Galeria ilustracji przedstawiających przykłady obiektów małej architektury krajobrazu.

Pierwsza fotografia dotyczy dróg. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Droga w ogrodzie (ścieżka) to szlak wytyczany w konkretnym celu. Nawierzchnią drogi nazywa się jej warstwę powierzchniową wystawioną na bezpośrednie oddziaływanie użytkowników. Drogi nie tylko pełnią funkcje komunikacyjne, ale również wizualnie łączą lub rozdzielają poszczególne części ogrodu. Służą też przestrzennemu otwarciu terenu. Przy projektowaniu i wyborze nawierzchni na drogę (ścieżkę) bierzemy pod uwagę następujące zasady: drogi główne powinny być szerokie na co najmniej osiemdziesiąt do stu centymetrów, aby można się było na nich swobodnie mijać; drogi węższe (ścieżki) powinny prowadzić np. do kompostownika i pojemnika na śmieci.
Na zdjęciu przedstawiono utwardzoną drogę. Z obu stron otaczają ją ustawione w szeregu drzewa. Za nimi znajdują się nagrobki, na których stoją kwiaty oraz znicze.

Druga fotografia dotyczy podziału dróg ze względu na sposób ich wyznaczania w terenie. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Pierwszy rodzaj to drogi spacerowe. Drugi rodzaj to drogi krzywolinijne, prowadzone np. nad brzegami zbiorników wodnych, przy zwartych układach drzew. Wiodą do najpiękniejszych miejsc w ogrodzie. Są dostosowane do miejscowego ukształtowania terenu. Trzeci rodzaj to drogi docelowe, zwykle są wytyczone w linii prostej, w najszybszy i najwygodniejszy sposób powadzą do konkretnego celu.
Na zdjęciu przedstawiono utwardzoną ścieżkę w kształcie łuku, która wykonana została z cegieł. Mają one prostokątny kształt. Ułożone zostały w kilku rzędach, jedna za drugą. Ścieżkę otaczają z obu stron kwiaty.

Trzecia fotografia dotyczy podziału dróg ze względu na wytrzymałość nawierzchni. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Pierwszy rodzaj to drogi piesze. Charakteryzują się małą wytrzymałością na obciążenia, nie przewiduje się na ogół wjeżdżania na nie ciężkich pojazdów. Na takich nawierzchniach dopuszcza się ruch pieszy oraz poruszanie się lekkich pojazdów obsługujących prace porządkowe i pielęgnacyjne. Drugi rodzaj to drogi pieszo‑jezdne. Wytrzymują one obciążenia niewielkich pojazdów. Trzeci rodzaj to drogi jezdne. Są one przystosowane do przejazdu ciężkich pojazdów.
Na zdjęciu przedstawiono wąską uliczkę. Wykonana jest z ułożonej ciasno obok siebie kostki kamiennej. Uliczkę z obu stron otaczają kilkukondygnacyjne budynki. W większości z nich na dole mieści się część usługowa, a na górze mieszkalna. Większość budynków ma nad drzwiami zawieszone tabliczki z nazwą danego lokalu. Przed budynkami znajdują się różne elementy, między innymi krzesła, donice z kwiatami, stojaki na rowery lub drewniane stojaki z wywieszonym z menu.

Czwarta fotografia dotyczy podziału nawierzchni ze względu na materiał do ich budowy i sposób wykonania. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Pierwszy rodzaj to drogi gruntowe. Są one najprostsze i najtańsze w budowie, tworzy się je przez wyrównanie i ubicie gruntu oraz nadanie mu odpowiedniego spadku. Budowanie nawierzchni z gruntu piaszczystego jest niemożliwe, ponieważ nie ma on odpowiedniej spoistości i podczas chodzenia po nim ulega trwałemu osuwaniu się. Drogi gruntowe, mimo że najtańsze, są bardzo trudne w utrzymaniu: łatwo zarastają chwastami, a ich odkształcająca się nawierzchnia wymaga ciągłego wyrównywania. Drugi rodzaj to drogi żwirowe. Układane są one na podkładzie tłuczniowym i warstwie wiążącej z gliny lub żwiru o różnych grubościach ziaren. Najczęstszym materiałem używanym do wykonania tego rodzaju nawierzchni jest pospółka, czyli mieszanka żwiru i piasku. Nawierzchnie te wykonane są najczęściej w parkach i na terenach otwartych. Ich zaleta to naturalny charakter. Wadą natomiast jest to, że szybko niszczeją i wymagają stałej konserwacji: usuwania chwastów, uzupełniania ubytków wierzchniej warstwy. Trzeci rodzaj to drogi tłuczniowe. Wykonuje się je z kruszyw łamanych powstałych przez rozkruszenie skał. Mogą być wykorzystywane w parkach. Czwarty rodzaj to drogi betonowe. Wykonywane są one najczęściej przez układanie warstwy betonowej i formowanie z niej płyt. Wykonanie nawierzchni z płyt z betonu układanego na miejscu jest dość kłopotliwe z uwagi na konieczność przygotowania lub dowożenia betonu. Nawierzchnie betonowe są mniej trwałe i mniej szlachetne od nawierzchni kamiennych. Piąty rodzaj to drogi z kostki kamiennej. Wykorzystywane są one jako nawierzchnie piesze, pieszo‑jezdne i jezdne w parkach i w przestrzeni publicznej. Szósty rodzaj to drogi twarde nieulepszone. Buduje się je z kamieni naturalnych albo sztucznych o różnym stopniu rozdrobnienia lub elementów drewnianych niepołączonych ze sobą w żaden sposób. Siódmy rodzaj to drogi asfaltowe. Nawierzchnie asfaltowe stosuje się dla ruchu ciężkiego lub tam, gdzie zależy nam na utrzymaniu czystości. Są zrobione z mieszaniny grysów kamiennych z emulsją asfaltową. Układa się je na podłożu z tłucznia kamiennego lub na podbudowie z betonu. Ósmy rodzaj to drogi z tworzyw sztucznych. Są one coraz częściej stosowane do realizacji boisk sportowych, placów zabaw dla dzieci. Powinny być gładkie i niepylące. Dziewiąty rodzaj to drogi twarde ulepszone. Budowane są one z kamieni naturalnych lub sztucznych o różnym stopniu rozdrobnienia, łączonych różnymi spoiwami. Mogą być też wykonane z różnych mas. Dziesiąty rodzaj to drogi z trylinki. Nawierzchnię z kostki sześciobocznej kamienno‑betonowej układanej na podsypce z piasku często stosuje się na placach, dojazdach oraz na terenie osiedli. Przy niezbyt intensywnym ruchu jest ona trwała, zimą nie jest tak śliska, jak asfaltowa, a przede wszystkim łatwo ją zdjąć i ponownie ułożyć tam, gdzie może zachodzić potrzeba wymiany przewodów podziemnych.
Na zdjęciu przedstawiono zbliżenie na plac wyłożony w całości kamienną kostką. Ma ona kształt sześcianu. Każdy kamień charakteryzuje się innym rozmiarem. Większość kamieni na placu została pomalowana na czarno. Przez środek biegnie jedynie szeroki pas niepomalowanej jasnej kostki. Jego wnętrze zdobi pofalowana wstęga ułożona z czarnej  kostki.

