RtBta5tli8u33
Ilustracja o kształcie kwadratu przedstawia obraz Diego Velázqueza „Portret konny Filipa IV”. Dzieło przedstawia mężczyznę z powagą siedzącego na koniu. Filip IV ubrany jest w czarno-złotą zbroję. Przez pierś ma przerzuconą szarfę. Na głowie ma kapelusz. Z lewej strony obrazu widoczne jest ulistnione drzewo. W tle, w dolnej partii obrazu, widoczny jest daleki krajobraz. Nad nim rozciąga się niebieskie niebo z szarymi chmurami.

Diego Velázquez, nadworny malarz Filipa IV

Ważne daty

1599‑1660 – lata życia Diego Rodrígueza de Silvy y Velázqueza

1610 – rozpoczęcie nauki w akademii malarstwa F. Pacheco

1617 – przyjęcie Velázqueza do cechu malarzy św. Łukasza

1621 – wstąpienie na tron Filipa IV

1623 – mianowanie artysty malarzem królewskim na dworze Filipa IV w Madrycie

1629‑31 – pierwszy pobyt we Włoszech

1649‑51 – drugi pobyt we Włoszech

mf69c97d3074462e0_0000000000020
1

Scenariusz lekcji dla nauczyciela.

R1CtTn7jhURQM1
Scenariusz zajęć do pobrania.
Źródło: online-skills, licencja: CC0.
mf69c97d3074462e0_0000000000023

II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi dziełami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

10. określa funkcję dzieła i wskazuje jej wpływ na kształt dzieła;

13. dokonuje opisu i analizy, w tym porównawczej, dzieł z uwzględnieniem ich cech formalnych:

c) w malarstwie i grafice: kompozycji, koloru, sposobów ukazania iluzji przestrzeni, kształtowania formy przez światło, w dziełach figuratywnych stopnia oddania rzeczywistości lub jej deformacji;

14. wskazuje środki stylistyczne i środki ekspresji, które identyfikują analizowane dzieło z odpowiednim stylem, środowiskiem artystycznym lub autorem;

15. rozpoznaje w dziele sztuki temat i wskazuje jego źródło ikonograficzne;

18. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat dzieł sztuki.

2. wskazuje twórców najbardziej reprezentatywnych dzieł;

3. umiejscawia dzieła w czasie (wskazuje stulecie powstania dzieł sztuki dawnej, a w przypadku dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej datuje je z dokładnością do połowy wieku), w nielicznych przypadkach, dotyczących sztuki nowoczesnej i współczesnej, zna daty powstania dzieł lub datuje je z dokładnością jednej dekady;

5. wymienia podstawowe gatunki w dziełach sztuk plastycznych, m.in. portret (w tym autoportret, portret psychologiczny i oficjalny), pejzaż (w tym: weduta, marina, pejzaż ze sztafażem), sceny: rodzajowa, religijna, mitologiczna, historyczna (w tym batalistyczna), martwa natura, akt;

8. wymienia różne funkcje dzieł sztuki, takie jak: sakralna, sepulkralna, estetyczna i dekoracyjna, dydaktyczna, ekspresywna, użytkowa, reprezentacyjna, kommemoratywna, propagandowa, kompensacyjna, mieszkalna i rezydencjonalna, obronna, magiczna;

9. identyfikuje najbardziej reprezentatywne i najsłynniejsze dzieła na podstawie charakterystycznych środków warsztatowych i formalnych oraz przyporządkowuje je właściwym autorom;

III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

1. wymienia najistotniejszych twórców dla danego stylu lub kierunku w sztuce;

3. sytuuje twórczość artystów powszechnie uznawanych za najwybitniejszych w czasie, w którym tworzyli (z dokładnością do jednego wieku, a w przypadku twórców sztuki nowoczesnej i współczesnej – z dokładnością do połowy wieku) oraz we właściwym środowisku artystycznym;

4. łączy wybrane dzieła z ich autorami na podstawie charakterystycznych środków formalnych;

