R1HYpc0Qz4OU91
Ilustracja przedstawia baner e‑materiału, na którym wyświetla się tytuł „Czym jest słuchowisko radiowe?”.

Czym jest słuchowisko radiowe?

Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o.

Wstęp

Czy słuchałeś kiedyś w radiu słuchowiska? Wiesz, jak ono powstaje?

W świecie internetu i telewizji bardziej przemawiają do nas obrazy. Kiedyś jednak, kiedy jeszcze ich nie było, ludzie zasiadali przy radioodbiornikach i przenosili się w zaczarowany świat przedstawianej historii. Słyszeli ludzkie głosy, dźwięki burzy, deszczu, odgłosy gonitwy, strzelaninę, wycie psa, uliczny gwar, szum morza, odgłosy domowej krzątaniny. Czy to nie fascynujące, że dzięki nagraniu radiowemu mogli razem z bohaterami przeżywać ich radości i smutki, wyobrażać sobie ich wygląd, umeblowanie pokoi, krajobrazy? Na początku radiowy teatr wyobraźni nazywano widowiskiem dźwiękowym. Nazwy słuchowisko użył, prawdopodobnie jako pierwszy w drugiej połowie lat 20. XX wieku, Witold Hulewicz.

Historia polskich słuchowisk rozpoczyna się 29 listopada 1925 roku, kiedy to na antenie rozgłośni Polskiego Towarzystwa Radjotechnicznego wyemitowana została na żywo Warszawianka. Na podstawie sztuki Stanisława Wyspiańskiego przygotował ją Alojzy Kaszyna. Rok później zaprezentowano pierwsze słuchowisko dla dzieci pt. Pan kotek był chory według bajki Stanisława Jachowicza. Dziś już coraz rzadziej słuchamy słuchowisk radiowych, które bardzo rozwijają wyobraźnię. Warto poszukać stacji radiowych, które prezentują słuchowiska dla dzieci i przenieść się w magiczny świat teatru wyobraźni.

R17rcr9xi4uBk1
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o.
R1PICMwkpk5Hz1
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o.
Nauczysz się

określisz cechy słuchowiska radiowego;

przekształcisz tekst literacki w słuchowisko;

stworzysz efekty akustyczne do określonego tekstu.

1

Cele edukacyjne zgodne z etapem kształcenia

Po zapoznaniu się z e‑materiałem uczeń:

  1. rozwija umiejętność słuchania i czytania baśni;

  2. poznaje definicję słuchowiska;

  3. rozwija umiejętność tworzenia wypowiedzi inspirowanych utworem literackim;

  4. analizuje cechy słuchowiska na podstawie baśni;

  5. nagrywa fragment słuchowiska.

m56378ac093a1ae77_1502093859156_0

CZYM JEST SŁUCHOWISKO RADIOWE – audiobook

Rozdziały:

  1. Jak powstaje słuchowisko?

  2. Posłuchajmy bajki

  3. Jak z Bajki zrobić słuchowisko?

1
Notatka dla prowadzącego

Notatka dla prowadzącego:

Przed rozpoczęciem pracy z audiobookiem, możesz skorzystać z przygotowanego scenariusza lekcji, który pokazuje, jak włączyć materiały multimedialne w tok lekcji.

Rmh7aQgU50NYb1
W prostokątnym polu znajduje się strzałka skierowana w dół (symbol pobierania pliku) i napis „Pobierz załącznik”. Jest to przycisk pozwalający na wyświetlenie, pobranie i zapisanie pliku zawierającego scenariusz lekcji.
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
Wskazówka

Wysłuchaj uważnie nagrań i postaraj się zapamiętać, w jaki sposób powstaje słuchowisko radiowe. Po odsłuchaniu nagrań spróbuj własnych sił jako twórca słuchowiska!

