad marnościami i wszystko marność'), przypominającej o nietrwałości życia i przemijalności rzeczy materialnych. Upływ czasu i nieuchronność śmierci na obrazie holenderskiego malarza Pietera ClaeszaPietera Claesza podkreślają m.in. czaszka, zegar, pusty, przewrócony szklany puchar i 'milczące', niewydobywające już żadnej muzyki skrzypce.
Wyszukaj w internecie kilka przykładów barokowych przedstawień martwych natur i dobierz do nich odpowiednie – twoim zdaniem – cytaty z dowolnych dzieł literackich.
Znajdź i zapisz cytat z dowolnego dzieła literackiego do wybranego opisu obrazu wanitatywnej martwej natury.
Sztuka barokowa w Polsce
1. 1604–1617 Sanktuarium pasyjno‑maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej – na ilustracji znajduje się świątynia z trzema wieżami zwieńczonymi kopułami z krzyżami na szczycie. Znajdują się tutaj kaplice. Po lewej stronie jest usytuowana kaplica Zebrzydowska. Ma potężne pilastry (element architektoniczny w formie płaskiego filara, nieznacznie występującego przed lico ściany) i kolumny. W niszach są umieszczone rzeźby. W świątyni i kaplicach znajdują się okna zakończone łukami. Kościół otacza mur.
2. 1635 – Kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie – na ilustracji znajduje się dwukondygnacyjna świątynia. Prezbiterium wieńczy absyda (pomieszczenie najczęściej na planie półkolistym zamykające prezbiterium lub nawę). Jest ona złożona z kolumn z ozdobionymi głowicami i pilastrami. We wnękach znajdują się rzeźby. Nad portalem wejściowym znajduje się herb jezuitów. Kolumny podtrzymują gzymsy. Wieńczy je tympanon (wewnętrzne pole trójkątnego frontonu, gładkie lub wypełnione rzeźbą) znajdujący się na środku. Powyżej znajduje się łukowate okno. Po bokach we wnękach są umieszczone rzeźby. Po dwóch stronach są spływy. Budowlę wieńczy przyczółek (element architektoniczny w formie trójkątnego szczytu), w którym znajduje się herb Wazów. Na szczycie znajduje się krzyż.
3. 1644 – Kolumna Zygmunta III Wazy w Warszawie – na ilustracji znajduje się posąg króla Zygmunta III Wazy, który został umieszczony na kolumnie. Pomnik jest złożony z kolumny w stylu korynckim. Na cokole stoi figura króla. Postać z brodą została przedstawiona w zbroi. Jej ramiona otula płaszcz. Król na głowie ma koronę. W prawej dłoni trzyma szablę, a w lewej krzyż. Spogląda w dół.
4. po 1650 – organy w Bazylice Zwiastowania NMP w Leżajsku – na ilustracji znajdują się organy. Składają się one z trzech oddzielnych instrumentów w nawie głównej i organów w nawach bocznych. Mają oddzielne klawiatury. Organy mają piszczałki różnej wielkości. Są przyozdobione złotymi ornamentami, postaciami świętych, zakonników i figurami tworzącymi chór muzyczny.
5. 1677 – Portret trumienny Stanisława Woyszy z Bzowa, Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie – portret przedstawia mężczyznę w starszym wieku. Ma on siwe włosy równo ścięte i wąsy. Na brodzie został zaznaczony dołeczek. Na policzkach są rumieńce. Mężczyzna jest ubrany w płaszcz z kołnierzem z futra gronostaja, ozdobiony po dwóch stronach złotymi guzikami. Mężczyzna spogląda w stronę widza. Z lewej strony, na wysokości twarzy jest umieszczony herb, który otaczają inicjały: 'S W Z B P S'. U dołu w złotej ramce znajduje się inskrypcja zapisana złotymi literami: 'Jegomość pan Stanisław ze Bzowa Woysza, Podstoli Smoleński pocieszenia P. Przenajświętszej godzinek fundator życie doczesne skończył R 1677'. Postać została przedstawiona do pasa. Mężczyznę otacza szare tło. Portret umieszczono w sześciokątnej ramce.
