Kierownictwo duchowe
Kierownictwo duchowe
Cele lekcji:
Wiadomości
Zapoznanie się z tematyką kierownictwa duchowego i nabranie przekonania o jego potrzebie w życiu chrześcijanina;
umiejętności
Uczniowie winni uświadomić sobie potrzebę w ich życiu kogoś, z kim mogą o wszystkim porozmawiać.
Metoda i formy pracy metoda podająca, pogadanka, praca w grupach.
Środki dydaktyczne Pismo św.
Przebieg lekcji:
I. Wstęp
Osoba, z którą mogę porozmawiać
Każdy człowiek jest osobą społeczną, tzn. najlepiej rozwija się i radzi sobie w jakiejś grupie. Każdy z nas przeżywa w tej grupie różne stany: radość, smutek, żal, zdenerwowanie, itd., ale nie każdy z nas może sobie z tym sam poradzić.
I tutaj mam do Was pytanie: czy macie przyjaciela, przyjaciółkę, kogoś, komu o wszystkim mówicie?
(po paru odpowiedziach zapytać dalej)
Co temu komuś mówicie i dlaczego?
(poczekać na kilka wypowiedzi)
Co wtedy czujecie, gdy się z tym kimś podzielicie swoją dolą?
(Krótkie podsumowanie wypowiedzi)
Dlaczego Was o to pytam? Chciałbym na dzisiejszym spotkaniu powiedzieć Wam o kierownictwie duchowym.
II. Rozwinięcie
Dzisiaj coraz częściej mówi się i pisze o kierownictwie duchowym. W Polsce chyba największym znawcą tego tematu jest ks. Józef Augustyn. W książce „Praktyka kierownictwa duchowego” wyjaśnia on, co to jest kierownictwo duchowe:
„Kierownictwo duchowe definiujemy jako pomoc, której jeden chrześcijanin udziela drugiemu. Człowiek, który korzysta z takiej pomocy, staje się zdolny, by zwrócić swoją uwagę na więź między sobą a Bogiem oraz by dać odpowiedź Bogu, który wchodzi z nim w dialog jako osoba.
Staje się on także zdolny do wzrastania w zażyłej więzi z Bogiem oraz do wcielenia w życie konsekwencji, jakie wypływają z tej relacji”.
Trzeba się zapytać, o jaką pomoc ks. Józefowi Augustynowi chodzi. W kierownictwie duchowym nie chodzi na pewno o pomoc finansową. Idzie głównie o pomoc dla naszej duszy, naszego sumienia. Chodzi tu o wysłuchanie człowieka, który przychodzi do mnie z problemem.
O wysłuchanie i pomoc, a więc wskazanie drogi, która może pomóc przy rozwiązaniu tego problemu. Ale kierownik duchowy to nie psycholog, tylko przede wszystkim teolog. Kierownik duchowy udzieli rady, a także będzie się modlił i prosił Jezusa, by to On rozwiązał problem danego człowieka.
W kierownictwie duchowym ważne są trzy elementy:
– wypowiedzenie siebie, tzn. człowiek, który przychodzi do kierownika, powinien wypowiedzieć to wszystko, czym żyje. A więc: swoje obawy, lęki, rozczarowania, poczucie winy, to czego chce (pragnienia), oczekiwania, nadzieje. Ten, który przychodzi, mówi to, co chce, ale jest warunek: jeśli chce pomocy, powinien być prawdziwy, a więc winien mówić prawdę. Kierownik duchowy tutaj tylko słucha i zadaje odpowiednie pytania.
– druga rzecz to słuchanie, chodzi o słuchanie tego, co mówi kierownik. Gdy wcześniej my powiemy prawdę, to ta wypowiedź może nam pomóc.
Ale może się zdarzyć, że zostaniemy źle zrozumiani i wtedy trzeba wszystko do końca szczerze wytłumaczyć. W przeciwnym razie pomoc kierownika może okazać się bezskuteczna.
– i trzeci element to spotkanie; nie chodzi o spotkanie przy kawie i ciastku. Chodzi o prawdziwe spotkanie człowieka z drugim człowiekiem. Człowieka, który potrzebuje pomocy z tym, który może mu pomóc. Do takiego autentycznego spotkania potrzebne są pewne elementy: chęć, zaufanie i prawda.
A wy komu najczęściej ufacie i kogo prosicie o radę?
(chwila odpowiedzi)
Podzielimy się na trzy zespoły i przeczytamy teksty z Nowego Testamentu o niektórych elementach kierownictwa.
1) J 8,32 – „…i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”.
2) Jk 3,4 – „Oto nawet okrętom, choć tak są potężne i tak silnymi wichrami miotane, niepozorny ster nadaje taki kierunek, jaki odpowiada woli sternika”.
3) Łk 24,13‑27 – „Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze? Zatrzymali się smutni.
A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało. Zapytał ich: Cóż takiego? Odpowiedzieli Mu: To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli.
Na to On rzekł do nich: O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały? I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego”.
Uczniowie dzielą się w grupach spostrzeżeniami, a następnie wypisują wnioski na tablicy.
III. Podsumowanie
Sami znaleźliście te ważne elementy. Czy zatem uważacie, że kierownictwo duchowe jest dziś potrzebne i czy odważylibyście się pójść do kapłana i poprosić o to, by był Waszym kierownikiem?
Jeśli tak – dlaczego, jeśli nie – dlaczego?
Spróbujcie odpowiedzieć na to pytanie w domu.
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus tak pisze o kierownikach duchowych: „Porównywałam przewodników duchowych do wiernych zwierciadeł odbijających Jezusa”.
Życzę Wam, byście szukali i znaleźli właśnie takich kierowników Waszego życia.
Bibliografia
1. W. Barry, W. Connolly, Kierownictwo duchowe w praktyce, Kraków 1992.
2. J. Augustyn SJ, Praktyka kierownictwa duchowego, Kraków 2006.