Konfiguracje i topologie szerokopasmowych sieci pozabudynkowych

Atlas interaktywny

Topologia to sposób połączenia węzłów komutacyjnych, czyli urządzeń łączących się w sieć telekomunikacyjną. Istnieją różne topologie: proste i strukturalne, dwu- i wielowęzłowe, znajdujące ścieżkę od węzła początkowego do węzła końcowego z możliwością zrealizowania połączenia pomiędzy dowolną parą węzłów.

Widoczny jest ekran spisu treści. Na długim panelu wyświetlają się tytuły zakładek, które możemy zmieniać za pomocą znaczków znajdujących się po jego obu stronach. Tytuły tych zakładek umieszczone są także po lewej stronie ekranu na panelach ułożonych jeden pod drugim. Po kliknięciu na zakładkę rozwija się slajd przedstawiający grafikę, tekst oraz nagranie audio. Nad tekstem znajduje się pasek umożliwiający odtworzenie nagrania dźwiękowego, zgodnego z treścią zamieszczoną poniżej.

Topologia to sposób połączenia węzłów komutacyjnych, czyli urządzeń łączących się w sieć telekomunikacyjną. Istnieją różne topologie: proste i strukturalne, dwu- i wielowęzłowe, znajdujące ścieżkę od węzła początkowego do węzła końcowego z możliwością zrealizowania połączenia pomiędzy dowolną parą węzłów.

Topologia gwiazdy

Topologia gwiazdy, to najczęściej spotykana topologia pod względem budowy oraz rozbudowy. Topologię gwiazdy (z angielskiego star) stanowią urządzenia w prostym połączeniu wokół  centralnego punktu. W sieciach pozabudynkowych urządzenia łączą kable sieciowe (kable koncentryczne lub kable światłowodowe), które zbiegają się do koncentratora lub przełącznika. Topologia gwiazdy, ze względu na prostą konstrukcję, jest odporna na awarie i łatwa do zarządzania.

Zalety: łatwa zmiana układu kabli, centralna kontrola, wysoka odporność na uszkodzenia, łatwe diagnozowanie i usuwanie problemów.

Wady: wysoki koszt z powodu dużej liczby przewodów i złączy, jeden aktywny punkt rozdzielczy.

Grafika przedstawia schemat podłączenia do sieci ośmiu budynków. Stoją one na planie koła. Z każdego z nich wyprowadzony jest kabel, który dociera do urządzenia położonego w centrum rysunku. Promieniście ułożone przewody tworzą układ gwiazdy ośmioramiennej.

Topologia pierścienia

Topologia pierścienia (z angielskiego ring) tworzy zamknięty okrąg kabla sieciowego (kabla koncentrycznego, światłowodu), na którym rozmieszczone są przełączniki lub inne aktywne urządzenie sieciowe – jeden punkt centralny połączony jest z dwoma sąsiadami.

Zalety: mała całkowita długość przewodu, mniejsze koszty i prostsza instalacja.

Wady: awaria w jednym punkcie może spowodować awarię całej sieci, trudniejsza modyfikacja sieci, trudniejsza diagnostyka uszkodzeń.

Grafika przedstawia schemat podłączenia sieciowego czterech budynków. Stoją one na planie koła. Kabel sieciowy również tworzy koło, na nim zainstalowane są cztery urządzenia sieciowe, do których podłączony jest kabel z każdego z budynków.

Topologia magistrali

W przypadku magistrali (z angielskiego bus [bas]) przełączniki lub inne aktywne urządzenia sieciowe rozmieszczone są na wspólnym medium transmisyjnym (kabla koncentrycznego, światłowodu).

Zalety: najmniejsza długość kabli, łatwa modyfikacja i rozbudowa sieci.

Wady: trudne diagnozowanie i lokalizacja uszkodzeń, może mieć małą przepustowość, awaria medium transmisyjnego powoduje awarię całej sieci.

Grafika przedstawia schemat podłączenia do sieci trzech budynków. Stoją one równolegle do siebie. Kabel sieciowy położony jest pomiędzy nimi. Każdy z budynków podłączony jest niezależnie do własnych urządzeń sieciowych, które znajdują się na wspólnym medium.

