Zapoznaj się z wierszem twojej rówieśniczki, uczennicy liceum, i poddaj pod rozwagę tematykę miłosną, która stała się tematem utworu. Zastanów się nad następującymi pytaniami: 1. Jakie problemy sercowe w przedstawionych utworach pokazuje Szekspir?, 2.
Zapoznaj się z wierszem twojej rówieśniczki, uczennicy liceum, i poddaj pod rozwagę tematykę miłosną, która stała się tematem utworu. Zastanów się nad następującymi pytaniami: 1. Jakie problemy sercowe w przedstawionych utworach pokazuje Szekspir?, 2.
Zapoznaj się z wierszem twojej rówieśniczki, uczennicy liceum, i poddaj pod rozwagę tematykę miłosną, która stała się tematem utworu. Zastanów się nad następującymi pytaniami: 1. Jakie problemy sercowe w przedstawionych utworach pokazuje Szekspir?, 2.
Przeczytaj wiersz twojej rówieśniczki, uczennicy liceum, i poddaj pod rozwagę tematykę miłosną, która stała się tematem utworu. Zastanów się nad następującymi pytaniami:
Jakie problemy sercowe w przedstawionych utworach pokazuje Szekspir?
Czy są bliskie rozważaniom uczennicy?
Anna GorzelakRozważania
Miej serce. Czy to znaczy, że Bez niego każdy człowiek raczy Przestać być takowym? Czy tak da się? Czy bez serca nie staniemy się Widmami, które suną swoją drogą I nie bacząc na nikogo Nic nie czują i zajmują głowę tylko sobą? A czy po patrzaniu w serce Nie będziemy zbyt samotni? A co jeśli zobaczymy troski, winy, Które prosto w twarz powiedzą: „Nie jesteś wcale szczęśliwy”? Ale przecież można mieć i patrzeć W serce własne i nie całkiem własne. I co wtedy? Braknie bólu i tęsknoty, A przestrzenie te zapełni Coś, co tym co żyją daje Nowe życie A w swej sile nie ustaje. Jeśli tak przedstawić sprawę Jak w końcu zadecydujesz? Czy odkryjesz się przed sobą O tym co naprawdę czujesz?
R9nQs8XkpFi7O
6 Źródło: Anna Gorzelak, Rozważania. XIV LO we Wrocławiu, klasa 2C.
Polecenie 2
Przygotuj słownictwo i zwroty z dzieł Szekspira, które można by wykorzystać do stworzenia własnego utworu o tematyce miłosnej. Wykorzystaj do tego swoje doświadczenia czytelnicze oraz poniższą galerię zdjęć interaktywnych.
Stwórz słowniczek tzw. skrzydlatych słów i miłosnych aforyzmów Szekspira (patrz: słownik pojęć).
Napisz kilkuwersowy utwór, wykorzystując pomysły poety ze Stratfordu.
RU94Spvk40blh
1
R1a1MGZhbFfDC
Zdjęcie przedstawia półkę z książkami. Są one oprawione w skórę, a ich grzbiety mają mają liczne złote ozdoby. Na zdjęciu znajduje się napis: Pary miłosne w tragediach i komediach Williama Szekspira. Skrzydlate słowa i aforyzmy.
Pary miłosne w utworach Szekspira
Źródło: dostępny w internecie: https://images.is.ed.ac.uk/luna/servlet/detail/UoEsha~1~1~48111~101694:N-A,Bindings?qvq=q:0018009;lc:UoEsha~1~1&mi=0&trs=1#, licencja: CC BY 3.0.
R1Nwl1xLMohUq
Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pomieszczeniu znajduje się grupa ludzi w szesnastowiecznych strojach. Ukazana jest młoda, siedząca kobieta w długiej sukni. Stojący tyłem do widza mężczyzna z rapierem, który trzyma narzucony na prawą rękę płaszcz. Młody mężczyzna sięgający po kapelusz leżący na podłodze. Dwóch młodych służących oraz stojący wewnątrz pomieszczenia dojrzały mężczyzna z brodą. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Poskromienie złośnicy (1593) Katarzyna i Petruchio PETRUCHIO To raczej tobie nie umiem się oprzeć.
KATARZYNA Oparcie znajdziesz, gdy zlecisz ze schodów.
