Na ekranie widać trójwymiarowy model interaktywny przedstawiający obudowę ścianową zmechanizowaną. Obudowa ścianowa zmechanizowana jest to typ obudowy podporowo‑osłonowej, przeznaczonej do kierowania stropem. W kompleksie ścianowym obudowa współpracuje z kombajnem oraz z przenośnikiem ścianowym. Są to obudowy dwustojakowe z lemniskatowym układem prowadzenia stropnic.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono stropnicę. Jest miejscem bezpośredniego zetknięcia się obudowy zmechanizowanej ze skałami stropu, zabezpiecza wyrobiska przed wpadaniem skał ze stropu do przestrzeni roboczej, zawału i ociosu węglowego, przejmuje siły wywierane przez podpory hydrauliczne. Stropnice zestawów obudowy muszą szczelnie zakrywać strop przed opadającymi kamieniami, dlatego wyposażone są w osłony boczne. Ponadto osłony te służą do korygowania położenia zestawu. Obowiązuje zasada, że osłona ruchoma stropnicy powinna znajdować się od strony chodnika podścianowego.
Cyfrą $2$ oznaczono ramię. Ramiona usytuowane są na lewym i prawym końcu kombajnu. Osadzone w nieruchomych przegubach stanowią przekładnię zębatą przenoszącą napęd z silnika elektrycznego osadzonego w kadłubie ramienia na organ urabiający osadzony na wale głównym. Na każdym z ramion umieszczony jest wysprzęgnik służący do załączenia lub wyłączenia obrotów organu urabiającego.
Cyfrą $3$ oznaczono ramię. Ramiona usytuowane są na lewym i prawym końcu kombajnu. Osadzone w nieruchomych przegubach stanowią przekładnię zębatą przenoszącą napęd z silnika elektrycznego osadzonego w kadłubie ramienia na organ urabiający osadzony na wale głównym. Na każdym z ramion umieszczony jest wysprzęgnik służący do załączenia lub wyłączenia obrotów organu urabiającego.
Cyfrą $4$ oznaczono płozę ślizgową. Kombajn ma klasyczne płozy od strony czoła ściany. Jest to prowadzenie ślizgowe lub toczne po ostrodze (klinie ładującym) przenośnika zgrzebłowego.
Cyfrą $5$ oznaczono organ urabiający. Kombajn posiada ślimakowe organy urabiające o średnicy $2000$ mm i zabiorze $800$ mm w wykonaniu prawym i lewym. Organ urabiający prawy ma prawy kierunek zwojów ślimaka (tworzy gwint prawy), zaś organ lewy ma lewy kierunek zwojów ślimaka. Organy posiadają dysze zraszające oraz uchwyty nożowe.
Cyfrą $6$ oznaczono organ urabiający. Element roboczy ścianowego kombajnu węglowego, skrawający ruchem obrotowym węgiel za pomocą noży styczno – obrotowych i ładujący urobek ślimakowymi płatami rozmieszczonymi wzdłuż linii śrubowej na przenośnik zgrzebłowy kompleksu ścianowego.
Cyfrą $7$ oznaczono przenośnik ścianowy. Przenośnik zgrzebłowy ścianowy jest urządzeniem transportowym, który odstawia urobiony kombajnem węgiel (urobek) do chodnika podścianowego na zintegrowany z nim przenośnik zgrzebłowy podścianowy, z którego urobek jest przekazywany na ciąg zintegrowanych przenośników taśmowych. Przenośniki zgrzebłowe mają szczególne znaczenie w odstawie węgla kamiennego w wyrobiskach ścianowych i podścianowych, gdzie przenośnik stanowi integralną część systemu maszynowego zwanego kompleksem ścianowym.
Cyfrą $8$ oznaczono obudowę ścianową (zmechanizowaną). Składa się z sekcji obudowy zmechanizowanej, których zadaniem jest zapewnienie prawidłowego wydzielenia przestrzeni między urobionym ociosem a zrobami tak, aby uzyskać wymagany obszar dla wentylacji, kombajnu urabiającego, przenośnika ścianowego oraz obsługi ściany.
Cyfrą $9$ oznaczono spągnicę. Miejsce bezpośredniego styku obudowy zmechanizowanej ze spągiem, przenosi nacisk skał stropowych na spąg.
Numerem $10$ oznaczono podpory hydrauliczne. Są podstawowymi elementami zestawu obudowy przenoszącymi naciski skał stropowych górotworu na spągnice. Podpory te mają jeden lub wiele stopni wysuwu. Podpory muszą mieć zmienną i nastawialną długość w celu dostosowania wysokości zestawu do zmieniającej się wysokości wyrobiska ścianowego.
Numerem $11$ oznaczono osłonę odzawałową. Podstawowy element składowy obudowy zmechanizowanej, odgradzający wyrobisko ścianowe od zrobów i częściowo przejmujący nacisk skał stropowych oraz w całości nacisk rumowiska zawałowego, posiada również osłony boczne przeznaczone podobnie jak w stropnicy do doszczelnienia przestrzeni między zestawami i służą również do korekcji obudowy.
Numerem $12$ oznaczono kombajn ścianowy. Główną maszyną w systemie technicznym kompleksu ścianowego jest kombajn. Realizuje on dwie składowe procesu technologicznego, czyli urabianie calizny węglowej i ładowanie urobionego materiału na przenośnik ścianowy zgrzebłowy. Kombajn węglowy spełnia także dodatkową funkcję w postaci przygotowania przestrzeni dla przemieszczenia urządzeń ściany dla następnego skrawu (zabioru). W konstrukcji nowoczesnych kombajnów ścianowych wykorzystano zasadę budowy modułowej. Kombajn ścianowy, przemieszczając się po przenośniku ścianowym zgrzebłowym mechanizmem posuwu, organem wyprzedzającym skrawa górną warstwę calizny podsiębiernie (ruch obrotowy zgodny z ruchem wskazówek zegara). Tylna część pracuje nadsiębiernie, urabiając dolną część calizny oraz ładując urobek niezaładowany na przenośnik zgrzebłowy przez organ wyprzedzający.
Numerem $13$ oznaczono zraszacze. Dysze zraszające umieszczone są na organach urabiających. Dzięki zraszaniu podczas urabiania, ogranicza się ryzyko zapłonu metanu oraz zapylenie. System zraszania jest częścią instalacji wodnej kombajnu, odpowiedzialnej za: zwalczanie zagrożenia pyłowego tworzącego podczas procesu urabiania, chłodzenie silników elektrycznych, chłodzenie przekładni ramion, chłodzenie przekładni walcowych napędu posuwu, chłodzenie falownika.
Wodny przewód ciśnieniowy prowadzony jest wraz z przewodem elektrycznym w układaku kablowym i przesuwa się z kombajnem wzdłuż ściany.
Numerem $14$ oznaczono układ kablowy. Przewód oponowy zasilający kombajn oraz wodny odpowiedzialny między innymi za zraszanie, doprowadza się do dolnej części zastawek przenośnika zgrzebłowego, do połowy długości ściany, wprowadza do koryta zastawki i układa w układaku gąsienicowym, położonym w zastawkach przenośnika. Całość jest mocowana do kombajnu i przesuwa się za nim wzdłuż ściany.
Numerem $15$ oznaczono siłownik osłon górnych. Siłowniki osłon górnych odpowiedzialne są za podnoszenie i opuszczanie osłon podczas pracy kombajnu. Gdy organ urabiający dojeżdża do takiej osłony, jest ona składana, a po przejechaniu kombajnu - podnoszona. Siłowniki są częścią instalacji hydraulicznej, odpowiedzialnej za zasilanie i sterowanie:
• siłownikami ramion,
• siłownikami osłon górnych,
• siłownikami kruszarki,
• siłownikami hydraulicznymi napędu ładowarek,
• smarownicami układu centralnego smarowania,
• hamulcami wielotarczowymi.
Układ hydrauliczny kombajnu stanowią dwa niezależne od siebie układy zabudowane w ciągnikach lewym i prawym.
Numerem $16$ oznaczono blok aparatury elektrycznej. Blok aparatury elektrycznej stanowi element wyposażenia elektrycznego kombajnu, służący do zasilania i rozdziału energii na poszczególne odbiorniki, sterowania oraz zabezpieczenia obwodów elektrycznych kombajnu. Jest to konstrukcja przeciwwybuchowa stalowa, spawana i skręcana. Może pracować w pomieszczeniach o stopniu „a”, „b” i „c” niebezpieczeństwa wybuchu metanu oraz w wyrobiskach zaliczanych do klasy „A” lub „B” zagrożenia wybuchu pyłu węglowego, w temperaturach od 5°do 35°C i wilgotności względnej do 95%.
