Ilustracja interaktywna przedstawia rycinę pod tytułem Amfion buduje Teby autorstwa Bernarda Picarta. Ukazuje ona mężczyznę grającego na instrumencie przypominającym skrzypce. Wokół niego unoszą się cegły i fragmenty kolumn, które składają się w budynki. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Wśród panujących na tronie tebańskim liczne były nieszczęścia i tragedie. Labdakos, dziadek Edypa, zasiadł na tronie po upadku domu Amfiona, którego żona, Niobe, rozgniewała boginię Latonę. Nieszczęsna królowa ściągnęła na swoje dzieci zemstę znieważonej matki Apollina i Artemidy, wskutek czego zginęli jej synowie i córki, ona sama zamieniła się z rozpaczy w kamień, a jej mąż, Amfion, popełnił samobójstwo. Tak zaczęło się panowanie w Tebach Labdakidów, przeklętego rodu, którego wszystkich członków spotykały straszne cierpienia. 2. To w Tebach rozpoczyna się dramat Edypa. W tym mieście przychodzi na świat jako dziecko króla Lajosa i królowej Jokasty, jednak jego narodziny nie są radosnym dniem. Wolą bogów było, by z tego związku nie narodziły się dzieci, wobec tego syn, który narodziłby się królowi Lajosowi miał być przeklęty – wyrocznia zapowiedziała, że zabije on własnego ojca i weźmie ślub z matką. Jokasta i Lajos, przerażeni narodzinami syna, postanowili pozostawić go okaleczonego (z przebitymi żelazem piętami) w lesie na pewną śmierć. Jednak stało się inaczej. Sługa, który miał za zadanie porzucić niemowlę, ulitował się nad jego losem i oddał je swojemu przyjacielowi z Koryntu. W ten oto sposób maleńki Edyp opuścił rodzinne miasto i musiało minąć wiele lat, nim dowiedział się, w tragicznych okolicznościach, o prawdziwym miejscu swojego urodzenia. Dodatkowo pojawia się ilustracja pod tytułem: „Edyp opuszczający Jokastę”, Alexandre Cabanel, 1843. 3. Porzuconym dzieckiem zaopiekowali się król i królowa Koryntu – Polybos i Meropa, którzy nie mieli własnych dzieci. To właśnie oni niemowlęciu nadali imię Edyp, oznaczające kogoś o opuchniętych nogach, ze względu na okaleczone nóżki dziecka. Edyp dorastał w Koryncie, nieświadom swojego prawdziwego pochodzenia, aż do momentu, w którym podczas uczty usłyszał od jednego z gości, że nie jest prawdziwym królewskim synem, ale znajdą. Ta informacja zniszczyła spokój Edypa, który, mimo że rodzice zapewniali go o nieprawdziwości takiego twierdzenia, nabrał podejrzeń co do swojego pochodzenia. Postanowił dowidzieć się prawdy, więc, udał się do wyroczni delfickiej, by poznać prawdę. Dodatkowo pojawia się ilustracja pod tytułem: Król Edyp, plakat teatralny, Teatr Dramatyczny Scena na Woli T. Łomnickiego. 4. To właśnie w Delfach Edyp dowiaduje się o straszliwej klątwie, ciążącej nad jego życiem – zabije własnego ojca i pojmie za żonę własną matkę. Przerażony okrutnym fatum, Edyp, kierując się wiarą, że jego rodzicami są król i królowa Koryntu, postanawia nie wracać do domu i odejść jak najdalej, by nie dopuścić do spełnienia się przepowiedni. Nieświadomy swojego prawdziwego pochodzenia, paradoksalnie, Edyp zamiast oddalać się od niebezpieczeństwa, zbliża się do miejsca, w którym spełni się klątwa – do wąwozu, w którym zbiegały się drogi z Koryntu, Aten, Focydy i Teb. To właśnie tutaj Edyp spotyka podróżnego ze swoim orszakiem i wdaje się w sprzeczkę, w wyniku której zabija podróżnego, nie wiedząc, że jest to jego własny ojciec, król Lajos, zmierzający do delfickiej wyroczni. Dodatkowo pojawia się ilustracja pod tytułem: Głowy Furii (Eumenid). 