Piąta fotografia dotyczy cech nawierzchni ogrodowej. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Nawierzchnia ogrodowa powinna się ona odznaczać twardością, czyli odpornością na odkształcanie. Nie powinna brudzić i pylić. Nawierzchnia ogrodowa powinna być ułożona równo, nie może gromadzić się na niej woda. Powinna być gładka, ale antypoślizgowa. Ważne, aby była estetyczna, dopasowana do typu ogrodu. W niektórych miejscach powinna być miękka, np. na boiskach sportowych, placach zabaw. Nawierzchnia ogrodowa łączy wszystkie części ogrodu. Dodatkowo wprowadza w ogrodzie styl (regularny lub nieformowany) oraz nadaje ogrodowi indywidualny charakter.
Na zdjęciu przedstawiono szeroką ścieżkę wysypaną drobnym żwirem. Wzdłuż ścieżki ustawione zostały w szeregu na przemian donice z krzewami oraz niskimi drzewami pokrytymi drobnymi kwiatami. Z boku ścieżki znajdują się krótko przystrzyżone tereny zielone. W tle dostrzec można otoczony drzewami plac z fontanną oraz ławkami.

Szósta oraz siódma fotografia dotyczy murków ogrodowych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Murki ogrodowe są budowane w miejscach występowania różnic wysokości sąsiadujących ze sobą płaszczyzn. Murki dzielimy na: suche, murowane, kwiatowe, betonowe i oporowe. Murki suche to konstrukcja sucha, czyli bez zaprawy. Do wykonania takiego murku potrzebujemy płaskich kamieni, np. piaskowca, które układamy jeden na drugim. Kamienie w murku suchym muszą być umieszczone z odpowiednim przesunięciem w stosunku do kamieni warstwy niższej. Murek można wzmocnić zaprawą cementowo‑betonową lub gliną, ale tak, by spoiwo nie było widoczne, a murek nie zatracił swojego charakteru. Tego typu murki oporowe są najczęściej obrzeżami rabat. Wysokość takiego murku może wynosić do sześćdziesięciu centymetrów. Murki murowane wykonuje się z kamieni, cegły klinkierowej lub innych elementów budowlanych łączonych zaprawą cementową lub wapienną. Murki tego typu wymagają fundamentu, którego głębokość projektuje się następująco: murek do sześćdziesięciu centymetrów nad ziemią – bez fundamentu, murek od sześćdziesięciu do stu centymetrów – fundament od trzydziestu do sześćdziesięciu centymetrów, murek powyżej stu centymetrów – fundament od osiemdziesięciu do stu dwudziestu centymetrów. Murki kwiatowe to suche murki oporowe z wplecionymi roślinami, najczęściej małymi bylinami skalnymi. Rośliny umieszcza się w trakcie budowy murku bądź już po niej. W tym celu w ścianie konstrukcji należy pozostawić poziome szczeliny na około pięć do dziesięciu centymetrów, które następnie uzupełnia się ziemią. Do obsadzania nadają się następujące rośliny: ubiorek wiecznie zielony, dąbrówka rozłogowa, fiołek wonny, gęsiówka kaukaska, karmnik ościsty, skalnica Arendsa, żagwin ogrodowy, płomyk szydlasty, zawciąg nadmorski, tojeść rozesłana, rojnik murowy oraz różne odmiany rozchodników. Murki betonowe to konstrukcje jednolite o charakterze monolitycznym. Ich budowę zaczynamy od wylania fundamentu – głębokość zależy od wysokości murku, stosuje się takie same zasady, jak w przypadku murków murowanych. Montuje się też szalunek. Pomiędzy betonowymi blokami układamy dylatację z papy bądź specjalnych taśm. Dylatacja pozwala na pracę poszczególnych elementów betonowych oraz zapobiega pękaniu murku. Powinna być układana w odstępach około dwóch metrów. Jeśli betonowy murek oporowy ma wysokość powyżej stu dwudziestu centymetrów, należy wykonać dodatkowe zbrojenie wewnątrz monolitu z drutu żebrowanego, które mocujemy w fundamencie. Ważną sprawą jest odwodnienie. Umożliwia ono odprowadzanie nadmiaru wody i zapobiega spływaniu warstwy glebowej ponad fundamentem murku. Niezbyt estetyczną powierzchnię betonu można uszlachetnić poprzez obróbkę mechaniczną: groszkowanie, dłutowanie, pokrycie powierzchni specjalnym kruszywem (grys, żwir) na zaprawie cementowej. Można również na zaprawie cementowej ułożyć płyty z kamienia naturalnego. Stosuje się też specjalne deskowanie umożliwiające formowanie powierzchni w przeróżny sposób. Nie buduje się murków ogrodowych wyższych niż sto pięćdziesiąt centymetrów. Murki oporowe w ogrodzie pełnią zarówno praktyczną, jak i dekoracyjną funkcję. Można je wykorzystać do oddzielenia poszczególnych partii ogrodu, do tworzenia efektu piętrowości na skalniakach, a także do umacniania skarp. Zwykle są budowane w miejscach występowania różnic wysokości sąsiadujących ze sobą płaszczyzn, ale bywają także wizualnym urozmaiceniem płaskiego krajobrazu. Murek może również stanowić efektowną obudowę grilla, schodów lub ogrodzenie – z prefabrykatów (prefabrykaty są dostępne w sprzedaży jako elementy ceramiczne lub betonowe gotowe do ułożenia). Doskonale do budowy takich murków nadają się gazony ogrodowe. Murki z gazonów mogą stanowić obudowę rabaty albo tworzyć wnętrze dla żwirowej nawierzchni – z gabionów, czyli koszy siatkowych. Gabion to siatkowany, gęsto pleciony kosz, wypełniony ziemią z kamieniami lub kamieniami. Ze względu na konstrukcję nie może być zbyt wysoki, lecz rekompensuje to jego dekoracyjność. Pomiędzy oczkami sadzi się rośliny, które mają do zagospodarowania całość wnętrza murku, a na zewnątrz utworzą barwne tło.
Na zdjęciu opisanym jako fotografia szósta przedstawiono zbliżenie na fragment ogrodowego murka. Zbudowany on został z ułożonych na sobie kamieni o nieregularnych wymiarach i kształtach. Pomiędzy nimi występują nieznaczne luzy.
Na zdjęciu opisanym jako fotografia siódma przedstawiono zbliżenie na fragment muru ogrodowego. Zbudowany on został z kamiennych kostek w kształcie prostokątów o różnych rozmiarach i wielkościach. Kostki mają nierówne krawędzie. Na powierzchniach występują liczne wypustki i zagłębienia. Kamienne kostki zostały ułożone jedna na drugiej. Między nimi występują duże przestrzenie, które wypełnione zostały zaprawą murarską.

