Animacja przedstawia miejsca spoczynku w starożytny Rzymie. Na pierwszej ilustracji przedstawione są krypty papieskie w rzymskich katakumbach. Jest to czarnobiała grafika ukazująca wnętrze małego pomieszczenia. Na ścianach po prawej i lewej stronie znajdują się otwory na sarkofagi. Na ścianie przeciwległej do wejścia znajduje się duży otwór, nad którym ustawiona jest rzeźba figuralna. Do ilustracji dołączono dodatkowe informacje: Mianem katakumb określa się podziemne cmentarze, w odniesieniu zaś do cmentarzy w Rzymie najczęściej tak nazywane były nekropolie chrześcijańskie. Podziemne groby stosowano również przed upowszechnieniem się chrześcijaństwa – na przykład przez Etrusków, a wcześniej – przez Egipcjan i Fenicjan. Na tworzenie się tych podziemnych cmentarzysk wpływały takie czynniki, jak zmiany sposobów grzebania zmarłych oraz przeludnienie w Rzymie. W związku ze wzrostem ilości ludności miastu zaczynało brakować miejsc na cmentarzach. Również wzrastająca popularność i częstotliwość pochówku na zasadzie inhumacji względem kremacji zwłok zdecydowała o tym, że konieczne stało się zapewnienie większej powierzchni przeznaczonej na pochówek zmarłych. Katakumby były doskonałym rozwiązaniem tego trudnego problemu, stając się uzupełnieniem nadziemnych cmentarzy. Gdy w rodzinnych grobach zaczynało brakować miejsca, pogłębiano je i tworzono pod nimi tunele z galeriami mającymi służyć jako miejsce składania nowych zwłok. Korytarze i galerie łączono ze sobą, tworząc całe kompleksy podziemnych galerii. Katakumby kojarzone są najczęściej z chrześcijanami, choć bezsprzecznie istniały również katakumby pogańskie. Chrześcijanie tworzyli katakumby nie tylko w Rzymie, ale również w Neapolu, Syrakuzach czy na terenie dzisiejszej Tunezji. Katakumby ozdabiane były rzeźbami i dziełami sztuki malarskiej o tematyce zarówno religijnej, jak i świeckiej. Następna ilustracja przedstawia duży marmurowy sarkofag. Stoi na kamiennym podłożu, na otwartym terenie. Za nim rozpościera się przestrzeń porośnięta trawą. Sarkofag jest ozdobiony prostym elementem dekoracyjnym i przykryty kamiennym wiekiem. Dodatkowe informacje: Rzymianie znali dwa równoprawne sposoby postępowania z ciałem zmarłego. Należały do nich: inhumacja, czyli pochówek w formie złożenia ciała do grobu oraz kremacja. W okresie dominacji kremowania zwłok Rzymianie nie znali grobów – prochy przechowywano w urnach w domowych ołtarzach. Z czasem pojawiła się również praktyka balsamowania zwłok – świadczą o tym kolumbaria z niszami na popielnice oraz ołtarze pogrzebowe z pozostałościami kremacji. Z czasem modną praktyką, szczególnie w czasie pogrzebów bogatych obywateli, było tworzenie bogato zdobionych sarkofagów, nawet jeżeli składane w nich były prochy po kremacji ciała. Sarkofagi wykonywane były z gliny, drewna, kamienia, później wykonywano je również z marmuru. Na kolejnej ilustracji przedstawione zostały ruiny nekropolii rzymskiej znajdującej się w miejscowości Pamukkale w Turcji. Kolorowa fotografia ukazuje zachowany fragmentarycznie duży kamienny sarkofag. W tle widoczna jest ściana kolumbarium. Dodatkowe informacje: Do zwyczajów związanych ze śmiercią Rzymianina, które miało miejsce w domu, należały określone zachowania towarzyszących mu osób – krewnych i członków rodziny. Z chwilą śmierci jedna z towarzyszących umierającemu osób zbliżała się do jego ust, by