Atlas interaktywny składa się z dziewięciu zakładek. Każda zakładka posiada opis w formie tekstowej i w formie audio.

Zakładka pierwsza: Zadania zawodowe związane z organizacją robót przy wykonaniu fundamentów część pierwsza.

Opis czynności zawodowych:

Pracownicy zajmujący się wykonywaniem fundamentów powinni być zapoznani z dokumentacją techniczną. To obejmuje plany, rysunki konstrukcyjne, specyfikacje techniczne i wszelkie inne dokumenty związane z projektem budowlanym.

Kluczowym etapem prac stanu surowego, z którym należy zapoznać pracowników budowlanych, jest wytyczenie kształtu fundamentu. Obejmuje to opisane niżej kroki.

Przygotowanie terenu (usunięcie wszelkich przeszkód, roślinności, kamieni i innych materiałów, które mogłyby zakłócać proces wytyczania). Niezbędne jest przeprowadzenie analizy geotechnicznej terenu, aby zidentyfikować jego właściwości mechaniczne, nośność, a także ewentualne problemy związane z gruntem. Kolejnym krokiem powinno być usunięcie wszelkich przeszkód z terenu budowy, takich jak drzewa, krzewy, stare budynki czy inne obiekty, a następnie rozplanowanie obszaru wykopu pod fundamenty, uwzględniając odpowiednie wymiary i głębokość. Następne etapy to wykonanie wykopu zgodnie z zaplanowanymi wymiarami, przy zachowaniu odpowiednich nachyleń i spadków dla bezpieczeństwa oraz zgodnie z przepisami budowlanymi, a gdy wykop jest głębszy niż planowano, konieczne może być usunięcie nadmiaru gruntu. Jeśli grunty są niestabilne, konieczne może być przeprowadzenie procesu konsolidacji, takiego jak ubijanie gruntu, aby zwiększyć jego nośność. W przypadku obszarów podatnych na erozję, zastosowanie środków zapobiegawczych, takich jak geowłókniny czy inne materiały stabilizujące. Niezwykle istotne jest wprowadzenie odpowiednich środków bezpieczeństwa i higieny pracy na placu budowy, w tym zabezpieczenia przed osuwaniem się ziemi, balustrady ochronne, a także dostęp do środków pierwszej pomocy.

Znalezienie punktów odniesienia (np. kamienie graniczne, istniejące budynki lub inne stałe elementy krajobrazu).

1. Na podstawie projektu budowlanego oznacz narożniki budynku na terenie budowy. Mogą to być współrzędne określone w planie architektonicznym.
2. Określ wysokość punktów odniesienia, które będą używane do określenia poziomu terenu budowy. To może być odniesienie do poziomu morza lub innego ustalonego punktu odniesienia.
3. Skorzystaj z usług geodety do dokładnego pomiaru współrzędnych punktów kontrolnych na terenie budowy. Mogą to być specjalnie oznaczone punkty na stałych obiektach lub specjalne pręty geodezyjne.
4. Współczesne technologie, takie jak GPS, teodolity czy tachimetry, mogą być wykorzystane do dokładnego pomiaru odległości i kątów między punktami odniesienia.
5. Jeśli istnieją stałe obiekty w okolicy, takie jak kamienie graniczne, słupy telegraficzne czy inne łatwo rozpoznawalne punkty, można je wykorzystać jako punkty odniesienia.
6. Określ linie referencyjne, które pomogą w orientacji podczas prac budowlanych. Mogą to być linie równoległe lub prostopadłe do krawędzi działki, istniejących budynków czy innych punktów charakterystycznych.
7. Wykonaj dokładne pomiary odległości i kątów między punktami odniesienia, aby stworzyć precyzyjny układ odniesienia dla fundamentów.
8. Po dokonaniu pomiarów, fizycznie oznacz punkty na terenie budowy za pomocą specjalnych znaczników, prętów geodezyjnych czy innych trwałych markerów.
9. Dokumentuj wszystkie pomiary i oznaczenia, aby stworzyć pełną dokumentację punktów odniesienia, którą można wykorzystać w trakcie całego procesu budowlanego.

Określenie wymiarów i kształtu fundamentów na podstawie projektu budowlanego (dokonywane przy użyciu precyzyjnych narzędzi pomiarowych, takich jak miarki, poziomice i kątowniki) obejmuje następujące kroki.

