Ezop Zły dobrego uczyni winnego

Wilk w on czas, gdy dzień wielki,
Przyszedł pić wody do rzeki:
Tedyż się baran trafił
A na dole przed wilkiem pił.
Uźrzawszy go, wilk jął załawiać
A z nim tako począł gadać:
”Baranie! Czemu mię nie czcisz,
Iż przede mną wodę mącisz?”
Rzekł baran: „Nie może to być,
Bych ja wodę mógł zmącić:
Ja na dole, ty na górze,
woda na wstecz iść nie może”.
Wilk mu na to odpowiedział:
”Takież mi twój ociec działał
Dwie lecie przed tym miesiącem,
Gdyś ty jeszcze był jagnięciem.
Przeto co mi on winien był,
Chcę, aby mi ty zań płacił:
Syn ciem za ojca winnego
Winien odbywać każdego”.
On rzekł: „Jać‑em nie tak stary,
dopieroć mi miesiąc wtóry;
A nic‑em ci nie uczynił,
Przeczże by mię tako winił”.
On rzekł: „A już mi przymawiasz,
Mojej prawdzie sie przeciwiasz!
Nie będziesz więcej mędrować:
Też ci mi sie chciało śniadać”.
Takoć zły człowiek z dobrego
Wnet uczyni nieprawego
A wynajdzie wnet przyczynę,
Iż nań wwali wszystkę winę”.

j00000002EB1v50_00000_BIB_001Ezop, Zły dobrego uczyni winnego, [w:] Biernat z Lublina, Bajki Ezopa Fryga, oprac. Janusz Stanisław Gruchała, Kraków 2003, s. 78–79.

Ignacy Krasicki Jagnię i wilcy

Zawżdy znajdzie przyczynę, kto zdobyczy pragnie.
Dwóch wilków jedno w lesie nadybali jagnię;
Już go mieli rozerwać; rzekło: „Jakim prawem?”
”Smacznyś, słaby i w lesie!” – Zjedli niebawem.

j00000002EB1v50_00000_BIB_002Ignacy Krasicki, Jagnię i wilcy, [w:] , Poezja polska XVIII wieku, oprac. Zdzisław Libera, Warszawa 1976, s. 213.

Jean de La Fontaine Wilk i baranek

Racyja mocniejszego zawsze lepsza bywa.
Zaraz wam tego dowiodę.
Gdzie bieży krynica żywa,
Poszło jagniątko chlipać sobie wodę.
Wilk tam na czczo nadszedłszy, szukając napaści,
Rzekł do baraniego syna:
”I któż to zaśmielił waści,
Że się tak ważysz mącić mój napitek?
Nie ujdzie ci bez kary tak bezecna wina”.
Baranek odpowiada, drżąc z bojaźni wszytek:
”Ach, panie dobrodzieju, racz sądzić w tej sprawie
Łaskawie.
Obacz, że niżej ciebie, niżej stojąc zdroju
Nie mogę mącić pańskiego napoju”.
”Cóż? Jeszcze mi zadajesz kłamstwo w żywe oczy?!
Poczekaj no, języku smoczy,
I tak rok‑eś mię zelżył paskudnymi słowy”.
”Cysiam jeszcze, i na tom poprzysiąc gotowy,
Że mnie przeszłego roku nie było na świecie”.
”Czy ty, czy twój brat, czy który twój krewny,
Dość, że tego jestem pewny,
Że wy mi honor szarpiecie;
Psy, pasterze i z waszą archandyją całą
Szczekacie na mnie, gdzie tylko możecie.
Muszę tedy wziąć zemstę okazałą”.
Po tej skończonej perorze
Łapes jak swego i zębami porze.

j00000002EB1v50_00000_BIB_003Jean de La Fontaine, Wilk i baranek, [w:] , Poezja polska XVIII wieku, oprac. Zdzisław Libera, tłum. Stanisław Trembecki, Warszawa 1976, s. 247.