Ósma fotografia dotyczy ogrodzeń. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Ogrodzenie to budowla architektoniczna ograniczająca najczęściej całe założenie, ale ogrodzenia mogą być również niskimi barierami oddzielającymi np. trawnik, kwietnik czy ogródek kawiarniany. Funkcja ogrodzenia wynika z przeznaczenia grodzonego terenu. Pierwszym przeznaczeniem jest zabezpieczenie, czyli uniemożliwienie wstępu na dany teren ludziom i zwierzętom. Drugim przeznaczeniem jest zwiększenie bezpieczeństwa posiadacza działki. Ogrodzenie osłania przed wiatrem, hałasem, kurzem, spalinami, a także wzrokiem sąsiadów. Trzecim przeznaczeniem jest dekorowanie przestrzeni. Ogrodzenie może oddzielać różne części ogrodu np. ozdobną, użytkową i gospodarczą.
Najlepiej, jeśli ogrodzenie łączy funkcje dekoracyjne i użytkowe. Powinno być ładne, solidne i bezpieczne. Wyglądem, użytymi materiałami i kolorystyką ma nawiązywać do stylu domu i charakteru działki, tworzyć z ogrodem harmonijną całość. Utarło się przeświadczenie, że drewniane ogrodzenia dobrze pasują do ogrodów wiejskich, ceglane sprawdzają się w ogrodach miejskich i angielskich, a gabionowe są idealne do nowoczesnego budownictwa. Ogrodzenie najlepiej zbudować przed porządkowaniem działki, bo przy jego budowie powstaje duży bałagan, a w dodatku można zniszczyć rośliny. W zależności od potrzeb ogrodzenia ma ono na ogół od jednego do dwóch metrów wysokości. Te trwalsze i masywniejsze zaleca się budować na fundamencie. Popularne rozwiązania to: płot sztachetowy, płot myśliwski lub farmerski, płot osłonowy, siatka druciana, płoty ażurowe, metalowe pręty, mury, ogrodzenia z cegły, ogrodzenia gabionowe. Płot sztachetowy to ogrodzenie kojarzone z ogrodami wiejskimi. Płot myśliwski lub farmerski jest stosowany na dużych areałach, w ogrodach leśnych i naturalistycznych. Płot osłonowy stawia się, gdy istnieje realna potrzeba zakrycia nieciekawego widoku w sąsiedztwie. Siatka druciana to najtańsze rozwiązanie stosowane w sadach i domkach letniskowych. Płoty ażurowe rozdzielają poszczególne partie ogrodu. Metalowe pręty to ogrodzenie, które jest dekoracyjne, optycznie lekkie i pasuje do ogrodów różnego typu. Mury są niezwykle dekoracyjne, całkowicie zasłaniają widok na ogród z zewnątrz. Ogrodzenia z cegły, podobnie jak mury, zasłaniają widok na ogród. Ogrodzenia gabionowe są szczególnie cenione w ogrodach awangardowych.
Na zdjęciu przedstawiono ogrodzenie, które składa się z szeregu masywnych kolumn postawionych z cegieł. Na górze mają one betonowe elementy, które kształtem przypominają duże kielichy bez stopki odwrócone dnem do dołu. Między kolumnami znajduje się metalowy płot. Tworzą go czarne pręty, które zostały powyginane oraz pozawijane w finezyjny sposób.

Dziewiąta fotografia dotyczy przepisów prawnych dotyczących ogrodzeń. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Ogrodzenie nie może przekraczać granicy działki. Powinno być ażurowe co najmniej powyżej sześćdziesięciu centymetrów od poziomu terenu. Na ogrodzeniach nie można umieszczać ostrych końców lub drutów kolczastych na wysokości mniejszej niż sto osiemdziesiąt centymetrów. Bramy i furtki w ogrodzeniach nie mogą otwierać się na zewnątrz. Ważne, aby ogrodzenie nie stwarzało zagrożenia dla ludzi i zwierząt.
Na zdjęciu przedstawiono zbliżenie na ręce mężczyzny, który trzyma ołówek przyłożony do linijki. Rysuje on po leżącym przed nim rysunku technicznym. Umieszczono na niej rzuty konstrukcji wraz z charakterystycznymi wymiarami oraz odręcznymi uwagami.