Numerem $17$ oznaczono komory bloku aparatury elektrycznej. W poszczególnych komorach bloku aparatury elektrycznej znajdują się elementy zasilania, zabezpieczenia i sterowania oraz diagnostyki pracy głównych zespołów kombajnu. Wyposażenie elektryczne bloku posiada system monitorowania pracy, dzięki któremu możliwa jest bieżąca ocena pracy oraz stanu technicznego.
Numerem $18$ oznaczono zespoły wsporników z płozami.
Numerem $19$ oznaczono zespół obsady.
Numerem $20$ oznaczono ciągnik lewy lub prawy. Ciągnik nadaje kombajnowi posuw wzdłuż ściany, składa się z kadłuba wyposażonego w:
• silnik elektryczny do napędu posuwu,
• zespół pomp z silnikiem elektrycznym,
• zespół zbiornika oleju,
• w ciągniku lewym – główne podzespoły instalacji wodnej,
• w ciągniku prawym - główne podzespoły układu centralnego smarowania.
Numerem $21$ oznaczono ciągnik lewy lub prawy. Ciągnik nadaje kombajnowi posuw wzdłuż ściany, składa się z kadłuba wyposażonego w:
• silnik elektryczny do napędu posuwu,
• zespół pomp z silnikiem elektrycznym,
• zespół zbiornika oleju,
• w ciągniku lewym – główne podzespoły instalacji wodnej,
• w ciągniku prawym – główne podzespoły układu centralnego smarowania.
Numerem $22$ oznaczono łącznik tylni układu lemniskatowego. Układ lemniskatowy służy do prowadzenia stropnicy w całym zakresie wysokości obudowy, utrzymując przy tym możliwie małą jej odległość do czoła ściany.
Podczas rozpierania i rabowania zestawu, koniec stropnicy (każdy jej punkt) zakreśla krzywą matematyczną – lemniskatę.
Dzięki stosowaniu tego układu jest prawie jednakowe odsłonięcie stropu przy czole ściany w całym zakresie pracy obudowy (potocznie nazywane ścieżką kombajnową). Wielkość ścieżki kombajnowej dla obudów z układem lemniskatowym najczęściej waha się w granicach od 280 do 320 mm. W rzucie tylnym modelu na ekranie widać osłony odzawałowe, numer $11$. Osłony odzawałowe stanowią przedłużenie każdej z sekcji znajdującej się w stropnicy. Osłony składają się dwóch metalowych połączonych ze sobą pionowo elementów. Każdy z elementów jest w kształcie prostokąta. Osłony odzawałowe zamontowane są ukośnie. Podobnie jak w przypadku elementów w stropnicy, , numer $1$, elementy znajdujące się w osłonie odzawałowej są ruchome.
W rzucie bocznym przedstawiona na modelu obudowa przypomina kształtem literę C. Podstawą urządzenia jest widoczna na ekranie spągnica, , numer $9$, czyli element odbudowy bezpośrednio stykający się ze spągiem.
Stropnica pośredniczy w przenoszeniu siły nacisku skał stropowych na spąg. Stropnica jest przedstawiona w formie metalowego podłużnego elementu widocznego w centralnej części modelu na którym znajdują się hydrauliczne teleskopowe stojaki , numer $10$.
Stojak górniczy jest to element podporowy obudowy górniczej który również może być zastosowany jako wzmocnienie innego typu obudowy. Stosowane są również jako zabezpieczenia, rozpory, do podnoszenia, czy utwardzania podstawy urządzeń. Widoczne na modelu stojaki są elementami łączącymi stropnice ze spągnicą. Stojaki są w kształcie cylindrów o różnej średnicy. Najszerszym elementem stanowi podstawa stojaka, której wysokość odpowiada około jednej czwartej wysokości całego elementu. Najcieńszym elementem jest góra stojaka która stanowi również jedną czwartą wysokości całego elementu i która jest wpuszczona w środkową część cylindra. Na modelu stojaki znajdują się w dwóch rzędach. W każdym z rzędów elementy są równomiernie rozłożone. Pomiędzy stojakami znajduje się przejście dla załogi.
W rzucie głównym na pierwszym planie widać górne elementy stropnicy w formie prostokątnych elementów. Widoczna sekcja składa się z pięciu powtarzalnych modułów. Na drugim planie widać tyłnie elementy urządzenia czyli układ lemniskowaty, numer $22$. Jest on przedstawiony w formie równolegle położonych tłoków znajdujących się u podstawy obudowy. Układ lemniskatowy jest to czworobok przegubowy, który wykorzystywany jest do prowadzenia stropnicy w całym zakresie wysokości obudowy z możliwie małą zmianą jej odległości. U góry urządzenia widać cylindryczne podnośniki hydrauliczne służące do przemieszczania stropnicy, numer $15$.
W  pierwszym i drugim elemencie stropnicy (od strony czoła przodka) zamontowane są po dwa siłowniki rozmieszczone na spodzie blachy stropnicy. W ostatnim elemencie widoczne są cztery siłowniki.
W rzucie dolnym, w centralnej części podstawy modelu znajduje się sekcje spągnicy w kształcie prostokątów przypominających szerokie płozy ssań. Pomiędzy sekcjami spągnicy znajdują się hydrauliczne tłoki teleskopowe w kształcie cylindrów. Jest to mechanizm kroczący. Mechanizm ten jest przyłączony do prostokątnego szarego elementu znajdującego się na końcu urządzenia czyli stropnicy odzawałowej. Stropnica odzawałowa przedstawiona na modelu stanowi pojedynczy element w kształcie cienkiego prostokąta, biegnący po długości całej obudowy. Przed obudową ścianową zmechanizowaną na wysokości spągnicy widać przenośnik zgrzebłowy, oznaczony cyfrą $7$. Po przenośniku przy pomocy sań porusza się kombajn ścianowy. Przenośnik zgrzebłowy jest to urządzenie transportowe cięgnowe – zabierakowe przesuwające po nieruchomym podłożu załadowany materiał. W przenośniku przymocowane do łańcucha (łańcuchów) elementy poprzeczne, zwane zgrzebłami przesuwają urobek w sposób ciągły w określone miejsce. Boki przenośnika stanowią szare elementy w kształcie odwróconej litery L skierowanej podstawą do zewnątrz. Są to kliny ładujące. Na nich znajduje się element w kształcie litery L na brzegach którego znajdują się pionowe elementy, cyfra $18$. Przednia płoza jest to płoza przyczołowa, , cyfra $4$. Tylna płoza odzawałowa. Pomiędzy płozami znajdują się szare sanie kombajnu, cyfra $12$. Na osadzonym stalowym korpusie znajduje się żółte ramię zakończone szarym organem roboczym (cyfra $2$ i cyfra $3$), wyposażonym w noże. Pod nożami widać małe otworki oznaczone cyfrą $13$. Są to zraszacze Organ roboczy, cyfry $5$ i $6$, jest to element roboczy ścianowego kombajnu węglowego który po przez ruchu obrotowego skrawa węgiel za pomocą noży styczno – obrotowych i ładuje urobek ślimakowymi płatami rozmieszczonymi wzdłuż linii śrubowej na przenośnik zgrzebłowy kompleksu ścianowego. Organ roboczy jest osadzony na walcowatej głowicy na której osadzone są tarcze o średnicy większej od średnica głowicy. Na tarczach, po obwodzie rozmieszczone są równomiernie noże które są osadzone w półowalnych podstawach. Organ roboczy znajduje się po lewej stronie zdjęcia za obrysem stropnicy. Organ roboczy przedni i tylni znajduje się na wysokości spągu. Na przodzie kombajnu u  dołu zdjęcia znajduje się cyfra $1$
Na spągu znajduje się szara metalowa rynna przenośnika. Jej środek stanowi blacha ślizgowa. Po bokach rynny, na całej długości pokazanej blachy ślizgowej biegną czarne łańcuchy oczkowe. Łańcuchy, co określoną odległość połączone są ze sobą przy użyciu zgrzebła. Czyli prostopadłego elementu do boku rynny który jest częścią zgarniającą.
Pomiędzy przenośnikiem zgrzebłowym a spągnicą znajduje się wąskie metalowe koryto z prostopadle ułożonymi do jego brzegów cienkimi prostokątnymi elementami. Elementy względem siebie są ułożone równolegle po całej długości koryta. Jest to układ kablowy oznaczony cyfrą $14$.

