Ważne daty
1929
• Otto Dix: Wojna
• Salvador Dali: Tajemnica pożądania
• Le Corbusier: willa w Savoye
• Nowy Jork: otwarcie Muzeum of Modern Art.
1931
• René Magritte: Wszechświat zdemaskowany
• Giacometti i Dali: Przedmioty o funkcji symbolicznej
1933
• Francis Picabia: Kobieta i twarz
• Emigracja do Stanów Zjednoczonych artystów niemieckich
1935
• Alberto Giacometti: Przedmiot niewidzialny
• Śmierć Kazimierza Malewicza
1936
• Nowy Jork :wystawa Fantastic Art., Dada and Surrealism,MOMA
1937
• Pablo Picasso: Guernica
1938
• Marcel Duchamp: początek Pudełka‑w-walizce.
• Samobójstwo Ernsta Ludwiga Kirchnera
1939
• Breton wyklucza Salvadora Dali z grupy surrealistów
1941
• Umiera Robert Delaunay
1942
• Edward Hopper: Nocne ptaki
• Max Ernst publikuje: Surrealizm w malarstwie
1943
• Oskar Kokoschka: Dlaczego walczymy?
• Henri Matisee: pierwsze gwasze wycinanki
• Fautrier: Zakładnicy
1944
• Paryż: X.- Salon Jesienny
• Nowy Jork – numer specjalny pisma View poświęcony Marcelowi Duchampowi
• Umierają: Kandinsky, Marinetti, Mondrian i Munch.
1945
• Nowy Jork: retrospektywa Mondriana w MOMA
1950
• Początek informelu w malarstwie
1953
• W Stanach Zjednoczonych wchodzi na ekrany film Charliego Chaplina – Światła rampy
• Marlon Brando w filmie Dzik gra rolę młodego zbuntowanego mężczyzny, kultowej postaci pokolenia lat 50. na Zachodzie
• Jackson Pollock maluje Sleeping effort i Bluepoles
• Publikacja powieści Raya Bradbury’ego 451 stopni Fahrenheita
• W Paryżu premiera sztuki Samuela Becketta Czekając na Godota
1954
• Le Corbusier buduje kaplicę Notre‑Dame‑de‑Haut w Ronchamp
1955
• Publikacja książki Władca Pierścieni angielskiego pisarza Johna Ronalda Tolkiena
1956
• Niemiecki psychoanalityk Erich Fromm publikuje książkę O sztuce miłości
• Le Corbusier realizuje projekt Muzeum Tokio
1957
• Borys Pasternak publikuje powieść Doktor Żywago
• Amerykański pisarz Jack Kerouack, przedstawiciel beat generation, publikuje powieść W drodze
• Jean‑Paul‑Sartre, pisarz i filozof, przedstawiciel egzystencjalizmu, publikuje Questions de méthode I i II (Problem metody)
1959
• Poczatek francuskiej nowej fali wyznaczający filmy Hiroszima moja miłość Alaina Resnais’ego, Czterysta batów Francois Truffaut i Piękny Sergiusz Claude’a Chabrola
• Movements na fortepian i orkiestrę Igora Strawińskiego
• We Francji powstaje komiks Astérix
1960
• We Francji film Do utraty tchu zrealizowany przez Jeana‑Luca Godarda staje się manifestem nowej fali.
• We Włoszech wchodzi na ekrany kin film Federica Felliniego Słodkie życie
• Szczyt popularności zespołu The Beatles – zjawisko beatlemanii, The Beatles – brytyjski zespół rockowy z Liverpoolu, działający od 1960r. do 1970 roku
Narodziny free jazzu, związanego z aspiracjami Afroamerykanów do uzyskania praw obywatelskich i z ruchem Black Power (Ornette Coleman i John Coltrane saksofoniści, Don Cherry trębacz)
Scenariusz lekcji dla nauczyciela
I. Rozwijanie zdolności rozumienia przemian w dziejach sztuki w kontekście ich uwarunkowań kulturowych, środowiskowych, epok, kierunków, stylów i tendencji w sztuce. Uczeń:
10. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat epok, kierunków, stylów i tendencji w sztuce oraz środowisk artystycznych.
1. wykazuje się znajomością chronologii dziejów sztuki, z uwzględnieniem:
h) sztuki 2 połowy XX wieku (socrealizm, informel, pop‑art, minimalart, hiperrealizm, land‑art, konceptualizm, neofiguracja, Nowy Realizm, opart, tendencja zerowa, modernizm i postmodernizm w architekturze, nurt organiczny i kinetyczny w rzeźbie oraz sztuka krytyczna i zaangażowana);
2. wymienia cechy sztuki poszczególnych epok, kierunków i tendencji;
5. charakteryzuje i opisuje sztukę powstałą w obrębie poszczególnych epok, kierunków i tendencji;
8. porównuje style i kierunki oraz ich wzajemne oddziaływania; uwzględnia źródła inspiracji, wpływ wydarzeń historycznych i kulturalnych oraz estetyki na cechy tych stylów;
9. analizuje teksty pisarzy, filozofów, krytyków sztuki i artystów, interpretuje je i wskazuje wpływ tych wypowiedzi na charakter stylów, epok i tendencji w sztuce oraz na kształt dzieła;
II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi dziełami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
1. wymienia i rozpoznaje najbardziej znane dzieła sztuki różnych epok, stylów oraz kierunków sztuk plastycznych;
18. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat dzieł sztuki.
