BOHATER

FILMOWY

CECHY NAUCZYCIELA

PROFESOR BLADACZKA Z FILMU FEDYDURKE J. SKOLIMOWSKIEGO

JOHN KEATING Z FILMU STOWARZYSZENIE UMARŁYCH POETÓW P. WEIRA

LUANNE JOHNSON Z FILMU MŁODZI GNIEWNI J. SMITHA

BOHATER

FILMOWY

CECHY NAUCZYCIELA

PROFESOR BLADACZKA Z FILMU FEDYDURKE J. SKOLIMOWSKIEGO

Bladaczka – nauczyciel języka polskiego. Jego postać jest ukazana w sposób groteskowy. Powyższa groteskowość dotyczy zarówno ubioru jak i samego nazwiska. Ma kłopoty z utrzymaniem porządku na lekcji. Jego zachowania świadczą o tchórzostwie i obawie przed uczniami. Bladaczka wszystkie wiadomości, które stara się przekazać uczniom, odczytuje z książek. Jego język jest pełen schematów, szablonów, co świadczy o ubóstwie intelektualnym. Między nauczycielem a uczniami brak jest rzeczywistego kontaktu, a także brak jest dbałości o ten kontakt. Schematyzm nauczania idealnie odzwierciedla przytoczona scena, w której nauczyciel całkowicie nieudolnie usiłuje przekonać ucznia do zaakceptowania wielkości Słowackiego. Bladaczka narzuca uczniom schemat myślenia i nawet nie próbuje z nimi na ten temat rozmawiać. Problem w tym, że wszystko wskazuje na to, że nauczyciel sam do niczego nie jest przekonany oraz najwyraźniej nie ma wiary w to, że jest w stanie kogokolwiek czegokolwiek nauczyć. Dlatego też nieustannie powtarza puste, nic nieznaczące zdania. Kiedy Gałkiewicz buntuje się i oświadcza, że Słowacki go nie zachwyca, Bladaczka mówi: Jak to nie zachwyca Gałkieiwcza, jeśli tysiąc razy tłumaczyłem Gałkiewiczowi, że go zachwyca. Nauczyciel powołuje się nawet na żonę i dziecko. Jest to wyrazem bezradności wobec zaistniałej sytuacji. Bladaczka obawia się, że utraci pracę, dlatego usiłuje wzruszyć ucznia losem żony i dziecka, którzy zostaną pozbawieni środków do życia, jeśli on straci pracę.

JOHN KEATING Z FILMU STOWARZYSZENIE UMARŁYCH POETÓW P. WEIRA

Keating to postać, która nie akceptuje szkolnych programów nauczania. Swoim podopiecznym wpaja umiejętność samodzielnego myślenia, kierowania swoim życiem, dobrego rozumienia poezji.

Scenariusz do filmu napisał Tom Schulman, a wyreżyserował go Peter Weir. Stworzyli oni dzieło, które z pewnością zbuntowało wiele młodych osób przeciwko szkolnym rygorom. Przeciwko nauczycielom i rodzicom, niewidzącym krzywdy, jaką robią młodzieży. Przeciwko ludziom wmawiającym im konieczność posłuszeństwa i niemożliwość posiadania własnego zdania. Niszczą oni ich lata, które powinny być najwspanialszymi w ich życiu.

O kapitanie, mój kapitanie – to słowa, które uczniom Welton Academy utkwią w głowie na długo. Tak zwracali się do Keatinga – jedynego z nauczycieli, który dostrzegał ich problemy i troski. Nauczyciela, który był inny niż wszyscy, z bliżej nieokreślonego powodu. John zmienił ich życie, wniósł w nie odrobinę radości i szaleństwa. Wyzwolił ich od krat więzienia, surowych zasad i regulaminu szkoły.

Jednym z wątków filmu jest Stowarzyszenie umarłych poetów, o którym uczniowie dowiadują się od Keatinga. Było to stowarzyszenie oddające cześć poezji i jej twórcom. Jego członkowie spotykali się nocami w indiańskiej grocie rozkoszując się wierszami.

Chłopcy postanowili wznowić jego działalność i jeszcze tego samego wieczoru go reaktywują, ale musi to pozostać tajemnicą. Jednak jeden z nich chce powiększyć grono członków klubu, nie informując o tym kolegów. Umieszcza w gazetce szkolnej artykuł. Oczywiście wywołuje to istną burzę w szkole, a niektórym grozi wydalenie.

LUANNE JOHNSON Z FILMU MŁODZI GNIEWNI J. SMITHA

Louanne (Michelle Pfeiffer) jest absolwentką szkoły oficerskiej. W końcu spełnia swoje marzenie i zostaje nauczycielka języka angielskiego. Cała euforia mija, gdy trafia do klasy, gdzie uczą się ludzie z tzw. marginesu społecznego. Klasa nie jest, przyjaźnie nastawiona do nowej pani profesor. Szczególnie daje w kość Emilio (Wade Dominguez), który kategorycznie odmawia współpracy z nauczycielka. Louanne się jednak nie poddaje. Zaczyna się walka o przetrwanie. Nauczycielka zaczyna stosować własny tok nauczania, chce pokazać, że nie jest pierwszą lepszą nauczycielką, która zaraz z nich zrezygnuje, zaczyna więc organizować konkursy, a pokazem swoich umiejętności wzbudza respekt w klasie. Pokazuje swoim wychowankom, że wcale nie uważa ich za złych. Tłumaczy im, że są zdolną młodzieżą, tylko nikt nie umiał ich zmotywować. Klasa zaczyna otwierać się przed nauczycielką tym bardziej, że ona nie stara się za wszelka cenę ich zmienić. Młodzież zaczyna przychodzić do niej po porady. Przychodzi czas, gdy nawet sam Emilio zwierza się jej ze swojego kłopotu. Louanne postanawia mu pomoc i chce zaczerpnąć rady u dyrektora szkoły. Jednak on odmawia jej pomocy, mówiąc, że traci tylko czas. Później nauczycielka dowiaduje się, że jej podopieczny został zabity. Załamuje się. Chce odejść z pracy, ponieważ uważa, że to wszystko, do czego dążyła, było tylko porwaniem się z motyką na słońce. Składa rezygnację. Uczniowie dowiadują się o tym, przygotowują jej niespodziankę i proszą, żeby została w szkole.