ANIMACJA 3D

1. Budowa i działanie tekturnicy11. Budowa i działanie tekturnicy

2. Sklejarka pojedyncza, proces ryflowania papieru22. Sklejarka pojedyncza, proces ryflowania papieru

3. Sklejarka podwójna33. Sklejarka podwójna

1. Budowa i działanie tekturnicy

Produkcja tektury ma miejsce na maszynie potocznie zwanej tekturnicą. Jest ona rozbudowanym ciągiem podzespołów o łącznej długości ok. 100‑140 m, które ściśle ze sobą współpracują. Do podstawowych modułów tekturnicy należą:

• sklejarka pojedyncza

• sklejarka podwójna

• stół grzewczo‑suszący

• przekrawacz wzdłużny

• przekrawacz poprzeczny

• zespoły układające arkusze tektury w stosy.

By rozpocząć proces produkcji tektury potrzebne są: energia elektryczna, woda, sprężone powietrze oraz oczywiście papier, który stanowi główny surowiec do produkcji tektury falistej. Ze względu na zastosowanie oraz właściwości, papiery do produkcji tektury można podzielić na papiery na warstwy płaskie – linery i papiery na warstwy pofalowane – flutingi. Linery – w zależności od procesu produkcji i składu surowcowego dzieli się na dwie zasadnicze grupy: kraftlinery, testlinery.

• Kraftlinery mają najlepsze właściwości wytrzymałościowe spośród wszystkich linerów. Składają się z masy celulozowej z dodatkiem masy makulaturowej. Zwykle górna warstwa ma wyższą gładkość. Odmianą kraftlinera jest topliner (kraftliner biały). Jego górna warstwa najczęściej składa się z masy bielonej, a dolna – z masy niebielonej.

• Testlinery – to papiery dwuwarstwowe.

Ważnym aspektem jest dostarczenie ciepła, które jest niezbędne w procesie klejenia. Zapewnienie pary wodnej o ciśnieniu 18 bar daje możliwość regulacji i sterowania ogrzewania elementów tekturnicy do temperatur nawet 200Indeks górny o^oC.

Kolejnym niezbędnym elementem produkcji tektury jest klej skrobiowy do sklejania warstw papieru ze sobą. Jest on przygotowywany w urządzeniach, zwanych kuchniami kleju. 

Rozpoczęcie procesu produkcji tektury ma miejsce w sekcji sklejarki pojedynczej, należącej do części mokrej tekturnicy. Odpowiednie role papierów, jedna na warstwę pofalowaną, druga na warstwę płaską, zostają wprowadzane w sklejarkę pojedynczą, w której następuje proces sklejenia pierwszych dwóch warstw tektury. 

Fluting, po nagrzaniu i przejściu pod naciskiem pomiędzy wałami ryflowymi, zostaje ukształtowany w pożądaną falę. Rodzaj użytych wałów, czyli odwzorowany na ich powierzchni kształt fali (o określonych parametrach, jak podziałka i wysokość fali) decyduje o rodzaju wytwarzanej tektury falistej i jej cechach użytkowych. Następnie na grzbiety fal z nakładana jest niewielka ilość kleju skrobiowego. Kolejna faza to łączenie podgrzanego linera z flutingiem. Po dołożeniu nacisku na papiery przechodzące między wałami: dociskowym i ryflowanym, oraz pod wpływem temperatury, która pochodzi od podgrzewanych parą wodną wałów, wytwarza się spoina klejowa łącząca oba papiery. Powstała w ten sposób tektura dwuwarstwowa, będzie stosowana jako półprodukt do dalszego przerobu. Tektura dwuwarstwowa jest materiałem elastycznym, dającym się nawijać, i w takiej formie stanowi najprostszy produkt służący np. do owijania osłonowego, lub wyściełania różnego rodzaju powierzchni i towarów.