Na ekranie widać trójwymiarowy model interaktywny przedstawiający obudowę drewnianą, tutaj stos podporowy, tak zwany kaszt, znajdujący się w wyrobisku górniczym. Tego typu obudowa podporowa pełni funkcję podpory stropu wyrobiska górniczego. Charakteryzuje ją duża podporność. Ma dużą powierzchnię podstawy, co powoduje utrzymywanie stałej równowagi w pozycji stojącej bez rozparcia. Stosy drewniane wykonane są z okrąglaków lub kantówek, które są układane krzyżowo jedna na drugiej. Należy zwrócić uwagę, że stos podporowy może być pusty lub wypełniony kamieniem.
Na modelu zaznaczono kolejnymi cyframi poszczególne elementy urządzenia. Po naciśnięciu danej cyfry rozwija się szczegółowy opis danego elementu wraz z nagraniem audio. Nagranie audio odpowiada tekstowi znajdującemu się w opisie.
Cyfrą $1$ oznaczono kantówkę.
Cyfrą $2$ oznaczono Obudowa drewniana – stos podporowy, tak zwany kaszt, znajdujący się w wyrobisku górniczym. Tego typu obudowa podporowa pełni funkcję podpory stropu wyrobiska górniczego. Charakteryzuje ją duża podporność. Ma dużą powierzchnię podstawy, co powoduje utrzymywanie stałej równowagi w pozycji stojącej bez rozparcia. Stosy drewniane wykonane są z okrąglaków lub kantówek, które są układane krzyżowo jedna na drugiej. Należy zwrócić uwagę, że stos podporowy może być pusty lub wypełniony kamieniem.
W modelu został przedstawiony stos podporowy skonstruowany z wykorzystaniem kantówek, oznaczonych cyfrą $1$, rozmieszczonych krzyżowo na planie prostokąta. To znaczy, dwie kantówki są ułożone równolegle na przeciwległych bokach prostokąta, na nie położone są dwie kolejne kantówki. Są one prostopadłe do dwóch pierwszych i znajdują się na dwóch pozostałych bokach prostokąta, co tworzy krzyżowy układ. Kolejne kantówki ułożone są nad poprzednimi w analogiczny sposób aż do stropu, który podpiera konstrukcja. Każda ściana stosu składa się z ośmiu belek znajdujących się jedna nad drugą. Omawiany kaszt jest pusty. Na kaszcie widoczna jest liczba $2$