PETRUCHIO Nie zlecę: wzlecę z moją gołąbeczką Wzwyż, w niebo szczęścia
KATARZYNA Fruwaj sam, rarogu.
William Shakespeare, Poskromienie złośnicy (akt II, scena 1), [w:] tegoż, Poskromienie złośnicy. Dwaj panowie z Werony, tłum. S. Barańczak, Poznań 1992, s. 62–63.
Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pomieszczeniu znajduje się grupa ludzi w szesnastowiecznych strojach. Ukazana jest młoda, siedząca kobieta w długiej sukni. Stojący tyłem do widza mężczyzna z rapierem, który trzyma narzucony na prawą rękę płaszcz. Młody mężczyzna sięgający po kapelusz leżący na podłodze. Dwóch młodych służących oraz stojący wewnątrz pomieszczenia dojrzały mężczyzna z brodą. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Poskromienie złośnicy (1593) Katarzyna i Petruchio PETRUCHIO To raczej tobie nie umiem się oprzeć.
KATARZYNA Oparcie znajdziesz, gdy zlecisz ze schodów.
PETRUCHIO Nie zlecę: wzlecę z moją gołąbeczką Wzwyż, w niebo szczęścia
KATARZYNA Fruwaj sam, rarogu.
William Shakespeare, Poskromienie złośnicy (akt II, scena 1), [w:] tegoż, Poskromienie złośnicy. Dwaj panowie z Werony, tłum. S. Barańczak, Poznań 1992, s. 62–63.
Charles Robert Leslie (ryc. William Luson Thomas), Poskromienie złośnicy, 1886
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
RC0kouX9l7Q2G
Zdjęcie przedstawia stronę książki z tekstem w języku angielskim. Tekst umieszczony jest w dwóch kolumnach. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Dwaj panowie z Werony (1594) Julia i Proteus JULIA Gra fałszywie, ojczulku.
GOSPODARZ Chcesz powiedzieć, że źle trąca struny?
JULIA Nie, ale strunę mego serca szarpnął tak fałszywie, że aż zabolało.
William Shakespeare, Dwaj panowie z Werony (akt IV, scena 2), [w:] tegoż, Poskromienie złośnicy. Dwaj panowie z Werony, tłum. S. Barańczak, Poznań 1992, s. 254.
Zdjęcie przedstawia stronę książki z tekstem w języku angielskim. Tekst umieszczony jest w dwóch kolumnach. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Dwaj panowie z Werony (1594) Julia i Proteus JULIA Gra fałszywie, ojczulku.
GOSPODARZ Chcesz powiedzieć, że źle trąca struny?
JULIA Nie, ale strunę mego serca szarpnął tak fałszywie, że aż zabolało.
William Shakespeare, Dwaj panowie z Werony (akt IV, scena 2), [w:] tegoż, Poskromienie złośnicy. Dwaj panowie z Werony, tłum. S. Barańczak, Poznań 1992, s. 254.
Zdjęcie pierwszej strony Dwóch dżentelmenów z Werony z wydania dramatów Szekspira, 1623
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
R1SCL5DdrPA8K
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na leśnej polanie znajduje się młoda kobieta w długiej sukni. Otacza ją trzech mężczyzn w szesnastowiecznych strojach arystokratów. Jeden z mężczyzn obejmuje w pasie kobietę i zasłania przed drugim mężczyzną. Trzeci z mężczyzn przygląda się tej scenie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Dwaj panowie z Werony (1594) Walentyn i Sylwia PIOSENKA Kim jest Sylwia? Czymże jest, Że każdy przed nią klęka? Z niebios chyba spłynął chrzest Rozumu, wdzięku, piękna W każdy rys jej, w każdy gest.
William Shakespeare, Dwaj panowie z Werony (akt IV, scena 2), [w:] tegoż, Poskromienie złośnicy. Dwaj panowie z Werony, tłum. S. Barańczak, Poznań 1992, s. 254.
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na leśnej polanie znajduje się młoda kobieta w długiej sukni. Otacza ją trzech mężczyzn w szesnastowiecznych strojach arystokratów. Jeden z mężczyzn obejmuje w pasie kobietę i zasłania przed drugim mężczyzną. Trzeci z mężczyzn przygląda się tej scenie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Dwaj panowie z Werony (1594) Walentyn i Sylwia PIOSENKA Kim jest Sylwia? Czymże jest, Że każdy przed nią klęka? Z niebios chyba spłynął chrzest Rozumu, wdzięku, piękna W każdy rys jej, w każdy gest.
