Ważne daty
1680 – Kanon D‑dur Johanna Pachelbela
1725 – Cykl czterech koncertów skrzypcowych Le Quattro Stagioni, czyli Cztery pory roku Antonio Vivaldiego
1731 – Suita orkiestrowa D‑dur BWV 1068 Johanna Sebastiana Bacha
1737‑1738 – Opera Kserkses HWV 40 Georga Friedricha Haendla
1741 – oratorium Mesjasz HWV 56 Georga Friedricha Haendla
Scenariusz dla nauczyciela
I. Muzyka w ujęciu historycznym – periodyzacja, język, właściwości i charakterystyka.
Barok. Uczeń:
wymienia i charakteryzuje twórczość kompozytorów ((…) Johann Sebastian Bach, Georg Friedrich Haendel, Antonio Vivaldi (…));
II. Analiza i interpretacja dzieł muzycznych. Uczeń:
zna podstawowe terminy i pojęcia właściwe dla opisu i zrozumienia wybranych dzieł muzycznych;
potrafi odnaleźć konotacje między dziełami dawnymi a obecnymi we współczesnej kulturze popularnej, np.:
e) J.S. Bach Aria na strunie G z III Suity Orkiestrowej G‑dur – Procol Harum A Whiter Shade of Pale,
III. Tworzenie wypowiedzi związanych z historią i kulturą muzyczną. Uczeń:
wypowiada się w formie ustnej (np. dyskusja, prezentacja, debata itp.) i/lub pisemnej (np. esej, referat itp.) o dziełach muzycznych w oparciu o podstawową terminologię;
stosować właściwą terminologię muzyczną;
rozpoznawać autorów dzieł;
określać formę muzyczną dzieła.
Cechy muzyki barokowej
Zapoznaj się z poniższym tekstem i przypomnij sobie cechy muzyki barokowej, poznane we wcześniejszych lekcjach. Wyjaśnij, na czym polega wyjątkowość tej epoki w kulturze muzycznej. Swoje spostrzeżenia zapisz i wydrukuj.
Na początku XVII wieku, kompozytorzy zaczną zwracać uwagę na indywidualne walory brzmieniowe i techniczne poszczególnych instrumentów. W tym nowych – jak skrzypce, których triumfalny pochód zdominował muzykę włoską. Pojawiły się nowe formy (canzonacanzona, a zwłaszcza sonatasonata solowa i triowa), znakomici wirtuozi – pionierzy nowego stylu – tworzyli stopniowo idiom gry skrzypcowej. Początkowo wzorowali się na śpiewie i muzyce wokalnej, jej ozdobnikach, jej retoryce, wprowadzając nawet skrzypcowe recytatywy i ariosaariosa. Z czasem jednak możliwości instrumentu (a był to czas świetności włoskich budowniczych skrzypiec z północnych Włoch) podsuwały kompozytorom wciąż nowe pomysły.
Nowe typy ornamentów, figuracjifiguracji, poszerzenie skali instrumentu, rozmaite efekty specjalne (glissandoglissando, pizzicatopizzicato) wzbogacające brzmienie i stronę dynamiczną, czy wprost – ekspresję. Kształtowały się też coraz bogatsze sposoby współdziałania instrumentów pomiędzy sobą czy też – koncertowania z głosem. Na początku XVIII wieku sytuacja odmieniła się – teraz już to instrumenty dyktują typ melodyki, choćby w ritornellach otwierających arię, a za nim podąża – nie zawsze bez trudności - głos wokalny.
Źródło:
https://www.polskieradio.pl/8/2383/Artykul/2153020,Dluga‑droga‑muzyki‑baroku
RDVD0JdrNa4mZ
Perły baroku
Na podstawie schematu z dziełami i formami muzycznymi kompozytorów barokowych wskaż, które z nich cieszyły się największą popularnością w baroku i uzasadnij, dlaczego.
Zadania
Wysłuchaj nagrania. Wpisz imię i nazwisko kompozytora dzieła.
Wysłuchaj nagrania. Zaznacz formę muzyczną kompozycji.
Wysłuchaj fragmentu nagrania. Wskaż dzieło, która była inspiracją do powstania kompozycji.
Słownik pojęć
[czytaj: ariozo] rodzaj solowego fragmentu wokalnego w operze lub oratorium, pośredni między arią a recytatywem
w barokowych utworach instrumentalnych lub instrumentalno‑wokalnych: najniższy basowy głos.
[wym. kancona] 1. rodzaj wiersza lirycznego o tematyce miłosnej i wojennej
2. wielogłosowa pieśń świecka z XV i XVI w.
jeden ze środków techniki kompozytorskiej, polegający na wprowadzeniu do melodii rozdrobnionych wartości rytmicznych urozmaicających melodię, wzmagających jej ruchliwość i rytmiczność
utwór polifoniczny instrumentalny lub wokalny, w którym poszczególne głosy kolejno podejmują temat
szybkie, płynne przejście przez szereg kolejnych dźwięków instrumentu
linia melodyczna towarzysząca podstawowej melodii.
sceniczny dramat muzyczny.
monumentalny utwór wokalno‑instrumentalny, o tematyce przeważnie religijnej.
szarpiąc palcem struny
instrumentalny refren w pieśni zwrotkowej zwanej arię, wykonywany po każdej zwrotce, popularny w Niemczech w XVII wieku
Cykliczny utwór składający się najczęściej z czterech odrębnych części, przeznaczony na instrument solo lub z towarzyszeniem fortepianu, również na zespół kameralny, orkiestrę albo instrument solo z towarzyszeniem orkiestry; cykl sonatowy;
Źródło:
Biblioteka muzyczna
Bibliografia
J. Chomiński, K. Wilkowska‑Chomińska, Historia muzyki, Warszawa 1989.