Ważne daty

Słowo wstępu o wybitnych polskich

To artyści wszechstronni, specjalizujący się nie tylko w dziedzinie kompozycji, ale także w innych, jak m.in. dyrygentura, teoria muzyki, pedagogika czy krytyka muzyczna. Każdy z trojga wymienionych kompozytorów spełniał się także jako doskonały organizator życia muzycznego. Dzięki wybitnym polskim artystom doszło do powołania ważnych instytucji i organizacji muzycznych, jak np. Zjednoczenie Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych, czasopisma Muzyka Polska, Towarzystwa Wydawniczego Muzyki Polskiej, Zarządu Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich, Filharmonii Poznańskiej czy Festiwalu Poznańska Wiosna Muzyczna. Warto zapoznać się z sylwetkami artystycznymi i opisem twórczości Stanisława Wiechowicza, Kazimierza Sikorskiego oraz Tadeusza Szeligowskiego.

R1Y2nmw8KRk5C

Ilustracja interaktywna przedstawia Tadeusza Szeligowskiego. Na czarno białej fotofrafi widzimy starszego meżczyznę. Ma wysokie czoło, włosy zaczesane do góry. Podpiera głowę ręką. Ubrany jest w koszule i ciemny garnitur. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. W XX wieku w Polsce działało wielu utalentowanych, wielokrotnie nagradzanych kompozytorów, wśród nich należy wskazać trzy nazwiska – Stanisław Wiechowicz, Kazimierz Sikorski oraz Tadeusz Szeligowski.

Ilustracja interaktywna przedstawia Tadeusza Szeligowskiego. Na czarno białej fotofrafi widzimy starszego meżczyznę. Ma wysokie czoło, włosy zaczesane do góry. Podpiera głowę ręką. Ubrany jest w koszule i ciemny garnitur. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. W XX wieku w Polsce działało wielu utalentowanych, wielokrotnie nagradzanych kompozytorów, wśród nich należy wskazać trzy nazwiska – Stanisław Wiechowicz, Kazimierz Sikorski oraz Tadeusz Szeligowski.

1

1. W XX wieku w Polsce działało wielu utalentowanych, wielokrotnie nagradzanych kompozytorów, wśród nich należy wskazać trzy nazwiska – Stanisław Wiechowicz, Kazimierz Sikorski oraz Tadeusz Szeligowski.

R1FTglAuFTulP

Ilustracja interaktywna przedstawia: Kazimierza Sikorskiego. Czarno-biała fotografia przedstawia starszego meżczyznę. Twarz ma pomarszczoną, na nosie okulary w grubych, ciemnych oprawkach. Ubrany jest w ciemny garnitur, białą koszulę i krawat. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Zarówno Szeligowski jak i Sikorski to artyści wszechstronni, specjalizujący się nie tylko w dziedzinie kompozycji, ale także w innych, jak m.in. dyrygentura, teoria muzyki, pedagogika czy krytyka muzyczna. Każdy z trojga wymienionych kompozytorów spełniał się także jako doskonały organizator życia muzycznego.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Kazimierza Sikorskiego. Czarno-biała fotografia przedstawia starszego meżczyznę. Twarz ma pomarszczoną, na nosie okulary w grubych, ciemnych oprawkach. Ubrany jest w ciemny garnitur, białą koszulę i krawat. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Zarówno Szeligowski jak i Sikorski to artyści wszechstronni, specjalizujący się nie tylko w dziedzinie kompozycji, ale także w innych, jak m.in. dyrygentura, teoria muzyki, pedagogika czy krytyka muzyczna. Każdy z trojga wymienionych kompozytorów spełniał się także jako doskonały organizator życia muzycznego.

1

1.

R1WGEuzz0Dsjw1

Ilustracja przedstawia Stanisława Wiechowicza. Mężczyzna siedzi na fotelu, nosi okulary i jest łysiejący, po bokach widać siwe włosy. Mężczyzna ma przyjazny wyraz twarzy, lekko się uśmiecha. Ubrany jest w białą koszulę, krawat i brązową marynarkę.

