Pierwsza część infografiki zatytułowana Etapy powstawania mapy zasadniczej przedstawia schemat, na którym zamieszczono kolejne kroki w opracowaniu mapy zasadniczej. Niektóre hasła posiadają znaczniki w formie aktywnych przycisków z cyfrą. Po ich kliknięciu wyświetla się ramka z opisem i paskiem odtwarzania. Nagrania audio są tożsame z tekstami w ramkach.
Infografika zawiera następujące punkty przedstawiające etapy powstawanie mapy zasadniczej:

1. Pozyskanie danych Pod nim przedstawiono sposoby pozyskiwania danych: pomiar bezpośredni, bazy danych, opracowania fotogrametryczne, wektoryzacja zeskanowanych pierworysów istniejących map zasadniczych, operaty geodezyjne i kartograficzne. Hasło bazy danych posiada rozwinięcie.
   Tekst
   Podstawą do sporządzenia mapy zasadniczej są informacje o terenie pozyskiwane ze zbiorów danych:
   • bazy danych państwowego rejestru podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych (bazy danych PRPOG);
   • bazy danych ewidencji gruntów i budynków (katastru nieruchomości; bazy danych EGiB);
   • bazy danych geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, która jest prowadzona dla danego powiatu (powiatowej bazie GESUT);
   • bazy danych państwowego rejestru granic i powierzchni jednostek podziałów terytorialnych kraju (bazy danych PRG);
   • bazy danych szczegółowych osnów geodezyjnych (BDSOG);
   • bazy danych obiektów topograficznych (BDOT500).
2. Opracowanie danych w układzie 2000 to kolejny etap. Hasło zawiera rozwinięcie.
   Tekst
   Pozyskane dane należy opracować w układzie 2000. PL‑2000 to układ współrzędnych płaskich prostokątnych utworzony według teorii odwzorowania Gaussa- Krügera. W tym układzie matematycznie jednoznacznie przyporządkowuje się punkty na elipsoidzie odniesienia GRS80 odpowiednim punktom na płaszczyźnie. Jest to odwzorowanie wiernokątne elipsoidy na powierzchnię walca w położeniu poprzecznym, równik odwzorowuje się jako linia prosta (oś y w geodezyjnym prostokątnym układzie współrzędnych), południk, w którym walec jest styczny, odwzorowuje się również jako linia prosta (oś x w geodezyjnym prostokątnym układzie współrzędnych).
   Następne etapy to implementacja danych i wektoryzacja.
3. Ostatnim etapem jest generalizacja i wizualizacja kartograficzna obiektów stanowiących treść mapy zasadniczej. Hasło posiada rozwinięcie.
   Tekst
   Ostatnim etapem powstawania mapy zasadniczej są generalizacja i wizualizacja kartograficzna obiektów, które stanowią jej treść. Stopień generalizacji zależy od skali mapy zasadniczej i od rozmiarów obiektów. Wizualizacja kartograficzna odbywa się automatycznie z wykorzystaniem znaków kartograficznych określonych w załączniku nr 4 do Rozporządzenia Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia 23 lipca 2021 r. w sprawie bazy danych obiektów topograficznych oraz mapy zasadniczej (Dz.U. 2021 poz. 1385).
   
Etapy sporządzania cyfrowej mapy zasadniczej na podstawie danych pomiarowych. Etapy pracy geodety:
1. Zgłoszenie pracy do PZGiK.
2. Pobranie potrzebnych materiałów z PZGiK (opisy topograficzne punktów, szkice polowe, wypis z rejestru gruntów, istniejące mapy ewidencyjne, mapy zasadnicze i mapy cyfrowe).
3. Wyjazd w teren i porównanie materiałów z PZGiK z sytuacją terenową. W efekcie powstaje tzw. mapa porównania z terenem.
4. Dokonanie pomiarów zmian i naniesienie ich na szkic polowy.
5. Prace kameralne – obejmują obliczenie współrzędnych punktów nowych szczegółów sytuacyjnych, skartowanie ich, czyli aktualizacja istniejącej mapy zasadniczej, przypisanie im atrybutów i zwizualizowanie ich przy pomocy odpowiednich symboli zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia 23 lipca 2021 r. w sprawie bazy danych obiektów topograficznych oraz mapy zasadniczej.
