Film animowany pod tytułem Biblia. Film przedstawia pokaz slajdów przedstawiających kolejno: 1. Biblię, 2. Paprius 3. Papyrus 37, manuskrypt Ewangelii Świętego Mateusza, prawdopodobnie pochodzący z Egiptu, III-IV w. n.e., 4. obraz E. van Panderena pod tytułem Dawid grający na Harfie i rectujacy psalmy, 5. obraz Bartolomé Esteban Murillo pod tytułem Powrót syna marnotrawnego, 6. Biblię W trakcie filmu lektor mówi następujące informacje: Biblia przez całe stulecia była niewątpliwie najbardziej poczytną pozycją w literaturze. Dla jednych to najważniejsza księga religijna, zawierająca Słowo Boże i wskazówki, w jaki sposób żyć, by podobać się Bogu, dla innych to arcydzieło literatury z mnogością motywów i gatunków literackich, dla jeszcze innych to cenne źródło wiedzy na temat historii ludu hebrajskiego. Przyjrzyjmy się etymologii słowa „Biblia”. Biblia z greckiego oznacza dosłownie „zwoje papirusu” od słowa biblion , ponieważ właśnie papirusu używano jako materiału piśmienniczego w czasach powstawania Świętej Księgi. Spójrzmy, jak wygląda roślina powszechnie używana do wytwarzania materiału piśmienniczego w starożytności: A to papyrus 37, czyli manuskrypt Ewangelii Świętego Mateusza, prawdopodobnie pochodzący z Egiptu. Stary Testament zapisywany był powoli przez ponad tysiąc lat od XIII w. do I w p.n.e.. Nad świętym tekstem pracowało wielu natchnionych przez Boga autorów, redaktorów, kopistów. Najpierw historia ludu Izraela była przekazywana z ust do ust, z pokolenia na pokolenie zgodnie z tradycją tego narodu. Wraz z wprowadzeniem alfabetu hebrajskiego wywodzącego się pierwotnie od pisma Fenicjan, a po niewoli babilońskiej z języka aramejskiego, opowieści te zaczęto spisywać , dodając do nich inne proroctwa, opowiadania i poezje. Najwcześniej spisane księgi Starego Testamentu powstawały w języku hebrajskim, w którego zapisie używano wyłącznie spółgłosek. Samogłoski były dodawane przez czytającego zgodnie z kontekstem. W Starym Testamencie można znaleźć także wersety i rozdziały po aramejsku, a kilka późniejszych zachowało się po grecku. Przez wieki pisma te były poprawiane, łączone aż przyjęty swoją obecną postać. Stary Testament to święte księgi Judaizmu i Chrześcijaństwa. Wielu proroków starotestamentowych (np. Abraham czy Mojżesz) pojawia się w świętej księdze islamu, Koranie jako prorocy i boży posłańcy. Duże nagromadzenie przypowieści cechuje zarówno Stary Testament (Księga Przysłów), jak i Nowy (np. Przypowieść o synu marnotrawnym) Inaczej rzecz się ma z Nowym Testamentem, który jest uznawany wyłącznie przez Chrześcijan jako świadectwa życia i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Na początku nie pisano o Jezusie, ale podczas tworzenia się Kościoła Jego wyznawcy zaczęli rozsyłać listy i relacje o życiu i nauczaniu Syna Bożego. Pisma takie były czytane podczas liturgii chrześcijańskich wraz ze świętymi księgami Izraela. W następnych wiekach z owych dzieł powstał Nowy Testament jako dopełnienie tamtych pism, które Święty Paweł nazwał Starym Przymierzem lub Starym Testamentem. Dobrą nowinę, czyli z greckiego ewangelię spisywano w języku greckim, który był wówczas najpowszechniejszym językiem w basenie Morza Śródziemnego. Przyjrzyjmy się teraz gatunkom literackim występującym w Biblii: Zachowany w Starym Testamencie zbiór 150 psalmów powstawał prawdopodobnie stopniowo od XI do III p.n.e. Autorstwo znacznej części psalmów tradycyjnie przypisuje się królowi Dawidowi, słynnemu muzykowi, którego w czasach jego młodości zapraszano na dwór króla Saula, aby grał na harfie. Listy apostolskie – listy należące do kanonu Nowego Testamentu, czyli listy Św. Pawła, listy pasterskie, „List do Hebrajczyków”, listy powszechne. Powstały w 2 połowie I w n.e. Nagłówki listów wymieniają jako autorów niektórych apostołów, w części jednak przypisano im te listy. Ewangelia [gr. Euangelion – dobra nowina] dzieło mówiące o życiu Jezusa. Wyróżnia się ewangelie kanoniczne, czyli powstałe niedługo po ukrzyżowaniu Chrystusa(Ewangelie Marka, Mateusza, Łukasza i Jana) i apokryficzne (powstałe w II w. i później) Biblia jest księgą, która przez wieki wzbudzała i nadal wzbudza wiele kontrowersji. Bardzo istotne dla wielu naukowców jest poszukiwanie źródła, dowodu, że słowa, którymi dziś dysponujemy są istotnie Słowem Bożym. Przez wieki nagromadziły