2. wskazuje twórców najbardziej reprezentatywnych dzieł;
3. umiejscawia dzieła w czasie (wskazuje stulecie powstania dzieł sztuki dawnej, a w przypadku dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej datuje je z dokładnością do połowy wieku), w nielicznych przypadkach, dotyczących sztuki nowoczesnej i współczesnej, zna daty powstania dzieł lub datuje je z dokładnością jednej dekady;
III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
1. wymienia najistotniejszych twórców dla danego stylu lub kierunku w sztuce;
2. zna najwybitniejsze dzieła z dorobku artystycznego wybitnych przedstawicieli poszczególnych epok, kierunków i tendencji w sztuce od starożytności po czasy współczesne, z uwzględnieniem artystów schyłku XX i początku XXI wieku;
3. sytuuje twórczość artystów powszechnie uznawanych za najwybitniejszych w czasie, w którym tworzyli (z dokładnością do jednego wieku, a w przypadku twórców sztuki nowoczesnej i współczesnej – z dokładnością do połowy wieku) oraz we właściwym środowisku artystycznym;
4. łączy wybrane dzieła z ich autorami na podstawie charakterystycznych środków formalnych;
5. na podstawie przedłożonych do analizy przykładów dzieł formułuje ogólne cechy twórczości następujących twórców: Fidiasz, Poliklet, Praksyteles, Giotto, Jan van Eyck, Hieronim Bosch, Masaccio, Sandro Botticelli, Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Andrea Mantegna, Piero della Francesca, Rafael Santi, Giorgione, Tycjan, Jacopo Tintoretto, Pieter Bruegel Starszy, Albrecht Dürer, Hans Holbein Młodszy, Donatello, Filippo Brunelleschi, Andrea Palladio, El Greco, Caravaggio, Gianlorenzo Bernini, Francesco Borromini, Diego Velázquez, Bartolomé Esteban Murillo, Georges de la Tour, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Peter Rubens, Anton van Dyck, Frans Hals, Rembrandt van Rijn, Jan Vermeer van Delft, Antoine Watteau, Jacques Louis David, Jean Auguste Dominique Ingres, Antonio Canova, Berthel Thorvaldsen, Francisco Goya, Eugène Delacroix, Caspar David Friedrich, William Turner, John Constable, Gustave Courbet, Jean François Millet, Eduard Manet, Claude Monet, Edgar Degas, August Renoir, Georges Seurat, Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne, Henri de Toulouse‑Lautrec, August Rodin, Gustaw Klimt, Alfons Mucha, Antonio Gaudí, Edward Munch, Henri Matisse, Pablo Picasso, Umberto Boccioni, Wasyl Kandinsky, Piet Mondrian, Kazimierz Malewicz, Marcel Duchamp, Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, René Magritte, Marc Chagall, Amadeo Modigliani, Jackson Pollock, Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Francis Bacon, Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Christo, Duane Hanson, Victor Vasarelly, Alberto Giacometti, Constantin Brançusi, Henry Moore, Le Corbusier, Frank Lloyd Wright, oraz artystów polskich i działających w Polsce (m.in. takich jak: Wit Stwosz, Bartłomiej Berrecci, Tylman z Gameren, Dominik Merlini, Bernardo Belotto, Marceli Bacciarelli, Piotr Aigner, Piotr Michałowski, Artur Grottger, Henryk Rodakowski, Jan Matejko, Józef Chełmoński, Maksymilian i Aleksander Gierymscy, Józef Brandt, Olga Boznańska, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Henryk Siemiradzki, Xawery Dunikowski, Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Jacek Malczewski, Witold Wojtkiewicz, Witkacy, Leon Chwistek i inni przedstawiciele grupy formistów, przedstawiciele grupy Rytm, kapistów i grupy „a.r.”, Tadeusz Makowski, Andrzej Wróblewski, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski, Alina Szapocznikow, Władysław Hasior, Roman Opałka, Magdalena Abakanowicz);
6. porównuje dzieła różnych artystów tworzących w podobnym czasie;
8. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat twórczości wybitnych artystów.
IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką oraz techniką wykonania. Uczeń:
2. zna terminologię związaną z opisem formy i treści dzieła malarskiego, rzeźbiarskiego i graficznego, w tym m.in. nazwy formuł ikonograficznych, słownictwo niezbędne do opisu kompozycji, kolorystyki, relacji przestrzennych i faktury dzieła;
6. właściwie stosuje terminy dotyczące opisu treści i formy dzieł sztuk plastycznych;
V. Zapoznanie ze zbiorami najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki na świecie i w Polsce, a także z funkcją mecenatu artystycznego oraz jego wpływem na kształt dzieła sztuki. Uczeń:
3. łączy dzieło z muzeum lub miejscem (kościoły, pałace, galerie), w którym się ono znajduje.
rozpoznawać dzieła i umiejscawiać je w czasie;
rozpoznawaćcechy stylowej, nazywać je i przyporządkowywać je do określonego nurtu w sztuce;
wskazywać historyczny kontekst powstanie dzieł.
Informel
Informel (art. informel) w języku francuskim oznacza sztukę bezkształtną, nie posiadającą formy i odnosi się do wszystkich rodzajów abstrakcji niegeometrycznej w malarstwie europejskim. Informel został zapoczątkowany w latach 50. i rozwijał się równolegle wobec amerykańskiego ekspresjonizmu abstrakcyjnego (patrz słownik).Informel ma charakter spontanicznej i żywiołowej wypowiedzi nieograniczonej żadnymi regułami, dążący do swobodnej ekspresji poprzez stosowanie barwnych plam, linii itp., nie poddanej żadnym rygorom kompozycyjnym ograniczającym dramatyzm dzieła.
II Wojna Światowa skutecznie zahamowała sztukę europejską na kilka lat. Pod wpływem nowoczesnego malarstwa surrealistów, takich jak André Breton, Yves Tanguy, Max Ernst, którzy opuścili Europę uciekając przed okupacją do Ameryki, powstał w latach 40. i 50. XX w. potężny nurt ekspresjonizmu abstrakcyjnego, który uczynił Stany Zjednoczone ojczyzną wszystkich kierunków awangardowych a Nowy Jork centrum świata sztuki.
Teoretyczne założenia ekspresjonizmu abstrakcyjnego są takie same jak sztuki informel, nawet jeśli jego dramatyzm był słabszy w porównaniu z twórczością artystów europejskich, którzy osobiście przeżyli wojenne tragedie. Terminem ekspresjonizm abstrakcyjny (patrz słownik) posłużył się już w 1929r Alfred Barr, dyrektor MoMa, w stosunku do malarstwa Wassilego Kandinskiego (1866‑1944),którego uważa się za prekursora abstrakcji niegeometrycznej (patrz słownik) i jego Akwarelę abstrakcyjną, 1910. Kilkanaście lat później, w 1946r. powrócił do tego określenia krytyk Robert Coates, opisując prace młodych artystów wystawione w galerii Art of This Century założonej prze Peggy Guggenheim.