5. na podstawie przedłożonych do analizy przykładów dzieł formułuje ogólne cechy twórczości następujących twórców: Fidiasz, Poliklet, Praksyteles, Giotto, Jan van Eyck, Hieronim Bosch, Masaccio, Sandro Botticelli, Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Andrea Mantegna, Piero della Francesca, Rafael Santi, Giorgione, Tycjan, Jacopo Tintoretto, Pieter Bruegel Starszy, Albrecht Dürer, Hans Holbein Młodszy, Donatello, Filippo Brunelleschi, Andrea Palladio, El Greco, Caravaggio, Gianlorenzo Bernini, Francesco Borromini, Diego Velázquez, Bartolomé Esteban Murillo, Georges de la Tour, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Peter Rubens, Anton van Dyck, Frans Hals, Rembrandt van Rijn, Jan Vermeer van Delft, Antoine Watteau, Jacques Louis David, Jean Auguste Dominique Ingres, Antonio Canova, Berthel Thorvaldsen, Francisco Goya, Eugène Delacroix, Caspar David Friedrich, William Turner, John Constable, Gustave Courbet, Jean François Millet, Eduard Manet, Claude Monet, Edgar Degas, August Renoir, Georges Seurat, Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne, Henri de Toulouse‑Lautrec, August Rodin, Gustaw Klimt, Alfons Mucha, Antonio Gaudí, Edward Munch, Henri Matisse, Pablo Picasso, Umberto Boccioni, Wasyl Kandinsky, Piet Mondrian, Kazimierz Malewicz, Marcel Duchamp, Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, René Magritte, Marc Chagall, Amadeo Modigliani, Jackson Pollock, Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Francis Bacon, Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Christo, Duane Hanson, Victor Vasarelly, Alberto Giacometti, Constantin Brançusi, Henry Moore, Le Corbusier, Frank Lloyd Wright, oraz artystów polskich i działających w Polsce (m.in. takich jak: Wit Stwosz, Bartłomiej Berrecci, Tylman z Gameren, Dominik Merlini, Bernardo Belotto, Marceli Bacciarelli, Piotr Aigner, Piotr Michałowski, Artur Grottger, Henryk Rodakowski, Jan Matejko, Józef Chełmoński, Maksymilian i Aleksander Gierymscy, Józef Brandt, Olga Boznańska, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Henryk Siemiradzki, Xawery Dunikowski, Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Jacek Malczewski, Witold Wojtkiewicz, Witkacy, Leon Chwistek i inni przedstawiciele grupy formistów, przedstawiciele grupy Rytm, kapistów i grupy „a.r.”, Tadeusz Makowski, Andrzej Wróblewski, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski, Alina Szapocznikow, Władysław Hasior, Roman Opałka, Magdalena Abakanowicz);

6. porównuje dzieła różnych artystów tworzących w podobnym czasie;

8. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat twórczości wybitnych artystów.

IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką oraz techniką wykonania. Uczeń:

2. zna terminologię związaną z opisem formy i treści dzieła malarskiego, rzeźbiarskiego i graficznego, w tym m.in. nazwy formuł ikonograficznych, słownictwo niezbędne do opisu kompozycji, kolorystyki, relacji przestrzennych i faktury dzieła;

6. właściwie stosuje terminy dotyczące opisu treści i formy dzieł sztuk plastycznych;

V. Zapoznanie ze zbiorami najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki na świecie i w Polsce, a także z funkcją mecenatu artystycznego oraz jego wpływem na kształt dzieła sztuki. Uczeń:

3. łączy dzieło z muzeum lub miejscem (kościoły, pałace, galerie), w którym się ono znajduje;

4. łączy dzieło z fundatorem, mecenasem lub marszandem, dla którego powstało;

V.5. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat wpływu mecenatu artystycznego na kształt dzieła.

mf69c97d3074462e0_0000000000032
Nauczysz się

omawiać twórczość Velázqueza;

wskazywać wpływ malarstwa włoskiego na twórczość Velázqueza;

charakteryzować rodzaje i cechy portretów Filipa IV;

porównywać tematy przedstawione w dziełach malarza z obrazami innych twórców;

określać tematykę obrazów hiszpańskiego malarza;

określać wpływ podróży na cechy twórczości artysty;

wskazywać podobieństwa i różnice formalne w dziełach malarza i innych twórców.

mf69c97d3074462e0_0000000000033

Barokowa Hiszpania a wczesna twórczość Velázqueza

Kultura baroku kształtowana była pod wpływem wielu najróżniejszych czynników politycznych, społecznych, religijnych. Rozwój absolutyzmu we Francji, Hiszpanii, monarchii habsburskiej spowodował poddanie oficjalnej sztuki celom propagandowym – gloryfikacji monarchii, dynastii, rozwijaniu splendoru dworskiego. Służyły temu stosowane w sztuce środki, takie jak monumentalizm, bogactwo form, iluzjonizm, przepych kolorystyki, efektowność materiałów, retoryczny patos.

Źródło: A. Ziemba, Barok, [w:] Słownik terminologiczny sztuk pięknych, red. K. Kubalska‑Sulkiewicz, Warszawa 2002