RyJegofK6MHr7m56378ac093a1ae77_1536829937592_01
Na ekranie pokazany jest panel sterowania z aktywnymi klawiszami do odtwarzania zawartości audiobooka. W części górnej części znajdują się trzy klawisze. Pierwszy od lewej „Widok” umożliwia przełączenie między odtwarzaczem dźwiękowym audiobooka oznaczonym jako „Odtwarzacz” na liście wyboru a podglądem treści audiobooka oznaczonym jako „Tekst”. Odtwarzacz dźwiękowy oznaczony jako „Odtwarzacz” przedstawia żółty pasek, na którym podczas odtwarzania pojawia się tekst. Widok „Tekst” prezentuje pełny tekst pojawiający się w nagraniu. Widok „Dynamiczny” stanowi połączenie widoku „Odtwarzacz” i „Tekst". Klawisz środkowy „Książka” umożliwia nawigację po treści audiobooka. Klawisz trzeci od lewej „Więcej” – zawiera informacje o programie. Poniżej oddzielony linią znajduje się panel sterowania odtwarzacza nagrania. Poniżej panelu sterowania znajduje się żółty pasek, na którym w trakcie odtwarzania pokazywany jest tekst nagrania.
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
Wersja tekstowa z wyróżnieniem pojęć

Czym jest słuchowisko radiowe?

Rozdział 1 
Jak powstaje słuchowisko?

Nagranie zawiera rozmowę nauczycielki języka polskiego w klasie IV z tatą jednego z uczniów, który jest reżyserem słuchowisk radiowych. Rozmowa odbywa się na lekcji języka polskiego i ma przygotować uczniów do stworzenia własnego słuchowiska.

