Łyżwiarstwo – jazda w przód z utrudnieniami. Doskonalenie hamowania
Łyżwiarstwo – jazda w przód z utrudnieniami. Doskonalenie hamowania
1. Cele lekcji
a) Wiadomości
Uczeń:
zna zasady bezpieczeństwa podczas zabaw na śniegu i lodzie,
wie, jak ubierać się podczas zimy,
wie, na czym polega hartowanie organizmu.
b) Umiejętności
Uczeń:
potrafi jechać w przód na łyżwach ze zmianą kierunku i tempa,
doskonali skuteczność hamowania.
c) Postawy
Uczeń:
czuje odpowiedzialność za bezpieczeństwo swoje i innych podczas zabaw na lodowisku,
rozumie potrzebę hartowania swojego organizmu,
służy radą i pomocą słabszym od siebie w wykonaniu określonych zadań.
c) Sprawność motoryczna
Uczeń:
rozwija siłę mięśni kończyn dolnych,
doskonali zmysł równowagi,
rozwija koordynację wzrokowo‑ruchową.
2. Metoda i forma pracy
Frontalna, praca w zespołach, strumieniowa, metoda realizacji zadań ruchowych: zabawowa, naśladowcza, zadaniowa; metoda nauczania ruchu: syntetyczna.
3. Środki dydaktyczne
Pachołki
Kółka do ringo
Poprzeczka z możliwością regulacji wysokości (lub tyczka, kij do hokeja)
4. Przebieg lekcji
a) Faza przygotowawcza
Zbiórka klasy, podanie zadań lekcji.
Rozgrzewka poza lodowiskiem. Krążenia ramion, nóg (ze szczególnym uwzględnieniem stawów skokowych), skłony tułowia, podskoki. Podczas rozgrzewki rozmawiamy o tym, czym jest hartowanie organizmu i jak możemy pracować nad zwiększeniem odporności.
b) Faza realizacyjna
Zabawa ożywiająca. „Lustra”. Uczniowie dobierają się w pary. W dwójce, jeden wykonuje rozmaite zadania ruchowe, drugi stara się dokładnie naśladować jego ruchy. Po określonym czasie (2 minuty) zamieniają się rolami.
Ustawiamy się w rzędzie, jedziemy dookoła lodowiska. Na gwizdek nauczyciela ostatnia osoba w rzędzie przyspiesza i zajmuje miejsce na początku rzędu. W przypadku bardziej zaawansowanej grupy przemieszczamy się slalomem pomiędzy jadącymi kolegami.
Ustawiamy się w dwóch szeregach przy krótszej bandzie lodowiska (jeśli jest mniej dzieci, tworzymy jeden szereg). Wykonanie każdego z następnych ćwiczeń uczniowie rozpoczynają na gwizdek nauczyciela, a hamują dokładnie na linii bramkowej wybranym przez siebie sposobem. Jeśli nauczyciel zauważy błędy podczas hamowania, udziela wskazówek indywidualnie każdemu uczniowi, jak poprawić skuteczność lub technikę hamowania. Na sygnał dzieci przejeżdżają jak najszybciej na drugą stronę lodowiska.
Rozpędzamy się 3‑4 kroki i przejeżdżamy na drugą stronę wykonując „beczkę” (równoczesne złączanie i rozłączanie łyżew). Pamiętamy o mocnym uginaniu nóg w stawach kolanowych.
To samo ćwiczenie jak w punkcie czwartym, jednak teraz startujemy od razu „beczką”. Zadanie można wykonać w formie zabawy – kto szybciej przejedzie na drugą stronę. Cały czas pamiętamy o miejscu hamowania.
Po kilku krokach rozbiegu przejeżdżamy na drugą stronę w przysiadzie z przenoszeniem ciężaru ciała z nogi na nogę. W kolejnym przejeździe jedziemy na jednej nodze, drugą trzymamy z przodu ugiętą w kolanie („bocian”). Powtarzamy ćwiczenie, jadąc na drugiej nodze. Następnie, po rozpędzeniu się, jedziemy na jednej nodze w pozycji wagi. Staramy się jak najdłużej utrzymać się w jeździe na jednej łyżwie.
Przejeżdżamy na drugą stronę, wykonując jak najmniej odbić (każde dostawienie nogi jest traktowane jako odbicie).
Ustawiamy się w dwóch lub trzech rzędach, przed każdym rzędem rozstawiamy co 3 m pachołki. Jedziemy slalomem pomiędzy pachołkami. W pierwszym przejeździe wykonujemy odbicie nogą zewnętrzną do pachołka, w drugim nie odrywamy łyżew od lodu (odpychamy się przez mocne ugięcie nóg i przenoszenie ciężaru ciała). Stopniowo zmniejszamy odległość pomiędzy pachołkami do ustawienia co 50 cm i jedziemy slalomem bez odrywania łyżew od lodu. Ćwiczenie staramy się wykonać jak najszybciej. Pamiętamy o hamowaniu po zakończeniu ćwiczenia.