przyjąć ostatnie tchnienie, zaś pozostali krewni rozpoczynali pośmiertne lamentowania i głośno wzywali imię zmarłego. Ciało zmarłego układane było na podłodze i symbolicznie wygaszano płomień domowego ogniska. Po śmierci konieczne było dopełnienie określonych obowiązków administracyjnych, do których należało między innymi zgłoszenie zgonu w urzędzie i uiszczenie odpowiednich opłat. Były one konieczne, by nazwisko zostało umieszczone na liście zmarłych, co było wstępem do dokonania odpowiednich czynności względem ciała i urządzenia pogrzebu. Konieczne było opłacenie różnych osób, których obecność była potrzebna w czasie pogrzebu: osób, które namaszczały ciało, płaczek, muzyków, osób niosących trumnę. Wykonywano również pośmiertną maskę z wosku, która była kładziona na twarz w czasie trwającego od 3 do 7 dni wystawienia ciała na widok publiczny. Kolejna ilustracja ukazuje marmurową płytę pogrzebową. Jest to płaskorzeźba z przedstawieniem ośmiu amorków. Dwa amorki znajdujące się w centrum płyty trzymają okrągłą tarczę. Dodatkowe informacje: Składanie ciał do sarkofagów związany był ze zwiększaniem się popularności pochówku inhumacyjnego, czyli składania w grobie bez wcześniejszej kremacji ciała. Proces ten nasilał się w drugim i trzecim wieku. Wypieranie kremacji przez inhumację z biegiem czasu spowodowane było również zmianami w zakresie postrzegania spraw eschatologicznych oraz wizji życia pozagrobowego. Upowszechnianie się religii chrześcijańskiej wiązało się z określoną wizją ciała – inhumacja postrzegana była jako wyraz szacunku dla ciała jako świątyni ducha. Sceny umieszczane na grobowych sarkofagach stawały się świadectwem epoki, dostarczając ważnych informacji na temat życia i obyczajów ludzi żyjących w czasach, z których pochodziły grobowce. Często tematyka rzeźb na sarkofagach dotyczyła wydarzeń z życia zmarłego. Na następnej ilustracji przedstawiono duży ozdobny sarkofag, wykonany z jasnoszarego marmuru. Boki i wieko udekorowane są płaskorzeźbą przedstawiającą sceny z życia zmarłego. Pośrodku znajduje mężczyzna na łożu w pozycji półleżącej. Podpiera się łokciem o podgłówek. Obok stoi kobieta ubrana w długą drapowaną suknię. U stóp łoża siedzi na krześle młoda dziewczyna. Wokół zgromadzeni są liczni ludzie. Jeden z nich gra na lirze. Dodatkowe informacje: Sam proces umierania wymagał dopełnienia określonych rytuałów – umierającego ubierano w togę, łoże umierającego ustawiano w atrium ze stopami w kierunku drzwi wejściowych. Podobnie jak w starożytnej Grecji, w Rzymie wkładano do ust zmarłego obola, by z godnie z mitycznymi wierzeniami, mógł zapłacić za usługę Charona. Przy umierającym czuwała rodzina i przyjaciele, a po śmierci ustawiano wokół ciała lampki albo niewolników z płonącymi pochodniami. Pogrzeb odbywał się z udziałem aktorów oraz mimów, którzy należeli do orszaku pogrzebowego. Zadaniem aktorów było recytowanie fragmentów tragedii, zaś mim, wyposażony w specjalną maskę, która przypominać miała twarz zmarłego, odtwarzał scenki z jego życia. Klienci domu występowali w maskach upodabniających ich do przodków zmarłego, obecni również byli wyzwoleńcy oraz przyjaciele rodziny. Występowali także muzykanci oraz płaczki. W przypadku pogrzebu osoby pełniącej jakiś urząd lub zasłużonej, orszak wzbogacony był również o liktorów w czarnych strojach i z opuszczonymi w dół pękami rózeg. W