Topologia drzewa

Topologia drzewa to sieć hierarchiczna (z angielskiego hierarchical topology [hierarhikal topolodżi]). Węzeł centralny udostępnia połączenie do dowolnego urządzenia, do którego podłączone są kolejne urządzenia w porządku hierarchicznym.

Zalety: prosty układ okablowania, łatwa rozbudowa sieci.

Wady: duża liczba przewodów, trudniejsza diagnostyka uszkodzeń, awaria w jednym miejscu może spowodować odcięcie gałęzi z kilkoma urządzeniami.

Grafika przedstawia schemat podłączenia do sieci czterech budynków w porządku hierarchicznym. Z głównego urządzenie sieciowego wyprowadzone są kable. Poniżej widoczne są kolejne urządzenia, do których podłączane są kable z budynków położonych w najniższej części schematu.

Technologia transmisji w SSP

Technologia optyczna

W technologii optycznej nośnikiem sygnału jest światłowód.

Światłowód stosowany w szerokopasmowych sieciach pozabudynkowych jest kablem światłowodowym jednomodowym.

Zalety: odporność na zakłócenia elektromagnetyczne, niegenerowanie takich zakłóceń, małe tłumienie, możliwość eksploatacji przy zagwarantowaniu stałości parametrów transmisyjnych przez kilkadziesiąt lat, bardzo duża szybkość i niezawodność transmisji sygnału, duże odległości linii kabli na odcinkach między sąsiadującymi regeneratorami, odporność na zginanie światłowodu, np. w przypadku i te u te gie sześć pięć siedem promień gięcia wynosi kilka milimetrów.

Wady: złożona i kosztowna instalacja, wysoka cena, ograniczony promień gięcia światłowodu zależny od standardu światłowodu.

Grafika przedstawia kabel światłowodowy. Zbudowany jest z powłoki zewnętrznej, która zabezpiecza znajdujące się wewnątrz włókna.

Budowa wewnętrzna kabla światłowodowego.

Wewnątrz kabla umieszczone są włókna i tuby. Kolejność włókien i tub rozmieszczonych na całej długości sieci powinna być taka sama.

Widoczna jest grafika, która przedstawia kabel światłowodowy w przekroju. Wokół rysunku znajduje się opis poszczególnych warstw. Są to;  położony w środku pręt dielektryczny. Wokół niego znajdują się włókna światłowodowe umieszczone w luźnej tubie z żelem. Całość okryta jest wkładką polietylenową. Kolejna jest warstwa wzmocnienia z włókna szklanego. Na jej powierzchni zaznaczono nić rozrywania powłoki. Całość okryta jest powłoka zewnętrzną ha ef ef er ukośnik u fał.

Struktura sieci GEPON

Struktura sieci GEPON (z angielskiego gigabit eternet pasiw optikal netłork – pasywna sieć optyczna Gigabit Eternet) to system sieci gwarantującej dostęp do potrójnej usługi (tripyl plej) – internet, telewizja, telefon – w lokalu abonenta (ef te te ha – fajber tu de hołm).

Widoczna jest plansza z rysunkiem przedstawiającym schemat podłączania budynków do sieci. Obok schematu umieszczono legendę z objaśnieniami sześciu symboli tworzących schemat 1.  Zakończenie linii światłowodowej GEPON to bryła z napisem o el te (z angielskiego optikal lajn terminejszyn) 2. Zakończenie sieci światłowodowej to sześcian z napisem o en te (z angielskiego optikal netłork terminejszyn) 3. Przełącznik dostępowy to figura sześcianu z ikonką czterech strzałek wskazujących  kierunek prawo, lewo, góra, dół 4. Ruter brzegowy sieci szkieletowej to bryła przypominająca kształtem krążek. Posiada na powierzchni ikonkę strzałek wskazujących  kierunek prawo, lewo, góra, dół. 5. Kabel światłowodowy to linia prosta 6. Pasywny rozgałęźnik optyczny obrazuje sześcian.

