Niezwykła historia kina

Kiedy pod koniec XIX wieku kinematografiakinematografiakinematografia zaczęła się rozwijać, nikt nie przypuszczał, że pokazy filmowe zyskają ogromną popularność na całym świecie. Każdy z nas uwielbia oglądać filmy, ponieważ dzięki nim możemy się zrelaksować czy doświadczyć niezwykłych emocji. Filmy rozbudzają wyobraźnię, uczą empatiiempatiaempatii i skłaniają do refleksji nad sobą i otaczającym nas światem.

Richard Platt Sekrety kina

Wynalazek ruchomych obrazów stał się wielką atrakcją. Publiczność chętnie płaciła za oglądanie na ekranie chodzących czy tańczących ludzi. Kiedy tego rodzaju kino opatrzyło się, wytwórnie filmowe Nowego Jorku i Filadelfii wybudowały kryte studia i rozpoczęły produkcję krótkich tanich filmów prezentujących wymyślone historyjki. Do dobrych zdjęć potrzebowano jednak światła słonecznego. Wkrótce filmowcy mieli dość oczekiwania na rozejście się chmur nad wschodnim wybrzeżem. W 1910 roku wielu z nich podążyło na zachód, do Kalifornii. Właśnie tam, w pobliżu Los Angeles097NP_01Los Angeles, powstało miasto snów, któremu nadano nazwę Hollywood. Ziemia była tu tania, siła robocza również, słońce świeciło bez przerwy, a okolice obfitowały w nieprawdopodobną różnorodność pejzaży, mogących stanowić tło dla filmów. Hollywood097NP_02Hollywood rozrastało się błyskawicznie – od 5000 mieszkańców 1910 roku do 35000 niecałe 10 lat później. Ludzie filmu zbudowali studia filmowe, studia wykreowały gwiazdy, gwiazdy wybudowały rezydencje i wkrótce nazwa Hollywood097NP_02Hollywood stała się synonimem kina.

Aktorzy filmu niemego, podobnie jak współcześni aktorzy pantomimypantomimapantomimy, byli mistrzami wypowiedzi bez użycia słów. Porozumiewali się za pomocą mimiki i ruchów rąk, przerysowując każdy gest. W 1927 roku niemy ekran przemówił. Wreszcie znaleziono sposób zapisu dźwięku i synchronizacjisynchronizacjasynchronizacji z obrazem. Kinomani uwielbiali nowe filmy. Publiczność tłumnie wypełniała kina tylko po to, by usłyszeć mówiących aktorów. Bawiło ją nawet skwierczenie smażonych jajek. W przeciwieństwie do widzów, gwiazdy Hollywood097NP_02Hollywood nie były zachwycone nowością. Przesadne gesty, tak pełne wyrazów ciszy, teraz sprawiały wrażenie złej gry. Co gorsza, zły akcent niektórych aktorów w połączeniu z niedoskonałym systemem zapisu dźwięku uniemożliwiał zrozumienie dialogów. Dla wielu gwiazd Hollywood097NP_02Hollywood nadejście filmu dźwiękowego oznaczało koniec olśniewającej kariery. Ale przed tymi, którzy przetrwali otwierały się nowe możliwości.

Czarno‑biały świat filmu po pewnym czasie przestał zachwycać. Filmowcy zdawali sobie sprawę, że filmy w kolorze przyciągałyby więcej widzów, więc starali się odtworzyć wszystkie barwy natury. Pierwsze kolorowe filmy barwiono pędzelkiem: „każda fotografia musi być pomalowana identycznymi barwami przy użyciu powiększającego szkła. Fotografie mają wielkość znaczka pocztowego…”. Ta metoda kolorowania taśm była bardzo wolna i wkrótce wyparł ją system malowania za pomocą matrycmatrycamatryc. Ale tu również efekty były niezadowalające, ponieważ w każdym ujęciu występowało najwyżej 6 kolorów. Od początku XX wieku próbowano różnych sposobów oddania kamerą naturalnych barw, ale film barwny odniósł sukces dopiero w roku 1932. Wówczas firma Technicolor097NP_03Technicolor wyprodukowała specjalną kamerę, w której użyto trzech taśm. Filmy barwne były kosztowne i sprawiały trudności podczas realizacji. Proces zastępowania kina czarno‑białego zachodził znacznie wolniej niż przypadku filmu dźwiękowego, który niemal z dnia na dzień wyparł film niemy. Do roku 1954 połowa produkowanych filmów była czarno‑biała.

j097NP_00000_BIB_001 Źródło: Richard Platt, Sekrety kina, [w:] tegoż, Kino. Poznaj sekrety kina – jego historię, rozwój i efekty specjalne, Warszawa 1997, s. 18–26.