William Shakespeare, Dwaj panowie z Werony (akt IV, scena 2), [w:] tegoż, Poskromienie złośnicy. Dwaj panowie z Werony, tłum. S. Barańczak, Poznań 1992, s. 254.
Angelica Kauffmann, Walentyn ratuje Sylwię w „Dwóch panach z Werony”, 1789
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
R18ZpENeT8ikU
Obraz przedstawia portret młodego mężczyzny. Jego twarz jest pociągła, nos wydatny. Mężczyzna ma jasne, krótkie włosy. Jest on ubrany w szesnastowieczny strój dworski. Na głowie ma beret z piórkiem, na szyi białą kryzę, na ramionach bogato haftowany płaszcz. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Stracone zachody miłości (1594) Ferdynand, król Navarry i Księżniczka, córka króla Francji KSIĘŻNICZKA Lepiej by ci się twój amant zasłużył, Gdyby list skrócił, sznur pereł — wydłużył.
William Shakespeare, Stracone zachody miłości (akt V, scena 2), tłum. S. Barańczak, Poznań 1994, s. 234.
Obraz przedstawia portret młodego mężczyzny. Jego twarz jest pociągła, nos wydatny. Mężczyzna ma jasne, krótkie włosy. Jest on ubrany w szesnastowieczny strój dworski. Na głowie ma beret z piórkiem, na szyi białą kryzę, na ramionach bogato haftowany płaszcz. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Stracone zachody miłości (1594) Ferdynand, król Navarry i Księżniczka, córka króla Francji KSIĘŻNICZKA Lepiej by ci się twój amant zasłużył, Gdyby list skrócił, sznur pereł — wydłużył.
William Shakespeare, Stracone zachody miłości (akt V, scena 2), tłum. S. Barańczak, Poznań 1994, s. 234.
Anonimowy, Henryk, król Nawarry, (wzór komediowego Króla), ok. 1575
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
R17TB4ohzHBtN
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na dwóch sąsiadujących ze sobą blisko balkonach znajdują się młoda kobieta (po lewej stronie) i mężczyzna (po prawej stronie). Para nachyla się w swoim kierunku, jakby miała się pocałować. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Romeo i Julia (1594) Romeo i Julia JULIA Musisz już odejść? Do rana daleko. To nie skowronek przecież, ale słowik Śpiewał przed chwilą! Niech cię to nie trwoży. Wierz mi, to słowik: on co noc tu śpiewa, Usadowiony na drzewku granatu.
William Shakespeare, Romeo i Julia (akt III, scena 5), tłum. S. Barańczak, Kraków 2001, s. 118.
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na dwóch sąsiadujących ze sobą blisko balkonach znajdują się młoda kobieta (po lewej stronie) i mężczyzna (po prawej stronie). Para nachyla się w swoim kierunku, jakby miała się pocałować. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Romeo i Julia (1594) Romeo i Julia JULIA Musisz już odejść? Do rana daleko. To nie skowronek przecież, ale słowik Śpiewał przed chwilą! Niech cię to nie trwoży. Wierz mi, to słowik: on co noc tu śpiewa, Usadowiony na drzewku granatu.
William Shakespeare, Romeo i Julia (akt III, scena 5), tłum. S. Barańczak, Kraków 2001, s. 118.
Henri‑Pierre Picou, Romeo i Julia (II poł. XIX w.)
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
RBtQ4LZwHBbET
Obraz przedstawia małe, nagie dziecko. Dziecko siedzi na kamieniu w lesie. Ma uniesione do rury rączki. W prawej dłoni trzyma kilka kwiatów. Dziecko otaczają liczne drzewa. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Sen nocy letniej (1595) Hermia i Lizander HERMIA Jeśli kochankom nigdy się nie wiedzie, Taki jest widać dekret przeznaczenia. Okażmy zatem cierpliwość w tej próbie, Bo nie jest niczym wyjątkowym nasza Niedola – stały towarzysz miłości, Postępujący w jej orszaku razem Ze łzą, westchnieniem, marzeniem i troską
William Shakespeare, Sen nocy letniej (akt I, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2000, s. 15.