Na ekranie znajduje się trójwymiarowy model interaktywny przedstawiający obudowę drewnianą, tutaj obudowę złożoną z wiązaniem polskim znajdującą się w wyrobisku górniczym korytarzowym. Tego typu obudowa wykorzystywana jest przy słabych ociosach, podczas występowania pionowych, poziomych lub obu form nacisków jednocześnie. Może pełnić rolę obudowy zarówno dla wyrobisk poziomych lub słabo nachylonych, jak i wyrobisk nachylonych oraz stromych.

Podstawowy element konstrukcyjny obudowy drewnianej złożonej stanowią odrzwia składające się ze stropnicy, co najmniej dwóch stojaków i elementów pomocniczych takich jak: bieguny, zastrzały, rozpory czy stosy. Konstrukcja może opierać się na odrzwiach otwartych lub zamkniętych – w przypadku występowania wyciskania spągu, kiedy to stosowana jest spągownica. Stojaki ze stropnicą łączone są za pomocą wiązań, wśród których wyróżnia się wiązania polskie, niemieckie oraz szwedzkie.

Cyfrą $1$ oznaczono obudowę drewnianą złożoną, z wiązaniem polskim. Obudowa drewniana złożona, z wiązaniem polskim, znajdująca się w wyrobisku górniczym korytarzowym. Tego typu obudowa wykorzystywana jest przy słabych ociosach, podczas występowania pionowych, poziomych lub obu form nacisków jednocześnie. Może pełnić rolę obudowy zarówno dla wyrobisk poziomych lub słabo nachylonych, jak i wyrobisk nachylonych oraz stromych.
Cyfrą $2$ oznaczono stropnicę. Podłużna belka, np. okrąglak czy kantówka.
Cyfrą $3$ oznaczono stojak. Tworzące każde odrzwia dwa stojaki rozmieszczone są pionowo równolegle względem siebie na przeciwległych ścianach. W grubszych końcach stojaków znajdujących się tuż pod stropem są wykonane półokrągłe wcięcia, czyli tak zwane olunki. W olunkach naprzeciwległych stojaków osadzone są końcowe fragmenty stropnicy, którą w tym przypadku stanowi podłużna belka (okrąglak) znajdująca się prostopadle względem stojaków, w poprzek korytarza, wzdłuż którego rozmieszone są kolejne odrzwia, zaś pomiędzy nimi biegną tory. Wiązanie polskie dobrze pracuje przy nacisku pionowym na stropnicę, jednak konieczne jest dokładne dopasowanie olunku do stropnicy. Nacisk boczny może powodować zsuwanie się stojaków do wyrobiska, co jednak może być ograniczone dzięki zastosowaniu rozpory, nazywanej podstropnicą.
Cyfrą $4$ oznaczono okładzinę.
Cyfrą $5$oznaczono odrzwia. Podstawowy element konstrukcyjny obudowy drewnianej złożonej stanowią odrzwia składające się ze stropnicy, co najmniej dwóch stojaków i elementów pomocniczych takich jak: bieguny, zastrzały, rozpory czy stosy. Konstrukcja może opierać się na odrzwiach otwartych lub zamkniętych – w przypadku występowania wyciskania spągu, kiedy to stosowana jest spągownica.
Cyfrą $6$ oznaczono okładzinę.
Cyfrą $7$ Olunek. Półokrągłe wcięcie wykonane w grubszym końcu stojaka. Znajduje się tuż pod stropem.
W powyższym modelu przedstawiono wyrobisko górnicze z obudową złożoną drewnianą, cyfra $1$, którą stanowią odrzwia z wiązaniem polskim. Tworzące każde odrzwia dwa stojaki rozmieszczone są pionowo równolegle względem siebie na przeciwległych ścianach. Stojaki oznaczone są cyfrą $3$. W grubszych końcach stojaków znajdujących się tuż pod stropem są wykonane półokrągłe wcięcia, czyli tak zwane olunki, cyfra $7$. W olunkach naprzeciwległych stojaków osadzone są końcowe fragmenty stropnicy, cyfra $2$, którą w tym przypadku stanowi podłużna belka (okrąglak) znajdująca się prostopadle względem stojaków, w poprzek korytarza, wzdłuż którego rozmieszone są kolejne odrzwia, cyfra $5$, zaś pomiędzy nimi biegną tory. Wiązanie polskie dobrze pracuje przy nacisku pionowym na stropnicę, jednak konieczne jest dokładne dopasowanie olunku do stropnicy. Nacisk boczny może powodować zsuwanie się stojaków do wyrobiska, co jednak może być ograniczone dzięki zastosowaniu rozpory, nazywanej podstropnicą.

Na ekranie znajduje się trójwymiarowy model interaktywny przedstawiający obudowę drewnianą, tutaj obudowę złożoną z wiązaniem niemieckim na ciśnienie z góry znajdującą się w wyrobisku górniczym korytarzowym. Tego typu obudowa wykorzystywana jest przy słabych ociosach, podczas występowania pionowych lub obu form nacisków (pionowych i poziomych) jednocześnie z przewagą ciśnienia pionowego. Może pełnić rolę obudowy zarówno dla wyrobisk poziomych lub słabo nachylonych, jak i wyrobisk nachylonych oraz stromych.