Dziesiąta fotografia dotyczy różnych rodzajów elementów konstrukcyjnych ogrodzeń. Przy zdjęciu znajduje się planszę z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Pierwszy rodzaj elementów konstrukcyjnych ogrodzeń to słupy. Od nich zależy stabilność ogrodzenia. Podtrzymują przęsła, są stawiane zazwyczaj co trzy metry. Mogą być wykonane z betonu, drewna, kamieni, cegły, rur stalowych. Drugi rodzaj to ściany lub przęsła. Decydują one o wyglądzie ogrodzenia, mogą być wykonane z metalu, drewna, cegieł, kamienia, powinny mieć prześwity. Trzeci rodzaj to fundament. Powinien on sięgać poniżej strefy zamarzania gruntu. Aby zapobiec przypadkowemu pękaniu fundamentu, stosuje się dylatację pionową, to znaczy wylewa się fundament w odcinkach i oddziela je papą. Czwarty rodzaj to cokół. Jest on budowany na fundamencie pod przęsłami. Nadaje ogrodzeniu bardziej efektowny wygląd, nie pozwala na przechodzenie zwierząt do ogrodu. Cokół jest nieco szerszy od fundamentu i zakończony daszkiem tak, aby woda nie zalewała fundamentu. Piąty rodzaj to bramy i furtki. Wykonuje się je zwykle z tych samych materiałów, co ogrodzenie i zawiesza na słupach. Bramy mogą być jednoskrzydłowe lub dwuskrzydłowe.
Na zdjęciu przedstawiono zabytkowy budynek wykonany z jasnego kamienia. Przed nim znajduje się ozdobna brama. Po bokach opiera się ona na betonowych słupach. Na górze posiadają one zdobione głowami lwów podstawki, na których ustawiono lampy. Brama wykonana została z czarnego pęta. Jej górna krawędź zdobiona jest metalowymi elementami przypominającymi powyginane łodygi kwiatów.

Jedenasta fotografia dotyczy komponowania ogrodzeń z roślinami. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Ogrodzenie powinno być wykończone przez obsadzenie roślinami, które umacniają jego ochronność i obronność, a właściwie dobrane – podnoszą estetykę. Ogrodzenie w warunkach miejskich można uzupełnić żywopłotem. Działka geometryczna dobrze komponuje się z żywopłotem formowanym, a działka swobodna o liniach falistych – z żywopłotem nieformowanym. Jeżeli ogród jest mały, można go obsadzić pnączami. Jeżeli budujemy ogrodzenie wysokie, warto zasłonić je od strony ogrodu roślinami takimi, jak żywotnik zachodni, grab pospolity. Drzewa i krzewy powinny być sadzone w odległości co najmniej jednego metra od ogrodzenia.
Na zdjęciu przedstawiono posadzony w linii krzew, który został uformowany na kształt prostokąta. Jest on bardzo niski. Przed żywopłotem klęczy kobieta. W rękach trzyma nożyce ręczne, którymi przycina krzew.

Dwunasta fotografia dotyczy pergol i trejaży. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Pergole i trejaże są ważnym elementem wyposażenia wnętrz ogrodowych i tarasów. Bez roślin nie mają w ogrodzie racji bytu. Obsadzone – zdobią ogród. Dają oparcie roślinom, zwłaszcza pnączom, więc możemy tworzyć zielone ściany osłaniające od wiatru, kurzu, hałasu i słońca. Można też nimi wydzielać wnętrza ogrodowe o różnym przeznaczeniu.
Na zdjęciu przedstawiono pergolę. Wykonana jest z w całości z drewna pomalowanego na biało. Konstrukcja wybudowana została na planie podłużnego prostokąta. W miejscu dwóch najdłuższych krawędzi rozstawiono ustawione w szeregu belki. Między nimi występują znaczne odstępy. Na belkach opiera się dach pergoli. Ma kształt podłużnego prostokąta z pustym wnętrzem. W jego środku wstawione zostały poprzecznie wzmocnienia w postaci desek. Pergola na całej swojej długości obrośnięta jest bujną roślinnością. W głównej mierze pnącza oplatają jej belki. Dookoła pergoli znajdują się liczne krzewy z kwitnącymi kwiatami.

Trzynasta fotografia dotyczy rodzajów konstrukcji pergoli. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Pierwszym rodzajem konstrukcji pergoli jest bramka. Jest to prosta konstrukcja z dwóch słupów i poprzeczki poziomej lub wygiętej w łuk. Bramkę umieszcza się najczęściej przy wejściu do ogrodu. Ma od stu dziewięćdziesięciu do dwustu dziesięciu centymetrów wysokości i od stu do stu czterdziestu centymetrów szerokości. Drugim rodzajem jest trejaż. Składa się on z dwóch lub większej liczby słupków wspierających jedną lub dwie belki poziome, na których osadzone są poprzeczki. Do słupków trejaży mogą być przymocowane różnego rodzaju kraty. Wysokość trejażu to od dwustu do dwustu pięćdziesięciu centymetrów. Trejaże ustawia się w linii prostej, jako ściankę oddzielającą dwie części ogrodu lub jako konstrukcję łamaną wydzielającą miejsce do odpoczynku. Zastosowanie trejaży optycznie zwiększa przestrzeń ogrodu. Trzecim rodzajem jest pergola. Jest to konstrukcja składająca się ze słupków w dwóch rzędach i wspartego na nich ażurowego dachu. Jeżeli pergola przysłania taras, dach może wspierać się z jednej strony na ścianie budynku. Wszystkie podpory pod pnącza mają taką samą konstrukcję. Słupy nośne muszą być bardzo mocne, aby wytrzymać duże ciężary elementów na nich opartych: pędów, liści i śniegu oraz oprzeć się działaniu wiatru. Muszą być sztywne i mocno osadzone w gruncie w fundamencie betonowym. Wysokość słupów wynosi zwykle od dwustu do dwustu pięćdziesięciu centymetrów.
Na zdjęciu przedstawiono pergolę w kształcie łuku. Tworzą ją wygięte w szeroki łuk metalowe profile, które ustawiono w szeregu. Między nimi występują znaczne odstępy. Dodatkowo łuki te zostały połączone i wzmocnione poprzecznie wstawionymi metalowymi płaskownikami. Cała pergola jest porośnięta pnączami, tworząc w jej wnętrzu zacienioną przestrzeń.