Ekspresjonizm abstrakcyjny był sztuką bezkształtną, bezprzedmiotową, nie posiadającą formy w której artystyczne wypowiedzi odbywały się za pomocą plam barwnych lub poszarpanych linii tworzonych pod wpływem stanu emocjonalnego artysty. Kierunek charakteryzuje się eksperymentalnym sposobem tworzenia wykorzystującym najróżniejsze surowce niemalarskie tj. drewno, piasek, szkło, metal a czasami nawet odpadki przedmiotów codziennego użytku. Nie obowiązują reguły, wręcz przeciwnie, artystów interesowała dowolność i indywidualizm tworzenia, duża przypadkowość i do pewnego stopnia brak kontroli nad plamą barwną. Ze względu na technikę, malarstwo było zależne od emocji w związku z czym emanowało ogromnym ładunkiem emocjonalnym i ekspresją. Od surrealistów zapożyczyli automatyzm i inne techniki eksperymentalne. Sztuka abstrakcyjna miała nie być już ozdobą a wyrażać „wewnętrzne doświadczenie rzeczywistości” samego artysty, przy czym możliwa była ingerencja bodźców zewnętrznych. Sztuka abstrakcyjna wyrażała idee dotyczące ducha, nieświadomości i umysłu.
Ekspresjonizm abstrakcyjny stosuje się do określenia różnorodnych stylów wielu artystów działających w Nowym Jorku. W ramach Szkoły Nowojorskiej (patrz słownik) rozwinęły się dwa nurty: action paiting (malarstwo akcji , gestu) (patrz słownik) i color field painting (malarstwo barwnych płaszczyzn). Głównymi przedstawicielami action painting byli: Jackson Pollock (1912‑1956) i Willem De Kooning (1904‑1997).
Action painting
Action painting oparty na przypadkowości i spontanicznym działaniu za pierwszoplanowy uważał akt twórczy , odwoływał się do podświadomości artysty, odruchowego działania jako jedynie autentycznego sposobu tworzenia. Można powiedzieć, że artysta był „wewnątrz obrazu” odnosząc się do jego wewnętrznych przeżyć . Proces tworzenia opierał się na technice drippingudrippingu, czyli kapania, spontaniczności, energiczności i dynamice.
Szkoła Pacyfiku
Szkoła PacyfikuSzkoła Pacyfiku wyróżniała się otwarciem na filozofię Dalekiego Wschodu. Jej przedstawicieli fascynowało przedstawienie pejzażu nie za pomocą wielobarwnych plam, ale znaków kreślonych szybkimi i wyszkolonymi gestami mistrzów kaligrafii. Jednym z czołowych reprezentantów obok Morrisa Gravesa (1910‑2001) był Mark Tobey (1890- 1976) Edge of August (Koniec sierpnia), 1953. Tobey swoje pierwsze prace w tym stylu zaczął tworzyć w latach 20. XX w. ale prawdziwy rozkwit tych prac nastąpił w latach 40. XX w. Tobey pokrywał płótna gęstą , białą siatką abstrakcyjnych oraz figuratywnych linii i obrazów, zwanych „białym pismem”. Jego twórczość odegrała ogromną rolę w rozwoju informelu.
Jackson Pollock - życie i inspiracje
Najważniejszym jednak przedstawicielem ekspresjonizmu abstrakcyjnego był niewątpliwie Jackson Pollock (1912‑1956). W 1947r. pojawiły się jego pierwsze dripp paintingsdripp paintings – Numer 5, 1948 , Numer 1: Lawendowa Mgła, 1948, oraz Numer 30- Jesienny rytm, 1950, które charakteryzuje rozproszona , pozbawiona wyraźnych akcentów kompozycja „over allover all”, którą tworzą swobodnie splątane linie farby. Pollock pracował nad dużymi płaszczyznami rozłożonego na ziemi niezagruntowanego płótna, które pokrywał farbą – spryskiwał, skrapiał, rozlewał ze wszystkich stron za pomocą rozmaitych narzędzi. Artysta poruszał się wokół obrazu w swoistym tańcu co skłoniło krytyka sztuki Harolda Rosenberga do określenia sztuki Pollocka terminem action paintingaction painting. Koncepcje procesu twórczego, przestrzeni malarskiej i potęga czystej ekspresji twórczego aktu na zawsze zostały zmienione przez dzieło Pollocka pokazując innym artystom, że istnieją nieskończone możliwości rozwiązań malarskich. Dokonując syntezy europejskiego modernizmu i amerykańskiej wizji wolności człowieka, zmienił tradycyjną formę malarstwa.
Informel w Europie
W tym samym czasie, w Europie rozwijał się informel. Początki kierunku przypadają na rok 1947, kiedy kilku artystów, Wols – (Alfred Otto Wolfgang Schulze) (niem., 1913‑1951), Camille Bryen (fr., 1907‑1977), Hans Hartung (niem.-fr., 1904‑1989), Georges Mathieu (fr.,1921‑2012), Jean Fautrier (fr., 1898‑1964) wystąpiło z pracami będącymi skrajnym przeciwieństwem abstrakcji geometrycznej i neoplastycyzmuneoplastycyzmu. Europejska sztuka informel rozwijała się w dwóch różnych kierunkach. Jeden z nich podjął poszukiwania wartości gestu i znaku, drugi dążył do odkrywania malarskiej materii i eksperymentowania z nią. Do wyodrębnionych później odmian informelu należą taszyzm, malarstwo kaligraficzne, malarstwo gestu i malarstwo materii.
Za inicjatora sztuki informel w Europie uważany jest działający w Paryżu niemiecki malarz i fotografik Wols : Bez tytułu (Green Composition), około 1942 czerpiący swe inspiracje od ekspresjonistów, surrealistów i działalności Paula Klee, prezentujący w początkowych latach swojej twórczości informel liryczny (patrz słownik).Jego malarstwo to kompozycje zwartych znaków, gęstych linii i rygorystycznych form w odcieniu różu, błękitu i żółcieni na akwarelowych jakby nierealnych tłach. Do roku 1946 jego twórczość przeszła metamorfozę i jakakolwiek forma odniesienia do świata zewnętrznego została świadomie wyeliminowana, a malarskie poszukiwania nie dotyczyły materialnego i figuratywnego obiektu lecz samej treści sztuki. W obrazach zaczęły pojawiać się intensywne kreski i plamki dochodząc do całkowitego rozbicia formy, gdzie amorficzna plama umieszczona po środku płótna otoczona była rozedrganymi, cienkimi, barwnymi kreskami co dało początek taszyzmowitaszyzmowi.
W 1953 r. krytyk Charles Estienne wylansował termin “taszyzm” z francuskiego “la tache” znaczącego dosłownie plama (patrz słownik). Tworzenie dzieł przez taszystów cechowało się wielką gwałtownością i ekspresją. Czasem przypominało to “atak” na płótno, który miał na celu pozostawienie na nim barwnych plam, śladów. Malowanie obrazu polegało głównie na kreowaniu spontanicznych kompozycji ze swobodnych plam barwnych. Uzyskiwało się je dzięki rozlewaniu i rozpryskiwaniu farb na ustawionym pod kątem płótnie. Wykorzystywało się w nim pędzle albo drewniane szpachelki co różniło taszyzm od drippingu (techniki malarskiej polegającej na pokrywaniu leżącego na podłodze płótna, farbami które spływały z podziurkowanej puszki, kija, czy pędzla).
