Józef Ratajczak Osiołek na drodze

Szedł osiołek
ścieżką krętą
do miasta
na wielkie święto.

Mówiono mu:

„Idźże prosto,
nie unikaj dróg
i mostów!

Musisz szybko iść
do celu,
by się cieszyć i weselić.”

Lecz osiołek
z drogi zboczył,
piął się wciąż
po stromym zboczu.

Śmiał się, śpiewał:

„W tym przyjemność,
że święto jest wciąż
przede mną.

Bo gdy w sercu
kwitną róże,
droga wcale
się nie dłuży.”

Wreszcie jest w miasteczku osioł.
Z wesołą się żegna drogą.
Chce powitać wszystkich głośno,
a tu nie ma już nikogo.

Orkiestra przestała grać,
ludzie poszli spać,
nie tańczy nikt na tarasie,
nie ma lodów
ani kiełbasek.

Osiołek ze smutkiem grzbiet ugiął.

„Nie było się po co spieszyć.
Dobrze jeszcze, że szedłem długo,
bo się po drodze mogłem nacieszyć!”

j0000008OHB6v21_00000_BIB_001Józef Ratajczak, Osiołek na drodze, [w:] tegoż, Pierwsze wiersze, Warszawa 1983, s. 24.

Bruno Ferrero Niemądry żółw

     Pewnego dnia w odległej dolinie zaczął padać deszcz i padał tak długo, że cała wieś została zalana. Jeszcze trochę i sponad ciągle przybierającej wody widać by było jedynie szczyty gór.

     Nagle dał się słyszeć jakiś płacz. To płakał żółw: najpowolniejszy i najmniej rozsądny ze wszystkich żółwi na świecie.

– Dlaczego płaczesz? – zapytała przelatująca ponad nim gęś.

– Tonę! – zaszlochał żółw. – Tobie to dobrze, potrafisz fruwać. Ale moje nogi są tak krótkie, że dotarcie do szczytu góry zajmie mi co najmniej miesiąc!

– A cóż to za ceregiele? – ucięła krótko gęś. – Zawołam moją siostrę i razem zaniesiemy cię na górę!

     Gdy gęsi powróciły, woda sięgała już szyi żółwia. Zniżyły lot, trzymając w dziobach giętką gałązkę. Żółw uchwycił za nią i z głośnym szumem skrzydeł gęsi wzniosły się w powietrze.

Leciały tak ponad wodą w stronę gór, gdzie schroniła się już cała grupa żółwi.

Bowiem inne, mądrzejsze żółwie, kiedy tylko zauważyły, że poziom wody zaczyna wzrastać, natychmiast wyruszyły w góry. Mimo to teraz były bardzo zadowolone, widząc dwa lecące ptaki, które uratowały najpowolniejszego, głupiutkiego żółwia.

Zaczęły wznosić okrzyki radości i chórem zaśpiewały na cześć odważnych ptaków.

– Niech żyją! Hurra! Śpiewajmy razem dla bohaterskich gęsi!

Znajdując się jeszcze w powietrzu, najpowolniejszy i najgłupszy żółw także zapragnął dołączyć do chóru swych braci. Otworzył pyszczek, którym trzymał gałąź i zaśpiewał:

– Hip, hip, hurra… AAAACH!!!.

j0000008OHB6v21_00000_BIB_002Bruno Ferrero, Niemądry żółw, [w:] tegoż, 40 opowiadań na pustyni, tłum. Ewa Ramz, Warszawa 2002.