Na planszy znajdują się dwa obwody przedstawiające po cztery budynki jednorodzinne każdy. Z każdego z budynków wyprowadzona jest linia kabla światłowodowego na którym znajduje się sześcian symbolizujący zakończenie sieci. Następnie każdy światłowód dociera do  rozgałęźnika pasywno optycznego . Kolejno za pomocą uniwersalnego kabla opisanego symbolem ef o wszystkie linie światłowodowe  łączą się z urządzeniem o el te (zakończenie linii). Następnie poprzez przełączniki dostępowe docierają do rutera. Za ruterem widnieje skrót i es pe (z angielskiego internet serwis prowajder) to podmiot oferujący usługę dostępu do sieci Internet.

Technologia koncentryczna

Medium w sieci pozabudynkowej, w którym rozchodzi się sygnał, jest kabel koncentryczny współosiowy wykonany z miedzi.

Zalety: wysoka odporność na zakłócenia, wytrzymały na promieniowanie u fał, wysoka jakość przewodu, niska wartość tłumienia, obsługa transmisji w pasmach o dużej szerokości.

Wady: trudność w wykrywaniu usterek z powodu grubej osłony, specyficzne złączki (wtyki), łatwo ulega uszkodzeniu, wysoki koszt, duży rozmiar.

Widoczny jest rysunek kabla koncentrycznego. Nad rysunkiem znajdują się objaśnienia wskazujące na poszczególne warstwy .Pod powłoka zewnętrzną znajduje się warstwa oplotu, następnie ekran i dialektryk, wewnątrz którego mieści się rdzeń .

Technologia hybrydowa

Połączenie technologii optycznej z koncentryczną.

de es el a em (z angielskiego didżital subskrajber lajn akses multiplekser) – koncentrator cyfrowych linii abonenckich a de es el ukośnik fał de es el – asymetryczna cyfrowa linia abonencka/de es el o dużej przepływności.

Widoczna jest plansza z rysunkiem przedstawiającym schemat podłączania budynków do sieci. Obok schematu umieszczono legendę z objaśnieniami symboli naniesionych na rysunku.

1. Koncentrator cyfrowych linii abonenckich to bryła z napisem a de es el ukośnik fał de es el (z angielskiego asymetrik didżital subskrajber lajn / wery haj spid de es el) 2. Przełącznik dostępowy to figura sześcianu z ikonką czterech strzałek wskazujących  kierunek prawo, lewo, góra, dół 3. Ruter brzegowy sieci szkieletowej to bryła przypominająca kształtem krążek. Posiada na powierzchni ikonkę strzałek wskazujących  kierunek prawo, lewo, góra, dół. 4. Kabel światłowodowy to linia prosta 5. Konwerter mediów obrazuje niebieski sześcian. 6. Modem/ruter a de es el przedstawia żółty sześcian większy od poprzedniego.

Na planszy znajdują się dwa obwody przedstawiające po cztery budynki jednorodzinne każdy. Z każdego z budynków wyprowadzona jest linia kabla światłowodowego na której znajduje się sześcian symbolizujący modem /ruter. Następnie każdy światłowód dociera do mufy oznaczonej jako walec. Kolejno za pomocą uniwersalnego kabla opisanego symbolem ef o wszystkie linie światłowodowe  łączą się w koncentratorze zlokalizowanym w szafce na ulicy. Następnie poprzez przełączniki dostępowe docierają do rutera. Za ruterem widnieje skrót i es pe (z angielskiego internet serwis prowajder) to podmiot oferujący usługę dostępu do sieci Internet.

Technologię transmisji można podzialić na dwa sposoby

Kablowe sieci szerokopasmowe mają budowę hierarchiczną. Stosuje się podział na dwa główne segmenty sieci: dostępowy, składający się z dwóch segmentów – lokalnego i dystrybucyjnego, szkieletowy (zwany inaczej rdzeniowym), zbudowany z dwóch segmentów – dalekosiężnego i brzegowego

Widoczny jest rysunek schematu. Przedstawiono na nim dwa segmenty. Pierwszy to schemat rdzeniowy es er jest to sieć szkieletowa. Znajduje się tutaj es er de, czyli segment dalekosiężny oraz es er be, segment brzegowy. Drugi segment to es de, czyli segment dostępu. W nim znajduje się es de de, segment dystrybucyjny oraz es de el, segment lokalny. Następnie na schemacie widoczny jest panel opisany jako es ka, sieć konsumencka oraz te ka, terminal końcowy.