Panowała dowolność a dynamika gestu prowadziła do zerwania z tradycyjną metodą tworzenia. Malarstwo stawało się rodzajem osobistego pisma artysty, który utrwalał na płótnie swój osobisty stan emocjonalny wywołany wrażeniem empirycznym lub zmysłowym a nie wyobrażeniem rzeczywistości. Tworzenie obrazu polegało na swobodnym , żywiołowym operowaniu materią.
Jednym z takich artystów był tworzący w Paryżu Georges Mathieu (1921‑2012) Les Capétiens partout! (Capetians Everywhere!), 1954, który stworzył własny język znaków, wyciskając farby z tubki prosto na płótno, tworząc swe dzieła często przed niewielką publicznością, rozpoczynając w ten sposób praktyki performanceperformance. Mathieu nazywany był “malarzem bitew”, między innymi dlatego, że sposób jego pracy autentycznie przypominał pole walki, bitwę w której mierzą się ze sobą artysta i jego płótno.
Mathieu uważał się za odkrywcę metody malarskiej drippingu i tzw. „tubismu”-wyciskania farby bezpośrednio z tubki na podłoże malarskie , które to środowisko amerykańskich awangardzistów przypisywało J. Pollokowi oraz Maxowi Ernstowi .
Taszyzm był odpowiedzią na amerykański ekspresjonizm abstrakcyjny w Ameryce. Taszyści wierzyli w nadrzędność instynktu w tworzeniu obrazów. Uważali, że akt twórczy w żaden sposób nie jest kontrolowany przez rozum czy rozwagę twórcy. To wola i zmysł artysty stanowiły główne czynniki podczas tworzenia dzieła. Taszyzm posiadał wiele odmian – w myśl zasady ilu twórców tyle rodzajów tego nurtu.
Do tego nurtu należeli: Hans Hartung, Gerges Mathieu, Pierre Soulages, Jean‑Paul Riopelle (1923‑2002), François Arnal (1924‑2012).
W Wenecji działał Emilio Vedova (1919‑2006). Jego twórczość miała wydźwięk społeczny co widoczne było w eksplozji kontrastujących uderzeń pędzla z których wyłania się indywidualny niepokój otwierający drogę do politycznego protestu. Kontestująca ustalone kanony sztuka informel przyczyniła się do rezygnacji z nadal dominującej w Paryżu estetyki postkubistycznej, czyniąc tematem dzieła samą materię użytą do jego wykonania. Emilio Vedova, Ukrzyżowanie, z Cyklu protest nr 4, 1953.
Przedstawicielem malarstwa gestu i znaku przypominającego kaligrafię, był malarz francuski Pierre Soulages (fr., ur. 1919) Huile sur toile, 1963 . Jego dramatycznie ekspresyjne kompozycje odzwierciedlają zrodzone we wczesnej młodości fascynacje surowymi formami architektury, które przetwarzał na abstrakcyjne znaki, rzucane na płótno w postaci szerokich czarnych smug, mniej lub bardziej splątanych, kontrastujących z jasnym tłem i wypływającym z głębi obrazu światłem.
W Paryżu bywał również malarz niemieckiego pochodzenia Hans Hartung (1904‑1989) bez tytułu (T1955‑23), 1955. a jego obrazy zbudowane ze znaków wydają się odbijać tragiczne wydarzenia z życia artysty. Jego malarstwo poprzez bezprzedmiotowość, graficzne czarne linie na jasnych tłach przypominały często chińskie malarstwo tuszem.
Jednym z wyróżniających się nurtów informelu było malarstwo materii, polegające na wprowadzaniu do obrazu materiałów obcych tradycyjnemu warsztatowi malarskiemu np. drewno, szkło, piasek, gips, tkanina, blacha. Z malarstwem materii eksperymentowali już kubiści i dadaiści natomiast w latach 50 tych stosowali je: J. Fautrier, J. Dubuffet, A. Tapie, A. Burri.
Pod wpływem wojny francuz Jean Fautrier (1898‑1964) stworzył cykl „Zakładnicy” Zakładnik, 1943, ukazująca ludzi zamkniętych w obozach zagłady przeciwstawiający się bezmyślnemu okrucieństwu ludzi. Skromne, niezbyt efektowne obrazy przedstawiały w sposób umowny głowy, utrzymane w tonacji szarości, na zgniło‑zielonych tłach. Formy głów budowane konturami i silnymi akcentami, materią dającą efekt płaskorzeźby. Nie były to głowy ludzi żywych, ale bardziej tragiczne ich ślady. Obrazy jego zyskiwały swój magiczny, wręcz metafizyczny wyraz przy samym procesie ich tworzenia. Artysta rozpłaszczał masę z papieru, mąki i gipsu. Przyklejał je do podłoża, a później pokrywał farbą nanosząc na rozwałkowaną, modelowaną masą ślad znaku graficznego. Ten znak dynamizował materiał, prowadził do skojarzeń. Nie była to już faktura, lecz miazga, materia podobna do błota. Materia która jest pozostałością po rozpadzie żywego organizmu. Najczęstszym przedmiotem, świadomie artystycznej sztuki artysty było ciało ludzkie. Podziurawione kulami, wręcz zdeformowane. Dlatego w barwach Fautriera przeważa szarość, zieleń, brąz i silne fiolety. Nieprzypadkowo nasuwają skojarzenia z procesami gnicia i rozkładu.
W Hiszpanii Antoni Tàpies (katalończyk, 1923‑2012) Canvas Burned to Matter, ok. 1960 zaproponował nową materialność informelu ,malując nakładał warstwy ziemistych i żywych kolorów, odzwierciedlając dwa oblicza swojej ojczyzny, przeżywającej dramatyczne chwile po zakończeniu wojny domowej w hiszpanii. Tapies ożywiał i dynamizował swoje płótna przytwierdzając do nich sznury, kawałki drewna i inne pospolite przedmioty jak przypalony plastik, worki z juty, które nadawały im dotykalną i narracyjną jakość, wzmocnioną rozsmarowaną za pomocą szczotki farbę zmieszaną z wapnem, gliną i gipsem.