Kolebką XVII- wiecznego malarstwa w Hiszpanii było portowe miasto w Andaluzji – Sewilla. Ta gospodarcza potęga przyciągała zamożnych kupców z całej Europy, co przyczyniło się do rozkwitu kultury. Jednak tematami dzieł sztuki stały się nie tylko sceny z życia monarchii i bogatych domów, obok tego świata istniało inne życie – dzielnice biedoty, które także zainteresowały tamtejszych malarzy, przedstawiających w swoich obrazach sceny rozgrywające się w pospolitym otoczeniu, w gospodach, karczmach, spiżarniach, ciemnych kuchniach czy innych ubogich, lichych wnętrzach. Bohaterami tego typu przedstawień byli wędrowni kupcy, podróżni, służący, sewilscy włóczędzy oraz ludzie zajmujący się codziennymi czynnościami. Taka tematyka pojawiła się we wczesnej twórczości Diego Rodrígueza de Silvy y Velázqueza (1599‑1660), wywodzącego się ze średnio zamożnej rodziny półszlacheckiej, który pobierał nauki u Francisco Pacheca, malarza i autora traktatu Alte de La Pintura, zawierającego zasady ikonografii i technik malarskich. W 1617 roku młody Velázquez został przyjęty do cechu malarzy św. Łukasza i założył własną pracownię. W jednym z jego wczesnych dzieł Chrystus w domu Marty widoczne są wpływy włoskiego malarstwa Caravaggia. Mimo motywu religijnego obraz jest jednocześnie sceną rodzajową i zawiera w swoim przedstawieniu martwą naturę. Takie połączenie ułożonych na stole żywności i naczyń z tematem rodzajowym określano mianem bodegonBodegonesbodegon. W dziele można doszukać się wielu inspiracji, jednak od strony formalnej wyraźne jest nawiązanie do Caravaggia i jego naśladowców, zwłaszcza w kolorystyce i sposobie kształtowania światłocienia.

W dalszej ich podróży przyszedł do jednej wsi [Jezus]. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu.

Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie.

Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: „Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła”.

A Pan jej odpowiedział: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele,

a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona

Źródło: Łk 10,38‑42 https://wbiblii.pl/szukaj/%C5%81k%2010,38-42 (dostęp z dnia 31.03.2018)

R163ZopJepT4j1
Ilustracja interaktywna o kształcie poziomego prostokąta przedstawia obraz Diego Velázqueza „Chrystus w domu Marii”. Ukazuje dwie kobiety. Jedna z kobiet rozgniata w moździerzu przyprawy, jest zwrócona w stronę widza. Druga przygląda się i wskazuje na młodszą kobietę palcem. Po prawej stronie widoczny jest stół oraz lustro. W lustrze widać Chrystusa siedzącego na krześle prowadzącego rozmowę z Martą i Marią. Na stole znajdują się ryby, jajka oraz przyprawy. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Opisana powyżej scena z Chrystusem, Martą i Marią staje się drugorzędnym tematem dzieła – odbija się w lustrze w prawym górnym rogu. 2. Obraz przedstawia codzienną sytuację – dwie kobiety, z których młodsza wykonuje polecenia starszej. 3. Po prawej stronie, na stole znajduje się martwa natura z żywnością i naczyniami (bodegones). 4. Obraz utrzymany jest w ciepłej kolorystyce z dominacją odcieni brązu i ugrów. Postacie wyłaniają się z ciemnego tła, ściana za postaciami jest pusta, pozbawiona jakichkolwiek sprzętów. 5. Kompozycyjnie lewa i prawa strona uzupełniają się – tworzą jaśniejsze fragmenty dzieła.
Diego Rodríguez de Silva y Velázquez, „Chrystus w domu Marii i Marty”, 1618, Galeria Narodowa, Londyn, Anglia, wikimedia.org, domena publiczna
Polecenie 1
Wyjaśnij, na czym polega różnica między martwą naturą, bodegonem i sceną rodzajową. Swoją wypowiedź poprzyj przykładami dzieł podejmujących każdy z tych tematów.
Wyjaśnij, na czym polega różnica między martwą naturą, bodegonem i sceną rodzajową. Swoją wypowiedź poprzyj przykładami dzieł podejmujących każdy z tych tematów.

Na dworze Filipa IV – portrety króla

Rok po wstąpieniu na tron Hiszpanii Filipa IV, młody Velázquez udał się do Madrytu z nadzieją dostania się na królewski dwór. Mimo że nie udało mu się spełnić od razu tak wielkiego planu, już wiosną 1623 roku został wezwany przez księcia Oliveresa, późniejszego ministra Filipa IV, aby namalować portret królewskiego kapelana Don Juana de Fonseca. Król, będąc pod wrażeniem obrazu, zlecił Velázquezowi swój własny portret, dzięki któremu latem tego samego roku otrzymał tytuł nadwornego malarza. Wśród portretów króla znajdują się różne ujęcia wizerunku (całościowy, popiersie, konny) oficjalnego (reprezentacyjnego, dworskiego) lub prywatnego.