— Dzień dobry. W szkole gościmy dziś tatę Kacpra, reżysera słuchowisk radiowych. Chcielibyśmy dowiedzieć się jak najwięcej o tym, w jaki sposób powstaje słuchowisko, ponieważ mamy zamiar zrealizować słuchowiska w klasach. Proszę powiedzieć – co jest najważniejsze przy tworzeniu tej formy audycji?
— Słuchowisko to opowieść dźwiękowa – bez obrazu, widoku aktorów, scenografii, rekwizytów. Cała akcja, czas, przestrzeń muszą być zagrane głosem i dźwiękiem.
— To niełatwe zadanie.
— Tak, trzeba bardzo staranie przygotować całe tło: odgłosy codziennej krzątaniny, szmery, szurania, chrząkania, trzaski, odgłosy przyrody. Słuchacz musi wiedzieć, że akcja dzieje się na przykład w lesie, na ulicy, na wsi, w mieście. Na co dzień często nie zwracamy uwagi na dźwięki, które nam towarzyszą.
— Czy to wszystko dzieje się w studiu radiowym?
— Na samym początku scenarzysta radiowy we współpracy z reżyserem dokonuje adaptacji albo sam pisze scenariusz słuchowiska. Podczas nagrania w studiu dźwiękowym oprócz aktorów pracuje reżyser, realizator akustyczny, ilustrator muzyczny bądź kompozytor. Radio posiada bogate archiwum nagranych odgłosów, nie trzeba wychodzić w plener, żeby nagrać bzyczenie pszczoły, wystarczy poprosić o odpowiednie nagranie. Zdarza się, że dźwięki tworzy kompozytor, wyłącznie na potrzeby konkretnego słuchowiska.
— Rozumiem, że dźwięk to główny bohater słuchowiska. Czy coś jeszcze jest ważne?
— Przede wszystkim reżyser radiowy, który powinien być wyczulony na słowo, umieć tak pracować z aktorami, aby słowem i brzmieniem głosu umieli przedstawić emocje, ruch i akcję. Ważni są oczywiście aktorzy, którzy przede wszystkim nie mogą mieć podobnych głosów. Postaci muszą być rozpoznawalne. Na podstawie tego, jak aktor mówi, jaki ma tembr głosu, czyli barwę, słuchacz tworzy sobie obraz bohatera. Drugą ważną rzeczą jest dopasowanie charakteru postaci do aktora, młody aktor nie zagra dobrze dziadka. Aktorzy grają tylko głosem. Głosowe reakcje, typu: yhyyy, oooch, hmmm, mhmmm są bardzo ważne w słuchowisku, powodują, że nie czujemy sztuczności, sprawiają, że dialogi stają się bardziej naturalne. Aktorzy też powinni zachowywać się naturalnie, muszą mieć miejsce do gestykulacji, chociaż tego nie widać. Jeśli aktor siedzi na baczność przed mikrofonem, a ma odegrać scenę kłótni, nie wyjdzie to dobrze, tę sztywność będzie słychać. Realizator w studiu opracowuje plan przestrzeni tzw. plany akustyczne i ustawia mikrofony. Przygotowuje się rekwizyty potrzebne podczas nagrania np. sztućce, talerze, szklanki – jeśli nagrywa się scenę jedzenia. Kiedy sceny są nagrane, następuje montaż i dopasowanie muzyki, która ma podkreślić atmosferę akcji, oznaczać upływ czasu, odzwierciedlać charakter postaci i ich uczucia.
— Zawsze ciekawiło mnie, jak zachowują się aktorzy podczas nagrywania słuchowiska.
— Są bardzo dynamiczni, naturalnie odgrywają poszczególne sceny, na przykład płaczą, burzliwie dyskutują. Po prostu grają, wyrażają swoje emocje, ale bez scenografii, charakteryzacji, muszą więc skupić się na jedynym narzędziu, jakie mają, czyli głosie.
— Czy nagrywanie słuchowiska różni się bardzo od prób w teatrze?
— Można powiedzieć, że są bardzo podobne do prób czytanych w teatrze, aktorzy wymieniają uwagi i w trakcie czytania dyskutują, nie muszą uczyć się ról na pamięć, więc nie ma tylu prób, jak w teatrze. Potem następuje nagranie w studiu radiowym, realizator ustawia mikrofony i nagrywamy.
— Chcemy nagrać słuchowisko w klasie. Czy mógłby Pan dać nam jakieś wskazówki, od czego zacząć?
— Najprościej posłużyć się jakimś tekstem – to może być opowiadanie, fragment powieści. Rozpisujemy tekst na poszczególne sceny, dodajemy komentarze dotyczące zachowania postaci oraz dźwięków towarzyszących akcji. Powinniśmy się zorientować, jakie dźwięki będą nam potrzebne, będziemy musieli je nagrać. W ten sposób przekształcimy tekst literacki na potrzeby słuchowiska radiowego. To się nazywa adaptacja radiowa. Proponuję, abyście najpierw nagrali dźwięki z natury: śpiew ptaków, szum wiatru, odgłosy padającego deszczu, które będą potrzebne w waszym słuchowisku, a potem na ich tle nagrali rozmowy postaci. Przygotujcie rekwizyty, czyli przedmioty, które będą potrzebne podczas nagrywania, na przykład książkę, gazetę, butelkę. Nie trzeba nagrywać osobno na przykład otwierania butelki gazowanego napoju, skoro w trakcie nagrania ktoś może tę butelkę otworzyć i syk gazu będzie słychać. Podczas powstawania słuchowiska wszystko musi odbywać się tak, jak w rzeczywistym świecie. Różnica jest taka, że przedstawionych sytuacji nie widzimy, tylko słyszymy je.
— Dziękujemy panu za rozmowę. Myślę, że teraz możemy śmiało przystąpić do tworzenia słuchowiska!

Rozdział 2 
Posłuchajmy bajki

W nagraniu wykorzystano utwór Henryka Sienkiewicza pt. Bajka.