Czternasta fotografia dotyczy materiałów na słupy nośne. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Istnieje kilka rodzajów materiał na słupy nośne. Pierwszy materiał to drewno. Przykładami są belki lub okrąglaki o różnym przekroju, muszą być zabezpieczone. Nie możemy ich osadzić bezpośrednio w gruncie lub fundamencie, ale na odpowiednich elementach metalowych, które wpuszczamy w beton. Drugi materiał to metal. Przykładami są rury o średnicy od pięciu do dziesięciu centymetrów lub kątowniki. Słupki metalowe możemy bezpośrednio wpuszczać w fundament do połowy jego głębokości. Trzeci materiał to kamienie naturalne łączone zaprawą ceramiczną. Czwarty materiał to cegła zwykła tynkowana lub cegła klinkierowa. Piąty materiał to beton. Głównie wykonywane są z niego elementy poprzeczne oparte na słupach. Na słupach nośnych może być oparta belka wiązania. Musi ona mieć podobną grubość do słupów. Długość belki jest dowolna. Żeby wzmocnić połączenie belki ze słupami stosujemy skośne deski łączące słupy z belką. Kolejnym elementem możliwym do oparcia na słupach nośnych jest krokwie. Są to elementy poprzeczne, na przykład deski lub belki ułożone na belkach wiązania dachowego w formie drabinki lub ażurowego dachu. Na słupach nośnych oparte mogą być także kratki, stanowiące dodatkowy element konstrukcji. Są przymocowane do słupów i mogą mieć dowolny ażurowy wzór.
Na zdjęciu przedstawiono materiały na słupy nośne. Są to metalowe rury cienkościenne, które ułożone zostały w stos.

Piętnasta fotografia dotyczy doboru pnączy. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Pnącza to rośliny wytwarzające długie pędy, które samodzielnie nie potrafią rosnąć pionowo, i musimy opierać je o podpory. Ogrodnicy dzielą pnącza wieloletnie ze względu na mechanizmy czepne. Pnącza prymitywne wytwarzają długie, wiotkie pędy z kolcami lub cierniami, łukowato opadające na ziemię. Nie mają organów czepnych, musimy je przyczepiać lub przeplatać przez podpory (np. róże pnące). Pnącza oplatające się pędami o podpory to między innymi: aktinidia pięciolistna, dławisz okrągłolistny, wisteria, milin amerykański, wiciokrzew. Pnącza chwytające się podpory wąsami czepnymi: winorośl. Pnącza przyczepiające się do podpór przylgami umieszczonymi na końcach wąsów to między innymi: winobluszcz trójklapowy, winobluszcz pięciolistkowy. Pnącza chwytające się podpór korzonkami przybyszowymi wyrastającymi na pędach to między innymi: bluszcz pospolity, hortensja pnąca, milin amerykański, trzmielina Fortune’a. Pnącza owijające się o podpory ogonkami liściowymi to między innymi: powojnik.
Na zdjęciu przedstawiono metalowy łuk utworzony z czterech wygiętych prętów. Połączone zostały ze sobą poprzecznie wstawionymi prętami. Łuk w całości obrastają pnącza, z których zwisają kiści dojrzałych winogron. Pod łukiem przechodzi utwardzona ścieżka.

Szesnasta fotografia dotyczy ogrodowych zbiorników wodnych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Zbiorniki wodne to bardzo atrakcyjny element krajobrazu parków, skwerów i każdego ogrodu. Woda pełni ważną funkcję zarówno pod względem użytkowym i sanitarnym, jak i estetycznym.
Na zdjęciu przedstawiono fragment fontanny w ogrodach pałacowych. W centrum fontanny znajduje się figura. Na zdjęciu została przedstawiona od tyłu. Jest to figura nagiej kobiety stojącej po kolana w wodzie i opierającej się o leżący obok kamień. Przed nią klęczy postać dziecka. Powierzchnię wody w fontannie porastają lilie wodne. W tle znajdują się alejki otoczone drzewami oraz budynek pałacowy.

Siedemnasta fotografia dotyczy funkcji użytkowych ogrodowych zbiorników wodnych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Zbiorniki wodne mogą służyć do czerpania wody do podlewania roślin. Użytkowe ogrodowe zbiorniki wodne można wykorzystywać do hodowli ryb lub uprawy roślin wodnych. Rzadziej są wykorzystywane jako baseny do kąpieli, uprawiania sportów wodnych. Zimą parkowe zbiorniki wodne służą często jako lodowiska.
Na zdjęciu przedstawiono oczko wodne w ogrodzie. Z boku znajduje się niewielkie wzniesienie. Wybudowane zostały na nim kamienne schodki okrążające oczko wodne. Cały teren dookoła sadzaki obrastają niskie drzewka, krzewy oraz kwitnące kwiaty. Dodatkowo powierzchnię wody zdobią porastające ją lilie wodne.

Osiemnasta fotografia dotyczy funkcji sanitarnych zbiorników wodnych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Funkcje sanitarne zbiorników wodnych wzbogacają powietrze w parę wodną. Bardzo skuteczne jest pod tym względem działanie różnorodnych fontann i wodotrysków rozpylających wodę. Regulują one także wahania temperatury. Zbiorniki wodne wytrącają z powietrza drobne zanieczyszczenia pyłowe. Niektóre posadzone w nich rośliny oczyszczają wodę.
Na zdjęciu przedstawiono fontannę. Utworzona została z kilku stopni, z których spływa woda. Każdy stopień posiada umieszczone po bokach dwie dysze, z których tryskają strumienie wody. Na samej górze fontanny umieszczona została figura przedstawiająca dwie siedzące obok siebie postacie. Między nimi znajduje się dysza, z której do góry tryska duży strumień wody. W tle fontanny widać zabytkową budowlę pałacową.

Dziewiętnasta fotografia dotyczy funkcji estetycznych zbiorników wodnych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Funkcje estetyczne zbiorników wodnych, a ściślej – ich lustra wody, polegają na tym, że wprowadzają one w danej przestrzeni nastrój spokoju i ładu, a przez odbijanie w wodzie różnych elementów otoczenia zwiększają ich oddziaływanie estetyczne. W bliskim sąsiedztwie większych zbiorników wody utrzymuje się zwykle przyjemny mikroklimat sprzyjający wypoczynkowi. Dlatego brzegi zbiorników wodnych i przyległe tereny są najbardziej cenionymi miejscami relaksu.
Na zdjęciu przedstawiono ogrody pałacowe. Na środku znajduje się plac z dwoma fontannami wykonanymi na planie koła. W środku mają umieszczone dysze, z których tryska woda. Fontanny otaczają bardzo niskie krzaki, które posadzono i przycięto w taki sposób, że z oddali tworzą finezyjne wzory. Plac otaczają tereny zielone porośnięte niskimi drzewami. Ich korony zostały przycięte na kształt prostokąta. W tle znajduje się park z wysokimi drzewami.

