Ważne daty
1597 – Caravaggio tworzy Kosz z owocami
1593‑1594 – Caravaggio maluje Chłopca z koszem owoców
1885 – Augusta Renoir tworzy Bukiet chryzantem
1888 – Vincent van Gogh maluje Dwanaście słoneczników w wazonie
Scenariusz lekcji dla nauczyciela
I. Opanowanie zagadnień z zakresu języka i funkcji plastyki; podejmowanie działań twórczych, w których wykorzystane są wiadomości dotyczące formy i struktury dzieła. Uczeń:
1) wykazuje się znajomością dziedzin sztuk plastycznych: malarstwa, rzeźby, grafiki, architektury (łącznie z architekturą wnętrz), rysunku, scenografii, sztuki użytkowej dawnej i współczesnej (w tym rzemiosła artystycznego); rozumie funkcje tych dziedzin i charakteryzuje ich język; rozróżnia sposoby i style wypowiedzi w obrębie dyscyplin; zna współczesne formy wypowiedzi artystycznej, wymykające się tradycyjnym klasyfikacjom, jak: happening, performance, asamblaż; sztuka nowych mediów;
2) rozróżnia cechy i rodzaje kompozycji w naturze oraz w sztukach plastycznych (odnajduje je w dziełach mistrzów, a także w tworach i zjawiskach przyrody); tworzy różnorodne układy kompozycyjne na płaszczyźnie i w przestrzeni (kompozycje otwarte i zamknięte, rytmiczne, symetryczne, statyczne i dynamiczne); ustala właściwe proporcje poszczególnych elementów kompozycyjnych, umiejętnie równoważy kompozycję, wykorzystując kształt i kontrast form;
3) klasyfikuje barwy w sztukach plastycznych; wykazuje się znajomością pojęć: gama barwna, koło barw, barwy podstawowe i pochodne, temperatura barwy, walor barwy; rozróżnia i identyfikuje w dziełach mistrzów i własnych kontrasty barwne: temperaturowe, dopełnieniowe i walorowe; podejmuje działania twórcze z wyobraźni i z zakresu interpretacji natury, uwzględniające problematykę barwy;
6) rozróżnia gatunki i tematykę dzieł w sztukach plastycznych (portret, autoportret, pejzaż, martwa natura, sceny: rodzajowa, religijna, mitologiczna, historyczna i batalistyczna); niektóre z tych gatunków odnajduje w grafice i w rzeźbie; w rysunku rozpoznaje studium z natury, karykaturę, komiks, rozumie, czym jest w sztuce abstrakcja i fantastyka; podejmuje działania z wyobraźni i z natury w zakresie utrwalania i świadomości gatunków i tematów w sztuce, stosuje w tym zakresie różnorodne formy wypowiedzi (szkice rysunkowe, fotografie zaaranżowanych scen i motywów, fotomontaż).
II. Doskonalenie umiejętności plastycznych – ekspresja twórcza przejawiająca się w działaniach indywidualnych i zespołowych. Uczeń:
1) w zadaniach plastycznych interpretuje obserwowane przedmioty, motywy i zjawiska, stosując środki wyrazu zgodnie z własnym odczuciem; w wyższych klasach podejmuje również próby rysunkowego studium z natury;
4) projektuje graficzne formy użytkowe (zaproszenie, okładka, plakat); kształtuje przestrzenne formy dekoracyjne i scenograficzne – indywidualnie i w zespole; umiejętności te wykorzystuje w przygotowywaniu imprez i uroczystości szkolnych, np. powiązanych z kalendarzem różnego typu świąt;
7) podejmuje działania z zakresu estetycznego kształtowania otoczenia; projektuje i realizuje formy dekoracyjne, podnoszące estetykę otoczenia (wykorzystuje elementy gotowe, aranżując własny pokój, np. projektując nakrycie stołu na uroczystość rodzinną z wykorzystaniem m.in. dekoracji kwiatowej; uwzględnia zasady estetyki podawania potraw).
scharakteryzować pojęcie daru natury;
tworzyć kompozycje dekoracyjne z elementów przyrody;
identyfikować prace impresjonistów, w których widoczne są inspiracje naturą;
definiować pojęcia: ornamentornament, florystykaflorystyka, styl wegetatywnystyl wegetatywny, styl dekoracyjny,styl dekoracyjny, styl formalno‑linearnystyl formalno‑linearny.