6. 1688–1692 Pałac Krasińskich w Warszawie (Pałac Rzeczypospolitej) – na ilustracji znajduje się trzykondygnacyjny budynek. Jego elewacja składa się z pilastrów, które przylegają do ściany budynku. W części centralnej znajdują się prostokątne ryzality (wysunięta część fasady budynku na wysokości wszystkich kondygnacji). Ciągną się przez całą wysokość budynku. Są zwieńczone tympanonem. Elewacje pałacu są rozdzielone pilastrami. Pomiędzy nimi znajdują się otwory okienne. Na pierwszej kondygnacji okna zamknięte. W kondygnacji wyższej okna są zwieńczone naprzemiennie naczółkami trójkątnymi i zamkniętymi półkoliście. W partii powyższej są okna kwadratowe, niewielkiej wielkości. Na dwóch kondygnacjach znajdują się loggie. Obramowanie okna znajdującego się pośrodku drugiej kondygnacji zwieńczone zostało herbem rodowym Krasińskich.
7. 1681–1696 Pałac w Wilanowie – ilustracja przedstawia rezydencję z alkierzami (narożnik, zwykle na rzucie kwadratu lub prostokąta, wyraźnie występujący z bryły budynku, z odrębnym dachem). Budowla jest symetryczna. Centralna część budowli jest złożona z dwóch pięter. Jest ona zwieńczona attyką (najwyższa część ściany budynku, umieszczona ponad gzymsem wieńczącym budowlę, stanowi ściankę poddasza lub element wolno stojący zasłaniający dach, pełniący funkcję dekoracyjną) w postaci balustrady z rzeźbami. Wieże pałacowe są zwieńczone miedzianymi hełmami. Jednopiętrowe skrzydła pałacu mają półkolumny i pilastry. Są tu attyki w formie balustrad z figurami.
8. ok. 1684 – Jerzy Eleuter Szymonowicz Siemiginowski, Portret królowej Marii Kazimiery z dziećmi, Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie – obraz przedstawia siedzącą matkę, która na kolanach trzyma i tuli niemowlę. Obok niej siedzą dzieci. Kobieta ma ciemne włosy, w których znajduje się opaska. Jest ubrana w jasną sukienkę, która jest spięta złotym pasem. Jej ramiona otula granatowy płaszcz. Lewa pierś jest odsłonięta. Jej stopy są bose. Lewą nogę trzyma na podwyższeniu. Prawa znajduje się na niższym stopniu. Przy lewej piersi leży śpiące niemowlę. Jest ubrane w białą szatę i czerwony pas. W środku znajduje się brązowy orzeł, który rozpościera skrzydła pomiędzy królową a jej stojącym synem po lewej stronie. Chłopiec ma ciemne włosy. Ramiona otula purpurowy płaszcz. Jest ubrany w szarą szatę. Jest on nieco cofnięty. Za jego plecami znajduje się kolumna. Przed młodzieńcem siedzą dwaj chłopcy na jasnym lwie, którego trzymają za grzywę. Bracia są przytuleni głowami. Patrzą w stronę widza, są prawie nadzy. Chłopiec z lewej strony ma złote włosy. Ciało otula granatowa szata. Brat, siedzący po prawej stronie, ma ciemne włosy. Jest ubrany w błękitną szatę. Prawą dłoń opiera na lwiej grzywie. Lewą ręką obejmuje brata. Przed braćmi, w lewym dolnym rogu siedzi na delfinie siostra. Ma ona ciemne włosy. Są upięte do tyłu i ozdobione perłami. Jest prawie naga. Na biodrach ma szarą tkaninę. Na kolanach trzyma muszlę. W tle znajduje się popiersie Jana III Sobieskiego na cokole ozdobione wieńcem laurowym. Rzeźba znajduje się na tle nieba. Jest ona lekko schowana za czerwoną kotarą.
9. 1687–1693 Sanktuarium maryjne w Świętej Lipce – na ilustracji znajduje się trójnawowa świątynia. Ma ona dwie wysokie wieże z kopułami zakończonymi krzyżami. Po dwóch stronach ściany znajdują się pilastry ze złotymi ornamentami. Budowla jest złożona z kolumn z głowicami, w których są złote ślimacznice. Pośrodku kolumn znajdują się rozety. W niszach, na ścianach bocznych są umieszczone rzeźby. Nad portalem wejściowym, powyżej widać dwa wysokie okna zwieńczone łukami. Są one rozdzielone kolumną, na której znajduje się posąg. Wychodzą od niego złote promienie. Nad gzymsami po bokach stoją rzeźby. We frontonie jest umieszczone złote słońce z literą 'M' w środku. Powyżej znajduje się złoty monogram Jezusa Chrystusa. Nad przyczółkiem jest umieszczony krzyż.