Za górami, za morzami, w dalekiej krainie czarów, przy kolebce małej księżniczki zebrały się dobre wróżki ze swą królową na czele.
I gdy, otoczywszy księżniczkę, patrzyły na uśpioną twarzyczkę dzieciny, królowa ich rzekła:
— Niechaj każda z was obdarzy ją jakim cennym darem, wedle swej możności i chęci!
Na to pierwsza wróżka, pochylając się nad uśpioną, wypowiedziała następujące słowa:
— Ja daję ci czar piękności i mocą moją sprawię, że kto ujrzy twarz twoją, pomyśli, iż ujrzał cudny kwiat wiosenny.
— Ja – rzekła druga – dam ci oczy przezrocze i głębokie jak toń wodna.
— Ja dam ci powiewną i wysmukłą postać młodej palmy – ozwała się trzecia.
— A ja – mówiła czwarta – dam ci wielki skarb złoty, dotychczas w ziemi ukryty.
Królowa zamyśliła się przez chwilę, po czym, zwróciwszy się do wróżek, tak zaczęła mówić:
— Kondycja ludzka – piękność ludzi i kwiatów więdnie. Urocze oczy gasną wraz z młodością, a i w młodości często zaćmiewają się łzami. Wicher łamie palmy, a wiatr pochyla wysmukłe postacie. Złota kto nie rozdziela między ludźmi, ten budzi ich nienawiść, a kto je rozdzieli, temu pustka zostaje w skrzyni. Przeto nietrwałe są wasze dary.
— Cóż jest trwałego w człowieku i czymże ty ją obdarzysz – o, królowo nasza? – pytały wróżki.
A na to królowa:
— Ja jej dam dobroć. Słońce jest wspaniałe i jasne, ale gdyby nie ogrzewało ziemi, byłoby tylko martwo świecącą bryłą. Dobroć serca jest tym, czym ciepło słońca: ona daje życie… Piękność bez dobroci jest jako kwiat bez woni albo jak świątynia bez bóstwa. Oczy mogą podziwiać taką świątynię, ale dusza nie znajdzie w niej ukojenia. Bogactwo bez dobroci jest piastunką samolubstwa. Nawet miłość bez dobroci jest tylko ogniem, który pali i niszczy. Wiedzcie, że wasze dary mijają, a dobroć trwa; jest ona jak źródło, z którego im więcej wody wyczerpiesz, tym więcej ci jej napłynie. Więc dobroć – to jedyny skarb niewyczerpany.
To rzekłszy królowa wróżek pochyliła się nad śpiącą dzieciną i dotknąwszy rękami jej serca, rzekła:
— Bądź dobrą!

Rozdział 3 
Jak z Bajki zrobić słuchowisko?

Nagranie zawiera tekst słuchowiska opracowany na podstawie utworu Henryka Sienkiewicza pt.: Bajka.

Występują:
Wróżka I
Wróżka II
Wróżka III
Wróżka IV
Królowa wróżek

Scena w pałacowej komnacie Mała księżniczka leży w kołysce, nad nią pochyla się piastunka. Odgłosy poruszanej kołyski oraz kołysanki śpiewanej przez piastunkę słychać cały czas w tle. Przybywają wróżki z królową na czele. Zbliżają się do kolebki. Odgłosy kroków, ciche rozmowy kilku osób, szelest sukien, wróżek, odgłos zamykanego okna. Wróżki pochylają się nad księżniczką, podziwiają jej urodę.

Wróżka I
Ach, jaka piękna dziecina, jaki ma słodki uśmiech.

Wróżka II
Ciekawe, co też jej się śni?

Królowa wróżek
Drogie moje! Niechaj każda z was obdarzy ją jakim cennym darem, wedle swej możności i chęci!

Słychać poruszenie wśród wróżek; zastanawiają się, cicho szepczą między sobą.
Pierwsza wróżka pochyla się nad uśpioną dziewczynką i wykonuje gest magiczną różdżką. Słychać odgłos magicznej różdżki.

Wróżka I
Ja daję ci czar piękności i mocą moją sprawię, że kto ujrzy twarz twoją, pomyśli, iż ujrzał cudny kwiat wiosenny…

W trakcie, gdy I wróżka wypowiada swoje zaklęcie, słychać radosną muzykę lub odgłosy wiosennego lasu. Pierwsza wróżka odchodzi na bok, słychać szelest sukni oddalającej się wróżki.

Wróżka II
A ja dam ci oczy przezrocze i głębokie jak toń wodna.

W tle słychać szmer strumyka oraz szelest sukni oddalającej się wróżki.

Wróżka III
A ja dam ci powiewną i wysmukłą postać młodej palmy.

W tle słychać szum wiatru oraz szelest sukni oddalającej się wróżki.

Wróżka IV
Ja dam ci wielki skarb złoty, dotychczas w ziemi ukryty.

W tle delikatne pobrzękiwanie pieniędzy oraz szelest oddalającej się wróżki.