Dwudziesta fotografia dotyczy rodzajów zbiorników wodnych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Zbiorniki wodne mogą być naturalne. Przykładami są jeziora, stawy, zalewy, morza. Powstały w naturalnych zagłębieniach terenu o nieprzepuszczalnym dla wody podłożu. W ogrodach zbiorniki te mają zwykle urządzenia spiętrzające wodę i umożliwiające jej wypuszczanie. Używana do ich napełniania woda może pochodzić ze źródeł naturalnych lub sztucznych. W zbiornikach naturalnych zasilanych wodami ze źródeł naturalnych najczęściej wody przepływają przez nie. Zbiorniki wodne mogą także być sztuczne. Przykładami są oczka wodne, baseny, kaskady, sadzawki, fontanny. Tworzy się je w dowolnych miejscach przez odpowiednie ukształtowanie brzegów oraz dna. Dno i brzegi są uszczelnione w sposób sztuczny. Takie zbiorniki wodne napełnia się zwykle wodą ze źródeł sztucznych.
Na zdjęciu przedstawiono płaską fontannę otoczoną murkiem. Ma ona kilka dysz, z których tryskają strumienie wody. W centrum fontanny znajduje się ozdobna rzeźba z metalu. Przedstawia ona mężczyznę, który w ramionach trzyma wychyloną do tyłu kobietę.

Dwudziesta pierwsza fotografia dotyczy lokalizacji zbiornika wodnego. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Najlepiej stworzyć zbiornik w miejscu, gdzie odpoczywamy, w oddaleniu od drzew, aby spadające liście nie zaśmiecały wody i nie gniły na dnie zbiornika. Rozłożone liście są pożywką dla glonów, a jeśli ich warstwa jest gruba, zachodzą procesy beztlenowe, w wyniku których wydziela się siarkowodór i metan. Zbiornik powinien być częściowo osłonięty przez krzewy, wysokie byliny i iglaki tak, aby słońce dochodziło do niego przez od pięciu do sześciu godzin na dobę. W przeciwnym razie woda będzie się nadmiernie nagrzewać, co sprzyja szybkiemu rozwojowi glonów i źle wpływa na rośliny i ryby. Zbiornik ogrodowy powinien znajdować się blisko domu, bo pracująca w nim pompa wymaga zasilania elektrycznego i trzeba doprowadzić kable. Zbiornik powinien być usytuowany w przestrzeni o zróżnicowanej rzeźbie terenu, planuje się go w najniższym miejscu, gdzie i tak gromadzi się woda. Jeśli zależy nam, by takie sztuczne jeziorko miało naturalistyczny charakter i gościły przy nim zwierzęta (jeże, żaby, ślimaki, ważki, ptaki), zaplanujmy je w ustronnym miejscu.
Na zdjęciu przedstawiono kilkukondygnacyjny drewniany dom. Przed nim znajduje się staw, nad którego brzegiem umieszczono kamienny taras. Wybudowany został na planie koła. Krawędzie tarasu otaczają kamienne barierki chroniące przed wpadnięciem do wody. Na środku stawu znajduje się dysza, z której tryska strumień wody. Dom otoczony jest ogrodem, w którym znajdują się drzewa oraz geometrycznie przycięte żywopłoty.

Dwudziesta druga fotografia dotyczy głębokości i kształtu zbiornika wodnego. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Głębokość zbiorników ogrodowych to zwykle od osiemdziesięciu do stu dwudziestu centymetrów. Głębokość co najmniej jednego metra jest konieczna, jeśli w sadzawce mają rosnąć lilie wodne i żyć ryby. Ze względów bezpieczeństwa głębokość przybrzeżna nie powinna przekroczyć czterdziestu centymetrów. W niewielkich ogródkach o geometrycznym charakterze, gdzie przeważają linie proste, można zaprojektować mały geometryczny zbiornik w kształcie kwadratu, prostokąta lub koła. W dużych ogrodach, gdzie dominują faliste linie trawnika, ścieżek, rabat, a rośliny tworzą swobodne grupy, powinniśmy wykonać zbiornik w naturalnym kształcie przypominającym elipsę, nerkę i tym podobne.
Na zdjęciu przedstawiono ogromny sztuczny zbiornik wodny usytuowany w ogrodzie pałacowym. W tle umieszczony został kilkukondygnacyjny pałac. Przed nim znajdują się dysze, z których do góry tryskają ogromne strumienie wody. Pałac otacza park, przez który biegną położone nad brzegiem zbiornika wodnego alejki.