We Włoszech najbardziej wyrafinowany nurt informelu – malarstwo materii reprezentował Alberto Burri (1915– 1995) Czerwony plastik, Trauma malarstwa, 1961. Badał nowe możliwości artystycznej ekspresji tworząc obrazy o organicznym wyglądzie a zarazem bliskie odbiorcom ze względu na tragizm egzystencjalnej tematyki. Tworzył z tanich materiałów: suchego drewna, konopi, smoły. Struktura obrazów Burriego była wyrafinowana, surowa, oparta na relacjach barw, materii, wymiarów i przestrzeni. Jego prace układały się w cykle Pleśnie, Worki, Smoły.
W istocie informel, taszyzm, malarstwo materii (patrz słownik), abstrakcja liryczna (patrz słownik) i abstrakcja gestu (patrz słownik), nie bez pewnego pomieszania pojęć, określały kierunki bardzo sobie bliskie, gdyż każdy z nich był w jakimś stopniu echem filozoficznych idei epoki egzystencjalizmu Sartre'a fenomenologiifenomenologii Marleau‑Pontyego, każdy też nadawał duże znaczenie samemu procesowi twórczemu, aktowi tworzenia, a nie tylko dziełu.
Słownik pojęć
– kierunek w sztuce, nazywany nieorganicznym lub zimnym, rozwijający się do kon. lat 30. XX w., polegający na tworzeniu kompozycji z udziałem form geometrycznych. Z abstrakcji geometrycznej wyłoniły się takie nurty jak suprematyzm, konstruktywizm, neoplastycyzm, kinetyzm, op art i strukturalizm. Jest przeciwieństwem abstrakcji niegeometrycznej.
Za ojca abstrakcjonizmu lirycznego uważany jest Wassily Kandinsky, który pod wpływem impresjonistów i muzyki Wagnera wykonał akwarelę uważną za pierwsze dzieło abstrakcyjne nazywane z czasem „Pierwszą abstrakcją” lub „ Pierwszym dziełem abstrakcyjnym”. Na obrazie tym zanika wszelkie pojęcie tematu malarskiego, przypomina on kolorowe nieporadne próby dziecka. Temat dzieł abstrakcji lirycznej zwany jest „siłą emocjonalną” i wyraża się na płótnie „wewnętrzną koniecznością „ malowania. Termin w sztuce współczesnej wprowadzony w 1947 r. we Francji przez Georges'a Mathieu na określenie różnych odmian abstrakcji niegeometrycznej. Abstrakcja liryczna utożsamiana jest często z informelem( taszyzmem)- europejskim odpowiednikiem amerykańskiego ekspresjonizmu abstrakcyjnego.
kierunek w sztuce nazywany organicznym lub ciepłym, polegający na tworzeniu kompozycji przy pomocy plam i form nieregularnych, przypominających struktury biologiczne. W ramach abstrakcji niegeometrycznej wyróżnia się min.: abstrakcyjny ekspresjonizm, action painting, informel, taszyzm, abstrakcje liryczną.
kierunek w sztuce, który cechuje wyeliminowanie wszelkich przedstawień mających bezpośrednie odniesienie do form lub przedmiotów obserwowanych w rzeczywistości. Sztuka abstrakcyjna to sztuka bezprzedmiotowa. Malarze abstrakcyjni szukali nowych form tj.:, pion – poziom, linia – plama odrzucając figuratywność na rzecz wewnętrznej konstrukcji obrazu układu linii barwnych plam, prostych form geometrycznych. Malarstwo to nie dotyczy już figuratywnego i materialnego obiektu, lecz samej treści sztuki, jej kwintesencji, jej duszy. Malarstwo jest bezpośrednim i suwerennym wyrazem indywidualnych i chwilowych odczuć malarza, obrazem w którym jakakolwiek forma odniesienia do świata zewnętrznego została wyeliminowana. Malarstwo to było pozbawione tematu, było odejściem od rzeczywistości i rezygnacją z naśladowania natury. Prekursorami abstrakcjonizmu byli: Wasilly Kandinsky, Edward Munch.
Abstrakcjonizm dzieli się na geometryczny (nazywany nieorganicznym lub zimnym) oraz na niegeometryczny (analogicznie nazywany też organicznym lub gorącym).
(z ang. malarstwo gestu, inaczej: action‑art, malarstwo akcji); technika action painting związana jest wprost z powstałym w latach 40., ruchem ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Malarstwo gestu miało być abstrakcyjne i dać malarzowi pełną swobodę twórczą, uwolnić i przenieść na płótno prawdziwą ludzką naturę. Malarstwo gestu to manifestacja stanu emocjonalnego i psychicznego malarza, ujawniającego się w procesie twórczym. Płótno stało się dla malarza tym, czym dla aktora scena. Akt malowania był uznawany za podstawowy środek ekspresji, stając się bezpośrednią inspiracją do powstania happeningu.
Jedną z metod action painting jest technika wynaleziona przez J.Pollocka wykorzystująca metodę drippingu (swobodnego kapania farby, lub chlapania farbą przy pomocy pędzla oraz różnych przedmiotów niemalarskich także chlapania bezpośrednio z pojemnika na płótno).
Termin action painting łączy się z zasadą all‑over (patrz all‑over). Głównymi przedstawicielami action painting byli: J. Pollock, Willem de Kooning. Terminu action painting po raz pierwszy użył Harold Rosenberg w 1952 r. do opisu twórczości J. Pollocka.
– unikanie w sztukach plastycznych (z przyczyn religijnych) wyobrażeń figuralnych, nie posługuje się obrazem i nie korzysta z wyobrażenia czegoś w sposób graficzny, nie posługuje się obrazem.
(z ang. poprzez całość) kompozycja pozbawiona wyraźnych akcentów („all‑over”), którą tworzą swobodnie splątane linie oraz plamy rozpływającej się farby, nie posiadające geometrii, ani środka ciężkości (mocnego punktu kompozycji). Farba miękko i swobodnie rozpływa się i rozpryskuje po całej płaszczyźnie płótna (ułożonego horyzontalnie na podłodze), nie tworząc żadnego wyraźnego podziału przestrzeni.
(z franc. brut - bardzo wytrawny, jedna z odmian szampana).
Termin „brut” ma wiele znaczeń i nasuwa takie skojarzenia jak : pierwotny, prymitywny, surowy, nieopracowany, dziki, nieokrzesany; przywołuje również na myśl takie pojęcia jak: naturalność, prostota, brak wykształcenia.