2 sekundy ciszy

Królowa wróżek
W jej głosie słychać lekkie rozdrażnienie, przyganę
Piękność ludzi i kwiatów więdnie. Urocze oczy gasną wraz z młodością, a i w młodości często zaćmiewają się łzami. Wicher łamie palmy, a wiatr pochyla wysmukłe postacie. Złota kto nie rozdziela między ludźmi, ten budzi ich nienawiść, a kto je rozdzieli, temu pustka zostaje w skrzyni. Przeto nietrwałe są wasze dary.

Słychać odgłosy budzącego się dziecka, popiskiwanie, gaworzenie.
Wróżki zbliżają się ponownie do kolebki, słychać szelest ich sukien.

Wróżka I
Cóż jest trwałego w człowieku i czymże ty ją obdarzysz – o, królowo nasza?

Królowa wróżek
Ja jej dam dobroć. Słońce jest wspaniałe i jasne, ale gdyby nie ogrzewało ziemi, byłoby tylko martwo świecącą bryłą. Dobroć serca jest tym, czym ciepło słońca: ona daje życie… Piękność bez dobroci jest jako kwiat bez woni albo jak świątynia bez bóstwa. Oczy mogą podziwiać taką świątynię, ale dusza nie znajdzie w niej ukojenia. Bogactwo bez dobroci jest piastunką samolubstwa. Nawet miłość bez dobroci jest tylko ogniem, który pali i niszczy.
Królowa zwraca się do wróżek:
Wiedzcie, że wasze dary mijają, a dobroć trwa; jest ona jak źródło, z którego im więcej wody wyczerpiesz, tym więcej ci jej napłynie. Więc dobroć – to jedyny skarb niewyczerpany.

Wróżki kłaniają się przed królową wróżek, słychać ponownie szelest ich sukien.

Królowa wróżek
Pochyla się nad śpiącym dzieckiem i mówi dobitnie:
Bądź dobra!

Mała księżniczka budzi się i zaczyna radośnie gaworzyć. Wróżki wychodzą. Odgłosy kroków i zamykanych drzwi. Słychać kołysankę śpiewaną przez piastunkę.

Polecenie 1

Czym różni się przedstawienie teatralne od słuchowiska radiowego?

RduUgvPfJKH1o
(Uzupełnij).
Polecenie 2

Jakie dźwięki zaproponowałbyś przekształcając Bajkę Sienkiewicza w słuchowisko?

Rb9tiartfPWYe
(Uzupełnij).
Polecenie 3

Podkreśl w tekście te fragmenty, które informują o zachowaniach postaci.

RatYmxDOL92Xm
(Uzupełnij).
m56378ac093a1ae77_1536829937592_0

Podsumowanie

Słuchowisko powstało w latach 20. XX wieku. Jego tworzywem są: głos ludzki, dźwięki natury i cywilizacji, muzyka oraz różne efekty akustyczne, czyli dźwiękowe, które pozwalają zarysować tło zdarzeń. Bywa ono nazywane teatrem wyobraźni, ponieważ odbiorca, słysząc tylko głosy ludzi i inne dźwięki, współtworzy rzeczywistość, wyobrażając sobie miejsce zdarzeń, wygląd postaci, ich zachowania, wyrażane emocje. Aby powstało dobre słuchowisko, potrzebny jest przede wszystkim ciekawy i przystosowany do potrzeb tego gatunku tekst. Następnie reżyser musi właściwie dobrać do ról aktorów i odpowiednio nimi kierować podczas prób. Nad całością czuwa realizator dźwięku, który dba o to, aby głosy aktorów i wszystkie dźwięki brzmiały naturalnie i nie było niepotrzebnych szumów i zakłóceń.

R123pjFYF5pVh1
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o.
Praca domowa

Zadanie 1.

Przygotujcie scenariusz jednej sceny słuchowiska na podstawie wybranej baśni omawianej na lekcji.

R15eJRJlQmxJ6
(Uzupełnij).

Zadanie 2.

Dla chętnych: nagrajcie scenę słuchowiska.