RPj5TUhPDbk9v1
Ilustracja interaktywna o kształcie pionowego prostokąta przedstawia „Portret Filipa IV” Diego Velázqueza. Obraz ukazuje monarchę we wnętrzu, stojącego przy meblu, na którym leży czarny kapelusz. Mężczyzna ma na sobie czarny płaszcz, czarną koszulę i wystający biały kołnierz. W lewym ręku trzyma zwiniętą białą kartkę papieru. Ściany i podłoga są szaro-brązowe. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Możliwe, że jest to przemalowany pierwszy portret z 1623 roku i zmianie uległy rysy twarzy, które zostały wyidealizowane. 2. Filip IV ukazany jest w całej postaci, stoi swobodnie, z wysuniętą nogą i lewą ręką wspartą na stoliku. 3. W prawej dłoni trzyma kartkę papieru. 4. Portret jest monochromatyczny.
Rh3kUlLF6nBZ41
Ilustracja interaktywna o kształcie pionowego prostokąta przedstawia „Portret Filipa IV w zbroi” Diego Velázqueza. Mężczyzna jest zwrócony w stronę widza, ma na sobie złoto-czarną zbroję z wystającym szarym kołnierzem. Na zbroi została przerzucona czerwona szarfa. Jego twarz jest pociągła. Ma krótkie, jasne włosy. Tło jest szaro-brązowe. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Obraz jest popiersiem władcy, jednym z niewielu tego typu namalowanych przez Velázqueza – większość portretów króla przedstawia całą postać. 2. Wojskowe obowiązki króla zostały podkreślone przez ukazanie go w zbroi i z szeroką szarfą na piersi. 3. Lśniąca zbroja i czerwona szarfa przyciągają wzrok.
Diego Rodríguez de Silva y Velázquez, „Portret Filipa IV w zbroi”, 1628, Prado, Madryt, Hiszpania, wikimedia.org, domena publiczna
R19IGkQIRGQwm1
Ilustracja interaktywna o kształcie pionowego prostokąta przedstawia „Portret Filipa IV w brązie i srebrze” Diego Velázqueza. Na obrazie przedstawiony jest mężczyzna w całej postaci, ubrany w srebrną zbroję i czarną pelerynę. Stoi we wnętrzu przy meblu, na którego krawędzi opiera dłoń. Wzrok ma skierowany przed siebie, w stronę widza. Ma jasne włosy oraz zakręcony wąs. W tle wisi czerwona kotara. Ściana za kotarą jest bardzo ciemna, prawie czarna. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Portret powstał po powrocie malarza z Włoch, widoczne są na nim wpływy kolorystów weneckich. 2. Filip IV ma na sobie uroczysty, brązowo-srebrny strój z jedwabnymi haftami, ta pełna blasku szata wyróżnia przedstawienie od innych monochromatycznych portretów. 3. Na piersi króla został zawieszony na złotym łańcuszku, Order Złotego Runa – najwyższe odznaczenie państwowe Królestwa Hiszpanii oraz rycerski order Habsburgów. 4. W ręku trzyma petycję skierowaną do niego przez samego Velázqueza, będącą jednocześnie sygnaturą obrazu. Punkt 1: Portret powstał po powrocie malarza z Włoch, widoczne są na nim wpływy kolorystów weneckich. Punkt 2: Filip IV ma na sobie uroczysty, brązowo-srebrny strój z jedwabnymi haftami, ta pełna blasku szata wyróżnia przedstawienie od innych monochromatycznych portretów. Punkt 3: Na piersi króla został zawieszony na złotym łańcuszku Order Złotego Runa – najwyższe odznaczenie państwowe Królestwa Hiszpanii oraz rycerski order Habsburgów. Punkt 4: W ręku trzyma petycję skierowaną do niego przez samego Velázqueza, będącą jednocześnie sygnaturą obrazu.
Diego Rodríguez de Silva y Velázquez, „Portret Filipa IV w brązie i srebrze”, 1631-1632, Galeria Narodowa, Londyn, Anglia, wikimedia.org, domena publiczna
RvdFotRoDAGJi1
Ilustracja interaktywna o kształcie pionowego prostokąta przedstawia obraz Diego Velázqueza „Filip IV w stroju myśliwskim”. Na ilustracji widoczny jest mężczyzna na tle pejzażu, ubrany w zielony strój myśliwski. W prawej dłoni trzyma długą strzelbę. Lewą ma zgiętą i trzyma się pasa. Po jego prawej stronie siedzi pies myśliwski. Za nimi stoi duży dąb. W tle znajduje się pagórkowaty pejzaż z kilkoma drzewami po prawej stronie. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Ten nieoficjalny portret Filipa IV przedstawia monarchę ubranego w myśliwski strój, w swobodnej pozie stojącego obok dębu. 2. Obok niego siedzi pies – jest to nawiązanie do obrazu Tycjana ukazującego Karola V w towarzystwie psa. 3. Krajobraz w tle to położone niedaleko Madrytu Monte de El Pardo.
R1XYCPGiRj1Fm1
Ilustracja interaktywna o kształcie kwadratu przedstawia obraz Diego Velázqueza „Portret konny Filipa IV”. Dzieło przedstawia mężczyznę z powagą siedzącego na koniu. Filip IV ubrany jest w czarno-złotą zbroję. Przez pierś ma przerzuconą szarfę. Na głowie ma kapelusz. Z lewej strony obrazu widoczne jest ulistnione drzewo. W tle, w dolnej partii obrazu, widoczny jest daleki krajobraz. Nad nim rozciąga się niebieskie niebo z szarymi chmurami. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Filip IV jest przedstawiony na koniu stającym dęba, ma na sobie zbroję, a w ręku trzyma buławę – podkreślają one stanowczość i majestat króla. 2. W tle znajduje się krajobraz z nierównościami terenu i dalekim horyzontem, odpowiadający okolicom Madrytu. 3. Ten reprezentacyjny portret konny nawiązuje do dzieła Tycjana, ukazującego portret konny cesarza Karola V.
RTRVuKLAxRdKq1
Ilustracja interaktywna o kształcie pionowego prostokąta przedstawia obraz Diego Velázqueza „Filip IV pod Fragą”. Na ilustracji widzimy stojącego mężczyznę. Ujęty jest w ¾. Filip IV ma na sobie bogato zdobioną czerwono-srebrną szatę z widocznym białym kołnierzem. Wzrok ma skierowany w stronę widza. Za nim znajduje się ciemna, zielono-brunatna ściana. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. W tym reprezentatywnym portrecie Filip IV został przedstawiony w trzech czwartych. 2. Monarcha jest ubrany w czerwony, dekorowany płaszcz reprezentacyjny. 3. W prawej dłoni król trzyma buławę, opierając ją o biodro, w lewej – kapelusz. 4. Postać ukazana jest na jednolitym, neutralnym, ciemnym tle, odcina się od niego dzięki srebrzysto-białym rękawom i ozdobom przy płaszczu.
Diego Rodríguez de Silva y Velázquez, „Filip IV pod Fragą”, 1644, Kolekcja Frick, Nowy Jork, Stany Zjednoczone, wikimedia.org, domena publiczna
Polecenie 2
Na podstawie opisów portretów Filipa IV, namalowanych przez Velázqueza wskaż zmiany, jakie zaszły w sposobie przedstawienia władcy z wczesnego okresu twórczości malarza w porównaniu z późniejszymi dziełami ukazującymi króla.
Na podstawie opisów portretów Filipa IV, namalowanych przez Velázqueza wskaż zmiany, jakie zaszły w sposobie przedstawienia władcy z wczesnego okresu twórczości malarza w porównaniu z późniejszymi dziełami ukazującymi króla.