Podstawowy element konstrukcyjny obudowy drewnianej złożonej stanowią odrzwia składające się ze stropnicy, co najmniej dwóch stojaków i elementów pomocniczych takich jak: bieguny, zastrzały, rozpory czy stosy. Konstrukcja może opierać się na odrzwiach otwartych lub zamkniętych – w przypadku występowania wyciskania spągu, kiedy to stosowana jest spągownica. Stojaki ze stropnicą łączone są za pomocą wiązań, wśród których wyróżnia się wiązania polskie, niemieckie oraz szwedzkie.
Cyfrą $1$ oznaczono obudowę drewnianą złożoną, z wiązaniem niemieckim na ciśnienie z góry Obudowa drewniana złożona, z wiązaniem niemieckim na ciśnienie z góry znajdująca się w wyrobisku górniczym korytarzowym. Tego typu obudowa wykorzystywana jest przy słabych ociosach, podczas występowania pionowych lub obu form nacisków (pionowych i poziomych) jednocześnie z przewagą ciśnienia pionowego. Może pełnić rolę obudowy zarówno dla wyrobisk poziomych lub słabo nachylonych, jak i wyrobisk nachylonych oraz stromych.
Cyfrą $2$ oznaczono odrzwia. Podstawowy element konstrukcyjny obudowy drewnianej złożonej stanowią odrzwia składające się ze stropnicy, co najmniej dwóch stojaków i elementów pomocniczych takich jak: bieguny, zastrzały, rozpory czy stosy. Konstrukcja może opierać się na odrzwiach otwartych lub zamkniętych – w przypadku występowania wyciskania spągu, kiedy to stosowana jest spągownica.
Cyfrą $3$ stojak. Dwa stojaki tworzące każde odrzwia, rozmieszczone są pionowo, równolegle względem siebie, na przeciwległych ścianach. W grubszych końcach stojaków znajdujących się tuż pod stropem są wcięcia, które z profilu bocznego przypominają dwa schodki. Analogiczne wycięcia, komplementarne do tych, które zostały wykonane w stojakach, powstają na końcach stropnicy. Następnie zostają one precyzyjnie osadzone we wcięciach naprzeciwległych stojaków.
Cyfrą $4$ wiązanie niemieckie. Wiązanie niemieckie wykorzystywane jest przy ciśnieniu pionowym z góry, jak i przy ciśnieniu z boku. Dla obu przypadków konstrukcja wiązania niemieckiego przyjmuje inną formę. W przypadku omawianego modelu przy nacisku pionowym dopasowanie wcięć stropnicy do stojaków jest takie, iż stropnica znajduje się nad oboma stojakami, które są oddzielone od stropu. Wcięcia stropnicy całkowicie pokrywają od góry wcięcia stojaków. Stropnica znajduje się prostopadle względem stojaków, w poprzek korytarza, wzdłuż którego rozmieszone są kolejne odrzwia, zaś pomiędzy nimi biegną tory. Dla poprawnej pracy wiązania niemieckiego bardzo ważna jest precyzja wykonania.
Cyfrą $5$ stropnicę.
W powyższym modelu przedstawiono wyrobisko górnicze z obudową złożoną drewnianą, cyfra $1$, którą stanowią odrzwia, cyfra $2$ z wiązaniem niemieckim na ciśnienie z góry. Tworzące każde odrzwia dwa stojaki, cyfra $2$, rozmieszczone są pionowo, równolegle względem siebie, na przeciwległych ścianach. W grubszych końcach stojaków znajdujących się tuż pod stropem są wcięcia, które z profilu bocznego przypominają dwa schodki, cyfra $4$. Analogiczne wycięcia, komplementarne do tych, które zostały wykonane w stojakach, powstają na końcach stropnicy, cyfra $5$. Następnie zostają one precyzyjnie osadzone we wcięciach naprzeciwległych stojaków. Wiązanie niemieckie wykorzystywane jest przy ciśnieniu pionowym z góry, jak i przy ciśnieniu z boku. Dla obu przypadków konstrukcja wiązania niemieckiego przyjmuje inną formę. W przypadku omawianego modelu przy nacisku pionowym dopasowanie wcięć stropnicy do stojaków jest takie, iż stropnica znajduje się nad oboma stojakami, które są oddzielone od stropu. Wcięcia stropnicy całkowicie pokrywają od góry wcięcia stojaków. Stropnica znajduje się prostopadle względem stojaków, w poprzek korytarza, wzdłuż którego rozmieszone są kolejne odrzwia, zaś pomiędzy nimi biegną tory. Dla poprawnej pracy wiązania niemieckiego bardzo ważna jest precyzja wykonania.

Na ekranie znajduje się trójwymiarowy model interaktywny przedstawiający obudowę drewnianą, tutaj obudowę złożoną z wiązaniem niemieckim na ciśnienie z boku znajdującą się w wyrobisku górniczym korytarzowym. Tego typu obudowa wykorzystywana jest przy słabych ociosach, podczas występowania poziomych lub obu form nacisków jednocześnie (przy czym głównie przy ciśnieniu z boku). Może pełnić rolę obudowy zarówno dla wyrobisk poziomych lub słabo nachylonych, jak i wyrobisk nachylonych oraz stromych.

Podstawowy element konstrukcyjny obudowy drewnianej złożonej stanowią odrzwia składające się ze stropnicy, co najmniej dwóch stojaków i elementów pomocniczych takich jak: bieguny, zastrzały, rozpory czy stosy. Konstrukcja może opierać się na odrzwiach otwartych lub zamkniętych – w przypadku występowania wyciskania spągu, kiedy to stosowana jest spągownica. Stojaki ze stropnicą łączone są za pomocą wiązań, wśród których wyróżnia się wiązania polskie, niemieckie oraz szwedzkie.
Cyfrą $1$ oznaczono obudowę drewnianą złożoną, z wiązaniem niemieckim na ciśnienie z boku. Obudowa drewniana złożona, z wiązaniem niemieckim na ciśnienie z boku znajdująca się w wyrobisku górniczym korytarzowym. Tego typu obudowa wykorzystywana jest przy słabych ociosach, podczas występowania poziomych lub obu form nacisków jednocześnie (przy czym głównie przy ciśnieniu z boku). Może pełnić rolę obudowy zarówno dla wyrobisk poziomych lub słabo nachylonych, jak i wyrobisk nachylonych oraz stromych.
Cyfrą $2$ oznaczono odrzwia. Podstawowy element konstrukcyjny obudowy drewnianej złożonej stanowią odrzwia składające się ze stropnicy, co najmniej dwóch stojaków i elementów pomocniczych takich jak: bieguny, zastrzały, rozpory czy stosy. Konstrukcja może opierać się na odrzwiach otwartych lub zamkniętych – w przypadku występowania wyciskania spągu, kiedy to stosowana jest spągownica.
Cyfrą $3$ stojak. Dwa stojaki tworzące każde odrzwia, rozmieszczone są pionowo, równolegle względem siebie, na przeciwległych ścianach. W grubszych końcach stojaków znajdujących się tuż pod stropem są wcięcia, które z profilu bocznego przypominają dwa schodki. Analogiczne wycięcia, komplementarne do tych, które zostały wykonane w stojakach, powstają na końcach stropnicy. Następnie zostają one precyzyjnie osadzone we wcięciach naprzeciwległych stojaków.
Cyfrą $4$ stropnicę.
Cyfrą $5$ wiązanie niemieckie. Wiązanie niemieckie wykorzystywane jest przy ciśnieniu pionowym z góry, jak i przy ciśnieniu z boku. Dla obu przypadków konstrukcja wiązania niemieckiego przyjmuje inną formę. W przypadku omawianego modelu przy nacisku pionowym dopasowanie wcięć stropnicy do stojaków jest takie, iż stropnica znajduje się nad oboma stojakami, które są oddzielone od stropu. Wcięcia stropnicy całkowicie pokrywają od góry wcięcia stojaków. Stropnica znajduje się prostopadle względem stojaków, w poprzek korytarza, wzdłuż którego rozmieszone są kolejne odrzwia, zaś pomiędzy nimi biegną tory. Dla poprawnej pracy wiązania niemieckiego bardzo ważna jest precyzja wykonania.
W powyższym modelu przedstawiono wyrobisko górnicze z obudową złożoną drewnianą, cyfra $1$, którą stanowią odrzwia cyfra $2$, z wiązaniem niemieckim na ciśnienie z boku. Tworzące każde odrzwia dwa stojaki rozmieszczone są pionowo, cyfra $3$, równolegle względem siebie, na przeciwległych ścianach. W grubszych końcach stojaków znajdujących się tuż pod stropem są wcięcia, które z profilu bocznego przypominają dwa schodki, cyfra $5$. Analogiczne wycięcia, komplementarne do tych, które zostały wykonane w stojakach, powstają na końcach stropnicy, cyfra $4$. Następnie zostają one precyzyjnie osadzone we wcięciach naprzeciwległych stojaków. Wiązanie niemieckie wykorzystywane jest przy ciśnieniu pionowym z góry, jak i przy ciśnieniu z boku. Dla obu przypadków konstrukcja wiązania niemieckiego przyjmuje inną formę. W przypadku działania ciśnienia z boku stropnicę umieszcza się w ten sposób, że znajduje się ona pomiędzy stojakami, których górny schodek znajduje się w tej samej płaszczyźnie, co górna krawędź stropnicy. Stropnica znajduje się prostopadle względem stojaków, w poprzek korytarza, wzdłuż którego rozmieszone są kolejne odrzwia, zaś pomiędzy nimi biegną tory. Dla poprawnej pracy wiązania niemieckiego bardzo ważna jest precyzja wykonania.