przypadku wojowników niesiono za nimi łupy wojenne, insygnia władzy oraz bliskie mu przedmioty. W trakcie ceremonii jedna z bliskich osób wygłaszała mowę pogrzebową (laudatio funebris). Po uroczystościach pogrzebowych miała miejsce stypa (epulae funebres). W czasie uczty rozdawano mięso i ofiarowywano datki pieniężne dla najbiedniejszych. Najbogatsi w tym czasie rozdawali mięso lub datki pieniężne dla najbiedniejszych. Żałoba trwała przez okres 9 dni, ostatniego dnia powtarzano ucztę pogrzebową, na której zakończenie składano ofiary z wina, oliwy i krwi zwierząt. Kolejna ilustracja przedstawia fragment rzeźby dekorującej starożytny rzymski sarkofag. Ukazane jest nagie ciało zmarłego mężczyzny, leżące na podłodze. Wokół znajdują się członkowie jego rodziny. Płaskorzeźba jest szczelnie wypełniona przedstawieniami figuralnymi. Dodatkowe informacje: Uczestnicy procesji pogrzebowej żegnali zmarłego różnymi zwrotami; było nawet w zwyczaju, by wypominać osobie zmarłej jej słabości oraz wady. W przypadku pogrzebu z zastosowaniem kremacji budowano stos z drewna i układano na nim łoże z ciałem. Dookoła układano przedmioty używane przez nieboszczyka oraz kadzidło. Ktoś z rodziny podpalał stos, a płaczki rozpoczynały lament. Gdy ciało zmarłego było już spalone, gaszono resztki ognia, a krewni sprzątali kości oraz popiół. Po złożeniu kości i popiołu na chruście, skrapiano je mlekiem i wonnymi olejkami. Na następnej ilustracji znajduje się graficzne przedstawienie łoża pogrzebowego. Jest to wysoko ustawiony katafalk, na którym spoczywa zmarły. Przy łożu stoją trzy osoby. U wezgłowia oraz nóg zmarłego płoną pochodnie. Nad łożem zawieszona jest dekoracyjna tkanina. Poniżej katafalku znajdują się pozostali członkowie rodziny. Jeden z nich gra na fletni siedząc w rogu pomieszczenia. Cztery osoby idą w szeregu ze złożonymi rękoma. Dodatkowe informacje: Kolumbarium było to podziemne miejsce przechowywania urn z prochami zmarłych umieszczonych w urnach. Te podziemne budowle posiadały nisze w wewnętrznych ścianach. W tych niszach składano urny z prochami zmarłych, a pod ścianami ustawiano sarkofagi. Wygląd urny zależał w dużej mierze od zamożności zmarłego. Kształt urny zazwyczaj był kwadratowy lub okrągły. Prochy zamożnych zmarłych umieszczane były w urnach z marmuru, z miodem i ziołami, zaopatrzonych w otwór do składania ofiar. Biedniejsi mogli liczyć jedynie na skromniejszą urnę: glinianą, w kształcie garnka i bez uchwytów. Kolumbarium mogło pomieścić nawet kilkaset urn. Przy niszach umieszczano często epitafia na cześć zmarłego. Przykładowe łacińskie inskrypcje, które znaleźć można na nagrobkach, to: R. I. P. – Requiescat in pace – Niech spoczywa w pokoju. Domino Optimo Maximo – Bogu Najlepszemu Największemu; modyfikacja znaczenia: Domus Omnium Mortuorum – Dom wszystkich zmarłych. S. T. T. L – Sit Tibi Terra Levis - Niech ci ziemia lekką będzie. Non omnis moria - Nie wszystek umrę (z Horacy, Pieśni III, 30, 6). Memorabilis - Godny pamięci. Po uruchomieniu animacji widać osiem obrazów z dodatkowymi informacjami. Obraz 1 przedstawia: Antyczny sarkofag w łaźni Dioklecjana w Rzymie Dodatkowe informacje: Sam proces umierania wymagał dopełnienia określonych rytuałów – umierającego ubierano w togę, łoże umierającego ustawiano w atrium ze stopami w kierunku drzwi wejściowych. Podobnie jak w starożytnej Grecji, w Rzymie wkładano