Dwór madrycki w obrazach Velázqueza

Portrety królewskiej rodziny były przeznaczony na użytek wewnętrzny i nie miały charakteru reprezentacyjnego. Były domowymi, osobistymi wizerunkami osób. Oprócz portretów członków rodziny królewskiej powstało wiele portretów innych mieszkańców madryckiego pałacu – karłów, nadwornych błaznów, którzy byli często źródłem rozrywki. Velázquez stworzył cały cykl portretów infantki Małgorzaty, córki Filipa IV i poślubionej w 1649 roku drugiej żony monarchy Marii Anny Austriaczki. Dzieła te są jednymi z najbardziej znanych portretów dziecięcych w sztuce nowożytnej. Na uwagę zasługuje drobiazgowość w oddaniu tkanin i ozdób strojów księżniczki.

W portrecie Don Sebastian de Morra Velázquez namalował karła siedzącego na ziemi, dzięki uzyskanemu skrótowi perspektywicznemu zamaskował krótkie nogi mężczyzny. Pozbawione pełnego kształtu dłonie ukrył natomiast, podpierając ręce na ciele. Dzięki takim zabiegom malarz mógł odwrócić uwagę widza od ułomności postaci, a skupić ją na twarzy, która charakteryzuje się przenikliwym spojrzeniem i dowodzi bystrości umysłu.

R1I71Hqya9PYs1
Źródło: online-skills.