Etapy powstawania numerycznej mapy zasadniczej na podstawie digitalizacji materiałów analogowych. Etapy pracy geodety:
1. Digitalizacja map analogowych.
2. Kalibracja rastrów.
3. Wektoryzacja rastrów. Nadanie obiektom wektorowym atrybutów i topologii.

Druga część infografiki nosząca tytuł Etapy powstawania mapy topograficznej prezentuje kolejne działania w sporządzaniu mapy topograficznej. Niektóre hasła posiadają znaczniki w formie aktywnych przycisków z cyfrą. Po ich kliknięciu wyświetla się ramka z opisem i paskiem odtwarzania. Nagrania audio są tożsame z tekstami w ramkach. 1. Pozyskanie danych. Pod hasłem umieszczono dwa punkty z nazwami baz danych. Każdy posiada rozwinięcie, które się wyświetla po kliknięciu znacznika z cyfrą. 1) Baza danych BDOT10k Tekst Baza danych obiektów topograficznych to baza zawierająca dane przestrzenne; jej dokładność odpowiada mapom topograficznym w skali 1:10 000. Baza ta zawiera informacje o lokalizacji przestrzennej oraz atrybuty opisowe obiektów topograficznych. Wszelkie standardy techniczne, podstawy prawne i organizacyjne dotyczące gromadzenia, przechowywania i udostępniania bazy danych obiektów topograficznych zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia 27 lipca 2021 r. w sprawie bazy danych obiektów topograficznych oraz bazy danych obiektów ogólnogeograficznych, a także standardowych opracowań kartograficznych. Do tworzenia zasobu BDOT10k wykorzystuje się wektoryzację ortofotomapy cyfrowej, pomiary bezpośrednie, dane pozyskane z BDOT500 oraz innych rejestrów prowadzonych przez instytucje publiczne takich jak: EGiB, GESUT, PRG, PRNG, TERYT. Na podstawie zasobu informacyjnego BDOT10k opracowuje się mapy topograficzne w skalach: 1:10 000, 1:25 000, 1:50 000 i 1:100 000. BDOT500 jest w znacznej części zgodna z innymi rejestrami państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego oraz pozwala na tworzenie standardowych opracowań kartograficznych w skalach 1:500 do 1:5 000. BDOT500 zawiera następujące informacje: • budynki niewykazane w ewidencji gruntów i budynków oraz obiekty budowlane trwale związane z budynkiem – OTB, • budowle – OTD, • ogrodzenia – OTO, • komunikacja – OTK, • zagospodarowanie terenu – OTZ, • sport i rekreacja – OTS, • wody – OTW, • rzeźba terenu – OTR. 2) Baza danych BDOO Tekst BDOO – baza danych obiektów ogólnogeograficznych to baza obejmująca dane przestrzenne; jej dokładność odpowiada mapie przeglądowej w skali 1:250 000. Baza ta posiada zgeneralizowane informacje o obiektach przestrzennych, które są przechowywane w jednolitej strukturze bazy danych obiektów topograficznych. Wszelkie standardy techniczne, podstawy prawne i organizacyjne dotyczące gromadzenia, przechowywania i udostępniania bazy danych obiektów topograficznych zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia 27 lipca 2021 r. w sprawie bazy danych obiektów topograficznych oraz bazy danych obiektów ogólnogeograficznych, a także standardowych opracowań kartograficznych. Baza BDOO jest tworzona na podstawie zgeneralizowanych informacji z bazy BDOT10k. Na jej podstawie można opracować mapy przeglądowe w skalach: 1:250 000, 1:500 000 i 1:1 000 000. 