Pascal nie był egzystencjalistą, natomiast w swojej filozofii poruszał zagadnienia, które interesowały późniejszych egzystencjalistów. Pascal jest prekursorem pisania o doświadczeniu religijnym na gruncie wiary i ortodoksji katolickiej, które jest bardzo zindywidualizowane. To odniesienie do indywidualnego doświadczenia stało się, również dzięki Pascalowi, normą pisarstwa religijnego i egzystencjalnego. Egzystencjalistą, który w swoich dziełach poruszał podobnie zagadnienie jednostkowego przeżywania doświadczenia religijnego był m.in. Soren Kierkegaard.

Cała filozofia egzystencjalna ma charakter osobistego myślenia, które jest podstawą tej filozofii. Takie osobiste podejście do problemów filozoficznych możemy określić jako postawę indywidualistyczną. Tak rozumiany indywidualizm znalazł szczególny wyraz w Myślach, w których autor zwraca uwagę na poczucie znikomości człowieka, znikomość jednostki, przypadkowości istnienia. To doświadczenie przygodności, zbędności ludzkiego bytu, poczucie niezależności i odrębności osobistej jest obecne w filozofii egzystencjalistycznej i kulturze XX wieku i jest często postrzegane jako indywidualizm.