Ważne daty
1503 – wybór na papieża Juliusza II
1508 – przybycie Rafaela do Rzymu i rozpoczęcie prac w Stancach Watykańskich
1511 – rozpoczęcie prac w Stanza di Eliodoro
1513 – śmierć Juliusza II i wybór papieża Leona X
1516 – pierwsze wydanie poematu Ludovico Ariosta Orland Szalony
1520 – śmierć Rafaela
1521 – śmierć Leona X
Scenariusz lekcji dla nauczyciela
II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi dziełami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
10. określa funkcję dzieła i wskazuje jej wpływ na kształt dzieła;
12. wskazuje w dziele sztuki symbol i alegorię, potrafi wytłumaczyć ich znaczenie;
13. dokonuje opisu i analizy, w tym porównawczej, dzieł z uwzględnieniem ich cech formalnych:
c) w malarstwie i grafice: kompozycji, koloru, sposobów ukazania iluzji przestrzeni, kształtowania formy przez światło, w dziełach figuratywnych stopnia oddania rzeczywistości lub jej deformacji;
15. rozpoznaje w dziele sztuki temat i wskazuje jego źródło ikonograficzne;
18. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat dzieł sztuki.
3. umiejscawia dzieła w czasie (wskazuje stulecie powstania dzieł sztuki dawnej, a w przypadku dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej datuje je z dokładnością do połowy wieku), w nielicznych przypadkach, dotyczących sztuki nowoczesnej i współczesnej, zna daty powstania dzieł lub datuje je z dokładnością jednej dekady;
5. wymienia podstawowe gatunki w dziełach sztuk plastycznych, m.in. portret (w tym autoportret, portret psychologiczny i oficjalny), pejzaż (w tym: weduta, marina, pejzaż ze sztafażem), sceny: rodzajowa, religijna, mitologiczna, historyczna (w tym batalistyczna), martwa natura, akt;
III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
5. na podstawie przedłożonych do analizy przykładów dzieł formułuje ogólne cechy twórczości następujących twórców: Fidiasz, Poliklet, Praksyteles, Giotto, Jan van Eyck, Hieronim Bosch, Masaccio, Sandro Botticelli, Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Andrea Mantegna, Piero della Francesca, Rafael Santi, Giorgione, Tycjan, Jacopo Tintoretto, Pieter Bruegel Starszy, Albrecht Dürer, Hans Holbein Młodszy, Donatello, Filippo Brunelleschi, Andrea Palladio, El Greco, Caravaggio, Gianlorenzo Bernini, Francesco Borromini, Diego Velázquez, Bartolomé Esteban Murillo, Georges de la Tour, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Peter Rubens, Anton van Dyck, Frans Hals, Rembrandt van Rijn, Jan Vermeer van Delft, Antoine Watteau, Jacques Louis David, Jean Auguste Dominique Ingres, Antonio Canova, Berthel Thorvaldsen, Francisco Goya, Eugène Delacroix, Caspar David Friedrich, William Turner, John Constable, Gustave Courbet, Jean François Millet, Eduard Manet, Claude Monet, Edgar Degas, August Renoir, Georges Seurat, Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne, Henri de Toulouse‑Lautrec, August Rodin, Gustaw Klimt, Alfons Mucha, Antonio Gaudí, Edward Munch, Henri Matisse, Pablo Picasso, Umberto Boccioni, Wasyl Kandinsky, Piet Mondrian, Kazimierz Malewicz, Marcel Duchamp, Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, René Magritte, Marc Chagall, Amadeo Modigliani, Jackson Pollock, Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Francis Bacon, Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Christo, Duane Hanson, Victor Vasarelly, Alberto Giacometti, Constantin Brançusi, Henry Moore, Le Corbusier, Frank Lloyd Wright, oraz artystów polskich i działających w Polsce (m.in. takich jak: Wit Stwosz, Bartłomiej Berrecci, Tylman z Gameren, Dominik Merlini, Bernardo Belotto, Marceli Bacciarelli, Piotr Aigner, Piotr Michałowski, Artur Grottger, Henryk Rodakowski, Jan Matejko, Józef Chełmoński, Maksymilian i Aleksander Gierymscy, Józef Brandt, Olga Boznańska, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Henryk Siemiradzki, Xawery Dunikowski, Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Jacek Malczewski, Witold Wojtkiewicz, Witkacy, Leon Chwistek i inni przedstawiciele grupy formistów, przedstawiciele grupy Rytm, kapistów i grupy „a.r.”, Tadeusz Makowski, Andrzej Wróblewski, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski, Alina Szapocznikow, Władysław Hasior, Roman Opałka, Magdalena Abakanowicz);
8. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat twórczości wybitnych artystów.
IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką oraz techniką wykonania. Uczeń:
2. zna terminologię związaną z opisem formy i treści dzieła malarskiego, rzeźbiarskiego i graficznego, w tym m.in. nazwy formuł ikonograficznych, słownictwo niezbędne do opisu kompozycji, kolorystyki, relacji przestrzennych i faktury dzieła;
V. Zapoznanie ze zbiorami najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki na świecie i w Polsce, a także z funkcją mecenatu artystycznego oraz jego wpływem na kształt dzieła sztuki. Uczeń:
3. łączy dzieło z muzeum lub miejscem (kościoły, pałace, galerie), w którym się ono znajduje.
charakteryzować cechy twórczości Rafaela na przykładzie fresków w Stanzach Watykańskich;
identyfikować tematy we freskach;
opisywać dzieła artysty;
analizować formalnie obrazy;
zestawiać dzieła z miejscem, w którym się znajdują.
Stanze Watykańskie
Freski Rafaela i jego pracowni w StanzachStanzach watykańskich uchodzą za jedne z najważniejszych dzieł sztuki europejskiej. Podziwiane od chwili powstania, stały się ważnym punktem odniesienia dla kolejnych pokoleń artystów, od niektórych spośród szesnastowiecznych reprezentantów manieryzmu, poprzez siedemnasto- i osiemnastowiecznych klasycystów, po dziewiętnastowiecznych akademików.
Szkoła Ateńska stała się wyznacznikiem nurtu zwanego klasycyzmem, który w przypadku tego malowidła można zdefiniować jako odwołanie do wciąż na nowo reinterpretowanej kultury antycznej, zarówno pod względem ideologicznym, jak i formalnym - zespół wartości formalnych opartych na racjonalnych, porządkujących zasadach, takich jak miara i proporcja.
Obraz cechuje zrównoważona, harmonijna kompozycja, ujęta architektoniczną strukturą porządkującą przestrzeń. Centrum kompozycji zostało podkreślone poprzez umieszczenie w nim najważniejszych postaci. W tym miejscu krzyżują się główne horyzontalne i diagonalne osie kompozycyjne. Ich kierunek wyznacza miejsca, w których umieszczone zostały najważniejsze grupy postaci. Całość jest podporządkowana zasadom perspektywy zbieżnej. Scena ukazana przez Rafaela przedstawia najważniejszych filozofów i uczonych różnych epok. Jej tematem są źródła racjonalnej wiedzy o świecie. Pozna najważniejszymi postaciami, identyfikacja wszystkich filozofów pozostaje niepewna.
W trakcie prac nad kolejnymi freskami styl Rafaela ulegał jednak zmianie. W scenie Pożaru Borgo malarz zastosował inny niż dotychczas schemat kompozycyjny. We wcześniejszych scenach, takich jak Parnas, kompozycja jest równoległa do pola obrazu, natomiast w scenie Pożaru Borgo jest budowana również w głąb.
Scena nawiązuje do pożaru, jaki w 847 r. wybuchł na Borgo, jednej z części Rzymu. Według legendy ogień miał zostać ugaszony dzięki błogosławieństwu papieża Leona IV. Jest to jedno z kilku malowideł w Stancach podkreślających wyjątkową pozycję papieża. Rafael był twórcą kompozycji, natomiast wykonanie dzieła prawdopodobnie pozostawił swemu wybitnemu uczniowi, Giulio Romano. W odróżnieniu od wcześniejszych malowideł w Stancach, kompozycja tego fresku jest bardziej dynamiczna i złożona. Są to już cechy manieryzmu.
Tematem fresku przedstawiającego Parnas, siedzibę Apolla i muz, jest poezja. Spośród wszystkich malowideł w Stancach scena ta jest najbardziej osadzona w tradycji renesansu rozumianego jako odrodzenie antyku.