1. Dokładnie przeanalizuj projekt budowlany, szczególnie sekcje dotyczące fundamentów. Zwróć uwagę na wymiary, rodzaj materiałów, głębokość, kształt i wszelkie specjalne wymagania.
2. Skonsultuj się z inżynierem budowlanym, aby zrozumieć wszystkie techniczne aspekty projektu. To może obejmować nośność gruntu, obciążenia, normy budowlane i inne istotne kwestie.
3. Wykorzystaj wcześniej ustalone punkty odniesienia na terenie budowy, które pomogą w dokładnym oznaczeniu miejsc, gdzie zostaną umieszczone fundamenty.
4. Na podstawie analizy geotechnicznej oraz projektu, określ odpowiednią głębokość fundamentów. Może to być uzależnione od rodzaju gruntu i planowanych obciążeń.
5. Wykorzystaj technologie pomiarowe, takie jak teodolity czy tachimetry, aby precyzyjnie określić kształt i wymiary fundamentów.
6. Na podstawie projektu, wytycz obszar, na którym zostaną zrealizowane fundamenty. To obejmuje oznaczenie narożników, linii prostych, kątów oraz innych istotnych elementów.
7. Przeprowadź kontrolę wymiarów i kształtu fundamentów zgodnie z projektem. Sprawdź, czy są zgodne z zatwierdzonymi rysunkami technicznymi.
8. Wyznacz miejsca, gdzie zostaną umieszczone poszczególne elementy konstrukcyjne, takie jak piony, filary, czy ściany fundamentowe.
9. Upewnij się, że punkty pomiarowe są odpowiednio zabezpieczone i oznaczone, aby umożliwić łatwe odnalezienie ich w trakcie kolejnych faz budowy.
10. Dokumentuj wszystkie pomiary i oznaczenia, tworząc pełną dokumentację, która będzie pomocna w dalszych etapach budowy.
11. Skonsultuj się z zespołem budowlanym, aby upewnić się, że wszyscy są świadomi i zrozumiali co do wymiarów i kształtu fundamentów.

Pomiar i znakowanie (wytyczenie linii stopy fundamentowej, ławy oraz płyty fundamentowej).

1. Przygotowanie punktów odniesienia: wykorzystaj wcześniej ustalone punkty odniesienia na terenie budowy, takie jak stałe obiekty, pręty geodezyjne czy znane punkty geodezyjne.
2. Oznaczenie narożników budynku: na podstawie projektu budowlanego oznacz narożniki budynku na terenie budowy. Skorzystaj z geodezyjnych pomiarów kątów i odległości między narożnikami.
3. Pomiar głębokości fundamentów: w zależności od projektu i analizy geotechnicznej, zmierz głębokość, na jaką należy sięgnąć z fundamentami. Oznacz te głębokości przy narożnikach i innych kluczowych punktach.
4. Wytyczenie obszaru fundamentów: wytycz obszar, na którym zostaną zrealizowane fundamenty. To obejmuje oznaczenie narożników, linii prostych, kątów oraz innych istotnych punktów, takich jak miejsca pod filary czy ściany fundamentowe.
5. Zastosowanie technologii pomiarowej: wykorzystaj technologie pomiarowe, takie jak teodolity czy tachimetry, aby dokładnie określić kształt i wymiary fundamentów. Pomiar ten może obejmować zarówno wymiary pionowe, jak i poziome.
6. Oznaczenie linii stopy fundamentowej: oznacz linię stopy fundamentowej na powierzchni gruntu, korzystając z wyznaczonych punktów odniesienia. Może to obejmować wyznaczenie krawędzi za pomocą specjalnych markerów lub prętów.
7. Oznaczenie ławy i płyty fundamentowej: na podstawie projektu budowlanego, oznacz miejsca, gdzie będą znajdować się ława fundamentowa (jeśli przewidziana w projekcie) oraz miejsca pod płyty fundamentowe. Wykorzystaj technologie pomiarowe do precyzyjnego wyznaczenia tych obszarów.
8. Zabezpieczenie punktów pomiarowych: zabezpiecz punkty pomiarowe, takie jak pręty geodezyjne czy inne znaczniki, aby uniknąć ich przemieszczenia podczas prac budowlanych.
9. Dokumentacja: dokumentuj wszystkie pomiary i oznaczenia, tworząc pełną dokumentację, która będzie pomocna w dalszych etapach budowy.
10. Konsultacja z zespołem budowlanym: skonsultuj się z zespołem budowlanym, aby upewnić się, że wszyscy są świadomi i zrozumiali co do linii stopy fundamentowej, ławy oraz płyty fundamentowej.