Co drugi pachołek przesuwamy w lewo o dwa metry. Rozpoczynamy slalom, wykonując bardzo ostre nawroty za pachołkami. Staramy się wykonać ćwiczenie jak najszybciej.
Kolejne ćwiczenie polega na wywracaniu pachołków. Jak najszybciej dojeżdżamy do pierwszego pachołka, zatrzymujemy się przed nim i przewracamy go, jedziemy do drugiego, przewracamy go itd. Czynność powtarzamy aż do przewrócenia wszystkich pachołków.
Zostawiamy 4 pachołki ustawione przed każdym rzędem. Na pierwszy i trzeci pachołek zakładamy ringo. Połowa grupy przejeżdża na drugą stronę lodowiska. Jedziemy do pierwszego pachołka, zabieramy ringo, przekładamy go na drugi pachołek, bierzemy ringo z trzeciego i nakładamy go na czwarty. Następny uczeń z przeciwnej strony powtarza ćwiczenie. Kiedy wszystkie dzieci wykonają ćwiczenie, zbieramy pachołki, kółka do ringo i odstawiamy je poza lodowisko.
Dobieramy się dwójkami. Jedna osoba staje z przodu, druga w przysiadzie (lub półprzysiadzie) znajduje się z tyłu. Pierwsza osoba ciągnie drugą na przeciwną stronę lodowiska, gdzie następuje zamiana.
„Mambo” – uczniowie kolejno przejeżdżają pod poprzeczką (lub trzymanym przez nauczyciela kijkiem hokejowym). Stopniowo obniżamy wysokość poprzeczki. Wygrywa osoba, która bez upadku przejedzie pod tyczką ustawioną na najniższej wysokości.
Jazda w przód ósemką pomiędzy kołami stref wprowadzenia krążka do gry w hokeja. Zwracamy uwagę na długi krok (wytrzymanie w poszczególnych fazach jazdy przekładanką).
Jazda po obwodzie koła. Stopniowo zwiększamy prędkość i próbujemy zejść tak nisko, by ręką wewnętrzną dotykać lodu podczas wykonywania przekładanki.
„Karuzela”. Tworzymy dwie grupy. Każdy zespół staje w szeregu, połowa jest ustawiona twarzą w jedną stronę, połowa w drugą (słabiej jeżdżący ustawiają się w środku, sprawniejsi na końcu rzędów). Dzieci chwytają się za ręce i rozpoczynają jazdę w przód. Stopniowo zwiększają prędkość. Łyżwiarze stojący na końcach szeregów muszą się poruszać coraz szybciej, żeby szeregi przez cały czas tworzyły linię prostą. Na gwizdek prowadzącego, osoby na końcach szeregów odrywają się i po przejechaniu kilku metrów hamują. Na kolejny sygnał, odrywają się dwaj następni uczniowie i po przejechaniu kilku metrów również hamują. Powtarzamy czynność do momentu, gdy w karuzeli zostaną dwie środkowe osoby. Zabawę powtarzamy tak, by każdy chętny uczeń mógł znaleźć się na końcach szeregów.
Jazda dowolna. Jazda i zabawy na lodzie według inwencji dzieci.
c) Faza podsumowująca
Ćwiczenia uspokajające. Jedziemy przodem, pisząc (kreśląc) łyżwami swoje imię.
Schodzimy z lodu, przebieramy się. Omawiamy lekcję. Uczniowie wskazują, które ćwiczenia były najtrudniejsze dla nich indywidualnie, a które dla całej grupy. Kto z kolegów najlepiej pomagał innym, kto zrobił największe postępy. Przypominamy, na czym polega hartowanie organizmu i zachęcamy uczniów do zabaw na śniegu i lodzie.
Zbiórka w dwuszeregu, pożegnanie.
5. Bibliografia
Osiński Z., Starosta W., Łyżwiarstwo szybkie i figurowe, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1977.
Sporty zimowe – poradnik metodyczny, pod red. Z. Bielczyk, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1968
Starosta W., Łyżwiarstwo figurowe dla wszystkich, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1974.
Tchorzewski P., Podstawy łyżwiarstwa, AWF Kraków, Kraków 2005.
Zajęcia na zimowiskach, pod red. T. Łobożewicz, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1989.
6. Załączniki
brak
7. Czas trwania lekcji
2 x 45 minut
8. Uwagi do scenariusza
Lekcja przeznaczona jest dla uczniów klasy IV szkoły podstawowej.