do ust zmarłego obola, by z godnie z mitycznymi wierzeniami, mógł zapłacić za usługę Charona. Przy umierającym czuwała rodzina i przyjaciele, a po śmierci ustawiano wokół ciała lampki albo niewolników z płonącymi pochodniami. Pogrzeb odbywał się z udziałem aktorów oraz mimów, którzy należeli do orszaku pogrzebowego. Zadaniem aktorów było recytowanie fragmentów tragedii, zaś mim, wyposażony w specjalną maskę, która przypominać miała twarz zmarłego, odtwarzał scenki z jego życia. Klienci domu występowali w maskach upodabniających ich do przodków zmarłego, obecni również byli wyzwoleńcy oraz przyjaciele rodziny. Występowali także muzykanci oraz płaczki. W przypadku pogrzebu osoby pełniącej jakiś urząd lub zasłużonej, orszak wzbogacony był również o liktorów w czarnych strojach i z opuszczonymi w dół pękami rózeg. W przypadku wojowników niesiono za nimi łupy wojenne, insygnia władzy oraz bliskie mu przedmioty. W trakcie cermoni jedna z bliskich osób wygłaszała mowę pogrzebową (laudatio funebris). Po uroczystościach pogrzebowych miała miejsce stypa (epulae funebres). W czasie uczty rozdawano mięso i ofiarowywano datki pieniężne dla najbiedniejszych. Najbogatsi w tym czasie rozdawali mięso lub datki pieniężne dla najbiedniejszych. Żałoba trwała przez okres 9 dni, ostatniego dnia powtarzano ucztę pogrzebową, na której zakończenie składano ofiary z wina, oliwy i krwi zwierząt. Obraz 2 przedstawia: Płyta pogrzebowa w łaźni Dioklecjana w Rzymie Dodatkowe informacje: Składanie ciał do sarkofagów związany był ze zwiększaniem się popularności pochówku inhumacyjnego, czyli składania w grobie bez wcześniejszej kremacji ciała. Proces ten nasilał się w drugim i trzecim wieku. Wypieranie kremacji przez inhumację z biegiem czasu spowodowane było również zmianami w zakresie postrzegania spraw eschatologicznych oraz wizji życia pozagrobowego. Upowszechnianie się religii chrześcijańskiej wiązało się z określoną wizją ciała – inhumacja postrzegana była jako wyraz szacunku dla ciała jako świątyni ducha. Sceny umieszczane na grobowych sarkofagach stawały się świadectwem epoki, dostarczając ważnych informacji na temat życia i obyczajów ludzi żyjących w czasach, z których pochodziły grobowce. Często tematyka rzeźb na sarkofagach dotyczyła wydarzeń z życia zmarłego. Obraz 3 przedstawia: Sarkofag w Rzymie Dodatkowe informacje: Rzymianie znali dwa równoprawne sposoby postępowania z ciałem zmarłego. Należały do nich: inhumacja, czyli pochówek w formie złożenia ciała do grobu oraz kremacja. W okresie dominacji kremowania zwłok Rzymianie nie znali grobów – prochy przechowywano w urnach w domowych ołtarzach. Z czasem pojawiła się również praktyka balsamowania zwłok – świadczą o tym kolumbaria z niszami na popielnice oraz ołtarze pogrzebowe z pozostałościami kremacji. Z czasem modną praktyką, szczególnie w czasie pogrzebów bogatych obywateli, było tworzenie bogato zdobionych sarkofagów, nawet jeżeli składane w nich były prochy po kremacji ciała. Sarkofagi wykonywane były z gliny, drewna, kamienia, później wykonywano je również z marmuru. Obraz 4 przedstawia: Rzymskie mogiły i sarkofagi w Pamukkale, Turcja Dodatkowe informacje: Do zwyczajów związanych ze śmiercią Rzymianina, które miało miejsce w domu, należały określone zachowania towarzyszących mu osób – krewnych i członków rodziny. Z chwilą śmierci jedna z towarzyszących