się coraz większe ilości przekładów Biblii, dlatego dla wielu ważna jest odpowiedź na pytanie, jak bardzo owe przekłady różnią się od oryginału. Ważnym punktem odniesienia w tych poszukiwaniach był tzw. Kodeks z Aleppo. Tradycyjnym językiem Starego Testamentu, jak wiemy, był język hebrajski. W celu zachowania słowa Bożego z biegiem czasu zaczęto je przepisywać na materiał piśmienniczy wykonany ze skóry zwierzęcej, czyli pergamin. Podobnie jak w pierwszych zapisach Biblii pisano jedynie spółgłoski od strony prawej do lewej, zaś samogłoski pozostawiano do dodania według własnej interpretacji czytelnika. To zostawiało pewną dowolność w odczytaniu Słowa Bożego. Dlatego w VII w n.e. żydowscy uczeni zwani Masoretami podjęli próbę ujednolicenia tekstu Starego Testamentu dodając specjalne oznaczenia w postaci kropek i kresek, które wskazywały , jakiej sylaby należy w danym miejscu użyć. Spośród tekstów masoreckich niewiele zachowało się do naszych czasów, zaś tym, w którym szukano potwierdzenia oryginalności słowa Bożego był tzw. Kodeks z Aleppo, pochodzący z 930 roku n.e., który zawierał najdokładniejszy tekst Biblii hebrajskiej. Kodeks ten pochodził z Tyberiady i został opatrzony komentarzami przez Mosze ben Aszera. Trafił on do Aleppo w Syrii, gdzie był przechowywany w podziemnej kaplicy synagogi w drewnianej skrzyni, pilnie strzeżony przez tamtejszą wspólnotę. W 1947 roku w wyniku zamieszek w Aleppo, kodeks zaginął na 10 lat i został odnaleziony w Izraelu uszkodzony, z brakującymi 193 stronami. Drugim, bardziej rozpowszechnionym źródłem wszelkich biblijnych dociekań jest Septuagina LXX (po łacinie siedemdziesiąt) . Był to przekład tekstu hebrajskiego na język grecki, którego dokonało siedemdziesięciu uczonych w Bibliotece Aleksandryjskiej od 250 – 150 r.p.n.e. Później tekst ten wielokrotnie kopiowano, do naszych czasów zachowały się kodeksy z IV w.n.e.(kodeks watykański, synajski i aleksandryjski). I wreszcie w roku 1947 beduiński pasterz dokonuje sensacyjnego odkrycia, znajdując w grotach nad Morzem Czarnym najwcześniejsze manuskrypty zawierające teksty biblijne zapisane na papirusowych zwojach, tzw. zwoje z Qumran. Odkryte teksty pochodzą z okresu od III w p.n.e. do I w n.e. Wieloletnie badania tych źródeł wykazały 60 % zbieżności z Kodeksem z Aleppo i 5 % z treścią Septuaginty. Do rozpowszechnienia Słowa Bożego niewątpliwie przyczynił się Święty Hieronim, który w IV w  n.e. poświęcił życie dokonując przekładu Starego Testamentu z języka hebrajskiego i Nowego Testamentu z greki. Biblia Świętego Hieronima znana jest pod nazwą Wulgata (łac.versio vulgata – przekład rozpowszechniony, popularny) i była pierwszą książką, która ukazała się w druku. Przekład Hieronima był najpopularniejszą wersją Biblii do momentu przełożenia jej na języki narodowe. Pierwszego tłumaczenia Biblii Hieronima dokonał w 1380 roku na język angielski Jan Wiklif, prekursor reformacji. Był to jednak rękopis, który jedynie przepisywany i dodatkowo krytykowany przez Kościół Katolicki nie miał szans na rozpowszechnienie. Prawdziwym przełomem w Anglii zatem była Biblia Króla Jakuba, która została przełożona przez najlepszych uczonych w kraju z języków oryginalnych i wydana drukiem w 1611 roku. Tendencja do przekładów z języków oryginalnych widoczna była w Europie już wcześniej, ponieważ w 1516 roku grecko – łacińskiego przekładu Biblii dokonał Erazm z Rotterdam zaś w 1534 roku drukiem wydano przekład Biblii z hebrajskiego i greckiego na język niemiecki dokonany przez reformatora Marcina Lutra. W Polsce najstarszą próbą przekładu Pisma Świętego na język rodzimy jest Biblia Królowej Zofii, żony Władysława Jagiełły, która zleciła przetłumaczenie Biblii z języka czeskiego, prac jednak nie ukończono. Najstarszą drukowaną wersją Biblii po polsku jest katolicki przekład Biblii Leopolity, opartej głównie na Wulgacie oraz wersji czeskiej. Biblia Leopolity ukazała się w 1561 roku z ilustracjami z Biblii Marcina Lutra. W 1572 roku ukazał się przekład z języków oryginalnych tzw. Biblia Nieświeska, zaś w 1599 przekład Wulgaty Jakuba Wujka. Jakub Wujek oprócz tekstu Hieronima sięgał także po hebrajskie i greckie źródła i starał się jak najwierniej oddać sens oryginału. Jego przekład został uznany za najlepszy i obowiązywał w Polsce do 1965 roku, kiedy to wydano Biblię Tysiąclecia.

