Nie taki wilk straszny

Postać wilka możemy spotkać w legendach, baśniach i mitach. W Biblii zwierzę to utożsamia się ze złem, a nawet z samym szatanem. Jego pozytywny wizerunek przedstawiają Indianie i Eskimosi, wśród których cieszy się szacunkiem i jest podziwiany za siłę i odwagę. Natomiast w przysłowiach występuje niemal zawsze w kontekście negatywnym, np. „człowiek człowiekowi wilkiem”, „patrzeć wilkiem”. Wyraz wilk jest używany do tworzenia nazwisk czy też nazw własnych. Nie ulega wątpliwości, że to niezwykłe zwierzę stanowi obiekt fascynacji m.in. kinematografii, w której popularny jest motyw człowieka przeobrażającego się w wilka.

Więcej o wilkach znajdziesz w lekcji: PrzestrogaPLQiBRV29Przestroga.

Jerzy Samp Wilcze buty

Spotkali się raz na drodze wilk z lisem, a że wilk był bardzo smutny, więc lis zapytał go o przyczynę tego zmartwienia. Wilk na to:

– Oj, jakże mi źle na tym świecie. Dawniej byłem tak silny, że z łatwością mogłem unieść cztery konie na raz, lecz dziś, z przetrąconym karkiem, nie poradziłbym sobie nawet z jednym.
[…]

Lis, słysząc te narzekania, zastanowił się, a po chwili mówi:

– Nie to jest najgorsze, że ci kark przetrącono, bo z pewnością jeszcze barana udźwigniesz, gorzej, że wciąż musisz biegać boso […].

– Masz rację – odrzekł wilk, spoglądając na swoje łapy – ale któż by mi uszył buty?

– Ostatecznie mógłbym ci je zrobić, kiedyś uczyłem się tego fachu u samego szewca. […] Zamówienie przyjmuję, lecz przecież nie zrobię ci butów z piasku i liści. Musisz najpierw mi przynieść wszystko, co do tej roboty będzie niezbędne, a wówczas otrzymasz to, czego pragniesz.

Wilk zgodził się bez słowa, lis zaś dodał szybko:

– Na początek potrzebny będzie baran, abym z niego zrobił dratwędratwadratwę.

Wilk pobiegł, ukradł szybko barana i przyniósł go lisowi. Ten, mając teraz co jeść, odprawiłodprawićodprawił wilka.

Po paru dniach bosy wilk przyszedł dowiedzieć się, co z butami, a że lis zdążył już zjeść barana, odrzekł mu:

– Oho! Dopiero zrobiłem dratew, musisz mi sprowadzić tu cztery konie, abym wyprawił z nich skóry na buty dla każdej z czterech łap.

Wilk go usłuchał i wnetwnetwnet przywlókł lisowi wszystkie potrzebne konie. Teraz dopiero lis spasł się jak bąk. A kiedy po jakimś czasie naszedł go wilk, by swoje buciska odebrać, rozzuchwalony do reszty lis mówi mu:

– Będzie jeszcze potrzebny wieprzek, a otrzymasz, czegoś pragnął.

Chcąc nie chcąc, wilk spełnił jego wolę, lis zaś tuczył się dalej, póki wilczysko zniecierpliwione tak długim wyczekiwaniem nie zjawiło się ponownie. Teraz z kolei lis zażądał żywicy, która zastąpić miała klej. Kiedy i ta się znalazła, zapewnił swojego klienta, że jutro buty będą gotowe. Gdy wilk odszedł, lis szybko zagotował żywicę w wielkim kuble i czekał.

Następnego dnia przybiega wilk i z daleka woła:

– Dawaj mi tu zaraz buty, bo jak nie, to żywcem cię połknę.

Na to lis odpowiada mu spokojnie:

– Twoje buty są gotowe, wejdź tylko w ten kubeł, a same przylgną ci do łap.

Wilk uczynił, jak mu „szewc” nakazał, żywica przylepiła mu się do łap, a kiedy wydostał się z kubła, przyjrzał się nowym butom. Lis zaś chwalił swoje dzieło:

– A widzisz, jak dobrze leżą ci moje błyszczące buciki, żaden szewc nie zrobiłby tego lepiej ode mnie.

Wilczysko oglądało je ze wszystkich stron, kręciło łbem i cieszyło się w gruncie rzeczy, że nie będzie odtąd już boso biegać po lesie.
Gdy wracał przez pola, wytropili go ratajeratajrataje i zaczęła się pogoń. Wilk uciekał co sił, ci jednak dopędzili go wkrótce i otoczony ze wszystkich stron nie miał innego wyjścia, jak ratować się ucieczką przez jezioro. Rzucił się do wody i przepłynął jezioro wpław. Dopłynąwszy na drugi brzeg, ze zdziwieniem i smutkiem stwierdził, że żywica rozpuściła się w wodzie i znów jest bosy jak przedtem, lecz z usług lisiego szewca już nigdy więcej nie skorzystał.

Wilcze_buty Źródło: Jerzy Samp, Wilcze buty, [w:] tegoż, Zaklęta stegna. Bajki kaszubskie, Gdańsk 1985, s. 33–35.