Obraz przedstawia małe, nagie dziecko. Dziecko siedzi na kamieniu w lesie. Ma uniesione do rury rączki. W prawej dłoni trzyma kilka kwiatów. Dziecko otaczają liczne drzewa. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Sen nocy letniej (1595) Hermia i Lizander HERMIA Jeśli kochankom nigdy się nie wiedzie, Taki jest widać dekret przeznaczenia. Okażmy zatem cierpliwość w tej próbie, Bo nie jest niczym wyjątkowym nasza Niedola – stały towarzysz miłości, Postępujący w jej orszaku razem Ze łzą, westchnieniem, marzeniem i troską
William Shakespeare, Sen nocy letniej (akt I, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2000, s. 15.
Joshua Reynolds, Puk, 1789
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
RUZehh33B9G7E
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na leśnej polanie, pośród drzew widać śpiącą kobietę i śpiącego mężczyznę. Leżą nieopodal siebie. Widać także nagą młodą kobietę i nagiego młodego mężczyznę. Stoją przytuleni do siebie, mężczyzna obejmuje kobietę. Polana wypełniona jest miniaturowymi postaciami ludzkimi, które bawią się, ucztują. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Sen nocy letniej (1595) Demetriusz i Helena HELENA Twoja uczciwość chroni mnie jak tarcza: Noc dniem się staje, gdy twarz twoją widzę, A to pustkowie leśne nie jest puste, Bo dla mnie ty w nim jesteś całym światem
William Shakespeare, Sen nocy letniej (akt IV, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2000, s. 37.
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na leśnej polanie, pośród drzew widać śpiącą kobietę i śpiącego mężczyznę. Leżą nieopodal siebie. Widać także nagą młodą kobietę i nagiego młodego mężczyznę. Stoją przytuleni do siebie, mężczyzna obejmuje kobietę. Polana wypełniona jest miniaturowymi postaciami ludzkimi, które bawią się, ucztują. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Sen nocy letniej (1595) Demetriusz i Helena HELENA Twoja uczciwość chroni mnie jak tarcza: Noc dniem się staje, gdy twarz twoją widzę, A to pustkowie leśne nie jest puste, Bo dla mnie ty w nim jesteś całym światem
William Shakespeare, Sen nocy letniej (akt IV, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2000, s. 37.
Joseph Noel Paton, Pojednanie Oberona i Tytanii, 1847
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
RT0qofwTZeM48
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na leśnej polanie, pośród drzew widać młodego, niemal nagiego mężczyznę, który stoi naprzeciw młodej kobiety w długiej, zwiewnej sukni. Są otoczeni dużą grupą miniaturowych postaci ludzkich, które się bawią. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Sen nocy letniej (1595) król elfów Oberon i królowa elfów Tytania TYTANIA Och Oberonie, co za przywidzenia!... Przyśniło mi się, że kochałam osła
William Shakespeare, Sen nocy letniej (akt VI, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2000, s. 88.
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na leśnej polanie, pośród drzew widać młodego, niemal nagiego mężczyznę, który stoi naprzeciw młodej kobiety w długiej, zwiewnej sukni. Są otoczeni dużą grupą miniaturowych postaci ludzkich, które się bawią. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Sen nocy letniej (1595) król elfów Oberon i królowa elfów Tytania TYTANIA Och Oberonie, co za przywidzenia!... Przyśniło mi się, że kochałam osła
William Shakespeare, Sen nocy letniej (akt VI, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2000, s. 88.
Joseph Noel Paton, Oberon i Tytania, ok. 1849
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
R1Yf66o0pNBV6
Obraz przedstawia portret młodej kobiety. Jej twarz jest owalna, nos mały, kształtny. Kobieta ma jasne, falujące, upięte włosy. Na ramionach ma szeroki szal. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Wiele hałasu o nic (1599) Benedick i Beatrycze BENEDICK Oświadcz, ale z uczuciem: włóż w to całe swoje serce BEATRYCZE Kiedy właśnie kocham cię całym sercem – więc nic mi z niego nie zostało do włożenia w oświadczyny
Wiele hałasu o nic (akt IV, scena 1), [w:] tegoż, Wiele hałasu o nic. Wieczór Trzech Króli albo co chcecie, tłum. S. Barańczak, Poznań 1994, s. 118.