Zagadka Las Meninas

RmHzYpZAoUtIimf69c97d3074462e0_00000000000031
Film edukacyjny „Zagadka Las Meninas” przedstawia omówienie najsłynniejszego dzieła Velázqueza „Panny dworskie”. Ukazuje cały obraz oraz wybrane jego fragmenty, a także inne dzieła: dolną część „Las Meninas” z wizerunkami pierwszoplanowych postaci: malarza za sztalugą z pędzlem w dłoni, mężczyznę w tle przy otwartych drzwiach, trzy dwórki, kobietę z mężczyzną, psa i dwóch karów; lustro z „Las Meninas”, na którym odbija się para królewska; fragment obrazu Jana van Eycka „Małżeństwo Arnolfinich”, przedstawiający okrągłe, wypukłe lustro, w którym obijają się malarz i świadkowie oraz wnętrze; obraz Velázqueza „Wenus z lustrem”, przedstawiający leżącą tyłem kobietę, której twarz widoczna jest w lustrze trzymanym przez kupidyna; fragment „Las Meninas” z przedstawieniem Małgorzaty i karlicy oraz służki. Treść filmu: Diego Rodríguez de Silva y Velázquez, „Las Meninas” („Panny dworskie)”, 1656, Prado, Madryt, Hiszpania. Co przedstawia „Las Meninas”? Jesteśmy w pracowni malarza. Velázquez stoi przed ogromnym, opartym o sztalugę płótnem z pędzlem i paletą w rękach, i… patrzy. Nie przygląda się obrazowi, ale spogląda przed siebie. Patrzy więc uważnie na to, co maluje, aby zapewne przenieść zaraz wzrok ponownie na płótno i powrócić do pracy. Tuż obok niego stoi infantka Małgorzata otoczona licznym dworem. W tle, w otwartych drzwiach, zatrzymał się ubrany w czerń mężczyzna; idąc, odwrócił się i spojrzał za siebie. Są wreszcie „rzeczy” – połyskujące lustro w tle i wiszące na ścianach, pogrążone w mroku wielkie obrazy. To właśnie obrazy i lustrzane odbicie są zaproszeniem do wejścia w głąb malowidła, do gry. Zwierciadło pokazuje to, czego nie widać na dwuwymiarowym płótnie. Pokonuje naturalne ograniczenia obrazu – w tym celu wykorzystywane było przez malarzy wielokrotnie, a najwybitniejszy przykład jego użycia był zapewne dobrze znany Velázquezowi. Gdy był on nadwornym malarzem Filipa IV, w królewskiej kolekcji w Madrycie znajdował się portret zwany „Małżeństwem Arnolfinich” – dzieło Jana van Eycka z 1434 roku. Lustro umieszczone w tle obrazu niderlandzkiego mistrza odbija niewidoczną na malowidle część komnaty i pozostałe osoby, stojące na wprost małżonków. Zwierciadło pojawiło się również na innym, wcześniejszym o kilkanaście lat obrazie samego Velázqueza – niebywale śmiałym obyczajowo jak na XVII‑wieczną Hiszpanię malowidle przedstawiającym „Wenus z lustrem” (obecnie National Gallery, Londyn). Naga Wenus prezentuje piękne plecy i pośladki, a twarz odwróconej tyłem do widza bogini odbija podtrzymywana przez Amora zwierciadlana tafla. To niejedyne w historii sztuki europejskiej przykłady pokonywania przez malarzy ograniczenia, jakim jest dwuwymiarowość obrazu, a zarazem swoiste paragone – współzawodnictwo malarstwa z przestrzenną rzeźbą. Nie jest jednak jasne, co odbija się w lustrze umieszczonym w „Las Meninas” za plecami malarza. Czy jest to malowany przez niego stojący na sztaludze obraz, czy są to postaci pozujące do obrazu, którym malarz uważnie się przygląda? Czy królewska para – Filip IV i Marianna, pokazani zostali w odbiciu, czy w opartym na sztaludze portrecie, który się w lustrze odbija? Tak czy owak to przewrotny zabieg, bowiem do czasów Velázqueza żaden władca nie został przedstawiony w tak niejednoznaczny sposób, w pomniejszonej wobec innych postaci skali, w centrum, a zarazem na marginesie kompozycji. Popularne interpretacje wyjaśniają przedstawioną na obrazie scenę na różne sposoby. Oto Velázquez maluje portret infantki (czemu jednak na aż tak ogromnym płótnie?), a żmudne pozowanie przerywa na chwilę wejście do pracowni pary królewskiej, rodziców księżniczki (wizyta nie poruszyła jednak psa ani nie przerwała zajęć, zabaw i rozmów osób z otoczenia). Inna interpretacja zakłada, że malarz zajęty jest malowaniem portretu pary królewskiej, a to infantka ze swym licznym dworem bawi w jego warsztacie (dokonano nawet obliczeń, które wykazują, że zwierciadło odbija jednak obraz na sztaludze). A może Velázquez udaje, że maluje królewską parę (powstający portret z konwencjonalną kotarą przecież odbija się w lustrze), w istocie zaś powstaje obraz, na który właśnie patrzymy – „Las Meninas”. Widzimy zatem jego lico i odwrocie. Widzimy go, gdy jest już ukończony i w trakcie pracy. Malarz patrzy w ogromne lustro, które pokazuje jego samego i znajdujące się w pokoju postaci. Infantka i karlica też zerkają przed siebie z ciekawością, popatrując na swoje odbicia. Velázquez najprawdopodobniej malował siebie, swoją pracownię i znajdujących się w niej gości, obserwując wnętrze w tafli zwierciadła. Było w niej pomniejszone, a zatem łatwiejsze do odtworzenia na płótnie. Malarz przewidział zapewne, że wszyscy dawni i obecni widzowie, stojący na wprost „Las Meninas”, patrząc na obraz, zajmą miejsce owego lustra. Ten malarski fortel wyjątkowego znaczenia nabierał jednak tylko w jednym przypadku – gdy przed obrazem stał Filip IV. Król widział wnętrze swego pałacu, córkę, dwór i malarza, widział też siebie i małżonkę – wszystko odbijało się w jego oczach. Czyż nie miał prawa wyobrażać sobie, że obraz powstał wyłącznie dla niego? Jednak dumny wzrok Velázqueza, który uważnie i śmiało patrzy przed siebie, wnikliwie obserwuje, ale nie maluje, mógłby wskazywać na jego znacznie większą przewrotność. Malarz pozwolił królowi dostrzec w obrazie głównie siebie, oddał hołd uroczej infantce, ale jednocześnie namalował monumentalny autoportret. Popisał się kunsztem i konceptem, a zarazem dokonał wielkiej pochwały sztuki malarstwa. Pośród wiszących na mrocznych ścianach pracowni obrazów ukazane są malowidła znajdujące się wówczas na hiszpańskim dworze. Przy pewnym wysiłku można rozpoznać wśród nich kopie flamandzkich mistrzów: „Pallas Ateny i Arachne” według Rubensa i „Apolla i Marsjasza” według Jordaensa. A zatem przedstawienia ukazujące wyższość boskiej sztuki nad ziemskim rzemiosłem, a jednocześnie współzawodnictwo, jakie ziemscy artyści podejmują z bogami. Wielcy malarze dekorowali wnętrza swych rezydencji obrazami o tej tematyce dla podkreślenia prestiżu swej profesji. „Las Meninas” jest pochwałą sztuki malarskiej, wyzwaniem postawionym największym, a z największymi Velázquez mógł współzawodniczyć, obcując w królewskich zbiorach z dziełami van Eycka, Tycjana i Rubensa. Zadziwiająca jest swoboda, z jaką Velázquez namalował „Panny dworskie”. Nie ma już solennego realizmu, charakterystycznego dla wczesnych sewilskich dzieł artysty. To, co podziwiamy z oddalenia jako doskonałe odbicie rzeczywistości, w istocie powstało ze swobodnych, przenikających się uderzeń pędzla. Kokardy, ozdoby włosów, a nawet suknie panien to kłębowisko pospiesznych dotknięć i muśnięć, dłonie nie mają nawet wypracowanych paluszków, są w poruszeniu, a więc widziane nieostro. Nie ma w tym obrazie finito, drobiazgowej maniery nakazującej wypracowywać każdy szczegół osobno. Jest gest i sztuka sugestii. Triumf malarstwa pokonującego własne ograniczenia. Manifest dumnego artysty, który patrzy i zaprasza do uważnego patrzenia.
Polecenie 3
Na podstawie treści filmu przedstaw, jakie jest znaczenie lustra w malarstwie.
Na podstawie treści filmu przedstaw, jakie jest znaczenie lustra w malarstwie.