umierającemu osób zbliżała się do jego ust, by przyjąć ostatnie tchnienie, zaś pozostali krewni rozpoczynali pośmiertne lamentowania i głośno wzywali imię zmarłego. Ciało zmarłego układane było na podłodze i symbolicznie wygaszano płomień domowego ogniska. Po śmierci konieczne było dopełnienie określonych obowiązków administracyjnych, do których należało między innymi zgłoszenie zgonu w urzędzie i uiszczenie odpowiednich opłat. Były one konieczne, by nazwisko zostało umieszczone na liście zmarłych, co było wstępem do dokonania odpowiednich czynności względem ciała i urządzenia pogrzebu. Konieczne było opłacenie różnych osób, których obecność była potrzebna w czasie pogrzebu: osób, które namaszczały ciało, płaczek, muzyków, osób niosących trumnę. Wykonywano również pośmiertną maskę z wosku, która była kładziona na twarz w czasie trwającego od 3 do 7 dni wystawienia ciała na widok publiczny. Obraz 5 przedstawia: Rzymskie mogiły i sarkofagi w Pamukkale, Turcja Dodatkowe informacje: Do zwyczajów związanych ze śmiercią Rzymianina, które miało miejsce w domu, należały określone zachowania towarzyszących mu osób – krewnych i członków rodziny. Z chwilą śmierci jedna z towarzyszących umierającemu osób zbliżała się do jego ust, by przyjąć ostatnie tchnienie, zaś pozostali krewni rozpoczynali pośmiertne lamentowania i głośno wzywali imię zmarłego. Ciało zmarłego układane było na podłodze i symbolicznie wygaszano płomień domowego ogniska. Po śmierci konieczne było dopełnienie określonych obowiązków administracyjnych, do których należało między innymi zgłoszenie zgonu w urzędzie i uiszczenie odpowiednich opłat. Były one konieczne, by nazwisko zostało umieszczone na liście zmarłych, co było wstępem do dokonania odpowiednich czynności względem ciała i urządzenia pogrzebu. Konieczne było opłacenie różnych osób, których obecność była potrzebna w czasie pogrzebu: osób, które namaszczały ciało, płaczek, muzyków, osób niosących trumnę. Wykonywano również pośmiertną maskę z wosku, która była kładziona na twarz w czasie trwającego od 3 do 7 dni wystawienia ciała na widok publiczny. Obraz 6 przedstawia: Katakumby, rycina przedstawiająca krypty papieskie Dodatkowe informacje: Mianem katakumb określa się podziemne cmentarze, w odniesieniu zaś do cmentarzy w Rzymie najczęściej tak nazywane były nekropolie chrześcijańskie. Podziemne groby stosowano również przed upowszechnieniem się chrześcijaństwa – na przykład przez Etrusków, a wcześniej – przez Egipcjan i Fenicjan. Na tworzenie się tych podziemnych cmentarzysk wpływały takie czynniki, jak zmiany sposobów grzebania zmarłych oraz przeludnienie w Rzymie. W związku ze wzrostem ilości ludności miastu zaczynało brakować miejsc na cmentarzach. Również wzrastająca popularność i częstotliwość pochówku na zasadzie inhumacji względem kremacji zwłok zdecydowała o tym, że konieczne stało się zapewnienie większej powierzchni przeznaczonej na pochówek zmarłych. Katakumby były doskonałym rozwiązaniem tego trudnego problemu, stając się uzupełnieniem nadziemnych cmentarzy. Gdy w rodzinnych grobach zaczynało brakować miejsca, pogłębiano je i tworzono pod nimi tunele z galeriami mającymi służyć jako miejsce składania nowych zwłok. Korytarze i galerie łączono ze sobą, tworząc całe kompleksy podziemnych galerii. Katakumby kojarzone są najczęściej z chrześcijanami, choć bezsprzecznie istniały