Oprócz powyższego podziału często stosuje się także podział trzystopniowy, na segmenty sieci: dostępu, dystrybucji i szkieletowy.

Segment dostępu do sieci – jego zadaniem jest zapewnienie użytkownikom dostępu do sieci poprzez dołączanie użytkowników końcowych do tejże sieci. Do urządzeń segmentu dostępu należą różnego rodzaju przełączniki.

Segment dystrybucji sieci – jego zadaniem jest łączność w sieci opartej na regułach określających przepływ ruchu w sieci. Segment dystrybucyjny stanowią urządzenia tj. przełączniki warstwowe wyznaczające zasięg sieci dostępowej. Pasywne punkty dystrybucyjne oraz elementy pasywne tworzą warstwę dystrybucyjną sieci, którą łączą węzły szkieletu sieci. Wyróżniamy warstwy:części pasywnej, do której należą niezbędne instalacje gwarantujące bezpieczną i ciągłą pracę urządzeń aktywnych w pomieszczeniach punktów, kanalizacji kablowej, kabli światłowodowych oraz pasywnego osprzętu światłowodowego części aktywnej, złożonej z urządzeń aktywnych sieci dystrybucyjnej.

Segment szkieletowy sieci lub rdzeń sieci ma za zadanie zapewnić optymalną transmisję sygnału między oddalonymi punktami. Stanowi bardzo szybką sieć przełączania. Współcześnie struktura segmentu szkieletowego opiera się na przełącznikach warstwy trzeciej, którą tworzą węzły szkieletowe połączone elementami pasywnymi. Wyróżniamy warstwy:

części pasywnej do której należą niezbędne instalacje gwarantujące bezpieczną i ciągłą pracę urządzeń aktywnych sieci szkieletowej w pomieszczeń węzłów szkieletowych, kanalizacji kablowej, kabli światłowodowych oraz pasywnego osprzętu światłowodowego:

części aktywnej, którą stanowią urządzenia aktywne sieci szkieletowej umożliwiające płynność ruchu pochodzącego od operatorów dostępowych.

Grafika przedstawia schemat transmisji sygnału. Przedstawia połączenie pomiędzy siecią szkieletową dystrybucyjną i dostępową. W sieci szkieletowej znajdują się trzy przełączniki dostępowe połączone ze sobą linią światłowodową. Z jednego z nich wyprowadzone są dwa światłowody, które docierają do dwóch przełączników umieszczonych na schemacie w sieci dystrybucyjnej. Z każdego z nich wyprowadzone są po trzy światłowody, które docierają do sieci dostępowej, gdzie tworzą węzły w rozgałęźnikach.

Schemat struktury zasięgu sieci optycznej ef i te el.

Grafika przedstawia trzy rysunki pasywnych i aktywnych węzłów optycznych oraz połączeń hybrydowych wykorzysujących kable światłowodowe i koncentryczne.

Pod rysunkiem zamieszczono legendę objaśniającą zastosowane na rysunku symbole. Zielony prostokąt oznacza urządzenie aktywne. Niebieski kwadrat oznacza urządzenie pasywne. Linia granatowa to światłowód a linia zielona to kabel koncentryczny. Linia przerywana to granica ef o ukośnik ce u.

Obok  rysunków widoczne jest objaśnienie dotyczące rodzajów kabli. W węźle centralnym  są to kable magistralne. W szafce rozgałęźnej kable pierwszej klasy, a w szafce rozdzielczej kable drugiej klasy.

Schemat pierwszy, ef te te de, to doprowadzenie światłowodu do szafki rozgałęzionej. Na rysunku widoczne są dwa prostokąty obrazujące urządzenia aktywne i jeden kwadrat obrazujący urządzenie pasywne pomiędzy pierwszym i drugim urządzeniem znajduje się linia światłowodu. Pomiędzy drugim i trzecim znajdują się trzy kable koncentryczne. Trzecie urządzenie także posiada trzy kable koncentryczne.