Wielkość malarstwa Velázqueza

Velázquez jest najbardziej znanym malarzem barokowej Hiszpanii. Już pierwsze obrazy uczyniły z niego sławnego artystę, podziwianego przez własnego nauczyciela, możnych i króla. Malarz zdobył nie tylko uznanie Filipa IV. Podczas podróży z Barcelony do Genui w 1629 roku poznał generała Spinolę, dowódcę wojsk hiszpańskich we wcześniejszych walkach z Holendrami. Velázquez ukazał poddanie Bredy i pokojowe zakończenie wydarzenia z 5 czerwca 1625 roku. Scena ukazuje ideał rycerskości i szlachetności wojsk hiszpańskich wobec pokonanych wrogów.

RuYi7ODzOnu7v1
Ilustracja interaktywna o kształcie poziomego prostokąta przedstawia obraz Diego Velázqueza „Poddanie Bredy” (Las Lanzas). Ukazuje scenę zbiorową – dwie grupy żołnierzy. Grupa po lewej trzyma w rękach proporce, a po prawej lance. Mężczyzna pośrodku kieruje się w prawą stronę. Za ludźmi po lewej stoi koń. Drugi, ale na pierwszym planie i odwrócony tyłem do widza stoi po prawej stronie. Nad zgromadzonymi rozciąga się daleko pejzaż z błękitnym niebem. Dodatkowo na obrazie znajdują się informacje: 1. Pośrodku obrazu znajdują się lekko odsunięci wodzowie: Ambrosio Spinola i Justyn Nassauski. Holender oddaje symboliczny klucz do twierdzy Bredy. Gest i spojrzenie Spinoli wyrażają dobro i współczucie. 2. Po lewej stronie Holendrzy – mają smutne twarze, niektórzy zwieszone głowy. 3. Prawą stronę zajmują Hiszpanie z pionowymi lancami, od których pochodzi tytuł dzieła „Las Lanzas” (lance). 4. Odwrócony tyłem do widza koń dodaje głębi i urozmaica kompozycję. 5. Pejzaż w tle zawiera bitewne pole, z którego unosi się dym.

Podczas drugiego pobytu w Rzymie w latach 1649‑1650 powstał w drugim roku portret papieża Innocentego X, uważany za najlepszy portret malarza i jeden z najcenniejszych z tego gatunku w ogóle. Obraz przedstawia papieża siedzącego na złoconym fotelu z karmazynowym obiciem na równie karmazynowym tle draperii i w takich samych kolorach pelerynie (mucet) i nakryciu głowy (camauro) oraz białej, lekkiej, koronkowej komży. Ekspresja wyrażona intensywnością barw została spotęgowana realistycznym przedstawieniem X, człowieka o surowym, stanowczym spojrzeniu i silnej osobowości. Siła wyrazu psychologicznego portretu została zaakcentowana przez środki formalne – Velázquez, operując szerokimi pociągnięciami pędzla i swobodną fakturą, nadał dziełu szkicową formę, przypominającą dzieła Tycjana.

