Jak wygląda Ania z Zielonego Wzgórza?

Ania ShirleyShirleyShirley to główna bohaterka powieścipowieśćpowieści L.M. MontgomeryMontgomeryMontgomery pt. „Ania z Zielonego Wzgórza”. Była sierotą, która przez przypadek znalazła się w domu rodzeństwa Maryli i Mateusza CuthbertówCuthbertówCuthbertów. Oczekiwali oni chłopca. Chcieli go zaadoptować, aby pomagał im w prowadzeniu gospodarstwa na Wyspie Księcia Edwadra. Okazało się jednak, że trafiła do nich właśnie Ania, dziewczynka o bardzo nietypowym wyglądzie i charakterze.

Akcja powieści rozgrywa się pod koniec XIX wieku, głównie w AvonleaAvonlea  Avonlea, na Zielonym Wzgórzu, gdzie stał dom rodzeństwa Cuthbertów.

Kiedy poznajemy Anię, ma ona jedenaście lat i do końca powieści obserwujemy jej dorastanie oraz przemianę z dziewczynki w niemal dorosłą kobietę.

Lucy Maud Montgomery Ania z Zielonego Wzgórza

Dziewczynka w wieku około jedenastu lat ubrana była w bardzo krótką, wąską i brzydką sukienkę z szarożółtej szorstkiej wełny. Na głowie miała wyblakły, brunatny kapelusz marynarski, spod którego opadały na ramiona dwa bardzo grube, czerwone jak ogień warkocze. Jej twarzyczka była drobna, blada, chuda i usiana piegami, usta szerokie, duże, podobnie jak zmieniające barwę oczy – to zielone, to znowu szare. Tyle zobaczyłby przeciętny obserwator. Ktoś bystrzejszy spostrzegłby, że podbródek dziewczynki jest spiczasty i wystający, a z jej wielkich oczu emanująemanowaćemanują radość życia i inteligencja, usta ma wymowne i pełne słodyczy, czoło zaś szerokie i rozumne. Słowem, bardziej spostrzegawcza osoba doszłaby do wniosku, że ta biedna, bezdomna istotka, której nieśmiały Mateusz Cuthbert tak bardzo się przeraził, kryje w sobie niepospolitąniepospolitaniepospolitą duszę.

[...]

Wyglądała dość dziwacznie w krótkiej i ciasnej sukience z szorstkiej wełny, przywiezionej z Domu Sierot, spod której chude jej nogi wydawały się jeszcze dłuższe, niż były w istocie. Piegi na twarzy żółciły się liczniej i widoczniej niż kiedykolwiek. Rozwiane przez wiatr włosy były w niezwykłym nieładzie, a barwa ich wydawała się jeszcze bardziej ognista niż kiedykolwiek.

– To pewne, że nie wybrali cię ze względu na twoją urodę – odezwała się pani Linde, przesadnie nadymając usta.

[...]

Ania zerwała się i usiadła wyprostowana na krześle tuż obok. Twarzyczka jej była opuchnięta i zalana łzami. Oczy nieruchomo utkwiła w podłodze.

– Ładnie postąpiłaś, Aniu! Czy ci nie wstyd?

– Ona nie miała prawa nazywać mnie brzydką i rudą – odpowiedziała dziewczynka z uporem.

– Tyś także nie miała prawa wpaść w taki gniew i mówić do niej w podobny sposób, Aniu. Wstydziłam się za ciebie… naprawdę wstydziłam się. Pragnęłam, byś się okazała grzeczną i uprzejmą wobec pani Linde, a tymczasem sprawiłaś mi taki wstyd. Nie pojmuję, dlaczego tak bardzo dotknęło cię powiedzenie pani Linde, że jesteś chuda i masz czerwone włosy. Przecież nieraz sama mówiłaś o tym.

– Ależ to wielka różnica, czy ktoś sam o sobie coś mówi, czy też słyszy to od innych osób – jęknęła Ania ze łzami w głosie.

– Można wiedzieć, jak coś naprawdę wygląda, lecz mieć trochę nadziei, że ludzie myślą inaczej. Maryla myśli zapewne, że mam bardzo niedobry charakter. Ale cóż mogę na to poradzić? Kiedy pani Linde zaczęła w ten sposób mówić do mnie, nagle coś jakby zerwało się we mnie i popchnęło naprzód. Musiałam jej odpowiedzieć.

– Pięknieś się przedstawiła, to nie ulega wątpliwości… Pani Linde zdobyła ładną historyjkę do opowiadania znajomym. A że opowiadać będzie… możesz być tego pewna. Bardzo źle się stało, żeś nie potrafiła zapanować nad sobą, Aniu.

– Czyby pani potrafiła, gdyby jej ktoś powiedział tak wprost, że jest chuda i brzydka? – broniła się Ania ze łzami.

kazzw_001 Źródło: Lucy Maud Montgomery, Ania z Zielonego Wzgórza, tłum. Razalia Bernsteinowa, Warszawa 2013, s. 16, 68.