również katakumby pogańskie. Chrześcijanie tworzyli katakumby nie tylko w Rzymie, ale również w Neapolu, Syrakuzach czy na terenie dzisiejszej Tunezji. Katakumby ozdabiane były rzeźbami i dziełami sztuki malarskiej o tematyce zarówno religijnej, jak i świeckiej. Obraz 7 przedstawia: Starożytny rzymski sarkofag, Narodowe Muzeum Archeologiczne w Neapolu Dodatkowe informacje: Uczestnicy procesji pogrzebowej żegnali zmarłego różnymi zwrotami; było nawet w zwyczaju, by wypominać osobie zmarłej jej słabości oraz wady. W przypadku pogrzebu z zastosowaniem kremacji budowano stos z drewna i układano na nim łoże z ciałem. Dookoła układano przedmioty używane przez nieboszczyka oraz kadzidło. Ktoś z rodziny podpalał stos, a płaczki rozpoczynały lament. Gdy ciało zmarłego było już spalone, gaszono resztki ognia, a krewni sprzątali kości oraz popiół. Po złożeniu kości i popiołu na chruście, skrapiano je mlekiem i wonnymi olejkami. Obraz 8 przedstawia: Rzymskie łoże pogrzebowe Dodatkowe informacje: Kolumbarium było to podziemne miejsce przechowywania urn z prochami zmarłych umieszczonych w urnach. Te podziemne budowle posiadały nisze w wewnętrznych ścianach. W tych niszach składano urny z prochami zmarłych, a pod ścianami ustawiano sarkofagi. Wygląd urny zależał w dużej mierze od zamożności zmarłego. Kształt urny zazwyczaj był kwadratowy lub okrągły. Prochy zamożnych zmarłych umieszczane były w urnach z marmuru, z miodem i ziołami, zaopatrzonych w otwór do składania ofiar. Biedniejsi mogli liczyć jedynie na skromniejszą urnę: glinianą, w kształcie garnka i bez uchwytów. Kolumbarium mogło pomieścić nawet kilkaset urn. Przy niszach umieszczano często epitafia na cześć zmarłego. Przykładowe łacińskie inskrypcje, które znaleźć można na nagrobkach, to: R. I. P. – Requiescat in pace – Niech spoczywa w pokoju Domino Optimo Maximo – Bogu Najlepszemu Największemu, następnie – modyfikacja znaczenia: Domus Omnium Mortuorum – Dom wszystkich zmarłych S. T. T. L – Sit Tibi Terra Levis – Niech ci ziemia lekką będzie Non omnis moriar – Nie wszystek umrę (z Horacy, Pieśni III, 30, 6) Memorabilis – Godny pamięci

Animacja przedstawia monumentalny grobowiec Cecylii Metelli, znajdujący się przy via Appia pod Rzymem. Na pierwszym obrazie ukazano kamienny grobowiec stojący wśród drzew. Jest to fotografia aktualnego stanu grobowca. Środek i góra budowli jest zniszczona. Zachowały się jedynie ściany. Dodatkowe informacje: Bogaci Rzymianie, zwłaszcza członkowie rodów cesarskich, mogli pozwolić sobie na to, na co nie było stać zwykłych śmiertelników, czyli zbudowanie okazałego rodzinnego grobowca lub wręcz mauzoleum. Przykładem takiej niezwykłej budowli jest grobowiec Cecylii Metelli zlokalizowany przy Via Appia, wieża o wysokości 11 metrów i średnicy niemal 30 metrów. Na kolejnej ilustracji przedstawiono inne ujęcie mauzoleum. Jest ono ukazane za pasem cyprysów. Dodatkowe informacje: Dlaczego katakumby, grobowce i mauzolea musiały być zlokalizowane przy drodze? Zadecydowało o tym prawo XII tablic, a konkretniej – prawo sakralne i publiczne, będące treścią IX i X tablicy, wśród których znajdował się zapis o zakazie pochówku i spalania zwłok na terenie Rzymu. Stąd całe kompleksy grobów (często będące obecnie obiektami muzealnymi), znajdujące się obecnie przy słynnych rzymskich drogach, takich, jak Via Appia czy Via Latina. Kolejny obraz