Indiańskie opowieści

Sat-Okh Władca wilków

Pewnego razu, w dniu, w którym na południu, na ziemiach KomanczówKomanczeKomanczów, spadła wielka gwiazda i zatrzęsła światem jak niedźwiedź młodym dębczakiemdębczakdębczakiem, w plemieniu WinnebagówWinnebagowieWinnebagów urodził się chłopiec. Na pamiątkę tego dnia nadano chłopcu imię Spadająca Gwiazda. […]

Od najmłodszych lat młodzieniec przyjaźnił się z wilkami stepowymi. Poznał ich mowę i potrafił się z nimi porozumiewać. W dniach smutku, co nad plemionami stepowymi zawisł czarną chmurą, pocieszali się Winnebagowie, że Spadająca Gwiazda, który rozumie mowę zwierząt, potrafi obronić swoje plemię przed nieznanymi białymi ludźmi.

Podczas narad nawet wojownicy potężnego plemienia Mandan uważnie słuchali słów chłopca i zawsze stosowali się do nich.

Pewnego dnia, gdy Spadająca Gwiazda wybrał się wraz ze swoimi wilkami na łowy na zachodnie krańce preriipreriaprerii, przyszło nieszczęście – biali napadli na Winnebagów. […]

Gorzkie i krwawe było to pierwsze spotkanie z białymi. Młodzieniec spoglądał na odpoczywających przy ognisku wojowników i nie zadawał pytań – wiedział wszystko z ich ran, krwi i twarzy. Wśród uchodźców nie znalazł ani ojca, ani matki.

- Stało się to wtedy, gdy gwiazdy zaczynają gasnąć na północnym niebie – opowiadał jeden z wojowników. […] Matka twoja została przebita długim nożem, w chwili gdy ojcu podawała tarczę. Morderca jej padł z ręki twojego ojca, przebity oszczepemoszczeposzczepem. Wielkim wojownikiem był twój ojciec, dwoił się i troił, tomahawktomahawktomahawk jego szalał i czynił spustoszenie w szeregach białych. Ramię jego było silne, lecz w końcu osłabło – otoczony przez duży oddział białych zginął jak prawdziwy wojownik, z wojennym okrzykiem na ustach. […]

Popatrzył młody wojownik w stronę południa, zdjął łuk z pleców i zakrwawioną strzałę wypuścił w kierunku, gdzie biali najeźdźcy zniszczyli jego wioskę rodzinną.

Potem jednym potężnym uderzeniem wbił tomahawk w ziemię przy ognisku. Najstarszy z wojowników podjął go i machając nim nad głową, rozpoczął wokół ogniska taniec wojenny.

Inni przy wtórze głośnych okrzyków wymachiwali oszczepami i tomahawkami, zadając ciosy niewidzialnym wrogom, póki pierwszy blask nie rozwidnił nieba. Spadająca Gwiazda przywitał wschodzące słońce modlitwą oraz prośbą o pomoc i wytrwanie w zemście. […]

Całe lato walczył przeciw białym najeźdźcom, zimą zaś, gdy śniegi mogły zdradzić jego ślady i kryjówkę, wracał na zachód do plemienia Mandan i tam odpoczywał, nabierając sił do nowej walki. […]

Dopiero po wielu miesiącach bohaterski wojownik wpadł w ręce białych. […]

I tak stał przywiązany do słupa trzy dni i trzy noce, bez jedzenia i picia. A jego spokój i wyniosła duma jeszcze bardziej podniecały nienawiść tłumu.

Czwartego dnia odwiązano go i wrzucono do piwnicy. Dzban wody i kawał zeschłego chleba przywróciły mu siły. Obmył okaleczoną twarz i położył się na wilgotnej ziemi.[…]

Przywiązano go znów do pala. Dwóch oprawców ujęło bicze i pierwsze ciosy spadły na obnażonąobnażonyobnażoną pierś wojownika. Uderzenia posypały się jedno za drugim, ale twarz Indianina nie zdradzała lęku ani bólu. Wśród ostrego świstu i trzasku biczów Spadająca Gwiazda śpiewał o swoim męstwie i nienawiści.

Wreszcie oprawcy opuścili zakrwawione bicze. […]

Ktoś przyprowadził konia. Spadająca Gwiazda spojrzał i zadrżał z radości.