Na ekranie znajduje się trójwymiarowy model interaktywny przedstawiający obudowę drewnianą, tutaj obudowę złożoną z wiązaniem szwedzkim znajdującą się w wyrobisku górniczym korytarzowym. Tego typu obudowa wykorzystywana jest przy ciśnieniach występujących od stropu i ociosów. Może pełnić rolę obudowy zarówno dla wyrobisk poziomych lub słabo nachylonych, jak i wyrobisk nachylonych oraz stromych.

Podstawowy element konstrukcyjny obudowy drewnianej złożonej stanowią odrzwia składające się ze stropnicy, co najmniej dwóch stojaków i elementów pomocniczych takich jak: bieguny, zastrzały, rozpory czy stosy. Konstrukcja może opierać się na odrzwiach otwartych lub zamkniętych – w przypadku występowania wyciskania spągu, kiedy to stosowana jest spągownica. Stojaki ze stropnicą łączone są za pomocą wiązań, wśród których wyróżnia się wiązania polskie, niemieckie oraz szwedzkie.
Cyfrą $1$ oznaczono obudowę drewnianą złożoną, z wiązaniem szwedzkim. Obudowa drewniana złożona, z wiązaniem szwedzkim znajdująca się w wyrobisku górniczym korytarzowym. Tego typu obudowa wykorzystywana jest przy ciśnieniach występujących od stropu i ociosów. Może pełnić rolę obudowy zarówno dla wyrobisk poziomych lub słabo nachylonych, jak i wyrobisk nachylonych oraz stromych.
Cyfrą $2$ oznaczono odrzwia. Podstawowy element konstrukcyjny obudowy drewnianej złożonej stanowią odrzwia składające się ze stropnicy, co najmniej dwóch stojaków i elementów pomocniczych takich jak: bieguny, zastrzały, rozpory czy stosy. Konstrukcja może opierać się na odrzwiach otwartych lub zamkniętych – w przypadku występowania wyciskania spągu, kiedy to stosowana jest spągownica.
Cyfrą $3$ oznaczono stojaki. Tworzące każde odrzwia dwa stojaki rozmieszczone są pionowo, równolegle względem siebie, na przeciwległych ścianach. Końce stojaków znajdujących się tuż pod stropem są ścięte po skosie pod pewnym kątem i rozmieszczone tak, iż dłuższe krawędzie stojaków znajdują się bliżej ścian korytarza, zaś krótsze – bliżej wnętrza. Na końcach stropnicy również wykonywane są skosy pod odpowiednim kątem, co umożliwia osadzenie stropnicy na przeciwległych stojakach. Dłuższa krawędź stropnicy znajduje się przy stopie, a krótsza od wewnętrznej strony.
Cyfrą $4$ oznaczono wiązanie szwedzkie. Skosy przylegających do siebie końców stojaków i stropnic łączy się za pomocą klamer ciesielskich, mających postać obustronnie ostro zakończonego drutu zagiętego w dwóch miejscach, w tę samą stronę, w tej samej odległości pod kątem prostym. Klamry te wbijane są w obrębie naroża do stykających się stropnic i stojaków. Stropnica znajduje się prostopadle względem stojaków, w poprzek korytarza, wzdłuż którego rozmieszone są kolejne odrzwia, zaś pomiędzy nimi biegną tory.
W powyższym modelu przedstawiono wyrobisko górnicze z obudową złożoną drewnianą, cyfra $1$, którą stanowią odrzwia, cyfra $2$, z wiązaniem szwedzkim. Tworzące każde odrzwia dwa stojaki rozmieszczone są pionowo, równolegle względem siebie, na przeciwległych ścianach cyfra $3$. Końce stojaków znajdujących się tuż pod stropem są ścięte po skosie pod pewnym kątem i rozmieszczone tak, iż dłuższe krawędzie stojaków znajdują się bliżej ścian korytarza, zaś krótsze – bliżej wnętrza, cyfra $4$. Na końcach stropnicy również wykonywane są skosy pod odpowiednim kątem, co umożliwia osadzenie stropnicy na przeciwległych stojakach. Dłuższa krawędź stropnicy znajduje się przy stopie, a krótsza od wewnętrznej strony. Skosy przylegających do siebie końców stojaków i stropnic łączy się za pomocą klamer ciesielskich, mających postać obustronnie ostro zakończonego drutu zagiętego w dwóch miejscach, w tę samą stronę, w tej samej odległości pod kątem prostym. Klamry te wbijane są w obrębie naroża do stykających się stropnic i stojaków. Stropnica znajduje się prostopadle względem stojaków, w poprzek korytarza, wzdłuż którego rozmieszone są kolejne odrzwia, zaś pomiędzy nimi biegną tory.

