1. Niobe miała powody, by uważać się za kobietę szczęśliwą i wyjątkowo dobrze potraktowaną przez los. Była córką Tantala, króla Lidii, ulubieńca bogów i bywalca uczt olimpijskich, żoną Amfiona, króla Teb, syna samego Zeusa, uważanego za twórcę muzyki i pięknie grającego na lirze podarowanej mu przez samego Apollina. Ponadto Niobe doczekała się licznego potomstwa – 7 córek i siedmiu synów, z których była bardzo dumna.

2. Królowa, szczęśliwa żona, dumna matka, bogata, szanowana – a jednak w kulturze Niobe stała się symbolem straty, bólu, skrajnej rozpaczy, tragedii i nieszczęścia? Dlaczego się tak stało? Przyczyny szukać należy w greckim słowie „hybris”, oznaczającym nieposkromioną pychę oraz zuchwałość i arogancję, które wywołują gniew, a także zemstę bogów.

1. Pycha stała się przyczyną nieszczęścia tebańskiej królowej. Niobe poczuła się w swym dostatku i powodzeniu zbyt pewna, tak, że zgrzeszyła arogancją wobec bogów. Wydawało się jej, że stoi ponad kaprysami Fortuny, a posiada tak wiele, że nawet gdyby dużo straciła, i tak pozostanie bogata. Pewność siebie i arogancja sprawiły, że pewnego dnia Niobe powstrzymała kobiety, które, na wezwanie córki wróżbity Tejrezjasza, Manto, zebrały się, by złożyć ofiary bogini Latonie oraz jej dzieciom – Apollinowi oraz Artemidzie. Dumna królowa znieważyła boginię, stawiając się wyżej ponad nią, jako matka 14 dzieci. Zemsta bogini była straszna i kosztowała Niobe utratę ukochanego potomstwa.

1. Bogini Latona nie zamierzała słuchać spokojnie obelg pod swoim adresem. Jej dzieci – Apollo i Artemida – były potężnymi bóstwami, potomkami samego Zeusa. Latona urodziła bliźnięta na wyspie Delos, chroniąc się tam w ukryciu przed wężem Pytonem, którego zesłała na nią zazdrosna Hera. Zazdrość zdradzonej żony uwieczniona jest między innymi na płótnie Franceschiniego, przedstawiającym narodziny bliźniąt. Dzieci, którym poskarżyła się znieważona bogini, postanowiły pomścić krzywdę matki.

1. Diana (Artemida) oraz Apollo przybyli ze swymi łukami i na oczach matki zastrzelili synów królowej. Rozpacz i ból królowej były straszne. Utrata synów doprowadziła do rozpaczy i samobójstwa męża Niobe, Amfiona. Jednak, mimo ogromnej straty, królowa wciąż pozostała pyszna. Jak opisuje to Owidiusz w „Metamorfozach”, zwróciła się do Latony: „Syć się teraz mym bólem, okrutna Latono, syć się, karm moim smutkiem srogie serce twoje. Siedmioma pogrzebami dziś chlubić się muszę, ciesz się i triumfuj zwycięstwem nade mną. Zwycięstwem? Dlaczego? Jeszcze mi pozostało w nieszczęściu więcej niż ty masz, szczęśliwa. Nawet w żałobie jestem górą”. Zuchwałe słowa kosztowały Niobe śmierć również córek, również zastrzelonych z łuku.

2. Istnieje również wersja mitu, w której masakrę przeżyło dwoje dzieci Niobe: Chloris i Amyklas.

1. Dla poetów i artystów Niobe już na zawsze pozostanie rozpaczającą matką. O niej właśnie myślał Jak Kochanowski, gdy szalał z rozpaczy po stracie córeczki. Wspomina ją w swych trenach: „Nie dziwuję Nijobie, że na martwe ciała Swoich namilszych dziatek patrząc, skamięniała”. (Tren IV)

2. „Nieszczesna matko (…), Gdzie teraz twych siedm synów i dziewek tak wiele? Gdzie pociecha? Gdzie radość i twoje wesele? Widzę czternaście mogił; a ty nieszcześliwa I podobno tak długo nad wolą swą żywa Obłapiasz zimne groby, w których (ach niebogo!) Składłaś dziateczki swoje zagubione srogo. Takie więc kwiaty leżą kosą podsieczone Albo deszczem gwałtownym na ziemię złożone. W którą nadzieję żywiesz? Czego czekasz więcej? Czemu śmiercią żałości nie zbywasz co pręcej? A wasze prętkie strzały albo łuk co czyni Niepochybny, o Febe i mściwa bogini? Albo z gniewu (bo winna), albo więc z lutości Dokonajcie, prze Boga, jej biednej starości. Nowa pomsta, nowa kaźń hardą myśl potkała: Dziatek płacząc, Nijobe sama skamieniała I stoi na Sypilu marmór nieprzetrwany, Jednak i pod kamieniem żywią skryte rany. Jej bowiem łzy serdeczne skałę przenikają I przeźroczystym z góry strumieniem spadają, Skąd źwierz i ptastwo pije; a ta w wiecznym pęcie Tkwi w rogu skały wiatrom szalonym na wstręcie. Ten grób nie jest na martwym, ten martwy nie w grobie, Ale samże jest martwym, samże grobem sobie”. (Tren XV)

1. Z Niobe pod wpływem śmierci dzieci jakby uchodzi życie: staje się nieruchoma, odrętwiała, aż wreszcie – kamienieje, wciąż jednak płacze. Zeus, litując się nad zuchwałą królową, teraz tak ciężko doświadczoną, przenosi ją w ojczyste strony, do Lidii, gdzie zamienia ją w skałę na górze Sypilos. Owidiusz opisuje skałę, która, choć pozbawiona życia, wciąż płacze, stając się pomnikiem rozpaczy osieroconej matki.