Obraz przedstawia portret młodej kobiety. Jej twarz jest owalna, nos mały, kształtny. Kobieta ma jasne, falujące, upięte włosy. Na ramionach ma szeroki szal. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Wiele hałasu o nic (1599) Benedick i Beatrycze BENEDICK Oświadcz, ale z uczuciem: włóż w to całe swoje serce BEATRYCZE Kiedy właśnie kocham cię całym sercem – więc nic mi z niego nie zostało do włożenia w oświadczyny
Wiele hałasu o nic (akt IV, scena 1), [w:] tegoż, Wiele hałasu o nic. Wieczór Trzech Króli albo co chcecie, tłum. S. Barańczak, Poznań 1994, s. 118.
Frank Dicksee, Beatrice, rycina z The Graphic Gallery of Shakespeare’s Heroines, 1896
R17iuR0VggMum
Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pałacowym parku, pośród drzew widać grupę ludzi. W centralnej części obrazu znajdują się dwie kobiety w dworskich sukniach. Przed nimi leży na ziemi, na wznak mężczyzna. Obok niego stoi drugi mężczyzna. Scenie przygląda się duża grupa dworzan. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Jak wam się podoba (1599) Orlando i Rozalinda ROZALINDA Namiętność moja — i tego pasterza: Ich analogia dziwnie mnie uderza...
William Shakespeare, Jak wam się podoba (akt II, scena 4), tłum. S. Barańczak, Poznań 1993, s. 48.
ROZALINDA Miłość to czyste szaleństwo. Moim zdaniem zakochanych powinno się jak wariatów batożyć i trzymać w ciemnicy. Nie stosuje się takiej kary i kuracji tylko dlatego, że ta forma obłędu jest nazbyt rozpowszechniona i sami dozorcy też bywają zakochani. Co do mnie, wierzę w leczenie tej przypadłości za pomocą dobrej rady.
William Shakespeare, Jak wam się podoba (akt III, scena 2), tłum. S. Barańczak, Poznań 1993, s. 83.
Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pałacowym parku, pośród drzew widać grupę ludzi. W centralnej części obrazu znajdują się dwie kobiety w dworskich sukniach. Przed nimi leży na ziemi, na wznak mężczyzna. Obok niego stoi drugi mężczyzna. Scenie przygląda się duża grupa dworzan. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Jak wam się podoba (1599) Orlando i Rozalinda ROZALINDA Namiętność moja — i tego pasterza: Ich analogia dziwnie mnie uderza...
William Shakespeare, Jak wam się podoba (akt II, scena 4), tłum. S. Barańczak, Poznań 1993, s. 48.
ROZALINDA Miłość to czyste szaleństwo. Moim zdaniem zakochanych powinno się jak wariatów batożyć i trzymać w ciemnicy. Nie stosuje się takiej kary i kuracji tylko dlatego, że ta forma obłędu jest nazbyt rozpowszechniona i sami dozorcy też bywają zakochani. Co do mnie, wierzę w leczenie tej przypadłości za pomocą dobrej rady.
William Shakespeare, Jak wam się podoba (akt III, scena 2), tłum. S. Barańczak, Poznań 1993, s. 83.
Francis Hayman, Jak wam się podoba, 1740–1742
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
R1PZPOLodc3oh
Obraz przedstawia płynący potok otoczony bujną roślinnością. W potoku znajduje się ciało młodej, pięknej kobiety w długiej sukni. Kobieta ma w dłoni bukiet kwiatów. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Hamlet (1601) Hamlet i Ofelia HAMLET Co to miało być? Prolog czy fraszka? OFELIA Rzeczywiście krótkie. HAMLET Jak kobieca miłość.
William Shakespeare, Hamlet (akt III, scena 2), tłum. S. Barańczak, Kraków 1997, s. 110.
Obraz przedstawia płynący potok otoczony bujną roślinnością. W potoku znajduje się ciało młodej, pięknej kobiety w długiej sukni. Kobieta ma w dłoni bukiet kwiatów. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Hamlet (1601) Hamlet i Ofelia HAMLET Co to miało być? Prolog czy fraszka? OFELIA Rzeczywiście krótkie. HAMLET Jak kobieca miłość.