Schemat drugi, ef te te ce, to światłowód doprowadzony do szafki rozdzielczej przy ulicy. Na rysunku widoczny jest jeden prostokąt obrazujący urządzenie aktywne, jeden kwadrat obrazujący urządzenie pasywne i ponownie prostokąt obrazujący urządzenie aktywne. Pomiędzy pierwszym a drugim przebiega światłowód. Pomiędzy  drugim i trzecim urządzeniem przebiegają trzy  światłowody. Trzecie urządzenie posiada jeden kabel koncentryczny.

Schemat trzeci, ef te te be, i czwarty, ef te te ha, to światłowód doprowadzony do budynku i do odbiorcy końcowego.  Na rysunku widoczny jest jeden prostokąt obrazujący urządzenie aktywne i dwa  kwadraty obrazujące urządzenia pasywne. We wszystkich połączeniach zastosowano połączenie światłowodowe. Pomiędzy pierwszym a drugim przebiega jeden kabel. Pomiędzy  drugim i trzecim urządzeniem przebiegają trzy. Trzecie urządzenie posiada także trzy kable światłowodowe.

Linia przerywana oznaczająca granicę przebiega pomiędzy urządzeniami aktywnymi pierwszego i drugiego rysunku.

Grafika przedstawia trzy schematy struktury połączeń telewizji kablowej. Pod każdym z trzech rysunków zamieszczono legendę objaśniającą zastosowane symbole. Magistrala optyczna przedstawiona jest jako  zielone kółko posiadające wewnątrz dwie białe strzałki skierowane ku górze. Węzeł optyczny na rysunku przedstawiony jest jako kwadrat, wewnątrz którego widoczne są symbole liter O oraz E. Węzeł magistralny to kwadrat w kolorze czerwonym, na tle którego widoczna jest biała strzałka skierowana na prawo. Węzeł dystrybucyjny to nieco mniejszy kwadrat w kolorze czerwonym, na tle którego widoczna jest biała strzałka skierowana na prawo. Odgałęźnik hermetyczny to kwadrat w kolorze różowym. Odgałęźnik budynków to kwadrat w kolorze żółtym. Multitap przedstawiono za pomocą zielonego kwadratu. Gniazdo abonenckie to czerwona kropka. Kabel koncentryczny zaznaczono przerywaną linią czerwoną, a kabel światłowodowy – linią czarną.

Pierwszy schemat to struktura systemu telewizji kablowej.

Na rysunku widoczny jest kwadrat opisany jako główna stacja czołowa i trzy koła z napisem Regionalna stacja czołowa. Wszystkie obiekty połączone są ze sobą kablem światłowodowym. Na połączeniach widnieją ikonki magistrali optycznej. Poniżej widoczne są dwa panele z napisem koncentrator. Od jednego z nich wychodzi kabel koncentryczny, który dociera do trzech paneli. W każdym z nich znajduje się węzeł optyczny, a pod nim ikona wzmacniacza magistralnego. Środkowa cześć schematu opisana jest jako sieć magistralna koncentryczna, max 30 kilometrów. Znajduje się tutaj sześć wzmacniaczy dystrybuujących, które łączą się kablem koncentrycznym z odgałęźnikami. Poniżej widoczna jest sieć budynkowa o strukturze gwiaździstej. Usytuowany jest tutaj odgałęźnik budynkowy, z którego wyprowadzone są kable koncentryczne. Poniżej odgałęźnika znajduje się Multitap, którego wszystkie kable koncentryczne zakończone są gniazdami abonenckimi. Poniżej gniazda widoczna jest grafika przedstawiająca ekran telewizyjny odbiorcy.

Drugi schemat to struktura sieci telewizji kablowej ha ce ef

Na rysunku widoczny jest schemat sieci szkieletowej a te em es de ha, kwadrat opisany jako główna stacja czołowa i trzy koła z napisem Regionalna stacja czołowa. Wszystkie obiekty połączone są ze sobą kablem światłowodowym. Na połączeniach widnieją ikonki magistrali optycznej. Ostatnia stacja czołowa dzieli sygnał do dwóch koncentratorów ha u be. Obok na rysunku widoczna jest ramka a w niej przedstawiono sieć rozprowadzającą koncentryczno‑światłowodową. Trzy kable światłowodowe z koncentratora ha u be docierają do węzłów optycznych. Każdy z węzłów optycznych poprzez kable koncentryczne dociera do węzła dystrybucyjnego. Poniżej widoczna jest ramka która przedstawia sieć budynkową. Tutaj poprzez  wzmacniacz budynkowy kabel koncentryczny prowadzi do węzła budynkowego. Z węzła kabel rozdziela się na kilka kolejnych, które prowadzą do odbiorców.