2. Opracowanie danych w układzie 1992 i 2000 to kolejny etap powstawania mapy topograficznej. Po kliknięciu znacznika z cyfrą 3 wyświetla się opis. Tekst Mapy topograficzne udostępniane w centralnej części państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego powstały w oparciu o wcześniej obowiązujące przepisy, na podstawie pomiarów terenowych, metod fotogrametrycznych lub metod kombinowanych. Mapy te zostały wykonane w układach współrzędnych „1942”, „1965”, „1992” , „GUGiK 80” oraz „WGS‑84” w następujących skalach: 1:10 000, 1:25 000, 1:50 000 oraz 1:100 000. W Polsce Baza Danych Topograficznych jest sporządzana od 2003 r. w wyniku działań cywilnej Służby Geodezyjnej i Kartograficznej. Jej poziom szczegółowości nie odbiega od poziomu baz danych europejskich. Dane bazy TBD są opracowywane w układzie „1992”. Etapy pracy geodety: 1. Utworzenie baz danych obiektów mapy zasadniczej BDOT500. 2. Utworzenie baz: danych obiektów topograficznych BDOT10k i danych obiektów ogólnogeograficznych BDOO w oparciu o wektoryzację ortofotomapy cyfrowej, pomiary bezpośrednie, wykorzystanie danych BDOT500 oraz innych rejestrów prowadzonych przez instytucje publiczne takich jak: EGiB (ewidencja gruntów i budynków), GESUT (geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia terenu), PRG (państwowy rejestr granic i powierzchni jednostek podziałów terytorialnych kraju), PRNG (państwowy rejestr nazw geograficznych), TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowy Podziału Terytorialnego Kraju). 3. Pozyskanie danych z baz BDOT10K i  BDOO. 4. Wizualizacja i analiza danych przy pomocy oprogramowania typu open source np. QGIS. W obrębie tego etapu znajdują się jeszcze dwa hasła umieszczone pod hasłem drugiego punktu: Implementacja danych i Wektoryzacja. 3. Generalizacja i wizualizacja kartograficzna obiektów stanowiących treść mapy topograficznej to ostatni etap jej powstawania.

Trzecia plansza infografiki została zatytułowana Schemat powstawania map tematycznych. Przedstawia kolejne etapy powstawania tego rodzaju map ujęte na schemacie. 1. Pozyskanie danych. Hasło zostało opatrzone opisem i nagraniem audio, które wyświetlają się po kliknięciu znacznika z cyfrą 1. Nagrania audio są tożsame z treścią opisów. Tekst Mapy tematyczne są opracowaniami kartograficznymi, które przedstawiają treści ogólnogeograficzne lub tematy społeczno‑gospodarcze bądź przyrodnicze. Bazą dla tego rodzaju map, czyli tzw. podkładem geograficznym są mapy ogólnogeograficzne lub mapy zasadnicze (bądź tylko wybrane elementy tych map), które wyznaczają również układ współrzędnych map tematycznych. Mapy tematyczne są pozbawione całkowitej charakterystyki danego terenu, za to obejmują pełne ujęcie jednego elementu mapy ogólnogeograficznej np. podziału administracyjnego czy społeczno‑ekonomicznego lub stosunków klimatycznych albo glebowych. Podczas przedstawiania na mapie tematycznej konkretnej treści należy zachować orientację głównych elementów powierzchni ziemi, takich jak zarys linii brzegowej, sieć rzeczną czy punkty wysokościowe. Stanowią one podkład geograficzny. Mapy tematyczne dzielimy na przedstawiające treści przyrodnicze oraz społeczno‑ekonomiczne. Etapy pracy geodety: 1. Pozyskanie danych opisowych i przestrzennych oraz wykorzystanie innych opracowań kartograficznych. 2. Opracowanie danych w układzie mapy stanowiącej tło mapy tematycznej. W obrębie tego etapu znajdują się następujące hasła: Dane opisowe i przestrzenne, Inne opracowania kartograficzne. 2. Opracowanie danych w układzie mapy stanowiącej tło mapy tematycznej to ostatni etap powstawania tej mapy zaprezentowany na schemacie.