Wokół życia i twórczości Stanisława Wiechowicza

Stanisław Wiechowicz był wszechstronnym polskim artystą XX wieku. Specjalizował się nie tylko w dziedzinie kompozycji, ale także pedagogiki, organów, teorii muzyki, krytyki muzycznej oraz dyrygentury. Kompozytor, żyjący w latach 1893–1963, początkowo studiował grę na organach w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie (1908‑1911), a następnie teorię muzyki i kompozycję w Instytucie Emila Jacques‑Dalcroze’a w Hellerau koło Drezna (1912‑1913) oraz w Konserwatorium Carskiego Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego w Petersburgu (1914‑1916). W związku z powołaniem do armii rosyjskiej został zmuszony do przerwania studiów. Po demobilizacji w 1918 r., zamieszkał w Charkowie, gdzie pracował jako nauczyciel solfeżu i rytmiki w szkole prowadzonej przez żonę Walentynę Szaposznikow‑Wiechowiczową. Od 1921 r. mieszkał w Poznaniu, gdzie prowadził aktywną działalność artystyczną, realizując się twórczo w różnych dziedzinach: był kierownikiem artystycznym i dyrygentem Koła Śpiewackiego Polskiego (od 1931 r. przekształconego w Poznańskie Towarzystwo Oratoryjne), prowadził także następujące zespoły – Chór im. Fryderyka Chopina (1927‑1930), Chór Męski Echo (1928‑1930) oraz Chór Mieszany im. Stanisława Moniuszki.

Stanisław Wiechowicz zajmował się także pracą jako redaktor i krytyk muzyczny. Był redaktorem naczelnym Przeglądu Muzycznego, recenzentem muzycznym w Kurierze Poznańskim, a także sprawozdawcą muzycznym w kwartalniku Muzyka Polska. Kolejnym obszarem działalności artysty była praca pedagogiczna. Od 1921 r. był nauczycielem przedmiotów teoretycznych w Państwowej Akademii i Szkole Muzycznej w Poznaniu, z kolei od 1923 r. pracował jako wykładowca teorii muzyki w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu. W latach 1926‑1927 postanowił kontynuować studia jako stypendysta w Schola Cantorum w Paryżu. Stanisław Wiechowicz uzyskał dyplom z zakresu kompozycji w 1931 r. w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, po czym rozpoczął pracę jako wykładowca kompozycji w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu.

Warto wspomnieć także najważniejsze sukcesy kompozytorskie Stanisława Wiechowicza. Otrzymał: I nagrodę na konkursie ogłoszonym z okazji Wszechsłowiańskiego Zjazdu Śpiewaczego za utwór Oj, ty Wolo na chór mieszany (1928), Państwową Nagrodę Muzyczną za całokształt działalności kompozytorskiej (1939), I nagrodę na Międzynarodowym Olimpijskim Konkursie Sztuki w Londynie za utwór Kantata żniwna (olimpijska) na 8‑głosowy chór mieszany (1948), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości (1953) czy Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za utwór List do Marc Chagalla na głosy solowe, recytatorów, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1961).

Stanisław Wiechowicz prowadził także aktywną działalność artystyczną w czasie II wojny światowej. Nauczał oraz zbierał materiały do podręczników z zakresu dyrygowania, form wokalnych czy historii muzyki chóralnej (w latach późniejszych opublikował takie podręczniki, jak m.in. Dyrygent chóralny i formy wokalne czy Czytanie partytur). Po wojnie zamieszkał w Krakowie, gdzie spełniał się jako profesor kompozycji i teorii muzyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Znanymi uczniami Stanisława Wiechowicza byli m.in. następujący kompozytorzy: Krzysztof Penderecki, Juliusz Łuciuk czy Krzysztof Meyer. Warto podkreślić, że Wiechowicz pełnił również funkcję dziekana Wydziału Pedagogicznego oraz prorektora. Utalentowany polski artysta potrafił także łączyć obowiązki profesora z prowadzeniem różnych organizacji – był m.in. honorowym dyrektorem Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych, współpracował także regularnie z Polskim Wydawnictwem Muzycznym.

R14MdmlwwMvV2

Ilustracja interaktywna przedstawia: Stanisław Wiechowicz, pierwsza strona partytury pieśni „Bez wodę koniczki” na chór mieszany a cappella. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Twórczość Stanisława Wiechowicza reprezentuje jeden z najbardziej interesujących przykładów stylu narodowego w muzyce polskiej XX w., gdzie główną sferę inspiracji stanowiła polska muzyka ludowa. Stanisław Wiechowicz koncentrował się przede wszystkim na twórczości chóralnej. Co ważne – kompozytor wniósł nową jakość do polskiej muzyki chóralnej, przenosząc do faktury wokalnej cechy charakterystyczne dla faktury instrumentalnej, jak np. dialogowanie. Pierwsze próby kompozytorskie to przede wszystkim opracowania artystyczne oryginalnych pieśni ludowych, ale stopniowo Wiechowicz zaczął tworzyć własne struktury melodyczne inspirowane melodiami ludowymi. Na jego twórczość składa się ponad 165 utworów chóralnych, w tym większość przeznaczonych na chór a cappella. Wśród najbardziej cenionych kompozycji chóralnych należy wymienić następujące: Słowo o Jakubie Szeli, Oj, ty Wolo, Mruczkowe bajki, Na glinianym wazoniku, Kujawiak‑ballada, Kantata żniwna czy Passacaglia i fuga.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Stanisław Wiechowicz, pierwsza strona partytury pieśni „Bez wodę koniczki” na chór mieszany a cappella. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Twórczość Stanisława Wiechowicza reprezentuje jeden z najbardziej interesujących przykładów stylu narodowego w muzyce polskiej XX w., gdzie główną sferę inspiracji stanowiła polska muzyka ludowa. Stanisław Wiechowicz koncentrował się przede wszystkim na twórczości chóralnej. Co ważne – kompozytor wniósł nową jakość do polskiej muzyki chóralnej, przenosząc do faktury wokalnej cechy charakterystyczne dla faktury instrumentalnej, jak np. dialogowanie. Pierwsze próby kompozytorskie to przede wszystkim opracowania artystyczne oryginalnych pieśni ludowych, ale stopniowo Wiechowicz zaczął tworzyć własne struktury melodyczne inspirowane melodiami ludowymi. Na jego twórczość składa się ponad 165 utworów chóralnych, w tym większość przeznaczonych na chór a cappella. Wśród najbardziej cenionych kompozycji chóralnych należy wymienić następujące: Słowo o Jakubie Szeli, Oj, ty Wolo, Mruczkowe bajki, Na glinianym wazoniku, Kujawiak‑ballada, Kantata żniwna czy Passacaglia i fuga.

1

1. Twórczość Stanisława Wiechowicza reprezentuje jeden z najbardziej interesujących przykładów stylu narodowego w muzyce polskiej XX w., gdzie główną sferę inspiracji stanowiła polska muzyka ludowa. Stanisław Wiechowicz koncentrował się przede wszystkim na twórczości chóralnej. Co ważne – kompozytor wniósł nową jakość do polskiej muzyki chóralnej, przenosząc do faktury wokalnej cechy charakterystyczne dla faktury instrumentalnej, jak np. dialogowanie. Pierwsze próby kompozytorskie to przede wszystkim opracowania artystyczne oryginalnych pieśni ludowych, ale stopniowo Wiechowicz zaczął tworzyć własne struktury melodyczne inspirowane melodiami ludowymi. Na jego twórczość składa się ponad 165 utworów chóralnych, w tym większość przeznaczonych na chór a cappella. Wśród najbardziej cenionych kompozycji chóralnych należy wymienić następujące: Słowo o Jakubie Szeli, Oj, ty Wolo, Mruczkowe bajki, Na glinianym wazoniku, Kujawiak‑ballada, Kantata żniwna czy Passacaglia i fuga.

Jednym z najważniejszych i pierwszych utworów orkiestrowych, które zapewniły Stanisławowi Wiechowiczowi duże uznanie, jest Chmiel – taniec weselny, który stał się najczęściej grywanym utworem polskiego kompozytora, wielokrotnie prezentowanym na całym świecie. Wśród innych docenianych, nagradzanych na konkursach kompozytorskich utworów orkiestrowych Stanisława Wiechowicza, warto wymienić: Kantatę romantyczną do słów Adama Mickiewicza, uznawany za wybitne polskie dzieło neoklasyczne Koncert staromiejski, List do Marc Chagalla oraz utwór Gołębica.

Wokół życia i twórczości Kazimierza Sikorskiego

Kolejnym wybitnym polskim kompozytorem XX wieku był, żyjący w latach 1895–1986, Kazimierz Sikorski. Początkowo uczył się w Wyższej Szkole Muzycznej przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym (1911‑1919), uzyskując dyplom z zakresu kompozycji w klasie Felicjana Szopskiego. Wszechstronny artysta studiował także inne kierunki – filozofię i prawo na Uniwersytecie Warszawskim oraz muzykologię u Adolfa Chybińskiego na Uniwersytecie Lwowskim. Po zakończeniu studiów Kazimierz Sikorski rozpoczął pracę pedagogiczną – początkowo jako nauczyciel harmonii, kontrapunktu, solfeżu, form muzycznych i instrumentoznawstwa w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej‑Dobkiewiczowej w Łodzi. Uzdolniony kompozytor postanowił kontynuować studia w klasie Nadii Boulanger w Paryżu, co umożliwiło mu otrzymanie stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w 1925 r. Po powrocie do Polski Sikorski kontynuował pracę pedagogiczną – w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu (1926–1927) oraz w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie (1927‑1939). Na przełomie lat 20. i 30. artysta pełnił wiele różnych funkcji – był współredaktorem Kwartalnika Muzycznego (późniejszego czasopisma Muzyka Polska) wraz z Adolfem Chybińskim, przy współpracy z innymi artystami założył Towarzystwo Wydawnicze Muzyki Polskiej; był członkiem założycielem, a następnie członkiem Zarządu Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich oraz zastępcą prezesa Sekcji Polskiej Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej.

RD139yCw5YsYP

Ilustracja interaktywna przedstawia: Kazimierz Sikorski, okładka podręcznika do nauki harmonii. Okładka ksiązki jest cała w prostokaty. Część niebieskich a część pomarańczowych. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Kazimierz Sikorski równie intensywną działalność artystyczną prowadził w czasie wojny – był dyrektorem Staatliche Musikschule w Warszawie (pod tą nazwą wznowiona została działalność Państwowego Konserwatorium Muzycznego). Po 1945 r. utalentowany polski kompozytor skoncentrował się na działalności pedagogicznej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi i Warszawie, pełniąc także kolejno funkcje dziekana i rektora. Warto wspomnieć nazwiska wybitnych absolwentów z klasy kompozycji Kazimierza Sikorskiego – Grażyna Bacewicz, Tadeusz Baird, Zygmunt Krauze, Roman Maciejewski, Andrzej Panufnik czy Kazimierz Serocki, ale także z klasy teorii muzyki – Maria Dziewulska, Krystyna Tarnawska‑Kaczorowska czy Franciszek Wesołowski. W jego dorobku odnajdziemy szereg podręczników, m.in. do harmonii, kontrapunktu oraz instrumentoznawstwa.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Kazimierz Sikorski, okładka podręcznika do nauki harmonii. Okładka ksiązki jest cała w prostokaty. Część niebieskich a część pomarańczowych. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Kazimierz Sikorski równie intensywną działalność artystyczną prowadził w czasie wojny – był dyrektorem Staatliche Musikschule w Warszawie (pod tą nazwą wznowiona została działalność Państwowego Konserwatorium Muzycznego). Po 1945 r. utalentowany polski kompozytor skoncentrował się na działalności pedagogicznej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi i Warszawie, pełniąc także kolejno funkcje dziekana i rektora. Warto wspomnieć nazwiska wybitnych absolwentów z klasy kompozycji Kazimierza Sikorskiego – Grażyna Bacewicz, Tadeusz Baird, Zygmunt Krauze, Roman Maciejewski, Andrzej Panufnik czy Kazimierz Serocki, ale także z klasy teorii muzyki – Maria Dziewulska, Krystyna Tarnawska‑Kaczorowska czy Franciszek Wesołowski. W jego dorobku odnajdziemy szereg podręczników, m.in. do harmonii, kontrapunktu oraz instrumentoznawstwa.

1

1. Kazimierz Sikorski równie intensywną działalność artystyczną prowadził w czasie wojny – był dyrektorem Staatliche Musikschule w Warszawie (pod tą nazwą wznowiona została działalność Państwowego Konserwatorium Muzycznego). Po 1945 r. utalentowany polski kompozytor skoncentrował się na działalności pedagogicznej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi i Warszawie, pełniąc także kolejno funkcje dziekana i rektora. Warto wspomnieć nazwiska wybitnych absolwentów z klasy kompozycji Kazimierza Sikorskiego – Grażyna Bacewicz, Tadeusz Baird, Zygmunt Krauze, Roman Maciejewski, Andrzej Panufnik czy Kazimierz Serocki, ale także z klasy teorii muzyki – Maria Dziewulska, Krystyna Tarnawska‑Kaczorowska czy Franciszek Wesołowski. W jego dorobku odnajdziemy szereg podręczników, m.in. do harmonii, kontrapunktu oraz instrumentoznawstwa.

W kolejnych latach Kazimierz Sikorski pełnił wiele zaszczytnych funkcji: był prezesem Związku Kompozytorów Polskich (1954–1959), przewodniczącym Polskiej Rady Muzycznej (1965), prezesem Zarządu Towarzystwa im. Fryderyka Chopina (1972–1980), a następnie prezesem honorowym. Warto też wspomnieć, że w 1956 r. pomagał w organizacji prestiżowego festiwalu muzyki współczesnej Warszawska Jesień.

Kazimierz Sikorski w ciągu swojej działalności kompozytorskiej wielokrotnie otrzymywał różne nagrody, jak np. Państwową Nagrodę Muzyczną (1935), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1951, 1975) czy tytuł doktora honoris causa nadany artyście przez Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Warszawie (1975).

Twórczość Kazimierza Sikorskiego rozwijała się w sposób ewolucyjny. Początkowo była zakorzeniona w stylu późnoromantycznym (I Symfonia, Sekstet smyczkowy), następnie w neoklasycznym (7 koncertów na instrumenty dęte), a także w kręgu nieawangardowej współczesności (m.in. Koncert na fagot i orkiestrę, w którym kompozytor posłużył się techniką dodekafoniczną). Świadectwem talentu kompozytorskiego Kazimierza Sikorskiego jest m.in. III Symfonia, w której twórca zestawił barokowy schemat formalny i melodykę modalną z ekspresją neoromantyczną.

Jak twierdził sam kompozytor: Najważniejszą zasadą, jaka powinna obowiązywać każdego twórcę, bez względu na jego poszanowania nowoczesności, to zasada poszanowania tradycji, bez czego nie ma postępu.

Wśród utworów Kazimierza Sikorskiego odnaleźć można wiele kompozycji chóralnych, w tym opracowania różnych melodii ludowych. W jego twórczości dominuje także nurt utworów pedagogicznych, ponieważ kompozytor był szczególnie zainteresowany wychowaniem muzycznym dzieci i młodzieży. Wśród utworów pedagogicznych znajdują się m.in. koncerty solowe.

Wokół życia i twórczości Tadeusza Szeligowskiego

RDtxXjj3aPBCs

Ilustracja interaktywna przedstawia: Tadeusz Szeligowski przy fortepianie. Czarno-biała fotografia przedstawia mężczyznę w średnim wieku. Siedzi on przy fortepianie. Ubrany jest w ciemny garnitur i jasną koszulę. Włosy ma zaczesane do tyłu. Patrzy w kadr. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Wśród utalentowanych polskich kompozytorów XX w. należy także wymienić kompozytora urodzonego w 1896 r. we Lwowie, a zmarłego w 1963 r. w Poznaniu – Tadeusza Szeligowskiego.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Tadeusz Szeligowski przy fortepianie. Czarno-biała fotografia przedstawia mężczyznę w średnim wieku. Siedzi on przy fortepianie. Ubrany jest w ciemny garnitur i jasną koszulę. Włosy ma zaczesane do tyłu. Patrzy w kadr. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Wśród utalentowanych polskich kompozytorów XX w. należy także wymienić kompozytora urodzonego w 1896 r. we Lwowie, a zmarłego w 1963 r. w Poznaniu – Tadeusza Szeligowskiego.

1

1. Wśród utalentowanych polskich kompozytorów XX w. należy także wymienić kompozytora urodzonego w 1896 r. we Lwowie, a zmarłego w 1963 r. w Poznaniu – Tadeusza Szeligowskiego.

Początkowo uczył się gry na fortepianie w klasie Viléma Kurza oraz teorii muzyki u Stanisława Niewiadomskiego w Galicyjskim Konserwatorium Muzycznym we Lwowie. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł doktora (1918–1922) oraz muzykologię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1921‑1928). Następnie poświęcił się pedagogice muzycznej wykładając historię muzyki w Konserwatorium Muzycznym w Wilnie (1925‑1927). Postanowił jednak rozwijać się także w dziedzinie kompozycji – stąd decyzja o nauce kompozycji u Nadii Boulanger oraz nauce instrumentacji u Paula Dukasa. Dalsze studia artyście umożliwiło otrzymanie stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Po powrocie do kraju w 1931 r., nauczał teorii muzyki i kompozycji w Poznańskim Konserwatorium Muzycznym, a lata wojny spędził ponownie w Wilnie, gdzie pracował jako organista w kościele św. Kazimierza.

Kolejne lata Tadeusz Szeligowski spędził jako dyrektor Państwowej Szkoły Średniej i Umuzykalnienia w Lublinie (1945), a następnie jako organizator Państwowej Wyższej Szkoły Operowej w Poznaniu oraz Filharmonii Poznańskiej (od 1947). Następne lata wiązały się przede wszystkim z pracą pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i Poznaniu, sprawowaniem funkcji prezesa Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich (1951‑1954) oraz z powołaniem do życia prestiżowego festiwalu Poznańska Wiosna Muzyczna.

Warto też wspomnieć o licznych sukcesach, które Tadeusz Szeligowski osiągał na konkursach kompozytorskich, m.in. zdobycie wyróżnienia za utwór Suita archaiczna na orkiestrę na Konkursie Kompozytorskim im. Henryka Melcera w Warszawie (1930), I nagrody za pieśń Regina coeli laetare na chór na Konkursie Małopolskiego Związku Towarzystw Śpiewaczych i Muzycznych we Lwowie (1934), III nagrody za Sonatę d‑moll na fortepian na Konkursie Kompozytorskim im. Fryderyka Chopina (1949) czy nagrody pośmiertnej Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości (1963).

Tadeusz Szeligowski był kompozytorem wszechstronnym, tworzącym liczne utwory w różnych gatunkach muzycznych. W poszczególnych kompozycjach dominują następujące sfery inspiracji: polska muzyka ludowa (Wesele lubelskie), archaizacjaArchaizacjaarchaizacja renesansowa (Bunt żaków), wpływ neoklasycyzmuNeoklasycyzmneoklasycyzmu (Koncert na fortepian), ekspresja neoromantyczna (Epitaphium na śmierć Karola Szymanowskiego) czy technika dodekafoniczna (Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian).

Kompozytor tworzył muzykę komunikatywną, doskonałą pod kątem warsztatu twórczego. Interesowały go przede wszystkim wpływy tradycji muzycznej. Wiele utworów powstało z myślą o zespołach amatorskich, ponieważ Szeligowski był propagatorem upowszechniania muzyki.

Wielu krytyków muzycznych uważało Tadeusza Szeligowskiego za kompozytora eklektycznego i konserwatywnego. We wczesnym okresie swej twórczości kompozytor odwoływał się wielokrotnie do tradycyjnych wzorców, ale trzeba jednak zauważyć, że w latach późniejszych poszukiwał nowych i oryginalnych rozwiązań, odwołując się m.in. do techniki dodekafonicznejDodekafoniatechniki dodekafonicznej. Poza tym doprowadził do powstania festiwalu muzyki współczesnej Poznańska Wiosna Muzyczna, który odbywa się także obecnie i jest kierowany przez Artura Kroschela.

Filharmonia Poznańska

Filharmonia Poznańska została założona w 1947 r. z inicjatywy wybitnego polskiego kompozytora, Tadeusza Szeligowskiego. Salą koncertową Filharmonii jest Aula Uniwersytetu Adama Mickiewicza. Przez kolejne lata XX i XXI w. Filharmonią kierowali wybitni artyści, m.in. Wojciech Rajski, Wojciech Michniewski, José Maria Florêncio. Obecnie dyrektorem jest Wojciech Nentwig. Warto podkreślić, iż Filharmonia w Poznaniu od 24 września 1999 r. nosi imię wybitnego polskiego kompozytora – Tadeusza Szeligowskiego.

Zadania

Słownik pojęć

Źródło:

encyklopedia.pwn.pl

Biblioteka muzyczna