Imię i nazwisko autora:

Agnieszka Ruzikowska

Przedmiot:

Fizyka

Temat zajęć:

Prędkość względna podczas gonitwy

Grupa docelowa:

III etap edukacyjny, liceum, technikum, zakres rozszerzony

Podstawa programowa:

Cele kształcenia – wymagania ogólne
II. Rozwiązywanie problemów z wykorzystaniem praw i zależności fizycznych.

Zakres rozszerzony
Treści nauczania – wymagania szczegółowe
I. Wymagania przekrojowe. Uczeń:
6) tworzy teksty, tabele, diagramy lub wykresy, rysunki schematyczne lub blokowe dla zilustrowania zjawisk bądź problemu; właściwie skaluje, oznacza i dobiera zakresy osi;
19) wyodrębnia zjawisko z kontekstu, nazywa je oraz wskazuje czynniki istotne i nieistotne dla jego przebiegu.
II. Mechanika. Uczeń:
7) opisuje ruchy złożone jako sumę ruchów prostych; analizuje rzut poziomy jako przykład ruchu dwuwymiarowego.

Kształtowane kompetencje kluczowe:

Zalecenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE z 2018 r.:

• kompetencje w zakresie rozumienia i tworzenia informacji,

• kompetencje matematyczne oraz kompetencje w zakresie nauk przyrodniczych, technologii i inżynierii,

• kompetencje cyfrowe,

• kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie umiejętności uczenia się.

Cele operacyjne:

Uczeń:

1. wyjaśnia, co to jest prędkość względna;

2. uzasadnia, dlaczego układ odniesienia jest niezbędny do opisu ruchu ciała;

3. wyznacza prędkość względną ciał poruszających się w tę samą stronę;

4. analizuje i interpretuje prędkość względną w różnych układach odniesienia.

Strategie nauczania:

odwrócona klasa

Metody nauczania:

analiza pomysłów

Formy zajęć:

praca w grupach

Środki dydaktyczne:

komputer dla każdej grupy uczniów

Materiały pomocnicze:

-

PRZEBIEG LEKCJI

Faza wprowadzająca:

Uczniowie w ramach pracy domowej czytają tekst „Warto przeczytać” oraz oglądają symulację. Nauczyciel na początku lekcji odpowiada na ewentualne pytania uczniów i wyjaśnia wątpliwości.

Faza realizacyjna:

Uczniowie pracują w grupach, pisząc program, który będzie rozwiązywał problem opisany w części „Warto przeczytać” W zależności od możliwości uczniów program może być napisany w jakimś języku programowania lub zrobiony w arkuszu kalkulacyjnym.
Uczniowie mogą też zaproponować inny – podobny – problem do rozwiązania.
Nauczyciel odpowiada na ewentualne pytania uczniów oraz zwraca uwagę na konieczność przetestowania każdego elementu programu.

Faza podsumowująca:

Uczniowie rozwiązują za pomocą napisanego przez siebie programu kilka wymyślonych przez siebie zadań (grupy mogą też nawzajem stawiać sobie pytania).

Praca domowa:

W ramach powtórzenia i utrwalenia wiadomości uczniowie rozwiązują zadania: 3, 4 i 5 z zestawu ćwiczeń.

Wskazówki metodyczne opisujące różne zastosowania danego multimedium

Symulację uczniowie mogą oglądać także w trakcie lekcji.