przedstawia dużą ścianę grobowca z dwoma małymi i dwoma większymi otworami okiennymi. Dodatkowe informacje: Mauzoleum Cecylii Metelli to niezwykle monumentalny grobowiec, który rzymski wódz i konsul, Kwintus Cecyliusz Metellus Kreteński zbudował przy Via Appia dla swojej córki, Cecylli Metelli, żony Marka Licyniusza Krassusa. Grobowiec powstał w drugiej połowie I wieku przed naszą erą. Obecnie w obiekcie prowadzone jest muzeum. Na następnej ilustracji przedstawiono zbliżenie na cylindryczny fragment budowli. Mur wykonany jest z jasnego kamienia. Dodatkowe informacje: Mauzoleum ma cylindryczną budowę, wewnątrz znajduje się komora grobowa w okrągłym kształcie. Prowadzi do niej wąski korytarz z dwoma niszami po bokach. Konstrukcja wykonana jest z betonu, obłożona została trawertynowymi płytami, które zostały rozkradzione i – jak się przypuszcza – posiadała stożkowaty dach. Gzymsy budowli były bogato zdobione – motywami girland oraz wolimi czaszkami, dzięki którymi mauzoleum nosiło potoczną nazwę Capo di bove (Głowa wołu). Blanki zaopatrzone zostały w specjalne otwory dla strzelców oraz stanowiły osłonę dla strzelców i łuczników. Od strony drogi na ścianie umieszczona została marmurową płyta z inskrypcją pamiątkową. Kolejny obraz ukazuje inne ujęcie cylindrycznej budowli. Ten fragment jest dobrze zachowany. Na szczycie znajdują się blanki. Dodatkowe informacje: W okresie średniowiecza grobowiec pełnił funkcję obronnej fortecy. W obronne elementy zamek został wyposażony po 1302 roku, kiedy to papież Bonifacy VIII przekazał starożytną budowlę swojej rodzinie – rodowi Caetanich. Dodano między innymi blanki na szczycie budowli. Poza celami obronnymi (grobowiec miał stanowić ważny element planu obrony Rzymu od strony południa) pozycja budowli została wykorzystana przez ród Caetanich do pobierania wysokiego myta od chcących podróżować Via Appia. Na następnej ilustracji ukazany jest widok na całe mauzoleum- wieżę obronną oraz prostokątny mur z otworami okiennymi i wejściem. Dodatkowe informacje: Monumentalna budowla, wzbudzająca zachwyt i porównywana z najokazalszymi grobowcami samych cesarzy rzymskich stała się architektoniczną inspiracją przy budowie innych obiektów, najczęściej w okresie klasycyzmu, przy budowie kompleksów ogrodowo-pałacowych oraz obiektów sepulkralnych. Również w polskiej architekturze znajdują się budowle, których twórcy wzorowali się na mauzoleum Cecylii Metelli – wodozbiór w Łazienkach Królewskich oraz budynek kuchni w Królikarni. Ostatni obraz przedstawia fotografię zwieńczonej łukiem bramy wejściowej do mauzoleum. Łączy ona wieżę z drugą częścią budowli. Dodatkowe informacje: Warto pamiętać, że Mauzoleum Cecylii Metelli nie jest jedynym wartym obejrzenia obiektem sepulkralnym przy Via Appia, pierwszej ze wspaniałych dróg rzymskich. To właśnie wzdłuż tej drogi stworzona została nekropolia, jako że zmarłych zgodnie z prawem nie chowano w mieście. Dziś oglądać można pozostałości pięknych rzymskich grobowców oraz wczesnochrześcijańskich katakumb. Po uruchomieniu animacji widać siedem obrazów z dodatkowymi informacjami. Obraz 1 przedstawia: Mauzoleum Cecylii Metelli Dodatkowe informacje: W okresie średniowiecza grobowiec pełnił funkcję obronnej fortecy. W obronne elementy zamek został wyposażony po 1302 roku, kiedy to papież Bonifacy VIII przekazał starożytną budowlę swojej rodzinie – rodowi