W swych późnych dziełach Rafael odszedł od wyniesionego z pracowni Pietra Perugina spokoju i liryzmu. Pod wpływem Michała Anioła, przede wszystkim malarskiej dekoracji sklepienia Kaplicy Sykstyńskiej, a także studiów nad rzeźbą antyczną, Rafael wprowadził również postacie ukazane w dynamicznych i dramatycznych pozach. Jest to szczególnie widoczne we freskach znajdujących się w Stanza dell'Incendio del Borgo z lat 1514‑1517. Monumentalne figury przypominające dzieła Michała Anioła pojawiają się też w innych pracach z tego czasu, np. w kartonach do tapiserii przeznaczonych do Kaplicy Sykstyńskiej z lat 1515‑1516.
Fresk przedstawia wydarzenie opisane w drugiej Księdze Machabejskiej Starego Testamentu. Według niej wysłannik hellenistycznego króla Seleukosa IV został wygnany ze świątyni jerozolimskiej przez anioła przyzwanego modlitwami kapłanów.
Malowidło przedstawia uwolnienie św. Piotra z więzienia, do którego został wtrącony przez Heroda Agryppę. Wydarzenie to zostało opisane w Dziejach Apostolskich. Jest to jedno z kilku malowideł w Stancach podkreślających wyższość władzy kapłańskiej nad władzą świecką. Tworząc malowidło Rafael mistrzowsko poradził sobie z problemem, jaki stanowił otwór drzwiowy ograniczający pole ściany. Kompozycja fresku jest symultaniczna, tzn. w poszczególnych fragmentach malowidła widzimy kolejne sceny.
Fresk przedstawia cud eucharystyczny, jaki miał mieć miejsce we włoskiej Bolsenie w 1263 r. Czeski ksiądz, wątpiący w doktrynę transsubstancjacji, miał ujrzeć krew płynącą z hostii w czasie mszy. Jest to jedno z kilku malowideł w Stancach podkreślających znaczenie kultu Najświętszego Sakramentu.
Kolejnym przykładem fresku stworzonego przez Rafaela jest Dysputa o Najświętszym Sakramencie Fresk ten znajduje się w dawnej bibliotece papieskiej w jednej ze stanz watykańskich. Fresk porusza tematykę pogłębiania wiedzy o Najświętszym Sakramencie. Na fresku widoczne są znane osobistości między innymi Dane, Papież Juliusz II czy Sykstus IV.
Udowodnij tezę o przełamaniu cech dojrzałego renesansu we freskach Rafaela. Wskaż, które malowidła odpowiadają założeniom odrodzenia, a które poza nie wybiegają.
Przyporządkuj informacje o poszczególnych filozofach do imion.
Heraklit, Diogenes, Sokrates
Dyskutował i nauczał na ulicach Aten | |
Żył w ubóstwie i gardził normami życia społecznego | |
Rozpaczał nad losem człowieka |
Porównaj freski Rafaela powstałe we wczesnej i późnej fazie prac i wskaż różnice. Odpowiedz na pytanie, który z nich jest bliższy twórczości Michała Anioła? Opowiedź uzasadnij.
Wskaż, na czym polegała inspiracja Michałem Aniołem w twórczości Rafaela.
Słownik pojęć
zespół pomieszczeń tworzących wydzieloną w obrębie budynku całość mieszkalną, przeznaczoną dla pojedynczego użytkownika.
(z włoskiego: al. fresco) technika malarstwa ściennego polegająca na malowaniu na mokrym tynku, typowa dla malarstwa włoskiego.
(z włoskiego stanza) pokój; również strofa licząca cztery lub więcej wersów lub utwór poetycki, którego kompozycja wyznaczona jest przez stały układ strof.
Słownik pojęć został opracowany na podstawie:
encyklopedia.pwn.pl
Galeria dzieł sztuki
Bibliografia
J. Cepik, Rafael: opowieść biograficzna, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1990.
M. Girardi, Rafael: poszukiwanie idealnego piękna i doskonałości natury, Arkady, Warszawa 2001.
Susanna Buricchi, Dojrzały renesans i manieryzm, Arkady, Warszawa 2011.
C. Pietrangeli, Watykan. Arcydzieła malarstwa, Arkady, Warszawa 2000.