Na ekranie znajduje się trójwymiarowy model interaktywny przedstawiający stojak cierny typu $\text{SV}$ stanowiący element obudowy stalowej. Obecnie tego typu obudowa wykorzystywana jest najczęściej w wyrobiskach chodnikowych, co wynika z jej znacznej wytrzymałości na ciśnienie górotworu w porównaniu do obudowy drewnianej, od której jest również szybsza w montażu, a także tańsza w eksploatacji, co wynika z faktu, iż może być wykorzystywana wielokrotnie. Obudowa stalowa może być sztywna lub podatna. Pierwszy typ jest wykorzystywany sporadycznie w skałach sztywnych, gdzie nie jest dopuszczalne obniżenie stropu, gdyż nie dopuszcza ona do pękania i obniżania się stropu. Z kolei obudowa stalowa podatna ma znacznie szersze zastosowanie, ponieważ jest odporna na duże ciśnienia.

Powyższy model przedstawia stojak cierny typu $\text{SV}$, który to może być stosowany jako element obudowy podporowej prostej, element wzmacniający obudowę łukową istniejącą lub wykonywaną, a także jako element podporowy do podciągów i stropnic stalowych lub drewnianych wzmacniających obudowę lub podpierających bezpośrednio górotwór.
Cyfrą $1$ oznaczono stojak cierny typu SV. Stojak cierny typu SV stanowiący element obudowy stalowej. Obecnie tego typu obudowa wykorzystywana jest najczęściej w wyrobiskach chodnikowych, co wynika z jej znacznej wytrzymałości na ciśnienie górotworu w porównaniu do obudowy drewnianej, od której jest również szybsza w montażu, a także tańsza w eksploatacji, co wynika z faktu, iż może być wykorzystywana wielokrotnie.
Może być stosowany jako element obudowy podporowej prostej, element wzmacniający obudowę łukową istniejącą lub wykonywaną, a także jako element podporowy do podciągów i stropnic stalowych lub drewnianych wzmacniających obudowę lub podpierających bezpośrednio górotwór.
Cyfrą $2$ oznaczono rdzennik. Składa się z rdzenia i głowicy współpracującej ze stropnicą.
Cyfrą $3$ oznaczono spodnik. W spodnik wchodzi od góry rdzennik. Blokowane są one przy pomocy zamka.
Cyfrą $4$ oznaczono głowicę. W przekroju poprzecznym stojaka ma kształt przypominający trapez ze ściętymi narożami. W czterech punktach na głowicy znajdują się wypustki skierowane ku górze. Głowica, czyli tak zwana koronka, osadzona jest na rurze rdzennika o walcowatym kształcie, która to łączy się za pomocą strzemienia z rurą spodnika osadzoną w stopie stojaka.
Cyfrą $5$ oznaczono zamek z klinami. Blokuje rdzennik i spodnik, przejmuje nacisk stropu na zasadzie tarcia (zaciśnięcie cierne) i zakleszcza stojak na wysokości odpowiadającej wysokości wyrobiska.Jego podporność, czyli zdolność podpierania stropu, zależy od siły zakleszczenia zamka i współczynników tarcia jego elementów ciernych, na co wpływ ma wilgoć i zapylenie.
Cyfrą $6$ oznaczono stopę podporową. Stopa podporowa ma w przekroju poprzecznym stojaka kształt prostokątny i stanowi podstawę stojaka.
Cyfrą $7$ oznaczono strzemię jarzma. Jarzma są częścią strzemienia, obejmują trzon stojaka i połączone są śrubami i nakrętkami.
Stojak cierny typu $\text{SV}$ składa się z kilku głównych części. Górną stanowi głowica, cyfra $4$, która w przekroju poprzecznym stojaka ma kształt przypominający trapez ze ściętymi narożami. W czterech punktach na głowicy znajdują się wypustki skierowane ku górze. Głowica, czyli tak zwana koronka, osadzona jest na rurze rdzennika, cyfra $2$, o walcowatym kształcie, która to łączy się za pomocą strzemienia, cyfra $7$, z rurą spodnika osadzoną w stopie stojaka. Stojak z reguły wyposażony jest w kilka strzemion dwa lub trzy (jak w powyższym modelu). Strzemię składa się z dwóch części – jarzm, które obejmują trzon stojaka i połączone są śrubami i nakrętkami. Stopa podporowa, cyfra $6$, ma w przekroju poprzecznym stojaka kształt prostokątny i stanowi podstawę stojaka. Na boku modelu widać cyfrę $1$.one są śrubami i nakrętkami. Stopa podporowa ma w przekroju poprzecznym stojaka kształt prostokątny i stanowi podstawę stojaka.

Na ekranie znajduje się trójwymiarowy model interaktywny przedstawiający stojak cierny typu Valent stanowiący element obudowy stalowej. Obecnie tego typu obudowa wykorzystywana jest najczęściej w wyrobiskach chodnikowych, co wynika z jej znacznej wytrzymałości na ciśnienie górotworu w porównaniu do obudowy drewnianej, od której jest również szybsza w montażu, a także tańsza w eksploatacji, co wynika z faktu, iż może być wykorzystywana wielokrotnie. Obudowa stalowa może być sztywna lub podatna. Pierwszy typ jest wykorzystywany sporadycznie w skałach sztywnych, gdzie nie jest dopuszczalne obniżenie stropu, gdyż nie dopuszcza ona do pękania i obniżania się stropu. Z kolei obudowa stalowa podatna ma znacznie szersze zastosowanie, ponieważ jest odporna na duże ciśnienia.

Powyższy model przedstawia stojak cierny typu Valent, który to może być stosowany jako element indywidualnej obudowy górniczej podtrzymujący strop w różnego typu obudowach wyrobisk chodnikowych lub rozcinkach, wzmacniając je lub mogą także stanowić samodzielną obudowę. Podporność tego typu stojaka zależy od siły zakleszczenia zamka oraz od współczynnika tarcia materiału elementów zamka.