Trzeci schemat to struktura sieci telewizji kablowej ha ef ce z zastosowaniem rozgałęźnika optycznego i multisłicze.

Na rysunku widoczne są dwa schematy blokowe złożone z opisanych paneli połączonych liniami. Legenda zamieszczona pod rysunkiem wskazuje na linię w kolorze niebieskim która oznacza kabel koncentryczny i linię w kolorze żółtym oznaczającą patchcord ef ce ukośnik pe ce. Jako pierwszy widoczny jest schemat z wykorzystaniem rozgałęźnika.  Z konwertera optycznego ef ce ukośnik pe ce prowadzi kabel, który kieruje się do anteny satelitarnej, następnie z anteny paczkord trafia do rozgałęźnika a potem do odbiornika optycznego. Odbiornik optyczny i pozostałe elementy sieci znajdują się w pomieszczeniu technicznym. Z odbiornika kabel koncentryczny te te 113 ce u prowadzi do wzmacniacza magistrali i dostaje się do multisłicza. Drugi schemat przedstawia anteny u ha te i antenę ef em. Kabel koncentryczny z trzech anten prowadzi do wzmacniacza wielozakresowego następnie do nadajnika optycznego. Teraz paczkord prowadzi do kolejnego odbiornika optycznego w pomieszczeniu technicznym i poprzez kabel koncentryczny dociera do multisłicza.

Widoczne są  cztery rysunki schematów elementów aktywnych es es pe.

Schemat blokowy telewizji naziemnej. Stacja czołowa

Na schemacie znajduje się trzynaście punktorów. Po naciśnięciu każdego z nich pojawia się objaśnienie. Pod rysunkiem znajduje się nagranie dźwiękowe tożsame z tekstem znajdującym się pod paskiem odtwarzania. W najwyższej części schematu widoczna jest antena satelitarna z wzmacniaczem sygnału. Poniżej znajdują się tunery satelitarne a pod nimi dekodery, pod nimi modulatory. Pod modulatorami zainstalowany jest generator obrazu kontroli oraz symulator. Pod generatorem widoczne są przemienniki pośredniej częstotliwości bądź tłumienia. W dolnej części schematu widnieje napis wyjście. Obok znajdują się cztery linie opisane jako te fał oraz u ka ef, prowadzą do filtrów fonii, a następnie poprzez punkt pomiarowy toru wyjścia głównego trafiają do przemienników pośredniej częstotliwości bądź tłumienia, a stąd do wyjścia. Obok znajdują się dwie linie opisane jako a em de es ka. Prowadzą poprzez tuner radiowy do modulatora radiowego. Stąd prowadzą do punktu pomiarowego toru wyjścia głównego. Widoczny jest tutaj także rysunek zasilacza i pilota.

Schemat blokowy koncentratora

Nazywany także z angielskiego hub jest urządzeniem biernym służącym do przyłączenia wielu urządzeń sieciowych do jednej sieci o topologii gwiazdy. Wyrównuje czasowy przepływ sygnału i przesyła go bez konieczności sterowania przepływu informacji. Jednocześnie odgrywa rolę aktywną i pasywną, pośrednicząc w szybkim przekazywaniu danych pomiędzy częścią obiektową (wykonawczą) i systemem nadrzędnym (sterującym) lub też wpływając na sposób ich przekazywania.  Jego podstawowymi elementami są układy en repiterów (wzmacniaczy), które odpowiadają dostatecznej ilości połączeń kaskadowych, czyli urządzeń podłączonych do systemu, oraz nadajniki i odbiorniki.