Ry4swPp5aLI5P
(Uzupełnij).
m56378ac093a1ae77_1503905579466_0

Ćwiczenia

Wskazówka

W przypadku braku możliwości rozwiązania zadania z klawiatury lub trudności z odczytem przez czytnik ekranu skorzystaj z innej wersji zadania.

classicmobile
Ćwiczenie 1
R1QrtzZtp2lkJ1
Na ekranie wyświetla się w ramce Ćwiczenie 1. zatytułowane: „Co wiesz o słuchowisku?”. Poniżej znajduje się polecenie o treści: „Które ze stwierdzeń dotyczących słuchowiska są prawdziwe, a które fałszywe?”. Pod poleceniem, jedno pod drugim, znajdują się cztery zdania. Obok nich są dwie kolumny – „Prawda” i „Fałsz”. Przy każdym zdaniu należy zaznaczyć kółko w odpowiedniej kolumnie. W prawym dolnym rogu znajdują się klawisze „Zapisz odpowiedź” i „Sprawdź” umożliwiający sprawdzenie poprawności rozwiązania odpowiedzi.
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
static
Inna wersja zadania
R11s5EodCb5hJ1
Ćwiczenie 2
Na ekranie wyświetla się inna wersja zadania pierwszego. Ćwiczenie ma tytuł: „Co wiesz o słuchowisku?”. Polecenie brzmi: „Które ze stwierdzeń dotyczących słuchowiska są prawdziwe, a które fałszywe?”. Poniżej znajdują się cztery zdania. Pod każdym zdaniem zamieszczona jest rozwijana lista. Na liście należy zaznaczyć, czy dane zdanie jest prawdziwe czy fałszywe. W prawym dolnym rogu znajdują się klawisze „Zapisz odpowiedź” i „Sprawdź” umożliwiający sprawdzenie poprawności rozwiązania odpowiedzi.
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
classicmobile
Ćwiczenie 3
R4wregnPvNOvW1
Na ekranie wyświetla się w ramce Ćwiczenie 2. zatytułowane: „Magia dźwięków”. Poniżej znajduje się polecenie o treści: „Przyporządkuj odgłosy, które mogłyby towarzyszyć wypowiadanym przez wróżki zaklęciom. Czy potrafisz zaproponować odgłosy dla Królowej wróżek?”. Poniżej znajdują się dwie kolumny z kafelkami, które należy tak przesunąć w górę lub w dół, aby do siebie pasowały. W prawym dolnym rogu znajdują się klawisze „Zapisz odpowiedź” i „Sprawdź” umożliwiający sprawdzenie poprawności rozwiązania odpowiedzi.
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
static
Inna wersja zadania
RmHZob1Fqfr5D
Ćwiczenie 4
Na ekranie wyświetla się inna wersja zadania drugiego. Ćwiczenie ma tytuł: „Magia dźwięków”. Polecenie brzmi: „Wskaż, której wróżce podczas wypowiadania zaklęcia mógłby towarzyszyć podany dźwięk”. Poniżej wymienione są cztery dźwięki. Pod każdym dźwiękiem znajduje się rozwijana lista. Na liście należy zaznaczyć postać, której odpowiadałby dany dźwięk. W prawym dolnym rogu znajdują się klawisze „Zapisz odpowiedź” i „Sprawdź” umożliwiający sprawdzenie poprawności rozwiązania odpowiedzi.
j.polski_scen6_cw2.1
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
classicmobile
Ćwiczenie 5
R1LoYSwQYgekt
Na ekranie wyświetla się w ramce Ćwiczenie 3. zatytułowane „Szukamy dźwięków”. Poniżej znajduje się polecenie o treści: „We fragmencie scenariusza słuchowiska znajdź te partie tekstu, które informują o efektach dźwiękowych, a następnie wpisz je w puste pola we właściwej kolejności”. Pod poleceniem znajdują się cztery fragmenty słuchowiska, a pod nimi puste pola, które należy wypełnić tymi partiami tekstu, które informują o efektach dźwiękowych. W prawym dolnym rogu znajdują się klawisze „Zapisz odpowiedź” i „Sprawdź” umożliwiający sprawdzenie poprawności rozwiązania odpowiedzi.
j.polski_scen6_cw3
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
static
Inna wersja zadania
RQLKWcHLB1bZW1
Ćwiczenie 6
Na ekranie wyświetla się inna wersja zadania trzeciego. Ćwiczenie ma tytuł: „Szukamy dźwięków”. Polecenie brzmi: „We fragmencie scenariusza słuchowiska znajdź te partie tekstu, które informują o efektach dźwiękowych, a następnie wskaż je we właściwej kolejności”. Poniżej znajduje się sześć fragmentów „Bajki” Henryka Sienkiewicza. Pod każdym fragmentem zamieszczone są dwie rozwijane listy, na których należy zaznaczyć prawidłowe informacje o efektach dźwiękowych. W prawym dolnym rogu znajdują się klawisze „Zapisz odpowiedź” i „Sprawdź” umożliwiający sprawdzenie poprawności rozwiązania odpowiedzi.
Źródło: Eduexpert Sp. z o.o. / Evaco Sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
m56378ac093a1ae77_1502358147126_0