William Shakespeare, Hamlet (akt III, scena 2), tłum. S. Barańczak, Kraków 1997, s. 110.
John Everett Millais, Ophelia, ok. 1851
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
RHfrIrkLgcfGG
Obraz przedstawia scenę rodzajową w parku. Na ławce siedzi mężczyzna w dworskim stroju, przygląda się uważnie stojącej obok niego młodej kobiecie. Kobieta stoi do niego bokiem. Odwraca od niego głowę. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Wieczór Trzech Króli (1602) Książę Orsino i Viola (Cesario) VIOLA Na dni młodości grzechem nieskalane Przysięgam, pani: o tej piersi ścianę Tłucze się wierne serce – lecz, niestety, Serce to żadnej nie kocha kobiety, Żadna go nie ma w posiadaniu dama I nikt nie rządzi nim, nawet ja s… - Sama Rozumiesz, pani. Żegnam. W Księcia sprawie I jego cierpień – już się tu nie stawię.
William Shakespeare, Wieczór Trzech Króli (akt III, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2001, s. 90.
Obraz przedstawia scenę rodzajową w parku. Na ławce siedzi mężczyzna w dworskim stroju, przygląda się uważnie stojącej obok niego młodej kobiecie. Kobieta stoi do niego bokiem. Odwraca od niego głowę. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Wieczór Trzech Króli (1602) Książę Orsino i Viola (Cesario) VIOLA Na dni młodości grzechem nieskalane Przysięgam, pani: o tej piersi ścianę Tłucze się wierne serce – lecz, niestety, Serce to żadnej nie kocha kobiety, Żadna go nie ma w posiadaniu dama I nikt nie rządzi nim, nawet ja s… - Sama Rozumiesz, pani. Żegnam. W Księcia sprawie I jego cierpień – już się tu nie stawię.
William Shakespeare, Wieczór Trzech Króli (akt III, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2001, s. 90.
Frederick Richard Pickersgill, Orsino i Viola, ok. 1850
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
RsTefuHTMhN6E
Obraz przedstawia portret młodej kobiety. Jej twarz jest pociągła, nos mały, kształtny, oczy wyraziste. Kobieta ma jasne, falujące, upięte włosy. Na głowę zarzuca dłońmi dużą chustę. Ubrana jest w elegancką suknię z dużym dekoltem. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Wieczór Trzech Króli (1602) Sebastian i Oliwia SEBASTIAN do Oliwii Fałszywy pozór zmylił cię więc, pani; Natura jednak działa nieomylnie. Chciałaś dziewicy w przebraniu mężczyzny – Masz zaś mężczyznę o dziewiczym sercu;
William Shakespeare, Wieczór Trzech Króli (akt V, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2001, s. 150.
Obraz przedstawia portret młodej kobiety. Jej twarz jest pociągła, nos mały, kształtny, oczy wyraziste. Kobieta ma jasne, falujące, upięte włosy. Na głowę zarzuca dłońmi dużą chustę. Ubrana jest w elegancką suknię z dużym dekoltem. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Wieczór Trzech Króli (1602) Sebastian i Oliwia SEBASTIAN do Oliwii Fałszywy pozór zmylił cię więc, pani; Natura jednak działa nieomylnie. Chciałaś dziewicy w przebraniu mężczyzny – Masz zaś mężczyznę o dziewiczym sercu;
William Shakespeare, Wieczór Trzech Króli (akt V, scena 1), tłum. S. Barańczak, Kraków 2001, s. 150.
Edmund Leighton, Oliwia, 1888
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
RRdgcPSSS6nOx
Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pałacowej sali są dwie kobiety. Starsza kobieta w długiej, ciemnej sukni, siedzi na fotelu. Trzyma za rękę stojącą po jej lewej stronie młodą kobietę w pięknej, różowej sukni, Młoda kobieta zdaje się płakać. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Wszystko dobre, co dobrze się kończy (1603) Helena i Bertram HELENA: Niech wpierw nadejdzie lato, niech dojrzałe Róże rozwiną płatki nad cierniami, ostrość ukłucia okupując wonią. Trzeba nam jechać. Wóz czeka gotowy, Późno już, w drogę! Koniec wieńczy dzieło; Da się naprawić, co się źle zaczęło, Co rozłączone, znowu się połączy: Wszystko jest dobre, co się dobrze kończy
William Shakespeare, Wszystko dobre, co dobrze się kończy (akt IV, scena 4), tłum. S. Barańczak, Kraków 2001, s. 146.
Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pałacowej sali są dwie kobiety. Starsza kobieta w długiej, ciemnej sukni, siedzi na fotelu. Trzyma za rękę stojącą po jej lewej stronie młodą kobietę w pięknej, różowej sukni, Młoda kobieta zdaje się płakać. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Wszystko dobre, co dobrze się kończy (1603) Helena i Bertram HELENA: Niech wpierw nadejdzie lato, niech dojrzałe Róże rozwiną płatki nad cierniami, ostrość ukłucia okupując wonią. Trzeba nam jechać. Wóz czeka gotowy, Późno już, w drogę! Koniec wieńczy dzieło; Da się naprawić, co się źle zaczęło, Co rozłączone, znowu się połączy: Wszystko jest dobre, co się dobrze kończy
William Shakespeare, Wszystko dobre, co dobrze się kończy (akt IV, scena 4), tłum. S. Barańczak, Kraków 2001, s. 146.
John Masey Wright, Helena i hrabina (akt I, scena 3, Wszystko dobre, co dobrze się kończy), pocz. XIX w.
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, licencja: CC BY-SA 4.0.
Rl19qimrTpHrV
Obraz przedstawia pałacowy taras. Na poręczy tarasu siedzi młody mężczyzna w długiej szacie i turbanie. Trzyma za prawą rękę siedzącą obok niego młodą kobietę w długiej sukni i welonie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Otello (1603) Otello i Desdemona EMILIA Lecz moim zdaniem za postępki żon Winić należy mężów. Lekceważą Swoją powinność […] […] Niech wiedzą mężowie: Ich żony także mają po pięć zmysłów. Widzą i słyszą, czują woń i smak Słodki lub gorzki – tak samo jak oni.
William Shakespeare, Otello, Maur wenecki (akt IV, scena 3), tłum. S. Barańczak, Kraków 2002, s. 168.
Obraz przedstawia pałacowy taras. Na poręczy tarasu siedzi młody mężczyzna w długiej szacie i turbanie. Trzyma za prawą rękę siedzącą obok niego młodą kobietę w długiej sukni i welonie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Otello (1603) Otello i Desdemona EMILIA Lecz moim zdaniem za postępki żon Winić należy mężów. Lekceważą Swoją powinność […] […] Niech wiedzą mężowie: Ich żony także mają po pięć zmysłów. Widzą i słyszą, czują woń i smak Słodki lub gorzki – tak samo jak oni.
William Shakespeare, Otello, Maur wenecki (akt IV, scena 3), tłum. S. Barańczak, Kraków 2002, s. 168.
Théodore Chassériau, Otello i Desdemona w Wenecji, 1949
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
R15UpZ2yhazTN
Obraz przedstawia wnętrze ciemnej komnaty. Biegnie przez nią z płonącą pochodnią młoda pochodnia w powiewnej, długiej sukni. Po prawej stronie obrazu widać siedzącą kobietę i nachylającego się nad nią mężczyznę. Ich twarze wyrażają przerażenie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Makbet (1603-1606) Makbet i jego żona - Lady Makbet LADY MAKBET Nie – nic się w życiu na lepsze nie zmienia, Jeśli nie cieszą spełnione pragnienia. Zagładę łatwiej już znieść by się dało Niż tryumf, w którym radości tak mało.
William Shakespeare, Makbet (akt III, scena 2), tłum. S. Barańczak, Kraków 2000, s. 73.
Obraz przedstawia wnętrze ciemnej komnaty. Biegnie przez nią z płonącą pochodnią młoda pochodnia w powiewnej, długiej sukni. Po prawej stronie obrazu widać siedzącą kobietę i nachylającego się nad nią mężczyznę. Ich twarze wyrażają przerażenie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Makbet (1603-1606) Makbet i jego żona - Lady Makbet LADY MAKBET Nie – nic się w życiu na lepsze nie zmienia, Jeśli nie cieszą spełnione pragnienia. Zagładę łatwiej już znieść by się dało Niż tryumf, w którym radości tak mało.