10. 1728–1732 Aula Leopoldina w gmachu głównym Uniwersytetu Wrocławskiego – na ilustracji znajduje się podium w auli. Znajdują się tu kolumny przyścienne. Są one ozdobione złotymi głowicami. Pośrodku, nad gzymsem jest umieszczona rzeźba cesarza Leopolda I Habsburga siedzącego na tronie pod baldachimem. Po bokach znajdują się dwie rzeźby. Odtrącane są od tronu dwie postacie. Po prawej stronie, przy ścianie bocznej jest umieszczony posąg cesarza Karola VI. Trzyma on w prawej ręce szablę, a lewą wyciąga do przodu. Na drewnianym podeście znajduje się katedra z sarkofagowym stołem, dwie ławy promotorskie oraz loża rektorska. Obok znajdują się drzwi do auli, nad którymi znajduje się złoty tarcza herbowa.
11. 1728–1761 Kościół Wizytek w Warszawie – na ilustracji znajduje się trójkondygnacyjna świątynia złożona z kolumn, których głowice są ozdobione ślimacznicami. Kolumny podtrzymują gzymsy. Dolna kondygnacja jest szersza. Na środku znajduje się portal wejściowy z umieszczonymi po bokach pustymi wnękami. Górna kondygnacja jest węższa. Po bokach znajdują się spływy i wazony. W centrum jest umieszczone duże okno. Po bokach znajdują się nisze z rzeźbami. Budowlę wieńczy trójkątny fronton z okiem Opatrzności w tympanonie oraz z posągami po dwóch stronach. Powyżej, nad przyczółkiem znajdują się rzeźby aniołów. Pośrodku znajduje się ozdobny krzyż.
12. 1719–1731 Bazylika św. Jadwigi w Legnickim Polu – na ilustracji znajduje się świątynia z dwoma wysokimi wieżami. Są one zwieńczone kopułami. Są umieszczone w nich krzyże. W wieżach znajdują się okna zakończone łukami. Budowla jest złożona z dwóch kolumn z ozdobionymi głowicami. Podtrzymują one gzymsy. Pośrodku dwóch kolumn znajduje się portal wejściowy. Nad nim są umieszczone rzeźby. Po dwóch stronach znajdują się wejścia. Nad nimi są umieszczone rozety. Na Powyżej głównego portalu wejściowego jest usytuowane duże okno z balustradą. Jest ono zwieńczone łukiem. Okno zdobi maswerk (ażurowy element dekoracyjny wykonany w kamieniu lub cegle zdobiący górną część okna). Nad oknem znajduje się fronton z rzeźbami. Nad przyczółkiem znajdują się anioły, które strzegą krzyża z promieniami.
Zadaniowo
Wymień jak najwięcej kontrastowych cech sztuki barokowej.
Wyjaśnij, na czym polegała teatralizacja życia i sztuki w baroku.
Na przykładzie obrazu Vanitas – martwa natura z autoportretem Pietera Claesza stwórz mapę myśli przedstawiająca cechy malarstwa barokowego vanitas.
Wymień cechy malarstwa barokowego vanitas.
Połącz charakterystyki artystów z właściwymi nazwiskami.
Peter Paul Rubens (1577–1640), Hyacinthe Rigaud (1659–1743), José de Ribera (1591–1652), Pieter Claesz (ok. 1597–1661), Michelangelo Merisi da Caravaggio (1571–1610)
Autor kontrowersyjnych obrazów religijnych, uznawanych za „bluźniercze” i zbyt realistyczne. | |
Twórca obrazów o tematyce religijnej, przedstawiających anachoretów i męczenników. | |
Malarz lubujący się w zmysłowych, pulchnych ciałach kobiecych, autor m.in. portretów i scen mitologicznych. | |
Holenderski mistrz wysmakowanych i bogatych w formie martwych natur. | |
Autor najsłynniejszego wizerunku Króla Słońce. |
Wymień cztery cechy malarstwa Caravaggia.
Zapoznaj się z poniższymi słowami kluczami związanymi z lekcją, a następnie zaproponuj ich własną kolejność. Możesz kierować się tym, co cię zaciekawiło, poruszyło, zaskoczyło itp. Przygotuj krótkie uzasadnienie swojej propozycji. Słowa klucze: sztuka barokowa, przepych, teatralność, patos, vanitas, asceza, sacrum, profanum, kontrast.