Słowniczek

adaptacja
adaptacja

(łac. adaptatio – dostosowanie) przystosowanie tekstu literackiego do wystawienia na scenie, sfilmowania. Adaptacja filmowa, teatralna, radiowa

akcja
akcja

(łac. actio – działanie) ciąg następujących po sobie zdarzeń w utworze literackim, filmie, spektaklu teatralnym, słuchowisku

archiwum dźwiękowe
archiwum dźwiękowe

inaczej nazywane fonoteką. Jest to uporządkowany zbiór różnych nagrań dźwiękowych

charakteryzacja
charakteryzacja

nadawanie czyjejś twarzy i sylwetce zewnętrznych cech osoby, którą odgrywa, np. postarzanie kogoś, upodobnienie twarzy do kota, wykonanie na ciele ran po bójce, itp.

efekty akustyczne
efekty akustyczne

(gr. akoustikós – dotyczący słuchu) dźwięki, które przedstawiają treści słuchowiska, np. szum wody, świst wiatru, dźwięk wybierania numeru telefonu

gestykulacja
gestykulacja

ruchy rąk podkreślające treść tego, o czym się mówi; też: wykonywanie gestów

ilustrator dźwięku
ilustrator dźwięku

osoba tworząca dźwięk do słuchowiska, spektaklu teatralnego

kolebka
kolebka

kołyska, dziecinne łóżeczko na biegunach

montaż
montaż

(franc. montage – łączenie, zestawianie) łączenie kolejnych fragmentów, ujęć w spójną całość

plener
plener

(fr. plen air – pod gołym niebem) otwarta przestrzeń pod gołym niebem jako miejsce i temat pracy artysty lub naturalna scenografia do zdjęć filmowych; też: taka przestrzeń jako miejsce wypoczynku

realizator dźwięku
realizator dźwięku

osoba odpowiedzialna za techniczną stronę rejestracji dźwięku w filmie, programie telewizyjnym lub radiowym

reżyser
reżyser

(łac. rego – rządzę) osoba pracująca nad pomysłem wystawienia sztuki teatralnej, realizacji filmu lub audycji itp., a potem czuwająca nad jego przygotowaniem

scenografia
scenografia

(gr. scenonographia – malarstwo sceniczne) opracowanie plastycznej i architektonicznej oprawy widowiska, filmu itp.; też: oświetlenie, dekoracje, kostiumy i rekwizyty stanowiące taką oprawę

słuchowisko
słuchowisko

utwór radiowy przedstawiający najczęściej jakąś historię, którego podstawą jest dźwięk – głos ludzki, różne odgłosy np. natury, cywilizacji, muzyka

tembr
tembr

(fr. timbre, gr. tymbanon bęben) barwa dźwięku charakterystyczna dla poszczególnych głosów ludzkich lub instrumentów np. fortepianu, gitary, fletu

Powrót do e‑podręcznika

E‑podręcznik „Piąta strona świata”

http://www.epodreczniki.pl/reader/c/307282/v/latest/t/student-canon

102. W teatrze dźwiękowym

http://www.epodreczniki.pl/reader/c/307282/v/2/t/student-canon/m/tBYfL5ETcK