• Powrót do spisu treścisPowrót do spisu treści

2. Sklejarka pojedyncza, proces ryflowania papieru

Zwoje papierów na warstwę pofalowaną i płaską wprowadzane zostają do sekcji sklejarki pojedynczej. Materiał w warunkach podwyższonej temperatury i nacisku zostaje wprowadzony w strefę wałów ryflowanych, by uzyskać charakterystyczną falę. Dobór wałów związany jest z rodzajem oraz cechach użytkowych wytwarzanej tektury. Tutaj następuje pierwszy moment klejenia. Na grzbiety warstwy pofalowanej nałożona zostaje warstwa kleju skrobiowego. Liner zostaje połączony, sklejony z flutingiem. W ten sposób powstaje elastyczna, dwuwarstwowa tektura.

Jeżeli chcemy wyprodukować tekturę trójwarstwową, tektura dwuwarstwowa musi powędrować na kolejny moduł tekturnicy, w który umieszczana jest kolejna rola papieru. Podobnie jak powyżej, warstwa ta zostanie podgrzana, nawilżona i przyklejona do wcześniej wyprodukowanej warstwy dwuwarstwowej tektury. Tektury trójwarstwowej nie da się już nawinąć na rolę. Musi zostać pocięta na odpowiedniej wielkości arkusze.

Aby zmienić sposób tworzenia jednej fali na drugą należy dobrać wał z odpowiednim rowkowaniem. Tak sklejona, gotowa tektura dwuwarstwowa może zostać zwinięta w formie roli.

• Powrót do spisu treścisPowrót do spisu treści

3. Sklejarka podwójna

Stosowane profile fal

Profil fali jest zależny od rodzaju wałów ryflowanych zastosowanych podczas produkcji i jest on charakterystycznym wskaźnikiem tektury falistej. Do najczęściej stosowanych profili fal zalicza się fale: B, C i E. Dodatkowo spotyka się tektury faliste z falami: D, K, A, F, G, N, O. Najważniejszymi cechami charakterystycznymi wymienionych profili fal są:

• wysokość fali,

• podziałka fali,

• współczynnik pofalowania.

• Wysokość fali (B) jest to odległość od podstawy fali do jej wierzchołka, natomiast  podziałka fali (A) jest to odległość między sąsiednimi wierzchołkami fal, przylegającymi do tej samej warstwy.

Tektura dwuwarstwowa jest materiałem elastycznym, dającym się nawijać, i w takiej formie stanowi najprostszy produkt służący np. do owijania osłonowego lub wyściełania różnego rodzaju powierzchni i towarów. Kolejnym ważnym zastosowaniem jest jej użycie w procesie kaszerowania.

R15TeqtHEVA1c

Grafika przedstawia rysunek przekroju sześciu rodzajów tektury różniących się ilością warstw. Pierwszy od góry ilustruje tekturę dwuwarstwową, składa się z warstwy gładkiej i pofalowanej. Drugi rodzaj tektury to tektura trzywarstwowa z falą E, zwaną mikrofalą. Kolejny to tektura trzywarstwowa z falą B. Poniżej znajduje się przekrój tektury trzywarstwowej z falą C. Następnie przekrój tektury pięciowarstwowej z falami E i B. Składa się z warstwy gładkiej, grubszej warstwy fali B, warstwy gładkiej, cieńszej warstwy fali E oraz kolejnej warstwy gładkiej. Na samym dole znajduje się przekrój tektury pięciowarstwowej z falami B i C. Fale mieszczą się między warstwami gładkimi, fala B, nieco cieńsza, w górnej warstwie, a fala C w dolnej.

Tektura 3‑warstwowa:

• Fala E (mikrofala) – grubość od 1,1 do 1,7 mm.

• Fala B – grubość od 2,5 do 3,0 mm,

• Fala C – grubość od 3,0 do 3,7 mm.

• Tektura 5‑warstwowa:

• Tektura EB – grubość od 3,7 do 5 mm,

• Tektura BC – grubość od 6 do 7 mm.

• Tektura 7‑warstwowa:

• Tektura z wysoką falą ma lepsze właściwości sprężyste i większą sztywność (opakowania z niej wykonane zapewniają lepszą ochronę towaru). Tektura z niską falą ma zdecydowanie większą odporność na zgniatanie płaskie, przez co jest odporniejsza na uderzenie, przebicie (przy tym lepiej nadaje się do zadrukowania). Wysokość fali, która jest grubością kartonu. Jest to obszar pomiędzy warstwami tektury.

• Powrót do spisu treścisPowrót do spisu treści

Powiązane ćwiczenia: