Moda językowa
Moda językowa
1. Cele lekcji
a) Wiadomości
Uczeń wie, na czym polega zjawisko mody językowej.
Uczeń zna wybrane wyrazy modne i ich synonimy.
Uczeń zna problematykę tekstu W. Szymborskiej „Książka zastępcza”.
b) Umiejętności
Uczeń rozumie tekst W. Szymborskiej „Książka zastępcza”.
Uczeń definiuje i ocenia zjawisko mody językowej.
Uczeń podaje synonimy do różnych wyrażeń.
Uczeń przygotowuje własny serwis informacyjny.
2. Metoda i forma pracy
Praca z tekstem
Ćwiczenia językowe
Rozmowa
Praca indywidualna, grupowa i zbiorowa
3. Środki dydaktyczne
Podręcznik, kartki z wyrazami i wyrażeniami modnymi, słowniki synonimów.
4. Przebieg lekcji
a) Faza przygotowawcza
Uczniowie zastanawiają się, czym jest moda językowa. Odpowiadają, na czym polega to zjawisko i czy obserwują je wokół siebie. Nauczyciel prosi uczniów, aby spróbowali wymienić przykłady wyrazów modnych. Nauczyciel zapisuje je na tablicy.
Uczniowie w parach zastanawiają się, czy moda językowa jest zjawiskiem złym, czy dobrym. Powinni znaleźć jak najwięcej argumentów za i przeciw, np. za: daje poczucie wspólnoty, ułatwia porozumienie, przeciw: oducza używania innych wyrazów, po pewnym czasie znaczenie słów modnych przestaje być precyzyjne.
Uczniowie prezentują wyniki swojej pracy, dyskutują nad modą w języku.
b) Faza realizacyjna
Nauczyciel prosi uczniów, aby zastanowili się, w jaki sposób jakieś wyrazy stają się modne i wymienili czynniki, jakie mogą wpływać na rozwój zjawiska mody językowej. Nauczyciel prosi uczniów, aby spróbowali określić, w jaki sposób telewizja wpływa na powstawanie mody językowej i jakie wyrazy są obecnie modne dzięki telewizji.
Uczniowie czytają w podręczniku tekst Wisławy Szymborskiej „Książka zastępcza. Z lektur nadobowiązkowych” i odpowiadają, czy zgadzają się z myślą Wisławy Szymborskiej o popularności przymiotnika „wspaniały”, wyjaśniają, co oznacza sformułowanie „książka zastępcza”.
Uczniowie wypisują z tekstu wyrażenia z przymiotnikiem „wspaniały” i zastępują przymiotniki ich synonimami, np. wspaniali prezenterzy – dobrzy, wspaniała atmosfera – niezwykła, wspaniałe gry – interesujące.
Nauczyciel rozdaje uczniom kartki z zestawem wyrazów i wyrażeń modnych. Uczniowie pracują w parach lub indywidualnie. Ich zadanie polega na znalezieniu jak największej liczby wyrazów i wyrażeń synonimicznych do podanych: aktualny, demonstrować, efekt, ekstra, fajny, kluczowy, mobilizacja, okropnie, platforma, posiadać, praktycznie, problem, realny, sfera, szalenie, wiodący, zaistnieć, mieć miejsce, szeroki zasięg, poważny dorobek, szeroki asortyment, kluczowa sprawa. Uczniowie mogą korzystać z pomocy słowników synonimów.
Nauczyciel prosi uczniów, aby ponownie zajrzeli do tekstu W. Szymborskiej i znaleźli jeszcze inny problem, jaki autorka w nim porusza. Uczniowie odpowiadają, kiedy w telewizji przestanie się używać słowa „wspaniały”, wyjaśniają przyczynę tego zjawiska.
Uczniowie podkreślają wyrażenia, które opisując telewizyjne wiadomości, kontrastują ze „wspaniałościami” telewizji.
Uczniowie wyrażają własną opinię na temat poruszony przez autorkę. Zastanawiają się, czy rzeczywiście w telewizyjnych wiadomościach nie pokazuje się rzeczy i zjawisk, które mogą być wspaniałe.
Uczniowie pracują w grupach. Ich zadanie polega na przygotowaniu aktualnego serwisu z wiadomościami, który będzie mówił o samych „wspaniałych” rzeczach.
c) Faza podsumowująca
Uczniowie prezentują swoje prace. Klasa ocenia serwisy. Uczniowie zastanawiają się, czy w ich pracach pojawiły się jakieś wyrazy modne albo takie, które modne mogłyby się stać w przyszłości. Podają synonimy, którymi można by je zastąpić.
5. Bibliografia
M. Nagajowa, Świat w słowach i obrazach. Podręcznik do kształcenia literackiego i kulturowego dla klasy pierwszej gimnazjum, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1999.
6. Załączniki
brak
7. Czas trwania lekcji
2 x 45 minut