O Kubusiu Puchatku i słowach, które zostawiają ślady w sercu...

Alan Alexander Milne Kubuś Puchatek

W pewien pogodny dzień zimowy, gdy Prosiaczek wymiatał śnieg sprzed swego mieszkania, ujrzał niedaleko swego domu Kubusia Puchatka. Puchatek spacerował w kółko, rozmyślając o czymś zupełnie innym, i gdy Prosiaczek zawołał go, Miś przystanął.

– Jak się masz? A co tu robisz? 

– Tropię – odpowiedział Puchatek.

– A co tropisz? 

– Coś, coś, coś – odparł tajemniczo Puchatek. 

– A co, co, co? – spytał Prosiaczek podchodząc bliżej. 

– Właśnie że nie wiem.

– A jak ci się zdaje? 

– Będę musiał trochę poczekać, aż to coś wytropię, i wtedy się dowiem – odparł Kubuś Puchatek. – Chodź, Prosiaczku, i popatrz. Co tu widzisz? 

– Ślady – rzekł Prosiaczek. – Ślady łap. – Po czym kiwnął z przejęciem. – Ach‑jej, Puchatku, czy myślisz, że to jest... y... y... y... łasiczka? 

– Możliwe – odparł Puchatek. 

– Może tak, a może nie. Ze śladami nigdy nic nie wiadomo. 

Po tych kilku słowach Puchatek znów zaczął chodzić w kółko, wciąż tropiąc, a Prosiaczek patrzył w ślad za nim przez minutę czy dwie i pobiegł za nim. Nagle Kubuś Puchatek przystanął i schylił się nad śladami, przypatrując im się pilnie. 

– Co się stało? – zapytał Prosiaczek. 

– Coś bardzo zabawnego – odparł Puchatek. – Teraz widać tu najwyraźniej podwójne ślady. To znaczy, że chodziły tędy dwa zwierzaki. Do tego jednego – wszystko jedno, co to był za jeden – przyłączył się drugi – wszystko jedno, co za jeden, i teraz oni obydwaj wędrują razem. Czy miałbyś ochotę, Prosiaczku, pójść ze mną na wypadek, gdyby to miały się okazać jakieś Nieprzyjacielskie Zwierzęta? 

Prosiaczek z dużym wdziękiem podrapał się w ucho i powiedział, że nie ma nic do roboty aż do piątku i z rozkoszą pójdzie z Puchatkiem na wypadek, gdyby to miała być naprawdę łasica.

[...]

Puchatek nagle się zatrzymał i dla ochłonięcia oblizał koniuszek swego nosa, bo czuł się zgrzany i zaniepokojony bardziej niż kiedykolwiek w życiu. Przed nimi były teraz ślady aż czworga zwierząt! 

– Czy widzisz, Prosiaczku? Spójrz na ich ślady! Nie ma co gadać. Szły tędy dwie łasice i jeden lis. I jeszcze jeden lis przyłączył się do nich. 

Tak przynajmniej wyglądało. Na śniegu były wyraźne ślady; w jednym miejscu krzyżowały się z sobą, w innym zachodziły na siebie, mieszały się, ale w każdym razie całkiem na pewno były tam ślady czterech par łap.

[...]

Puchatek spojrzał w niebo. I gdy usłyszał gwizd, spojrzał trochę niżej, między gałęzie rozłożystego dębu, i zobaczył swego przyjaciela. 

– To Krzyś – powiedział.

– Ach, więc wobec tego wszystko w porządku – powiedział Prosiaczek. – Z nim nic ci nie grozi. Do widzenia! – i pobiegł do domu, jak tylko mógł najprędzej, bardzo radradrad, że jest już poza wszelkim niebezpieczeństwem.

Krzyś powoli zlazł z drzewa. 

– Oj, ty głupi Misiu – powiedział – co ci do głowy strzeliło? Najpierw obszedłeś cały zagajnikzagajnikzagajnik sam dwa razy, a potem Prosiaczek pobiegł za tobą i obeszliście go jeszcze raz naokoło. A w końcu zaczęliście obchodzić go jeszcze czwarty raz...

– Poczekaj chwilkę – powiedział Puchatek podnosząc łapkę do góry. Po czym usiadł i zaczął dumaćdumaćdumać w najbardziej zadumany sposób, jaki tylko możecie sobie wyobrazić. Potem wetknął łapkę w jeden ze śladów, pokręcił nosem raz i drugi i wstał.

– Tak – powiedział Kubuś Puchatek. – Teraz już rozumiem – powiedział – byłem gapą, strasznie głupim gapą. Jestem po prostu Miś o Bardzo Małym Rozumku.

– Jesteś najlepszym Misiem pod słońcem – pocieszył go Krzyś.

– Czy naprawdę tak myślisz?! – zawołał Puchatek uszczęśliwiony. I nagle rozpogodził się cały. – Tak czy siak – dodał – zbliża się pora obiadu. 

I powędrował do domu.

unikatowy_nr_id_wpisu_01 Źródło: Alan Alexander Milne, Kubuś Puchatek, Warszawa 2006, s. 33–40.