RK7nS5nNt2S6G

Ilustracja przedstawia Indianina na koniu. Ma on długie włosy i bródkę w kolorze czarnym. Na głowie ma przepaskę, do której przymocowane zostały dwa pióra. Ubrany jest w długą, luźną szatę. Na nogach ma obcisłe spodnie, które sięgają mu do kostek. Stopy trzyma w strzemionach siodła. Koń jest umięśniony, jasnego umaszczenia. W tle widoczne są zarysy piaskowych gór. Ilustracja jest wielobarwna - przeważają kolory tęczy.

To był jego koń, czarny mustangmustangmustang, którego wychował od źrebaka i z którym znał się lepiej niż rodzeni bracia. Zwierzę rozumiało każdy jego gest, każde ściśnięcie kolanami, szept czy nawet spojrzenie. […]

Związanego wojownika wsadzono na konia, skrępowano mu nogi pod brzuchem mustanga, a na szyję zarzucono dwa lassalassolassa, których końce trzymało dwóch ludzi jadących po bokach. Za nimi podążała jeszcze gromada konnych.[…]

Gdy wreszcie wjechali między drzewa, młody wódz wydał wojenny zewzewzew. Wilki wyskoczyły jak szare błyskawice, rzucając się na przerażonych ludzi. Biali nie zdążyli nawet użyć broni.

Spadająca Gwiazda wykorzystał pierwsze zamieszanie i w szalonym pędzie znikł w głębi puszczy. Nie obawiał się pościgu – wiedział dobrze, że spłoszone konie białych nie pójdą śladem wilków. […]

Spadająca Gwiazda postanowił ruszyć do krainy Mandan, aby zebrać swoje plemię.

W dniach długich i samotnych walk z białym najeźdźcą Spadająca Gwiazda zmężniał, dojrzał i zrozumiał to, czego nie mogło zrozumieć wielu czerwonych wojowników i wiele walczących między sobą plemion: aby zwyciężyć białych, potrzeba wielkiego wspólnego wysiłku czerwonych braci. […]

Wywiadowcy plemienia Mandan już z daleka poznali Spadającą Gwiazdę i nim zbliżył się do wioski, usłyszał głos powitalnych bębnów. Powrót wodza uczczono uroczystymi tańcami, po czym on sam musiał odtańczyć nebiszessenebiszessenebiszesse, obrazując w nim swoje ostatnie przygody, uwięzienie, ucieczkę i pożar prerii.

Gdy wypoczął, zwołał wielką naradę. Zeszli się starzy wodzowie, usiedli wokół ogniska, a za nim w krąg sławni wojownicy, według zasługi odznaczeń; w orlich pióropuszachpióropuszpióropuszach, których każde pióro świadczyło o wielkim czynie, w skalpach bizonichskalpy bizonieskalpach bizonich, na których chwiały się za każdym poruszeniem głowy szlifowane cienko rogi, pomalowane na czerwono, w naszyjnikach z niedźwiedzich i wilczych kłów i pazurów.

Czarownik przyniósł kalumetkalumetkalumet – fajkę przyjaźni, bogato rzeźbioną, ozdobioną orlimi szponami i piórami. […] Wypuścił dym na cztery strony świata, tam gdzie znajdują się krainy czterech wiatrów. Dmuchnął później w niebo, a ziemi matce udzielił resztę dymu.

Fajka krążyła z ust do ust i każdy z wodzów wykonywał te same czynności. Wreszcie gdy kalumet wrócił do rąk czarownika, Spadająca Gwiazda rozpoczął mowę. […]

Ludzie biali są mądrzy. Choć pochodzą z różnych plemion, razem jednoczą się przeciw nam. A my? My żyjemy w ciągłej niezgodzie. Biali wykorzystują nasze waśnie i szczują nas przeciwko sobie jak głupie psy otumanioneotumanioneotumanione okowitąokowitaokowitą.

Wszyscy siedzieli w milczeniu, wpatrując się w drgające płomienie ognia.

Po chwili wstało dwóch wodzów ze szczepuszczepszczepu Unela i Sahanasanów i podeszło do Spadającej Gwiazdy.

- Idziemy z tobą. Jeszcze dziś zwiniemy swoje namioty, a twój szlak będzie naszym szlakiem. Weź nasze dzieci i kobiety pod swoją opiekę, a my posłuszni ci będziemy i złączymy swoje ramiona z twoimi w obronie naszych ojców i matek, w obronie naszych dzieci.

wpis_01 Źródło: Sat-Okh, Władca wilków, [w:] tegoż, Biały Mustang, Warszawa 1993, s. 107–116.