R5hWfgDUSuOXt1
Diego Rodríguez de Silva y Velázquez, „Portret Innocentego X”, ok. 1650, Galleria Doria Pamphilj, Rzym, Włochy, wikimedia.org, domena publiczna

Wpływy szkoły weneckiej widoczne są także w obrazie Wenus z lustrem, jednak Velázquez stworzył dzieło bardziej subtelne niż obrazy Tycjana. Bogini odwrócona jest tyłem do widza, a jej twarz widoczna jest jedynie jako odbicie w lustrze, które trzyma kupidyn. W znaczeniu symbolicznym można odczytać obecność zwierciadła jako przemijania, nietrwałości urody (Wenus – bogini piękna). Malarz łączy odcienie czerwieni z szarościami i przygaszoną bielą, stosuje odważne, szerokie pociągnięcia pędzla. Twarz kupidyna została zaledwie naszkicowana, nie burzy wdzięków ciała Wenus.

R1XS249Tcxeu71
Źródło: online-skills.
Polecenie 4
Jaką tematykę dzieł Velázqueza uważasz za najciekawszą? Odpowiedź uzasadnij.
Jaką tematykę dzieł Velázqueza uważasz za najciekawszą? Odpowiedź uzasadnij.
RYQh4ILpWYWLD
Ćwiczenie 1
Wymień tytuły czterech dzieł Velázqueza.
R1YNW9NyZX8LU
Ćwiczenie 2
Wymień różne tematy dzieł malarza i do każdego z nich podaj tytuł.
R1NqsH8xpPoqc
Ćwiczenie 3
Do dzieł Velázqueza dobierz miejsca, w których się znajdują. Dzieło: 1. Filip IV pod Fragą, 2. Portret infantki Małgorzaty w wieku dziewięciu lat, 3. Las Meninas, 4. Portret Innocentego X, 5. Wenus z lustrem. Miejsca, w których się znajdują: 1. National Gallery, Londyn, Anglia, 2. Kunsthistorisches Museum, Wiedeń, 3. Prado, Madryt, 4. Galleria Doria Pamphilj, Rzym, 5. Frick Collection, Nowy Jork.
R1NRXQeHSVKVU
Ćwiczenie 4
W jakim muzeum znajduje się „Las Meninas”?
R9YDxjUgxiBg7
Ćwiczenie 5
Wymień znane Ci typy portretów.
R608jKu7nBAPk
Ćwiczenie 6
Podaj imię i nazwisko renesansowego kolorysty weneckiego, który inspirował Velázqueza.
R1dgy3Si1mqDX
Ćwiczenie 7
Wybierz kilka źródeł tematyki dzieł malarza i dołącz do nich przykłady obrazów.
Polecenie 5

Na podstawie trzech wybranych dzieł Velázqueza uzasadnij, że artysta, czerpiąc z innych wzorów, opracował swój własny styl. W rozważaniach wykorzystaj elementy analizy formalnej. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 200 słów.

RNhiuroRk0qOM
Wykonaj zadanie zgodnie z poleceniem.
mf69c97d3074462e0_0000000000246

Słownik pojęć

Bodegones
Bodegones

(hiszp. Bodegón – winiarnia, jadłodajnia, martwa natura) – typ martwej natury w malarstwie baroku, której cechą jest przedstawianie żywności lub naczyń spiżarnianych, rozmieszczonych na kamiennym blacie lub drewnianym stole.

Iluzjonizm
Iluzjonizm

dążenie do możliwie wiernego oddania złudzenia rzeczywistości w dziele plastycznym.

mf69c97d3074462e0_0000000000285

Galeria dzieł sztuki

Bibliografia

W. Beckett, Historia malarstwa. Wędrówki po historii sztuki Zachodu, Arkady, Warszawa 1997.

A. Bochnak, Historia sztuki nowożytnej, s. 74, PWN, Warszawa 1981.

H. Honour, J. Fleming, Historia sztuki świata, Arkady, Warszawa 2006.

Muzea świata, Prado, Świat Książki, Warszawa 2005.

Sztuka świata, t. 7, Warszawa: Arkady, 1994.

Wielka Kolekcja Sławnych Malarzy. Diego Velázquez, nr 8, Oxford Educational, 2008.

Wielcy Malarze, ich życie, inspiracje i dzieło.Diego Velázquez, nr66, Gazeta Wyborcza 1999.

https://pl.pons.com (dostęp z dnia 31.03.2018)

https://encyklopedia.pwn.pl (dostęp z dnia 31.03.2018)