Wg. inicjatora i popularyzatora tej sztuki Jeana Dubuffeta art brut ma oznaczać sztukę gorzką, prawdziwą i niezależną od wpływów. To sztuka tworzona przez osoby dotknięte chorobą psychiczną, oraz szeroko rozumianych prymitywistów, wizjonerów z tzw. marginesu społecznego. Artyści czerpią z własnego wnętrza, ze swoich emocji i odczuć odrzucając wszelkie wzorce sztuki klasycznej czy współczesnej. Do zdefiniowania tego typu ekspresji i określenia jej mianem „art brutu” doszło po roku 1945.
Działanie twórcze bez udziału świadomego myślenia i refleksji; metoda praktykowana początkowo przez surrealistów, mająca na celu tworzenie „pod dyktando” podświadomości, poprzez zapis wolny od kontroli rozumu. Pewne konsekwencje automatyzmu znalazły odbicie w drippingu Pollocka, lecz tam „trans” psychiczny przekształcił się w cielesny (Pollock poruszał się rytmicznie przy swoich obrazach nasuwając skojarzenie z tańcem rytualnym). Metoda ta już wcześniej została zapoczątkowana przez surrealistów i dadaistów.
(z ang. malarstwo barwnych płaszczyzn); jeden z gł. nurtów ekspresjonizmu abstrakcyjnego, równie istotny co action painting, należący do tzw. Szkoły Nowojorskiej. Jest to nurt kontemplacyjny „teologiczny”. Artyści tego nurtu w większym stopniu kontrolowali swoje emocje i dalecy byli od pełnej ekspresji improwizacji action painting. Rothko prawie całkowicie porzucił figurację. Na niemal monochromatyczne płaszczyzny tła nakładał linie lub pasy cieniowanych barw, dochodząc tylko przez sam kolor niemal do boskiego objawienia za pomocą światła. W dużych wertykalnych płótnach uwaga twórcy skupia się na barwie oraz wystudiowanej równowadze kolorystycznej przekazującej ładunek emocjonalny, który podlega ścisłej kontroli. Staranność wykonania prowadzi do ekstremalnej syntezy wprowadzającej widza w medytacyjną ciszę. Największymi przedstawicielami tego nurtu byli Marc Rothko i Barnet Newman oraz Clyfford Still. Nazwa „color field painting” została zapoczątkowana przez krytyka sztuki Clementa Greenberga w 1955.
Jest to jedna z technik malarskich nurtu action painting w której farba kapie lub chlapie bądź wylewa się na rozłożone na podłodze płótno; (jak twierdził sam Pollock) drip painting nie był techniką zdaną na przypadek, była ona podporządkowana kontrolowanemu rysunkowi o całkowicie świadomym wyborze barw. Linie na płótnie tworzą jednolity wzór i powtarzają ruch dłoni (linie gestów) co powoduje, że wzrok przenosi się z jednego fragmentu obrazu na drugi i z powrotem (kompozycja otwarta- all over”). Słowo dripping, oznacza kapać, spływać kroplami z pędzla lub też bezpośrednio z naczynia lub innego przedmiotu wykorzystanego do malowania typu drewniany patyk, zaschnięty pędzel, dziurawa łyżka a czasami nawet ze strzykawki itp.
Technikę kroplową J. Pollock zaczerpnął z metody malowania Indian Navaho, którzy za pomocą kolorowego piasku nasypywali określone wzory obrazów, wykorzystując ją do celów rytualnych tzw. sandpainting.
Ten styl malowania zapoczątkował w swoich eksperymentalnych pracach w I po. XX wieku również Max Ernst, Francis Picabia oraz André Masson.
– nurt filozoficzny ważny dla sztuki XX w.
Stał się popularny we Francji w szerokich kołach inteligencji twórczej w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu, dzięki poglądom głoszonym przez Jeana Paula Sartre'a (1905‑1980).
Egzystencjaliści mieli przekonanie, że człowiek jest bytem świadomym swego istnienia, w przeciwieństwie do zagrażającego mu świata otaczającego. Życie ludzkie jest nietrwałe i nieuchronnie zmierza do śmierci. W ścieraniu się ze światem, w poczuciu zagrożenia śmiercią człowiek broni swego istnienia, szukając tym samym ratunku. Powoduje to wewnętrzne rozdarcie i lęki egzystencjalne np. przed osamotnieniem.
Uważano że człowiek jest zmuszony do dokonywania prze całe życie wyboru między różnymi możliwościami. Człowiek wybiera świadomie, decyduje tym samym o swym istnieniu, tworzy własny byt i jego życie nabiera takiego sensu jaki on sam mu nada.
Egzystencjalizm zapoczątkował Soren Kierkegard (1813‑1855) i został podjęty na nowo około 1930 r. w Niemczech przez Martina Heideggera (1889‑1976).
to ruch artystyczny tworzący się w malarstwie amerykańskim w latach 40. i 50. XX w. pod wpływem nowoczesnego malarstwa europejskiego (André Breton, Max Ernst, Marcel Duchamp, Fernand Léger, Marc Chagall, Piet Mondrian). Termin został stworzony przez krytyka Roberta Coatesa w 1946 r. Ekspresjonizm abstrakcyjny wywodzi się z surrealizmu.
Jedną z technik (w ramach action painting) stosowaną przez Jackson’a Pollock’a –jest dripping (dripp painting) czyli kapanie farbą (na poziomo rozłożone płótno), inspirowaną twórczością niemieckiego surrealisty Maxa Ernsta oraz rytualnym usypywaniem obrazów z piasku przez Indian Navaho.
W ramach szkoły nowojorskiej rozwinęły się dwa nurty: action painting =action art = malarstwo akcji = malarstwo gestu (patrz action painting), i color field painting = malarstwo barwnych płaszczyzn (patrz color field painting).
Ekspresjonizm abstrakcyjny cechowały duże rozmiary płócien, nacisk na płaskość, stosowanie kompozycji „all over”, traktujące wszystkie fragmenty płótna z równą uwagą, bez skupiania się na części centralnej, z pominięciem krawędzi (patrz all over”).
W latach 60. XX w. ruch utracił swe znaczenie stanowiąc inspirację dla takich nurtów artystycznych jak pop art i minimalizm.
E.a. - Termin ten używany jest do określenia różnorodnych stylów wielu
artystów. W ramach Nowego Jorku tzw. Szkoły Nowojorskiej rozwinęły się dwa nurty:
• action painting (action‑art) (malarstwo akcji, gestu) ( patrz słownik)
• color field painting (malarstwo barwnych płaszczyzn) (patrz słownik)
Ważną rolę miała również w ramach e.a. Szkoła Pacyfiku (patrz słownik) (inspirująca się między innymi filozofią Dalekiego Wschodu, przedstawiająca pejzaż za pomocą znaków kreślonych szybkimi i wyszkolonymi gestami mistrzów kaligrafii).