Animacja przedstawia salę w wirtualnym muzeum, na ścianach wiszą obrazy przedstawiające 1. Jaskinia 2. Jaskinia - grób Abrahama 3. Wnętrze świątyni w Jaskini Patriarchów 4. Wnętrze świątyni – grobowce Jakuba i Lei oraz Abrahama i Sary 5. Jaskinia Makpela w Hebronie – Jaskinia Patriarchów Obrazy te opatrzone są następującymi opisami: 1. Z relacji podróżników odwiedzający to miejsce w XI i XII wieku wiemy, że pod budowlą znajdowały się trzy jaskinie, dwie z nich były puste, w trzeciej spoczywały szczątki patriarchów i ich żon. Jednak do prawdziwego grobowca dotarli tylko nieliczni z pielgrzymów, większość z nich mogła pomodlić się jedynie przy wzniesionych symbolicznie pomiędzy murami cenotafach. 2. Wewnątrz budowli mieszczą się dwa wnętrza do jaskiń, które są zamknięte dla turystów i niedostępne dla zwiedzających. Jedno z nich zablokowane za pomocą kamienia i przykryte matą modlitewną znajduje się w pobliżu mihrabu, drugie, bardziej widoczne położone jest w pobliżu grobu Abrahama, przykryte ozdobną kratką i kopułką. 3. Wnętrze świątyni - południowo wschodnia część budynku funkcjonuje jako meczet zbudowany za czasów Saladyna. W jego centralnej części znajdują się symboliczne grobowce Izaaka i Rebeki rozmieszczone symetrycznie. 4. Pomiędzy grobowcami Izaaka i Rebeki na południowowschodniej ścianie jest mihrab, czyli bogato zdobiona nisza w sali modlitw w meczecie. Grobowce ozdobione są biało-czerwonymi poziomymi pasami, jednak zwykle są przykryte dekoracyjnym suknem. W północnozachodniej części budynku znajdują się 4 symboliczne grobowce, każdy z nich umieszczony w osobnym, pomieszczeniu na planie ośmiokąta. W północnozachodniej sekcji to groby Jakuba i Lei, w południowo wschodniej Abrahama i Sary. Pomiędzy grobowcami znajdują się korytarze, którymi można przechodzić do poszczególnych cenotafów. 5. Jaskinia Makpela to niezwykłe miejsce, wymienione w Starym Testamencie (Księga Rodzaju 23, 1-20) jako jaskinia w Hebronie, zakupiona przez Abrahama na miejsce pochówku dla jego żony Sary. Ten fragment Księgi Rodzaju to jednocześnie pierwsza biblijna wzmianka o pogrzebie, a także pierwszy zapis transakcji finansowej w Piśmie Świętym. Według Słowa Bożego w jaskini Makpela został pochowany także sam Abraham, ale również Izaak i Rebeka oraz Jakub i Lea. Dla swoich żydowskich poddanych król Judei Herod Wielki zbudował wysoki mur okalający świąte miejsce na planie prostokąta. Mur ten, po późniejszych przebudowach do dziś okala jaskinie, w których mieli być pochowani patriarchowie, jednak za panowania arabskiego wzniesiono w tym miejscu meczet, zwany Meczetem Ibrahima. O jaskini Makpela jako miejscu pochówku Abrahama wspominają święte księgi trzech wielkich religii – Biblia, Tora i Koran. Dlatego budowla jest podzielona na 2 części, które rozdziela mur. 2/5 powierzchni to obszar meczetu, na terenie którego znajdują się symboliczne grobowce Izaaka i Rebeki, zaś 3/5 stanowi część żydowska, która nie jest w całości pokryta dachem, pozostawiając centralny plac odkryty. W części żydowskiej znajdują się pozostałe groby. To najstarsza na świecie świątynia, która wciąż pełni swoją funkcję.

Słownik łacińsko-polski.