Prezentacja 3D przedstawiająca łowczynie Dianę, znaną także jako Artemidę z Wersalu. Jest to kobieta w luźnej szacie. Na plecach ma przymocowany kołczan ze strzałami. Obok bogini stoi mały jelonek, na którym Diana trzyma swoją rękę. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: Artemida z Wersalu to rzymska kopia dzieła greckiego rzeźbiarza Leocharesa (IV w. p.n.e) pochodząca z I lub II wieku. Rzeźba przedstawia Artemidę w czasie polowania. Przedstawienie to jest najbardziej typowe dla tej bogini. Ubrana jest w krótką, niedbale przepasaną szatę, z diademem na głowie. O tym, że to właśnie ona, świadczą przypisane jej atrybuty: kołczan pełen strzał oraz łuk, który trzyma w lewej ręce (zachowany fragmentarycznie). Skupiony wzrok Artemida kieruje w prawo, najpewniej w kierunku wypatrzonej zwierzyny, a prawą ręką sięga po jedną ze swoich strzał, którą niebawem wymierzy do celu. Towarzyszy jej tutaj jeleń. Artemida, patronka lasów i dzikich zwierząt, często w sztuce przedstawiana była ze zwierzyną łowną, co wskazywało na jej ulubione zajęcie. Nie lubiła ona przebywać z innymi bogami na Olimpie, spędzając czas na ucztach. Wolała biegać po górach i lasach i oddawać się polowaniom.

Animacja przedstawia salę w wirtualnym muzeum, na ścianach wiszą obrazy przedstawiające 1. Lucas Cranach Starszy – Diana i Akteon – ok. 1540 2. Tycjan - Diana i Akteon – ok. 1556-1559 3. Giuseppe Cesari – Diana i Akteon, ok. 1602 4. Rembrandt – Diana z Akteonem i Kallisto - 1634 5. Jean-Baptiste-Camille Corot – Diana i Akteon – 1836 Obrazy te opatrzone są następującymi opisami: 1. Lucas Cranach Starszy (1472-1553) był niemieckim malarzem epoki renesansu. W poszukiwaniu inspiracji dużo podróżował, co znalazło odzwierciedlenie w jego różnorodnej twórczości. Cechą jego malarstwa jest zmienność stylu. Znajdziemy tu elementy malarstwa późnogotyckiego, renesansowego i manierystycznego. Obraz Diana i Akteon bardzo wyraźnie nawiązuje do mitu przedstawionego przez Owidiusza. Dostrzegamy tu główne wątki historii przedstawione na jednym płótnie. Widzimy nagą boginię zanurzoną w jeziorze. Towarzyszą jej nimfy przedstawione z różnej perspektywy. Sama bogini ochlapuje właśnie Akteona. Młodzieniec przedstawiony jest tu w trakcie przemiany w jelenia. Pojawia się również motyw jego śmierci – jego postać opadają psy, które doprowadzą do jego zguby. W tle widzimy scenę polowania oraz miasto na wzgórzu. 2. Tycjan (ok. 1488-1575) był włoskim malarzem epoki odrodzenia, przedstawicielem tzw. szkoły weneckiej. Malował sceny religijne, mitologiczne oraz alegorie. Diana i Akteon to jeden z siedmiu obrazów Tycjana zainspirowany mitologią. Scena przedstawia moment, w którym Akteon przypadkiem napotyka Dianę i jej towarzyszki w trakcie kąpieli. Sam myśliwy wydaje się tutaj być zaskoczony całym zajściem. Bogini Artemida, przedstawiona po prawej stronie z diademem w kształcie księżyca na głowie, stara się ukryć twarz, co podkreśla jej zawstydzenie. Towarzyszący Akteonowi pies wskazuje na późniejszą śmierć myśliwego. Wydarzenia rozgrywają się na tle motywów architektonicznych, a w tle widać błękit nieba. Charakterystyczne dla Tycjana jest użycie w tym obrazie wyrazistych barw, np. zasłony czy nieba. 3. Giuseppe Cesari (1568-1640) był malarzem włoskim. Przez historyków sztuki określany jest jako manierysta. Inspirowany Metamofrozami Owidiusza obraz Diana i Akteon przedstawia niespodziewane pojawienie się łowczego przy strumieniu, w którym znajdują się nagie nimfy i Artemida. Jej towarzyszki są zaskoczone i starają się ukryć swą nagość. Widzimy boginię z diademem w kształcie księżyca na głowie pochylającą się, by nabrać wody i ochlapać przybysza. Zmiana Akteona w jelenia już się dokonuje, na co wskazują wyrastające na głowie rogi. Znajdujące się w jego otoczeniu psy zapowiadają, jaką śmiercią zginie. 4. Holenderski malarz, rysownik i grafik – Rembrandt (1606-1669) – to jeden z największych artystów w dziejach. Jego twórczość przypada na okres „złotego wieku” kultury holenderskiej. Charakterystyczną cechą jego twórczości jest wykorzystanie światłocienia. Diana z Akteonem i Kallisto przedstawia moment, w którym bogini zauważa młodzieńca i postanawia go ukarać zamieniając w jelenia – na głowie Akteona zaczynają już rosnąć nogi. Otaczają go psy myśliwskie, co jest zapowiedzią jego przyszłej zguby. Sama bogini (którą możemy rozpoznać po diademie na głowie) zanurza ręce w jeziorze w sposób, który wskazuje na to, że za chwilę ochlapie niespodziewanego przybysza. Wszystkie towarzyszki Diany uciekają z wody, chcąc ukryć swoją nagość. Na pierwszym planie widzimy jedną ciężarną nimfę, Kallisto. Jest to nawiązanie do innego mitu. Nimfa urodzi syna Zeusowi, za co ukarze ją zazdrosna o męża Hera, zamieniając ją w niedźwiedzia. Po śmierci Kallisto została przez Zeusa zamieniona w gwiazdozbiór Wielkiej Niedźwiedzicy. Obraz pełen jest dynamiki i dramatyzmu, podkreślonego przez malarza grą światła i cienia. 5. Jean-Baptiste-Camille Carrot (1796-1875) był malarzem francuskim, który reprezentował kierunek realistyczny. Znany jest głównie jako twórca pejzaży, choć malował również sceny historyczne i portrety. Jego obraz Diana i Akteon pokazuje realizm, z jakim artysta przedstawiał przyrodę. Malownicza sceneria staje się tutaj miejcem dramatu. Widzimy boginię Dianę okrywającą swe nagie ciało. Na brzegu leśnego strumienia widzimy złożone uzbrojenie bogini: łuk, kołczan i oszczepy, opisane przez Owidiusza w Metamorfozach. Władczy gest ręki wyciągniętej w kierunku uciekającego w dali Akteona pokazuje status bogini. Za chwilę młodzieńca spotka kara, co zapowiadają już wyrastające na jego głowie rogi. Z prawej strony w głębi lasu widzimy jedną z nimf biegnącą z psem myśliwskim w kierunku uciekającego łowczego.

Słownik łacińsko-polski.