Autorka: Anna Wąsiel‑Alberska

Przedmiot: wiedza o społeczeństwie

Temat: Pojęcie partii politycznej

Grupa docelowa: III etap edukacyjny, liceum, technikum, zakres podstawowy, zakres rozszerzony

Podstawa programowa:

Zakres podstawowy

II. Społeczeństwo obywatelskie.

Uczeń:

4) przedstawia cechy konstytutywne partii politycznych; wymienia partie polityczne, które w ostatnich wyborach do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przekroczyły próg niezbędny do uzyskania dotacji budżetowej, i nazwiska ich liderów; przedstawia podstawowe założenia programowe tych ugrupowań.

Zakres rozszerzony

VII. Rywalizacja o władzę.

Uczeń:

1) przedstawia proces ewolucji instytucjonalnej i ideologicznej partii politycznych; charakteryzuje funkcje partii politycznych.

Kształtowane kompetencje kluczowe:

• kompetencje obywatelskie;

• kompetencje cyfrowe;

• kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie umiejętności uczenia się;

• kompetencje w zakresie rozumienia i tworzenia informacji.

Cele operacyjne:

Uczeń:

• zdefiniuje pojęcie partii politycznej;

• scharakteryzuje przyczyny powstawania partii politycznych;

• oceni społeczne przyczyny zawiązywania się partii politycznych.

Strategie nauczania:

• konektywizm;

• konstruktywizm.

Metody i techniki nauczania:

• burza mózgów;

• piramida priorytetów;

• dyskusja.

Formy zajęć:

• praca indywidualna;

• praca w parach;

• praca w grupach;

• praca całego zespołu klasowego.

Środki dydaktyczne:

• komputery z głośnikami i dostępem do internetu, słuchawki;

• zasoby multimedialne zawarte w e‑materiale;

• tablica interaktywna/tablica, pisak/kreda.

Przebieg zajęć:

Faza wstępna

1. Metodą burzy mózgów uczniowie tworzą definicję partii politycznej; mogą wykorzystać pojęcie socjologiczne. Klasa sprawdza prawidłowość definicji, wykorzystując np. Leksykon politologii.

Faza realizacyjna

1. Nauczyciel inicjuje dyskusję na temat cech idealnej partii politycznej.

2. Ta krótka dyskusja jest wstępem do ustalenia cech, na którą partię zagłosowaliby uczniowie. Nauczyciel informuje o tym uczniów, instruuje ich, by podzielili się na czteroosobowe zespoły. Następnie na tablicy zapisuje temat, do którego zespoły przygotują piramidę priorytetów: „Partia doskonała”. Nauczyciel informuje uczniów, że będą pracować taką metodą i w razie potrzeby wyjaśnia ją. Rozdaje uczniom małe karteczki. Poszczególne zespoły zastanawiają się nad cechami, jakie powinny wyróżniać doskonałą partię wraz z uzasadnieniem. Swoje pomysły zapisują na karteczkach. Nauczyciel określa czas na pracę w grupach.

3. Po upływie wyznaczonego czasu, każdy z zespołów wybiera część karteczek z najbardziej odpowiednimi hasłami i argumentami i umieszcza je na tablicy (magnesy). Nauczyciel wyznacza moderatora ustalania priorytetów lub, jeśli uczniowie po raz pierwszy pracują tą metodą, sam moderuje dyskusję. Uczniowie z poszczególnych zespołów przedstawiają swoje pomysły (cechy i argumenty), a cała klasa decyduje, które z przedstawionych cech są ważniejsze (potrzebne uzasadnienie przedstawiane przez poszczególnych uczniów przy każdej z cech), oraz eliminuje powtarzające się pomysły. W ten sposób ustalana jest ogólnoklasowa piramida cech doskonałej partii.

Faza podsumowująca

1. Uczniowie proszeni są, aby opowiedzieli, jakimi kryteriami kierowali się, wybierając cechy idealnej partii politycznej. Te kryteria zostają wypisane na tablicy i pogrupowane na ekonomiczne, społeczne, polityczne.

2. Uczniowie proszeni są, aby wskazali, jakie grupy społeczne mogą kierować się podobnymi kryteriami.

3. Jeden z uczniów proszony jest o podsumowanie lekcji.

Praca domowa:

Uczniowie proszeni są o przygotowanie własnej charakterystyki idealnej partii politycznej.

Materiały pomocnicze:

Andrzej Antoszewski, Ryszard Herbut, Leksykon politologii, Wrocław 2004.

Marek Chmaj, Wojciech Sokół, Marek Żmigrodzki, Teoria partii politycznych, Lublin 1999.

Wskazówki metodyczne opisujące różne zastosowania multimedium:

Audiobok zostać wykorzystany jako wstęp do podsumowującej fazy lekcji.