Dwudziesta trzecia fotografia dotyczy sposobów umacniania i uszczelniania dna. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
W zbiornikach naturalnych, w których dno wykazuje naturalną szczelność, często mimo to trzeba umocnić jego powierzchnię. Ma to na celu zachowanie właściwego profilu dna oraz ułatwia utrzymanie zbiornika w czystości. Jako umocnienie stosuje się najczęściej pokrywanie dna brukiem kamiennym albo warstwą tłucznia lub żwiru odpowiednio wyrównanego i uwałowanego. W zbiornikach sztucznych, bez naturalnego nieprzepuszczalnego dna, uszczelnienie dna można wykonywać za pomocą różnych materiałów zależnie od rodzaju podłoża, głębokości, przeznaczenia i sposobu użytkowania zbiornika. Najprostszym sposobem uszczelniania jest ułożenie około dwudziesto-, trzydziestocentymetrowej warstwy gliny lub iłu. Warstwę taką układa się na odpowiednio wyprofilowanym i uwałowanym podłożu. Po ułożeniu warstwę tę trzeba również wyrównać i uwałować, a następnie pokryć pięciocentymetrową warstwą żwiru, który stanowi umocnienie dna. Innym sposobem uszczelniania zbiorników wodnych jest stosowanie folii z tworzyw sztucznych, przede wszystkim folii polietylenowej. Grubość używanej w tym celu folii wynosi najczęściej pięć setnych lub jedną dziesiątą milimetra. Ten rodzaj uszczelnienia można stosować na gruntach przepuszczalnych i niedostatecznie ustabilizowanych, podłoże takie powinno być jednak odpowiednio zagęszczone, wyprofilowane i wyrównane. W wielu zbiornikach ogrodowych można wykonać dno o nawierzchni bitumicznej. Umocnienia takie stosuje się na gruntach nieprzepuszczalnych i dostatecznie ustabilizowanych. Warstwę uszczelniającą tworzy powłoka z dwóch warstw masy wylewanej na silnie uwałowane i zamulone piaskiem podłoże tłuczniowe grubości od dziesięciu do piętnastu centymetrów. Pierwszą warstwę masy bitumicznej grubości około pięciu centymetrów układa się w celu wyrównania podbudowy i wstępnego jej uszczelnienia, druga zaś, grubości około trzech centymetrów, stanowi właściwe uszczelnienie i powierzchnię dna. Dokładność rozłożenia masy i odpowiednie uwałowanie są niezbędne do uzyskania szczelności takiego umocnienia. Dno uszczelnia się też papami wysokiej jakości, układanymi na gorąco na odpowiednio gładkiej podbudowie bitumicznej. Kolejnym sposobem umacniania jest wykonywanie szczelnego dna z betonu.
Na zdjęciu przedstawiono wysypane na ziemi kamienie. Mają one różne rozmiary i kolory. W większości charakteryzują się owalnym kształtem. Kamienie zostały usypane tak gęsto, że nie wyłania się spomiędzy nich podłoże. Wolne przestrzenie wypełniają malutkie kamyczki.

Dwudziesta czwarta fotografia dotyczy kolejności czynności przy wykonaniu zbiorników wodnych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy. 
Prace związane z budową nowych zbiorników wodnych lub przystosowaniem zbiorników naturalnych to: wyznaczenie punktów sytuacyjno‑wysokościowych, wykonanie robót ziemnych, ułożenie przewodów do doprowadzania i odprowadzania wody, umocnienie i uszczelnienie dna, wykonanie umocnień brzegów zbiornika, wykonanie stanowisk dla roślin.
Na zdjęciu przedstawiono ogromną figurę z roślin. Przedstawia ona twarz kobiety. Ma zamknięte oczy. Jej skóra wykonana została z zielonych krzewów. Włosy stanowią krzewy o różnokolorowych liściach: jasnozielonych, ciemnofioletowych oraz czerwonych. Z boku figury znajduje się sztucznie utworzony zbiornik wody z wodospadem.

Dwudziesta piąta fotografia dotyczy konserwacji i naprawy nawierzchni oraz elementów małej architektury. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Konserwacja i naprawa nawierzchni oraz elementów małej architektury wpływa na przedłużenie użytkowania obiektu. Jego eksploatację czyni bardziej ekonomiczną i ogranicza ryzyko wypadków. Konserwacja okresowa jest wykonywana każdego roku w celu utrzymania nawierzchni i urządzeń w dobrym stanie technicznym. Najczęściej przeprowadzamy ją po zimie. Istnieje kilka rodzajów konserwacji. Konserwacja bieżąca ma na celu zabezpieczenie elementów przed możliwym wystąpieniem uszkodzeń, a także naprawę elementów uszkodzonych podczas użytkowania. Konserwacja nawierzchni polega na odchwaszczaniu i uzupełnianiu kruszywa. Szczególnie narażone na ubytki są nawierzchnie gruntowe, które łatwo się odkształcają. Należy wtedy uzupełnić kruszywo, wymieszać je z wierzchnią warstwą i ponownie zastosować zagęszczarkę. W przypadku nawierzchni z kostki lub płyt konserwacja polega nie tylko na czyszczeniu i odchwaszczaniu, ale również na wymianie zużytych i wyszczerbionych kostek lub płyt w taki sposób, by stan nawierzchni spełniał założone wymogi. W przypadku tworzyw sztucznych zniszczone miejsca wymieniamy punktowo. Podczas prac konserwacyjnych pamiętamy o zastosowaniu tych samych materiałów i technologii tak, by nawierzchnia wizualnie i technicznie nadal tworzyła spójną całość. Konserwacja murków ogrodowych może polegać na czyszczeniu elewacji, uzupełnieniu fug lub wymianie poszczególnych elementów. Jeżeli uszkodzeniu ulegną pojedyncze cegły, musimy je wymienić poprzez wykucie i zastosowanie nowej cegły wraz z zaprawą, a także odtworzeniem takiej samej fugi. W przypadku odpadania okładzin murków wymieniona musi zostać zaprawa spajająca elementy. Jeśli elementów uszkodzonych jest bardzo dużo, należy określić przyczynę, bo może nią być zła izolacja fundamentu. Konserwacja zbiorników wodnych – najczęściej wykonywaną czynnością konserwacyjną zbiorników jest czyszczenie, które polega na zebraniu nadmiaru zanieczyszczeń organicznych, mineralnych czy śmieci. Podczas konserwacji zbiornika należy zwrócić szczególną uwagę na stan wody. Jeżeli zaobserwujemy wycieki, trzeba uszczelnić zbiornik. W przypadku zbiorników membranowych wystarczy przyklejenie łaty. W zbiornikach o konstrukcji betonowej musimy dokładnie sprawdzić dno i brzegi, by prawidłowo je uszczelnić. Konserwacja ogrodzeń i podpór pod pnącza – ogrodzenia i podpory narażone są na czynniki atmosferyczne, a także uszkodzenia mechaniczne. Uszkodzone elementy drewniane, metalowe czy betonowe wymagają w zależności od wielkości uszkodzenia, uzupełnienia braków lub wymiany na nowe. Należy także okresowo zabezpieczać elementy metalowe farbą w celu zapobiegania korozji w szczególności w miejscach łączenia śrub i na spawach. Konstrukcje drewniane zabezpieczamy lakierem lub olejem do drewna. Elementy betonowe należy w zależności od potrzeb uzupełniać zaprawą tak, by ograniczyć możliwość wnikania wody w strukturę konstrukcji.
Na zdjęciu przedstawiono zbliżenie na rękę w ochronnych rękawicach, która trzyma pędzel. Za jego pomocą malowana jest leżąca na chodniku drewniana deska.