Pomimo wspomnianej niejednorodności wewnątrz ruchu ekspresjonizm abstrakcyjny cechowały pewne podobieństwa:
- duże rozmiary płócien,
- płaskość form,
- podejście całościowe do kompozycji tzw. „all over”.
Główni przedstawiciele nurtu: Jackson Pollock, Lee Krasner, Willem de Kooning, Helen Frankenthaler, Arshile Gorky, Adolph Gottlieb, Philip Guston, Jean‑Paul Riopelle, Robert Motherwell, Hans Hoffmann, Franz Kline, Mark Rothko, Clyfford Still, Barnett Newman.
(Federalny projekt artystyczny) = New Deal New Deal (z ang. nowy ład) to jeden z pięciu projektów sponsorowanych przez Federals Arts Project WPA (Works Progress Administration); program reform ekonomiczno – społecznych wprowadzonych w Stanach Zjednoczonych przez prezydenta F. Roosevelta w latach 1933–1939, który miał zapobiegać skutkom wielkiego kryzysu gospodarczego lat (1929–1933).
Program New Deal finansował sztukę wizualną w Stanach Zjednoczonych i powstał jako pomocowy środek w zatrudnianiu artystów i rzemieślników do tworzenia obrazów sztalugowych, grafiki, plakatów, fotografii i rzeźby oraz scenografii teatralnej, do tworzenia malowideł ściennych i rzemiosła.
Fenomen‑zjawisko, to co się jawi; kierunek filozoficzny w XX w, polegający na opisie i oglądzie tego, co bezpośrednio jest dane. Celem fenomenologii jest dotarcie do istoty rzeczy. Wszystko co istnieje w moim świecie istnieje dla mnie i jest dla mnie tym czym jest jedynie za sprawą moich aktów poznawczych.
= Galeria Peggy Guggenheim (Galeria Sztuki Tego Stulecia) została otwarta przez Peggy Guggenheim w Nowym Jorku, 1942 roku. Galeria działała do 1947 r. i eksponowała sztukę współczesną do czasu jej zamknięcia, kiedy Guggenheim powróciła do Europy. Galerię zaprojektował architekt, artysta i wizjoner Frederick Kiesler. Galeria była jednym z głównych miejsc wystawowych oraz pretekstem do spotkań wybitnych artystów europejskich (surrealistów, którzy opuścili Europę w obliczu wojny) oraz młodych , wschodzących talentów sztuki amerykańskiej. Galeria P. Guggenheim przyczyniła się w dużej mierze do powstania Szkoły Nowojorskiej (patrz Szkoła Nowojorska).
(z ang. „dzianie się”, „zdarzenie”) – zdarzenie artystyczne, zwykle pozbawione prób i scenariusza, odgrywane przy współudziale publiczności.
J.Pollock malując techniką drippingu (patrz drip painting) wchodził w stan transu, tańca wokół rozłożonego na podłodze płótna w akcie automatycznego działania, zamieniając proces malowania w wydarzenie artystyczne, przyczyniając się do powstania happeningu i sztuki performance w latach 60.
(fr. art informel – sztuka bezkształtna) - kierunek w sztuce europejskiej, odnoszący się do malarstwa abstrakcyjnego lat 50. XX w., równoległego wobec amerykańskiego ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Główną cechą tego kierunku stało się dążenie do swobodnej ekspresji poprzez stosowanie barwnych plam, linii itp., nie poddanych żadnym schematom kompozycyjnym, które mogłyby ograniczać dynamizm dzieła sztuki. Do wyodrębnionych z informelu odmian należą: taszyzm (czasami nazwa używana zamiennie z informelem), action painting (malarstwo gestu), malarstwo znaku przypominające pismo kaligraficzne, malarstwo materii i art. brut. Przedstawiciele informelu m.in.: Wols (Alfred Otto Wolfgang Schulze), Georges Mathieu, Hansa Hartung, Pierre Soulages, Jeana Fautrier, Jean Dubuffet, Henri Michaux, Antoni Tàpies, Alfred Manessier, Camille Bryen, Emilio Vedova, Jean Dubuffet, Alberto Burri.
Po raz pierwszy terminem informel posłużył się w 1951 r. Michael Tapie po zorganizowanej przez niego wystawie pod taką nazwą.
– termin w sztuce współczesnej wprowadzony w 1947 roku we Francji przez Georges'a Mathieu na określenie różnych odmian abstrakcji niegeometrycznej. Termin używany jest najczęściej synonimicznie z informelem i taszyzmem.
w sztukach plast. zaliczana do informelu odmiana abstrakcji organicznej, rozwijająca się w Paryżu po 1945; gł. przedstawiciele: G. Mathieu, Wols, H. Hartung.
kierunek we współczesnym malarstwie abstrakcyjnym polegający na wprowadzaniu do obrazu materiałów obcych tradycyjnemu warsztatowi malarskiemu (np. drewno, szkło gips, tkanina, piasek, blacha). Z malarstwem materii eksperymentowali kubiści i dadaiści. W latach 50 XX w. Stosowali je: J. Fautrier, J. Dubuffet, A. Tapies, A. Burri.
kierunek w sztuce XX w. , zainicjowany około 1920 r. przez P. Mondriana, a rozwinięty przez Th. Van Doesurga oraz grupę holenderskich artystów skupionych wokół pisma De Stij. Neoplastycyzm jest tłumaczeniem terminu „Nieuwe beelding” oznaczającego „nowe widzenie świata” i wpisuje się w nurt abstrakcji geometrycznej.
Mondrian związany także z kubizmem zmierzał do wypracowania „nowej formy” eliminując tradycyjne przedstawianie przedmiotów i natury upraszczając wszystko do abstrakcyjnych układów linii prostych, przecinających się pod kątem prostym, tworzących pola wypełnione wyrazistym kolorem. Paletę ograniczał do 3 kolorów podstawowych (żółty, czerwony, niebieski) oraz do 3 „nie‑kolorów” (czarny, szary, biały).
Neoplastycyzm wywarł silny wpływ na Bauhaus oraz styl międzynarodowy w architekturze i wzornictwie.
wydarzenie artystyczne w którym podmiotem może być właściwie każdy przedmiot, pojęcie, obiekt wskazany lub zasugerowany przez artystę podczas wystąpienia, a nawet może się nim stać ciało artysty.