Cyfrą $1$ oznaczono stojak cierny typu Valent. Stojak cierny typu Valent stanowiący element obudowy stalowej. Obecnie tego typu obudowa wykorzystywana jest najczęściej w wyrobiskach chodnikowych, co wynika z jej znacznej wytrzymałości na ciśnienie górotworu w porównaniu do obudowy drewnianej, od której jest również szybsza w montażu, a także tańsza w eksploatacji, co wynika z faktu, iż może być wykorzystywana wielokrotnie.
Może być stosowany jako element indywidualnej obudowy górniczej podtrzymujący strop w różnego typu obudowach wyrobisk chodnikowych lub rozcinkach, wzmacniając je lub mogą także stanowić samodzielną obudowę. Podporność tego typu stojaka zależy od siły zakleszczenia zamka oraz od współczynnika tarcia materiału elementów zamka.
Cyfrą $2$ oznaczono zamek z klinami. Zamek składa się z kadłuba zespawanego z dwóch części oraz obejmy sprężynowej (element cierny) zaciskanej dwoma klinami rozpierającymi.
Cyfrą $3$ oznaczono spodnik. Wykonany z rur stalowych, podobnie jak rdzennik znajdujący się powyżej zamka.
Cyfrą $4$ oznaczono głowicę. Głowica mająca kształt kwadratu, w którego narożach znajduje się po jednej wypustce skierowanej ku górze. W przekroju widoczne jest, iż fragment głowicy pomiędzy czterema wypustkami jest nieco uwypuklony. Dolna krawędź głowicy ma zaokrąglone boki i jest osadzona na usytuowanej pionowo rurze rdzennika, która to ma walcowaty kształt i łączy się za pomocą zamka wyposażonego w dwa kliny ze znajdującą się w dolnej części rurą spodnika umieszczonego w stopie stojaka.
Cyfrą $5$ oznaczono zamek. Zamek w rzucie poprzecznym stojaka ma kształt kropli. Do wnętrza zaokrąglonej części przylega obejma, mająca postać przerwanego pierścienia. Z zewnątrz częściowo okala ją płyta łącząca zachodząca w zwężającej się części przekroju kropli na płaskownik blokujący z którym tworzy kąt obecny w przekroju. Ponadto w węższej części przekroju kropli znajdują się dwa kliny, rozmieszczone jeden pod drugim, wzdłuż stojaka, w obrębie każdego z nich, wewnątrz zamka znajduje się opór klina.
Stojak cierny typu Valent, cyfra $1$ , składa się z kilku głównych części. Górną stanowi głowica mająca kształt kwadratu, cyfra $4$, w którego narożach znajduje się po jednej wypustce skierowanej ku górze. W przekroju widoczne jest, iż fragment głowicy pomiędzy czterema wypustkami jest nieco uwypuklony. Dolna krawędź głowicy ma zaokrąglone boki i jest osadzona na usytuowanej pionowo rurze rdzennika, cyfra $3$, która to ma walcowaty kształt i łączy się za pomocą zamka wyposażonego w dwa kliny ze znajdującą się w dolnej części rurą spodnika umieszczonego w stopie stojaka. Zamek w rzucie poprzecznym stojaka ma kształt kropli, cyfra $5$. Do wnętrza zaokrąglonej części przylega obejma, mająca postać przerwanego pierścienia. Z zewnątrz częściowo okala ją płyta łącząca zachodząca w zwężającej się części przekroju kropli na płaskownik blokujący z którym tworzy kąt obecny w przekroju. Ponadto w węższej części przekroju kropli znajdują się dwa kliny, cyfra $2$, rozmieszczone jeden pod drugim, wzdłuż stojaka, w obrębie każdego z nich, wewnątrz zamka znajduje się opór klina.

Na ekranie znajduje się trójwymiarowy model interaktywny przedstawiający obudowę stalową – łukowo – podatną.

Obudowa stalowa – podatna – łukowa, to rodzaj obudowy, której część przylegająca do stropu wyrobiska składa się wyłącznie z łuków, a jej podatność jest uzyskiwana poprzez zastosowanie stojaków podatnych

Cyfrą $1$ oznaczono odrzwia. Odrzwia obudowy stalowej łukowej składają się całkowicie z elementów łukowych bądź stropnicy łukowej i stojaków prostoliniowych. Najczęściej składają się z trzech elementów łukowych, łuku stropnicowego i dwóch łuków ociosowych. Stawiane są w korytarzu w płaszczyznach prostopadłych do jego osi, w odpowiednich odległościach.
W przypadku obudowy łukowej podatnej, odrzwia składają się z dwóch łuków ociosowych, łuku stropnicowego, strzemion (zamków), okładzin, rozpór i ewentualnie płyt spągowych (przy miękkim spągu).
Cyfrą $2$ oznaczono łuk stropnicowy. Łuk o profilu V, umieszczony w odrzwiach, po stronie stropu.
Cyfrą $3$ oznaczono łuk ociosowy. Łuk o profilu V, umieszczony w odrzwiach, po stronie ociosu.
Cyfrą $4$ oznaczono łuk stropnicowy.
Cyfrą $5$ oznaczono strzemiona. trzemiona (zamki) łączą łuki ociosowe i łuk stropnicowy.
Cyfrą $6$ oznaczono łuk ociosowy.
Cyfrą $7$ oznaczono śrubę kabłonkową.
Cyfrą $8$ oznaczono obudowę stalową – podatną – łukową.
Obudowa stalowa – podatna – łukowa, to rodzaj obudowy, której część przylegająca do stropu wyrobiska składa się wyłącznie z łuków, a jej podatność jest uzyskiwana poprzez zastosowanie stojaków podatnych, np. ciernych, połączeń podatnych lub bieguna, czyli elementu pomocniczego upodatniającego.
Jest powszechnie stosowana do obudowy wyrobisk korytarzowych, a czasem też komorowych.
Obudowa widoczna na modelu ma kształt odwróconej litery U. Obudowa składa się z trzech elementów połączonych ze sobą strzemionem. Dolne fragmenty obudowy przypominają nieznacznie zgięta prostą. Zgięcie widoczne jest w górnej części elementu. Jest to łuk ociosowy oznaczony cyfrą $3$ i cyfrą $6$. Górna cześć obudowy stanowi dopełnienie litery U. Jest on oznaczony cyfrą $2$ i $4$. Jest to łuk stropnicowy. Z prawej strony górnej części obudowy widać cyfrę $1$ oznaczająca odrzwia. Łuk ociosowy oraz łuk stropnicowy są połączone dwoma prętami przypominającymi klamry które od spody są zabezpieczone elementem o kształcie ceownika. Są to strzemiona opisane cyfrą $5$. Na środku łuku stronicowego widać również cyfrę $8$ określająca obudowę.