Czwarta infografika zatytułowana Schemat powstawania ortofotomapy przedstawia następujące po sobie etapy tworzenia ortofotomapy i fotomapy. Niektóre hasła posiadają znaczniki w formie aktywnych przycisków z cyfrą. Po ich kliknięciu wyświetla się ramka z opisem i paskiem odtwarzania. Nagrania audio są tożsame z tekstami w ramkach. 1. Założenie osnowy fotogrametrycznej i opracowanie planu lotu to pierwszy krok w tworzeniu tego rodzaju map. Tekst Zanim dron lub samolot przystąpi do pracy w terenie objętym pomiarem, należy wyznaczyć i zmierzyć punkty, które będą jednoznacznie identyfikowalne na zdjęciu, czyli należy założyć osnowę fotogrametryczną. Do wykonania tych czynności wykorzystuje się sprzęt geodezyjny zgodnie z obowiązującą techniką pomiarową. Punkty oznacza się białą farbą. Pozwala to na osadzenie numerycznego modelu terenu w konkretnym układzie współrzędnych. Należy opracować pokrycie podłużne (wielkość nakładania się kolejnych zdjęć w szeregu) i poprzeczne zdjęć (wielkość nakładania zdjęć pomiędzy szeregami). Szczegółowość mapy zależy od dokładności kamery. Im większa matryca, tym mniejszy piksel terenowy, a co za tym idzie bardziej szczegółowe opracowanie. Stopień pokrycia lotem jest zależny od pożądanego produktu. Dla przygotowania ortofotomapy wystarczy 70% pokrycia podłużnego i 50% pokrycia poprzecznego. Natomiast by przygotować precyzyjny numeryczny model terenu, pokrycie powinno być zwiększone do 80%. Po założeniu osnowy geodezyjnej i przygotowaniu planu lotu można rozpocząć naloty fotogrametryczne. Kolejny etap to Pozyskanie zdjęć lotniczych. 2. Uczytelnienie zdjęć jest następnym krokiem w procesie sporządzania ortofotomapy i fotomapy. Tekst Jeśli zdjęcia zostały wykonane zgodnie z projektem lotu i są czytelne, można przystąpić do kolejnego etapu, czyli ich uczytelnienia. W tym celu należy powiększyć zdjęcia do skali zbliżonej do skali mapy, która jest przygotowywana, a następnie udać się w teren i wrysować wszystkie elementy, które powinny się znaleźć na mapie. Zaznacza się je znakami umownymi. Na „brudnopis mapy” nanosi się również wszystkie informacje, których na zdjęciach nie da się odczytać (np. nazwy ulic; numery, liczba kondygnacji, przeznaczenie budynków itp.). Dzięki uczytelnieniu można uniknąć błędów i szybciej opracować mapę. Następnie należy wykonać pomiar bezpośredni elementów niewidocznych na zdjęciach. 3. Aerotriangulacja bloku zdjęć stanowi kolejny punkt działań podczas tworzenia map. Tekst Kolejny etap sporządzania ortofotomapy polega na kameralnym zagęszczeniu osnowy fotogrametrycznej i wyznaczeniu orientacji każdego zdjęcia. Celem aerotriangulacji jest dostarczenie fotopunktów potrzebnych do orientacji bezwzględnej każdego opracowywanego modelu lub dostarczenie orientacji zewnętrznej zdjęć na potrzeby tworzenia ortofotomapy. Obliczenie i wyrównanie aerotriangulacji dokonywane jest obecnie dwoma metodami: niezależnej wiązki (rysunek 1) niezależnych modeli (rysunek 2). 4. Wyznaczanie orientacji zdjęć jest następną czynnością w procesie sporządzania ortofotomapy i fotomapy. Tekst Matematycznym opisem zdjęcia fotograficznego jest rzut środkowy W tym rzucie promień rzutujący przebiega od danego punktu w przestrzeni poprzez środek rzutów do przecięcia z rzutnią (rysunek 1). Ten rodzaj odwzorowania nie jest wzajemnie jednoznaczny, tzn. jednemu punktowi w przestrzeni odpowiada jeden rzut, jednak jednemu rzutowi odpowiada nieskończona liczba punktów leżących na promieniu rzutującym. Należy najpierw wykonać rzut prostokątny środka rzutu na rzutni, co pozwoli poznać położenie środka rzutów O względem rzutni, by w dalszej kolejności odtworzyć przebieg promienia rzutującego. Otrzymany punkt O’ to punkt główny, natomiast odległość środka rzutu od rzutni (czyli środka rzutów od punktu głównego) to głębokość tłowa. By odtworzyć przebieg promienia, należy z punktu głównego przeprowadzić prostą prostopadłą i na niej odłożyć głębokość tłową. Przez uzyskany w ten sposób punkt O i przez rzut punktu A’ prowadzi się prostą – jest to promień rzutujący. Jako pojęcie matematyczne punkt główny fizycznie nie istnieje i nie może zostać odfotografowany na zdjęciu. By jednak zaznaczyć na zdjęciu jego położenie, należy zainstalować w kamerze znaczki tłowe (przynajmniej cztery w narożnikach). Elementami orientacji wewnętrznej są: położenie punktu głównego oraz wielkość ck. Dzięki nim można odtworzyć kształt wiązki promieni, czyli ich przebieg wewnątrz kamery. Proces kalibracji kamery służy do wyznaczenia elementów orientacji wewnętrznej oraz współrzędnych znaczków tłowych w układzie tłowym (x,y). Elementy orientacji zewnętrznej zdjęcia lotniczego Dzięki elementom orientacji zewnętrznej zdjęcia możliwe jest umieszczenie odtworzonej wcześniej z pomocą elementów orientacji wewnętrznej wiązki promieni rzutujących zdjęcia w tym samym miejscu przestrzeni i o takiej samej orientacji, jak w chwili wykonania zdjęcia. Dzięki możliwościom GPS obecnie możliwe jest dość dokładne wyznaczanie współrzędnych środków rzutów. 5. Przetwarzanie zdjęć to kolejny etap tworzenia tego typu map. Tekst Kolejnym etapem powstawania fotomapy jest przetworzenie zdjęć. Najpierw konieczne jest ich powiększenie do żądanej skali. W pierwszej kolejności należy zmienić współrzędne środków poszczególnych pikseli (podstawowych elementów obrazu) do pozycji na obrazie wynikowym. Efektem tego działania będzie nieregularna siatka nowych pikseli . Kolejnym krokiem jest tzw. resampling, czyli interpolacja jasności regularnej siatki pikseli na podstawie nieregularnie rozłożonych nowych pikseli. Zasada przetworzenia obrazu metodą transformacji odwrotnej: Etap 1 – transformacja środków pikseli z obrazu wynikowego na pierwotny, Etap 2 – interpolacja jasności piksela obrazu wynikowego na podstawie jasności odpowiadających pikseli obrazu pierwotnego 6. Rektyfikacja zdjęć. Po przetworzeniu zdjęcia mogą być poddane rektyfikacji, w wyniku której powstanie fotomapa. Tekst Kolejnym etapem w procesie tworzenia ortofotomapy jest przetwarzanie zdjęć do postaci kartometrycznej i przedstawienie w układzie współrzędnych terenowych, czyli ich rektyfikacja. W wyniku rektyfikacji powstaje mapa fotograficzna – fotomapa. Fotomapa zachowuje fotograficzny przekaz treści, a zmianie ulega geometria. Mapy fotograficzne to fotomapy i ortofotomapy, w zależności od zastosowanej metody rektyfikacji. 7. Pomiar NMT to następna czynność podczas tworzenia ortofotomapy przedstawiona na infografice. Tekst Ortorektyfikacja jest możliwa tylko dzięki Numerycznemu Modelowi Terenu, który zawiera informacje o ukształtowaniu terenu i prezentuje jego rzeźbę. Tworzy go zbiór odpowiednio wybranych punktów, które leżą na powierzchni terenu oraz algorytmów interpolacyjnych umożliwiających jej odtworzenie w określonym obszarze. NMT stanowi numeryczną reprezentację powierzchni terenowej. Składa się na jedną z warstw Systemu Informacji Przestrzennej; umożliwia również prowadzenie złożonych analiz przestrzennych. Model ten ma postać regularnej siatki kwadratów lub trójkątów (GRID), uzupełnionej o punkty charakterystyczne, linie szkieletowe i powierzchnie wyłączone, lub postać nieregularnej sieci trójkątów pochodzących z bezpośrednich pomiarów terenowych (TIN). Dane tworzące NMT uzyskuje się w wyniku: – bezpośrednich pomiarów terenowych, – pomiarów fotogrametrycznych, – digitalizacji istniejących map, – lotniczego skaningu laserowego, – interferometrii radarowej. 