Performer łączący różne elementy sztuk przedstawiających takich jak taniec, teatr i muzyka, kładąc główny nacisk na efekty wizualne, w określonym kontekście czasu, przestrzeni i własnych ograniczeń.
Artysta performatywny występuje przed publicznością stając się równocześnie twórcą jak i elementem sztuki. Performance jest odmienną formą wobec sztuki konwencjonalnej (przedstawiającej).
Za prekursora sztuki performance można uważać J. Pollocka i jego malarstwo gestu (patrz też happening).
Ruch zapoczątkowany w Paryżu w 1923 r. skupiający wielu artystów, wywodzący się z dadaizmu, trwający do koń. II wojny światowej.
Surrealizm burzy odniesienia do rzeczywistości i zerwać z realizmem ograniczającym świat wyobraźni. Tworzą w dadaistycznym duchu buntu i skandalu. Surrealizm cechuje wiara w sny, przypadki i halucynacje i przede wszystkim w teorię podświadomości. Artyści nie badają natury lecz świat wewnętrzny, intymny, tajemniczy i nowy zwiastowany wcześniej już w obrazach Chirico (malarstwo metafizyczne). Surrealiści używają wszystkich możliwych technik aby dotrzeć do podświadomości.
To grupa artystów tworzących w duchu ekspresjonizmu abstrakcyjnego w Stanach Zjednoczonych dla których Nowy Jork był kolebką ich szczególnego spojrzenia na sztukę. Artyści wywodzący się z tego nurtu przedstawiali świat w sposób nieobiektywny, poddany własnym odczuciom i emocjom nacechowany osobistymi przeżyciami.
Powstanie szkoły nowojorskiej jest odzwierciedleniem szerszego kontekstu kulturowego lat 50. XX w. a szczególnie przeniesienie ośrodka artystycznego i myśli twórczej i intelektualnej z Europy do Ameryki.
W ramach szkoły nowojorskiej rozwinęły się dwa nurty: action painting =action art = malarstwo akcji= malarstwo gestu (patrz action painting), i color field painting = malarstwo barwnych płaszczyzn (patrz color field painting).
Artyści reprezentujący ten ruch posiadali własny, odmienny i niepowtarzalny styl tworzenia a to co ich łączyło to przekonania oparte o marksistowską teorię równości społecznej, jednakże ruch nie był polityczny.
(patrz także ekspresjonizm abstrakcyjny).
Pomimo ,że zalicza się do ekspresjonizmu abstrakcyjnego , różniła się od niego koncepcją gestu, charakterem przestrzeni i bardziej wschodnią odindywidualizowaną ideą obecności artysty w obrazie.
Northwest School był amerykańskim ruchem artystycznym założonym w małym miasteczku w stanie Waszyngton w Seattle . Rozkwitał w latach 30‑tych XXw.
Pierwsi uczestnicy ruchu i jego twórcy to tzw. „wielka czwórka”: Mark Tobey, Guy Anderson , Kenneth Callahan i Morris Graves .
Ich praca zyskała uznanie w całym kraju, gdy w 1953r. magazyn LIFE opublikował o nich artykuł .
Cała czwórka była pod wpływem atmosfery panującej w północno‑zachodnim klimacie Pacyfiku .
Artyści ci połączyli naturalne piękno obszaru z tradycyjną azjatycką estetyką, aby stworzyć nowatorski i wyraźny styl regionalny.
Z biegiem czasu wpływ naturalnego otoczenia Zachodniego Waszyngtonu , zwłaszcza płaskich krain, meandrów kanałów rzecznych i pięknego nieba nad doliną Skagit , stał się jednoczącym aspektem ich sztuki. Media malarskie jakich używali to tempera , olej i gwasz na płótnie a także papierze i drewnie. Morris Graves do swych trójwymiarowych prac wykorzystywał między innymi stal, szkło i kamień. Guy Anderson gł. zajmował się mal. olejnym, wykonał również prace z brązu i robił „kolaże” z przedmiotów znalezionych na plaży: zardzewiałego metalu, w którym widział piękno.
Styl:
Styl Northwest School charakteryzuje się wykorzystaniem symboli natury Zachodniego Waszyngtonu, a także rozproszonego oświetlenia charakterystycznego dla obszaru Doliny Skagit. Oświetlenie i wybór ziemskich zakresów tonalnych w kolorze jest jedną z najważniejszych cech sztuki północno‑zachodniej. Sztuka Tobey’a, która nie zawierała tak dużo naturalnych cech sztuki Północnego Zachodu, jest identyfikowana jako styl północno‑zachodni z powodu delikatnych pastelowych kolorów, z których korzystał, oraz ciemnej mgiełki światła, z kilkoma surowymi cieniami.
Artyści z Północnego Zachodu zostali nazwani mistykami , chociaż niektórzy z nich zdecydowanie odrzucili tę etykietę. Zaprzeczyli, że byli „szkołą” sztuki, jedynie że się znali nawzajem.
Oprócz lokalnego środowiska naturalnego i wpływów Azji, Northwest School pokazuje również wpływ surrealizmu , kubizmu i abstrakcyjnego ekspresjonizmu . Wszyscy ci artyści kochali północno –zachodnie wybrzeże Pacyfiku i byli świadomi że są częścią większego świata .Ich prace zostały uznane zarówno za północno‑zachodnie, jak i dalekie od prowincjonalnych.
nazwa pochodzi od fr. słowa „la tache” i oznacza dosłownie plamę. Taszyzm wyodrębnił się z informelu i jest europejską odmianą ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Pracę taszystów cechowała duża gwałtowność, czasami przypominająca „atak” na płótno pozostawiający spontaniczne, kolorowe plamy na obrazie. Artysta kończył dzieło w chwili gdy sam uznał akt twórczy za skończony pod wpływem osobistych odczuć i przekonań. To co odróżnia taszyzm od od drippingu (patrz dripping) to przede wszystkim wykorzystanie do malowania pędzli albo drewnianych szpachelek, pozostawiających mocny dukt farby na podłożu malarskim a także tradycyjne ustawienie podobrazia w pozycji pionowej. Taszyści uważali że ich praca nie jest poddana żadnym regułom a proces twórczy odbywa się instynktownie i spontanicznie. Do tego nurtu należeli między innymi: Georges Mathieu, Jean Riopelle, Emilio Vedova, Hansa Hartunga.
Źródło: encyklopedia.pwn.pl