Inspiracje naturą
OrnamentyOrnamenty roślinne i zwierzęce zdobiły budowle różnych epok. W sztuce późnego gotyku często spotykanym motywem dekoracyjnym był astwerk, czyli ornament gałęziowy złożony z suchych, bezlistnych i ostro łamiących się gałęzi o dynamicznym przebiegu.
Inspiracja naturą stanowiła również ważny element twórczości malarzy impresjonistów, takich jak na przykład Claude Monet czy Auguste Renoir.
Projektowanie i wykonywanie dekoracyjnych kompozycji roślinnych to florystykaflorystyka. Wyróżnia ona trzy najważniejsze style kompozycji roślinnych, a każdy z nich posiada swoje cechy charakterystyczne.
Podstawową zasadą stylu wegetatywnegostylu wegetatywnego jest odwzorowanie w kompozycji naturalnego sposobu rozrastania się roślin. Oznacza to, że można łączyć ze sobą jedynie te rośliny, które rosną ze sobą w naturalnym środowisku i w taki sposób, jak w naturze. Efekt końcowy powinien przypominać naturalną formację roślinną.
Styl dekoracyjnyStyl dekoracyjny polega na zestawieniu różnorodnych roślin układanych w kompozycje z kwiatów o kontrastujących kształtach płatków (kwiaty podłużne i smukłe z kwiatami kulistymi). Istotne jest ciekawe łączenie kwiatów o różnych kolorach i masie. Kompozycja powinna być kulista, dając możliwość oglądania z każdej strony.
W stylu formalno‑linearnymstylu formalno‑linearnym najważniejsze jest uzyskanie efektu opartego na wyrazistej formie i linii. Dużą rolę odgrywa naczynie, gdyż razem z kwiatami powinno tworzyć spójną całość kompozycyjną.
Gdy przyjrzymy się bogactwu przyrody, który nas otacza i którego jesteśmy częścią, również dostrzeżemy, jak różnobarwne i wielokształtne dary ze sobą niosą: kwiaty, zarówno te uprawiane w przydomowych ogródkach, jak i te dziko rosnące na polach, trawy, wybarwione jesienią liście, gałązki wiecznie zielonych drzew, nasiona, ziemia o różnych barwach, czy też kamienie. Od naszej wyobraźni jedynie zależy, jakie kompozycje z nich ułożymy. Skorzystajmy zatem z darów natury i stwórzmy z nich dekoracyjne kompozycje, które upiększą nasze otoczenie.
Zadania
Wykonaj własną kompozycję z elementów natury. Na lekcję będą potrzebne np. żołędzie, kasztany, liście, kwiaty, ziemia, piasek, kamyki etc. Kompozycję ułóż warstwowo w przeźroczystym naczyniu (np. wazon, słoik).
Słownik pojęć
motyw zdobniczy lub zespół takich motywów stosowany w architekturze, sztukach plastycznych, rzemiośle artystycznym, itp. Wyróżnia się ornamenty geometryczne, organiczne (roślinne, zwierzęce, antropomorficzne), kaligraficzne lub abstrakcyjne.
projektowanie i wykonywanie dekoracyjnych kompozycji roślinnych.
we florystyce styl artystycznego komponowania roślin, którego podstawową zasadą jest odwzorowanie w kompozycji naturalnego sposobu rozrastania się roślin. Efekt końcowy powinien przypominać naturalną formację roślinną.
we florystyce styl artystycznego komponowania roślin, który polega na zestawieniu różnorodnych roślin układanych w kompozycje z kwiatów o kontrastujących kształtach płatków Istotne jest ciekawe łączenie kwiatów o różnych kolorach i masie. Kompozycja powinna być kulista, dając możliwość oglądania z każdej strony.
we florystyce styl artystycznego komponowania roślin, w którym najważniejsze jest uzyskanie efektu opartego na wyrazistej formie i linii. Dużą rolę odgrywa naczynie, gdyż razem z kwiatami powinno tworzyć spójną całość kompozycyjną.
Źródła:
edukator.pl
encyklopedia.naukowy.pl
icons.com.pl