8. Ortorektyfikacja zdjęć stanowi kolejny punkt uwzględniony w infografice. Tekst Teren przedstawiony na zdjęciach lotniczych nie jest poziomy i płaski, skala na zdjęciach jest zniekształcona. By usunąć wpływ nachylenia zdjęcia, należy wykonać przefotografowanie, dzięki wykorzystaniu zależności rzutowej między płaszczyzną nachylenia a płaszczyzną terenu. Trudniejszym zabiegiem jest pozbycie się deniwelacji (rysunek 1). Deniwelacja jest wynikiem różnicy wysokości między płaszczyzną odniesienia a punktami terenu. Zniekształcenia te zmniejszają się w miarę zwiększania wysokości lotu, dlatego też przy tej samej skali zdjęcie wykonane kamerą o dłuższej ogniskowej ma mniejsze zniekształcenia, niż uzyskane przy pomocy kamery nadszerokokątnej. Ortorektyfikacja cyfrowego zdjęcia to proces przetworzenia pikseli obrazu źródłowego, w wyniku którego powstaje nowy obraz pozbawiony wpływu nachylenia zdjęcia i deniwelacji terenu. Rzut ortogonalny na ortofotomapach odwzorowuje powierzchnię terenu, a szczegóły napowierzchniowe, czyli budynki, słupy, drzewa itp. ulegają przesunięciu (rysunek 2). W celu zniwelowania przesunięć używa się odpowiedniego oprogramowania, które tworzy „true ortho” (rysunek 3). 9. Generowanie ortoobrazu i mozaikowanie. Powstanie ortofotomapy to ostatni etap ujęty w infografice. Tekst Mozaikowanie to geometryczne dopasowanie i wyrównanie radiometrii przetworzonych zdjęć tworzących arkusz ortofotomapy. W końcowym etapie tworzenia ortofotomapy uzyskane ortoobrazy zostają zaprezentowane w odpowiednim odwzorowaniu i kroju arkusza oraz uzupełnione takimi danymi jak: nazwy, symbole, siatka z opisem współrzędnych oraz informacjami pozaramkowymi. Powstała w ten sposób mapa służy do tych samych celów co mapa wektorowa i jednocześnie stanowi podstawę informacji przestrzennych na temat położenia obiektów na powierzchni ziemi. Etapy pracy geodety: 1. Założenie osnowy fotogrametrycznej i opracowanie planu lotu. 2. Pozyskanie zdjęć lotniczych. 3. Uczytelnienie zdjęć. 4. Aerotriangulacja – kameralne zagęszczenie osnowy fotogrametrycznej połączone z wyznaczeniem orientacji każdego zdjęcia. 5. Wyznaczenie orientacji zdjęć. 6. Przetwarzanie zdjęć. 7. Rektyfikacja zdjęć – powstanie fotomapy. 8. Budowa NMT. 9. Ortorektyfikacja zdjęć. 10. Generowanie ortoobrazu i mozaikowanie – powstanie ortofotomapy.

Piąta część infografiki zatytułowana Możliwości wykorzystania map składa się z pięciu punktów, w których przedstawiono informacje na temat możliwości wykorzystania przedstawionych w infografice map. 1. Mapa zasadnicza Tekst Mapa zasadnicza jest jedną z podstawowych map geodezyjnych i stanowi źródło niemal wszystkich informacji na temat danego terenu. Jest podstawą tworzenia planów o znaczeniu strategicznym dla państwa. Stanowi dokument wymagany podczas wielu czynności administracyjnych. Jest bazą wszelkich planów budowy, projektów oraz czynności geodezyjnych – rozgraniczania nieruchomości, podziału, wznawiania granic nieruchomości 2. Mapa topograficzna Tekst Mapa topograficzna służy do wykonywania obliczeń geodezyjno‑kartograficznych, sporządzania i realizacji planów zagospodarowania przestrzennego, rozwiązywania problemów naukowo‑badawczych, studiów nad terenem i jego specyfiką, do sporządzania map tematycznych, do celów zarządzania kryzysowego, do celów wojskowych, w turystyce, a nawet w archeologii. 3. Mapa tematyczna Tekst Mapa tematyczna jest wykorzystywana w gospodarce na potrzeby planowania przestrzennego, górnictwa, rolnictwa, w pracach naukowo‑badawczych, w administracji i zarządzaniu. 4. Fotomapa i ortofotomapa Tekst Fotomapa i ortofotomapa mają zastosowanie w budownictwie, planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, rolnictwie, ochronie środowiska, górnictwie odkrywkowym, leśnictwie oraz stanowią źródło informacji podczas tworzenia map tematycznych.