Caetanich. Dodano między innymi blanki na szczycie budowli. Poza celami obronnymi (grobowiec miał stanowić ważny element planu obrony Rzymu od strony południa) pozycja budowli została wykorzystana przez ród Caetanich do pobierania wysokiego myta od chcących podróżować Via Appia. Obraz 2 przedstawia: Mauzoleum Cecylii Metelli Dodatkowe informacje: Mauzoleum ma cylindryczną budowę, wewnątrz znajduje się komora grobowa w okrągłym kształcie. Prowadzi do niej wąski korytarz z dwoma niszami po bokach. Konstrukcja wykonana jest z betonu, obłożona została trawertynowymi płytami, które zostały rozkradzione i – jak się przypuszcza – posiadała stożkowaty dach. Gzymsy budowli były bogato zdobione – motywami girland oraz wolimi czaszkami, dzięki którymi mauzoleum nosiło potoczną nazwę Capo di bove (Głowa wołu). Blanki zaopatrzone zostały w specjalne otwory dla strzelców oraz stanowiły osłonę dla strzelców i łuczników. Od strony drogi na ścianie umieszczona została marmurową płyta z inskrypcją pamiątkową. Obraz 3 przedstawia: Mauzoleum Cecylii Metelli Dodatkowe informacje: Dlaczego katakumby, grobowce i mauzolea musiały być zlokalizowane przy drodze? Zadecydowało o tym prawo XII tablic, a konkretniej – prawo sakralne i publiczne, będące treścią IX i X tablicy, wśród których znajdował się zapis o zakazie pochówku i spalania zwłok na terenie Rzymu. Stąd całe kompleksy grobów (często będące obecnie obiektami muzealnymi), znajdujące się obecnie przy słynnych rzymskich drogach, takich, jak Via Appia czy Via Latina. Obraz 4 przedstawia: Mauzoleum Cecylii Metelli Dodatkowe informacje: Mauzoleum Cecylii Metelli to niezwykle monumentalny grobowiec, który rzymski wódz i konsul, Kwintus Cecyliusz Metellus Kreteński zbudował przy Via Appia dla swojej córki, Cecylli Metelli, żony Marka Licyniusza Krassusa. Grobowiec powstał w drugiej połowie I wieku przed naszą erą. Obecnie w obiekcie prowadzone jest muzeum. Obraz 5 przedstawia: Rzym, grób Cecylii Metelli na Via Appia Dodatkowe informacje: Bogaci Rzymianie, zwłaszcza członkowie rodów cesarskich, mogli pozwolić sobie na to, na co nie było stać zwykłych śmiertelników, czyli zbudowanie okazałego rodzinnego grobowca lub wręcz mauzoleum. Przykładem takiej niezwykłej budowli jest grobowiec Cecylii Metelli zlokalizowany przy Via Appia, wieża o wysokości 11 metrów i średnicy niemal 30 metrów. Obraz 6 przedstawia: Mauzoleum Cecylii Metelli Dodatkowe informacje: Monumentalna budowla, wzbudzająca zachwyt i porównywana z najokazalszymi grobowcami samych cesarzy rzymskich stała się architektoniczną inspiracją przy budowie innych obiektów, najczęściej w okresie klasycyzmu, przy budowie kompleksów ogrodowo-pałacowych oraz obiektów sepulkralnych. Również w polskiej architekturze znajdują się budowle, których twórcy wzorowali się na mauzoleum Cecylii Metelli – wodozbiór w Łazienkach Królewskich oraz budynek kuchni w Królikarni. Obraz 7 przedstawia: Mauzoleum Cecylii Metelli Dodatkowe informacje: Warto pamiętać, że Mauzoleum Cecylii Metelli nie jest jedynym wartym obejrzenia obiektem sepulkralnym przy Via Appia, pierwszej ze wspaniałych dróg rzymskich. To właśnie wzdłuż tej drogi stworzona została nekropolia, jako że zmarłych zgodnie z prawem nie chowano w mieście. Dziś oglądać można pozostałości pięknych rzymskich grobowców oraz wczesnochrześcijańskich katakumb.

Słownik łacińsko-polski.