Dwudziesta szósta fotografia dotyczy zielonych dachów. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Zielony dach to pokrycie dachowe składające się z warstw umożliwiających uprawę roślin. Na dachu posadzimy trawy, byliny, krzewy i małe drzewa. Zależnie od wybranych roślin warstwy podłoża będą różnej grubości.
Na zdjęciu przedstawiono dwukondygnacyjny dom, który po bokach ma parterowe dobudówki. Cały budynek pokrywają drewniane deski, które ułożono jedna na drugiej. Dom ma wiele okien, a także wąskie drzwi wejściowe. Dach jest w całości porośnięty zieloną, krótko przystrzyżoną trawą. Dom wybudowany został na wysypanym żwirem pustym placu.

Dwudziesta siódma fotografia dotyczy wartości ekologicznych dachów zielonych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
 Zielone dachy uzupełniają zieleń miejską, utrzymują wilgotność powietrza oraz wpływają na redukcję kurzu i hałasu w miastach.
Na zdjęciu przedstawiono drewniany domek. Wybudowany został na planie długiego prostokąta. Wykonano go z grubych, pionowo usytuowanych belek, które ustawiono obok siebie. Dom ma dwa okna oraz drzwi wejściowe. Jego dach pokrywa bujnie rosnąca trawa. Przed domkiem znajduje się stos drewna opałowego, który przykryto daszkiem. Budynek otaczają las oraz inne drewniane domki.

Dwudziesta ósma fotografia dotyczy wartości użytkowych dachów zielonych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Zieleń chroni dach przed działaniem promieni UV, a także przed nadmiernym nagrzaniem. Zimą dach zielony stanowi izolację termiczną.
Na zdjęciu przedstawiono małą chatkę. Zbudowana została z poziomo usytuowanych grubych belek, które ułożone zostały jedna na drugiej. Chatka nie ma okien, a jedynie wejście bez drzwi. Dach budynku w całości porasta mech oraz trawa. Chatkę otaczają las i inne drewniane domki.

Dwudziesta dziewiąta dotyczy budowy dachów zielonych. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Pierwsza warstwa zielonego dachu to konstrukcja nośna. Przenosi ona ciężar dachu na ściany budynku. Na stropie powinien być zamontowany odpływ i dopływ wody. A sam strop musi być przystosowany do obciążenia wybranego przez nas typu dachowego ogrodu. Druga warstwa to warstwa gruntująca. Ułatwia ona mocowanie kolejnych warstw i zabezpiecza strop przed wilgocią. Trzecia warstwa to paroizolacja. Jest to warstwa zabezpieczająca suchą termoizolację od góry i od dołu. Wykorzystujemy na przykład papy bitumiczne z wkładką aluminiową. Czwarta warstwa to warstwa termoizolacji, czyli izolacja wykonana z płyt styropianu lub wełny mineralnej. Piąta warstwa to warstwa hydroizolacyjna. Zabezpiecza ona przed zamakaniem stropu. Szósta warstwa to warstwa zabezpieczająca przed korzeniami. Musi ona być nieprzepuszczalna, bo zapobiega przerastaniu korzeni do warstw wodochronnych i ułatwia spływ nadmiaru wody. Siódma, ósma i dziewiąta warstwa to warstwy ochronna, rozdzielająca i ślizgowa, które zabezpieczają i uszczelniają dach. Dziesiąta warstwa to warstwa drenażowa. Odprowadza ona nadmiar wody oraz ułatwia dostęp wody do korzeni, wyrównuje spadki na dachu, pełni funkcję napowietrzającą. Dziesiąta warstwa to warstwa filiacyjna. Zabezpiecza ona przed osuwaniem się drobnych części podłoża. Jedenasta warstwa to warstwa wegetacyjna. Służy ona do rozwoju roślin o szerokości ośmiu centymetrów – ogrody ekstensywne i pięćdziesięciu centymetrów – ogrody intensywne. Tworzy podłoże mineralne lekkie z dodatkiem na przykład keramzytu, glinoporytu lub tufy wulkanicznej oraz części ilastych o odpowiednim pH, a także wapnia i składników pokarmowych dobranych do roślin na dachu.
Na zdjęciu znajdują się warstwy tworzące zielony dach. Symbolicznie przedstawiono je w postaci nałożonych na siebie płytek. Pierwszą warstwą od spodu jest podłoże. Symbolicznie przedstawiono je jako gładką, jasnobrązową płytę. Drugą warstwą jest paroizolacja. Symbolicznie przedstawiono ją jako bardzo cienką, czarną płytkę. Trzecią warstwą jest termoizolacja. Symbolicznie przedstawiono ją jako grubą, jasnożółtą płytę, którą od góry i od dołu ograniczają bardzo cienkie czarne płytki. Czwartą warstwą jest membrana EPDM. Symbolicznie przedstawiono ją jako bardzo cienką, czarną płytkę. Piątą warstwą jest mata ochronna. Symboliczne przedstawiono ją jako cienką, ciemnobrązową płytkę, która pokryta jest jasnymi kropkami. Szóstą warstwą jest mata drenażowo. Symbolicznie przedstawiono ją jako bardzo cienką, zieloną płytkę, która na krawędziach ma zagięte do dołu ząbki. Siódmą warstwą jest geowłóknina. Symbolicznie przedstawiono ją jako bardzo cienką, jasną płytkę, na wpół transparentną. Ósmą, a zarazem ostatnią warstwą jest substrat. Symbolicznie przedstawiono go jako grubą, brązową płytę, której wierzch porasta trawa z kwiatami.

Trzydziesta fotografia dotyczy rodzajów zielonych dachów. Przy zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na ten temat. Treść jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na planszy.
Zielony dach to pokrycie dachowe składające się z warstw umożliwiających uprawę roślin. Na dachu posadzimy trawy, byliny, krzewy i małe drzewa. Zależnie od wybranych roślin warstwy podłoża będą różnej grubości.
Na zdjęciu znajduje się niewielki domek dwukondygnacyjny. Fundamenty budynku wykonane zostały z kamieni. Jego ściany pokrywają drewniane deski. Dach budynku jest porośnięty lekko pożółkłą trawą. Dom otaczają pola i pastwiska ze zwierzętami.