5. Po tym, jak wypełnia się pierwsza część przepowiedni, nieświadomy wagi dokonanego czyny Edyp udaje się w dalszą drogę i trafia do Teb, w których żałoba panuje nie tylko z powodu niedawnej śmierci króla Lajosa, ale również z powodu strasznego potwora z głową i piersiami kobiety, ciałem lwa i orlimi skrzydłami, Sfinksa, który prześladował Tebańczyków. By pokonać straszydło, należało rozwiązać jego zagadkę: „Co to za istota, która rankiem chodzi na czterech nogach, w południe na dwóch, a wieczorem na trzech?” Temu, kto pokona Sfinksa, obiecano królewską koronę i rękę królowej Jokasty. Edyp stanął do pojedynku z potworem i rozwiązał zagadkę Sfinksa, mówiąc, że chodzi o człowieka, który jako dziecko chodzi na czworakach, potem na dwóch nogach, a u schyłku życia porusza się z pomocą laski, czyli na trzech nogach. Po pokonaniu Sfinksa Edyp – syn Lajosa – żeni się z Jokastą, nie wiedząc, że jest ona jego matką i zostaje królem Teb. Zanim straszliwa prawda ujrzy światło dzienne, minie 20 lat, w czasie których Jokaście i Edypowi urodzi się czworo dzieci – Eteokles i Polinik, a także Antygona oraz Ismena. Edyp, jako sprawiedliwy i dobry król, jest kochany i szanowany przez swoich podwładnych. Dodatkowo pojawia się ilustracja pod tytułem: „Edyp wyjaśnia zagadkę Sfinksa”, Jean Auguste Dominique Ingres, 1808, Muzeum Luwr. 6. Po dwudziestu latach szczęścia i dobrobytu fatum w życiu Edypa daje o sobie znać. Teby nawiedzają nieszczęścia i zarazy, a wyrocznia orzeka, że dzieje się tak z powodu niepomszczonej śmierci Lajosa – jego morderca bowiem żyje na wolności, nieukarany. Edyp, nieświadom, że chodzi o niego, zarządza śledztwo, wzywając wieszcza Tejrezjasza, by dowiedzieć się, kim jest przestępca. W czasie badania sprawy na jaw wychodzi coraz więcej faktów, w końcu jasnym staje się, że to Edyp jest zabójcą, a co więcej – synem Lajosa. Okrutnej prawdy nie może znieść Jokasta, która popełnia samobójstwo. Edyp, przygnieciony winą, odpowiedzialnością i straszną prawdą o swojej rodzinie, wykłuwa sobie oczy, po czym postanawia udać się na wygnanie, by nie być dłużej przyczyną nieszczęść swojego ludu. Oślepiony i postarzały z powodu rozpaczy, Edyp opuszcza Teby wsparty na ramieniu swojej córki – Antygony. Dodatkowo pojawia się ilustracja pod tytułem: „Edyp i Antygona”, Christoffer Wilhelm Eckersberg, 1812, Muzeum Narodowe, Sztokholm. 7. Dramatyczne losy króla Edypa znajdują swój finał pod Atenami, w Kolonie, gdzie bohater żyje w samotności, otoczony wzgardą, w poczuciu hańby, dręczony przez Erynie, mszczące się na nim za zbrodnię przeciwko członkowi rodziny. Świadomość, że synowie, Eteokles i Polinik, popadli w konflikt walcząc o władzę po ojcu, stała się źródłem dodatkowej rozpaczy Edypa, który przeklina Polinika, własnego syna, który, pozbawiony władzy i wygnany przez brata, sprowadzi na Teby wrogie armie w poszukiwaniu odwetu. W końcu jednak bogowie ulitowali się nad cierpieniem i niezawinioną winą Edypa. Została on wzięty żywcem do wnętrza ziemi, co położyło kres jego męczarniom, co więcej – stał się dla Ateńczyków opiekunem i dobrym duchem. Klątwa ciążąca nad rodem Labdakidów wciąż prześladowała rodzinę Edypa – synowie zginęli w bratobójczej walce, Antygona została skazana na śmierć za sprzeciwienie się rozkazowi króla Kreona, zginął również bratanek Jokasty – Hajmon, narzeczony Antygony i syn króla Kreona, brata Jokasty. Dodatkowo pojawia się ilustracja pod tytułem: „Antygona skazana na śmierć przez Kreonta”, Giuseppe Diotti, 1845, Accademia Carrara, Bergamo, Włochy