William Shakespeare, Makbet (akt III, scena 2), tłum. S. Barańczak, Kraków 2000, s. 73.
Heinrich Füssli, Lunatyczna Lady Makbet, 1781–1784
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
Rsfrd1bqSJJq4
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na polanie, pośród drzew idą kobieta w długiej sukni i mężczyzna w dworskim stroju. Rozmawiają ze sobą. Po lewej stronie obrazu znajduje się starzec. Siedzi w jaskini i przygląda się parze. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Burza (1611) Ferdynand i Miranda FERDYNAND Miranda! Co za imię! Jest w nim miraż I admiracja, i mir w oczach świata – Wszystko, czym jesteś, czego jesteś godna! […] MIRANDA Niegodna jestem, by ci ofiarować To, co dać pragnę; i jeszcze mniej godna, By przyjąć to, bez czego żyć nie mogę.(…)
William Shakespeare, Burza (akt III, scena 1), [w:] tegoż, Burza. Zimowa opowieść, tłum. S. Barańczak, Poznań 1991, s. 78.
Obraz przedstawia scenę rodzajową. Na polanie, pośród drzew idą kobieta w długiej sukni i mężczyzna w dworskim stroju. Rozmawiają ze sobą. Po lewej stronie obrazu znajduje się starzec. Siedzi w jaskini i przygląda się parze. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: 1. Burza (1611) Ferdynand i Miranda FERDYNAND Miranda! Co za imię! Jest w nim miraż I admiracja, i mir w oczach świata – Wszystko, czym jesteś, czego jesteś godna! […] MIRANDA Niegodna jestem, by ci ofiarować To, co dać pragnę; i jeszcze mniej godna, By przyjąć to, bez czego żyć nie mogę.(…)
William Shakespeare, Burza (akt III, scena 1), [w:] tegoż, Burza. Zimowa opowieść, tłum. S. Barańczak, Poznań 1991, s. 78.
Angelica Kauffman, Scena z Mirandą i Ferdynandem, 1782
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
R8LYAdPLWoLO5
Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pałacowej sali znajduje się grupa osób w dworskich strojach. Pośrodku stoi mężczyzna. W prawej ręce trzyma wyciągnięty miecz. Mieczowi przygląda się starzec. Po prawej stronie obrazu ukazana jest osoba w białej szacie i hełmie, nachylająca się nad leżącym niemowlęciem. W tle widać żołnierzy z halabardami. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: Zimowa opowieść (1610) Perdita i Floryzel
text={audio}PERDITA […] Takich mi trzeba kwiatów, aby nimi Obsypać ciebie, miły! FLORYZEL Jak zmarłego? PERDITA Nie – jak murawę, na której posłaniu Miłość by mogła wieść swoje zabawy; Nie jak zmarłego; mogę cię pochować Tylko za życia i w moich ramionach
William Shakespeare, Zimowa opowieść (akt IV, scena 4), [w:] tegoż, Burza. Zimowa opowieść, tłum. S. Barańczak, Poznań 1991, s. 224.
Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pałacowej sali znajduje się grupa osób w dworskich strojach. Pośrodku stoi mężczyzna. W prawej ręce trzyma wyciągnięty miecz. Mieczowi przygląda się starzec. Po prawej stronie obrazu ukazana jest osoba w białej szacie i hełmie, nachylająca się nad leżącym niemowlęciem. W tle widać żołnierzy z halabardami. Opis punktu znajdującego się na ilustracji interaktywnej: Zimowa opowieść (1610) Perdita i Floryzel
text={audio}PERDITA […] Takich mi trzeba kwiatów, aby nimi Obsypać ciebie, miły! FLORYZEL Jak zmarłego? PERDITA Nie – jak murawę, na której posłaniu Miłość by mogła wieść swoje zabawy; Nie jak zmarłego; mogę cię pochować Tylko za życia i w moich ramionach
William Shakespeare, Zimowa opowieść (akt IV, scena 4), [w:] tegoż, Burza. Zimowa opowieść, tłum. S. Barańczak, Poznań 1991, s. 224.