Schemat blokowy prezentuje od lewej prostokąty opisane jako Ram Eeprom i  Pamięć falsz. W części górnej schematu widnieje osiem paneli w dwóch rzędach opisanych jako: Mikroprocesor, Pamięć flasz, Ram, Eeprom, Pal, Kontrole Ieee, Interfejs i spinacz, Pamięć. Panel PAL łączy się linią z Mikrokontrolerem i pamięcią flash oraz dociera do nadajnika/odbiornika położonego na schemacie poniżej. Tuż pod nadajnikami widnieje napis szyna zarzadzania ef te pe ukośnik u te pe. W środku schematu widoczna jest linia opisana jako szyna zarządzania, która łączy się z położonymi poniżej panelami opisanymi jako en portowy repiter. Z nich prowadzą połączenia kaskadowe poniżej których widnieje napis gniazda cztero parowe. Szyna rozszerzeń reparatorów optycznych prowadzi z paneli Kontrole Interfejs i Pamięć do wzmacniaczy.

Wzmacniacz szerokopasmowy.

Na rysunku przedstawiono urządzenie do wzmacniania i regulacji sygnału. Na urządzeniu naniesione są punktory, po naciśnięciu których rozwija się treść objaśnienia. Poniżej rysunku znajduje się nagranie dźwiękowe tożsame z treścią umieszczone poniżej paska odtwarzania. Urządzenie na rysunku składa się z dwóch części. Pierwsza obrazuje panel wyświetlacza, na którym widnieje treść: Przed zdjęciem osłony odłączyć urządzenie od sieci zasilającej. Napięcie wejściowe od 28 do 65 Volt na 60 Herców. Pobór prądu 0,7 – 0,3 Amperów. Na drugiej części znajdują się liczne przyciski. Pierwszy od lewej to korektor wejściowy w torze dosyłowym ( regulowany płynnie lub za pomocą tłumika wkładkowego jot iks pe, który modyfikuje tłumienność wzmacniacza). Drugi pod nim to tłumik w torze dosyłowym (regulowany płynnie lub za pomocą tłumika wkładkowego jot iks pe). W części dolnej widoczne są dwa przyciski: jeden i drugi to tłumik w torze zwrotnym (regulowany płynnie lub za pomocą wkładki jot iks pe). Z prawej strony urządzenia znajduje się korektor międzystopniowy w torze dosyłowym. Pod nim znajduje się czteropozycyjny przełącznik wzmacniacza w torze zwrotnym trybu jego pracy. Tryb pierwszy to praca z pasywnym kanałem zwrotnym z gwarancją regulacji tłumienia i korekcji. Tryb drugi to odłączenie toru kanału zwrotnego z zachowaniem dopasowania zależności miedzy natężeniem prądu i napięciem w obwodach prądu zmiennego wynoszącej 750 Ohm w obu kierunkach. Tryb posiada funkcje uruchamiania toru kanału zwrotnego do odłączenia gałęzi i tego toru w przypadku silnych zakłóceń. Tryb trzeci i czwarty zapewnia włączenie wzmacniacza toru kanału zwrotnego ze wzmocnieniem odpowiednio od 17 do 25 Decybeli.

Schemat budowy wzmacniacza stosowanego

Na rysunku widnieje schemat budowy wzmacniacza wu ha iks 825.Na poszczególnych elementach zaznaczono punktory, po naciśnięciu których ukazują się objaśnienia. Schemat tworzy linia prosta łamana na której umieszczono kwadraty kółka i trójkąty. Schemat rozpoczyna wejście INPUT. Pierwszy punktor wskazuje na punkt pomiarowy toru zwrotnego przedstawiony na rysunku jako koło z linią poziomą wyprowadzoną poza obręb. Kolejno zaznaczono symulator, na rysunku to żółty kwadrat z wpisaną literą Y. Następnie widoczny jest wzmacniacz sygnału zaznaczony jako czerwony trójkąt skierowany wierzchołkiem w prawo. Kolejny to prostokąt opisany jako pasiw of od 17 do 25 Decybeli i  rysunek koła z wyprowadzoną poza obręb linią. Obydwa przedstawiają  punkty pomiarowe toru wyjścia głównego. Schemat kończy wyjście ałtput.