Film dostępny pod adresem /preview/resource/RZY1pnTHzisI4

Film edukacyjny pod tytułem Historia Maurycego Ravela. Film przedstawia pokaz slajdów, na których umieszczone są zdjęcia i tekst: 1. Ilustracja przedstawia Maurice Ravela, obok niego pojawiają się dodatkowe informacje: Maurice Ravel, francuski pianista, kompozytor i dyrygent, wraz z Claudem Debussym uważany jest za przedstawiciela impresjonizmu. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 7 lat, kontynuując swe muzyczne zainteresowania w konserwatorium paryskim, w klasach fortepianu i kompozycji. Choć szczególne znaczenie przypisuje się tworzonym przez niego utworom fortepianowym i pieśniom, choć do kanonu literatury muzycznej weszły takie jego utwory, jak: Pawana na cześć zmarłej Infantki, Rapsodia hiszpańska, Kwartet smyczkowy F-dur, Koncerty fortepianowe, opera Dziecko i czary, balet Dafnis i Chloe, najczęściej wykonywany jest jego poemat choreograficzny Bolero. Według danych udostępnianych przez francuskie stowarzyszenie pisarzy, kompozytorów i wydawców muzycznych, na całym świecie Bolero odtwarzane bądź wykonywane jest sześć razy w ciągu każdej godziny. 2. Ilustracja przedstawia Idę Rubinstein, obok niej pojawiają się dodatkowe informacje: Historia kompozycji sięga roku 1927. Wówczas to, na zamówienie przyjaciółki, rosyjskiej tancerki, producentki i menadżerki Idy Rubinstein, Ravel rozpoczął komponowanie muzyki baletowej inspirowanej motywami hiszpańskimi. Początkowo planował zinstrumentować fragmenty suity fortepianowej Iberia Izaaka Albeniza, jednakże w obliczu problemów związanych z prawami autorskimi, odstąpił od pierwotnego zamysłu i w ostatniej chwili skomponował utwór, do którego nie przywiązywał szczególnej wagi. Jego obojętny stosunek względem Bolera określają najlepiej autokomentarze: „to prościutki i bezpośredni utwór, bez najmniejszych starań o wirtuozerię”, „brak w nim muzyki”, „każdy student konserwatorium napisałby to lepiej”… 3. Ilustracja przedstawia Projekt kostiumu do premiery Bolera, obok niego pojawiają się dodatkowe informacje: Po premierze Bolera zachwycony recenzent przybliżał treść libretta napisanego przez Idę Rubinstein: „Scena przedstawia wnętrze hiszpańskiej gospody: jest ono na wpół ciemne; wzdłuż ścian, za stołami siedzą wieśniacy przy winie. Pośrodku wielki stół, na którym tancerka rozpoczyna taniec – najpierw z godnością, miarowo… Ruchy jej krzepną, gdy rytm powtarza się uporczywie raz po raz… Goście nie zwracają początkowo uwagi na tańczącą, lecz stopniowo zaczynają nasłuchiwać, patrzą ze wzrastającym zainteresowaniem. Coraz bardziej ogarnia ich urzekająca monotonia rytmu – wstają, podchodzą do tańczącej, jak zahipnotyzowani stają wokół stołu, urzeczeni tańcem, który przeradza się w zbiorową magię…” 4. Ilustracja przedstawia Idę Rubinstein w kostiumie hiszpańskiej tancerki, obok niej pojawiają się dodatkowe informacje: Premierowe wykonanie poematu choreograficznego Bolero Maurycego Ravela, z solistką baletu Idą Rubinstein i jej zespołem tancerzy, miało miejsce 22 listopada 1928 roku w Operze Paryskiej. Choć obecnie utwór ten należy do najpopularniejszych przykładów muzyki dwudziestowiecznej, pierwszym wykonaniom towarzyszyły przede wszystkim odgłosy niezrozumienia i niezdecydowania. Od rewolucyjnej premiery baletu Święto wiosny Igora Strawińskiego, która miała miejsce w 1913 roku, minęło piętnaście lat, ale publiczność paryska gwizdała, krzyczała i otwarcie wyrażała swoje niezadowolenie. 5. Ilustracja przedstawia kompozytora i zespół baletowy po wykonaniu Bolera w Wiedniu w 1929 roku, obok nich pojawiają się dodatkowe informacje: Powszechnie znana jest anegdota, jakoby podczas premierowego wykonania utworu jedna z melomanek wstała i wykrzyknęła: „Pan oszalał!” Podobno reakcja Ravela była zaskakująca. Odpowiedział na tę prowokację ze stoickim spokojem: „Całe szczęście, widzę, że jednak ktoś zrozumiał, o co chodzi” 6. Ilustracja przedstawia Maurice Ravela, obok niego pojawiają się dodatkowe informacje: Okazało się, że Maurice Ravel stworzył jednak absolutny hit. Bolero stanowi bowiem nie tylko jeden z najczęściej słuchanych dwudziestowiecznych utworów z kręgu muzyki klasycznej; wykorzystuje się jego fragmenty jako podkład dźwiękowy do bajek, filmów i reklam; choreografowie dokonują prób reinterpretacji i tworzenia nowych układów tanecznych, także dla łyżwiarzy. 7. Ilustracja przedstawia obraz Ludwiga Nauera pod tytułem Maurycy Ravel obok niego pojawiają się dodatkowe informacje: Bolero wpisało się w jeden z wielu panujących wówczas nurtów – nurt narodowy w muzyce. W pierwszych dziesięcioleciach XX wieku, w reakcji na hegemonię muzyki niemieckiej w wieku XIX, Francuzi postulowali tworzenie „muzyki czysto francuskiej”. Ravel nie tylko uznawany był za jednego z najwybitniejszych kompozytorów Francji, ale także złożył hołd swym wielokulturowym baskijsko-szwajcarskim korzeniom, nawiązując do folkloru hiszpańskiego, m.in. w Bolerze, Godzinie hiszpańskiej i Rapsodii hiszpańskiej. Jednakże, oprócz muzycznego nacjonalizmu, w jego twórczości odnajdziemy elementy impresjonizmu, neoklasycyzmu, a nawet jazzu. Obecnie uznawany jest za jednego z klasyków XX wieku.