Użycie kołków lub tyczek – jest konieczne, aby zaznaczyć granice obszaru, na którym zostaną zrealizowane fundamenty. Kołki są wbijane w ziemię w odpowiednich miejscach, a tyczki są wbijane i zabezpieczane w podłożu w taki sposób, aby wskazywały kształt fundamentu). W przypadku wykonywania wykopu pod fundamenty, kołki mogą posłużyć do oznaczenia wymaganej głębokości. Są wbijane w grunt w miejscach, które odpowiadają planowanej głębokości. Tyczki mogą być używane do zabezpieczania i utrzymywania w odpowiednim położeniu zbrojenia przed betonowaniem. Pomagają w utrzymaniu właściwej geometrii elementów żelbetowych.

Weryfikacja i korekta.

Zaraz po wykonaniu fundamentów należy jeszcze raz samodzielnie lub z kierownikiem budowy sprawdzić poprawność wytyczenia budynku, gdyż jest to ostatni moment na uwzględnienie poprawek, które nie wymaga burzenia ścian oraz pracochłonnych i drogich rozbiórek.

Zakładka druga: Zadania zawodowe związane z organizacją robót przy wykonaniu fundamentów część druga.

Oznaczenie punktów referencyjnych podczas budowy fundamentów wykonujemy w kilku krokach.

1. Wykorzystanie punktów odniesienia geodezyjnych: należy skorzystać z wcześniej ustalonych punktów odniesienia geodezyjnych, takich jak stałe obiekty czy specjalne znaki na terenie, aby określić punkty referencyjne.
2. Zastosowanie technologii pomiarowej: trzeba wykorzystać technologie pomiarowe, takie jak teodolity, tachimetry czy systemy GPS, aby dokładnie określić współrzędne punktów referencyjnych na podstawie wcześniej ustalonych punktów odniesienia.
3. Oznaczanie narożników budynku: na podstawie projektu budowlanego oznacza się narożniki budynku jako punkty referencyjne. Mogą to być współrzędne określone w planie architektonicznym.
4. Oznaczanie punktów ławy i płyty fundamentowej: oznacza się punkty, gdzie będą umieszczone ława fundamentowa i płyta fundamentowa. Te punkty referencyjne pomogą w precyzyjnym ułożeniu i zbudowaniu fundamentów.
5. Kołki geodezyjne/tyczki: należy wbić kołki geodezyjne lub tyczki w miejscach kluczowych, takie jak narożniki fundamentów czy miejsca przewidziane dla filarów. Te punkty referencyjne pomogą w trakcie prac budowlanych.
6. Oznaczanie głębokości wykopu: konieczne jest oznaczenie punktów, które określają głębokość wykopu. To umożliwi kontrolę, czy wykop jest prowadzony zgodnie z projektem.
7. Linie wytyczające: należy wykorzystać linie wytyczające, które łączą punkty referencyjne, aby łatwiej orientować się na terenie budowy i kontrolować poprawność ustawienia fundamentów.
8. Ustalanie linii prostych i kątów: trzeba oznaczyć punkty referencyjne, które wyznaczają linie prostą i kąty, aby utrzymać geometryczną zgodność fundamentów z projektem.
9. Dokładna dokumentacja: koniecznością jest dokumentowanie współrzędnych i innych informacji, które dotyczą punktów referencyjnych, aby stworzyć pełną dokumentację, która będzie pomocna w trakcie kolejnych faz budowy.
10. Regularna weryfikacja: konieczne jest regularne weryfikowanie oznaczonych punktów referencyjnych, aby upewnić się, że nie uległy przemieszczeniu czy uszkodzeniu w trakcie prac budowlanych.

Zabezpieczenie znaków (kołków, tyczek przed przesunięciem się lub usunięciem, aby nie utrudniały dalszych prac).

Kolejnym istotnym aspektem realizacji prac stanu surowego jest wybór technologii wykonania i zabezpieczenia wykopów, który określa, jak wykonywać dane procesy. Obejmuje m.in. wykopanie wyznaczonego obszaru pod fundamenty budynku oraz zapewnienie bezpieczeństwa wykopu oraz jego stabilności. Rozpoczyna się od przygotowania terenu, następnie rozpoczyna się wykop (kopanie ręczne lub przy pomocy maszyn budowlanych, np. koparek). Głębokość wykopu jest określona na podstawie projektu budowlanego i rodzaju fundamentu, jaki będzie stosowany. Jeśli wykop jest głęboki i strome, konieczne może być wykopanie skarp w celu zabezpieczenia wykopu przed zawaleniem się. Skarpy mogą być wzmacniane odpowiednimi materiałami lub wykładane specjalnymi siatkami lub płytami. W przypadku wykopów głębokich lub w miejscach o wysokim poziomie wód gruntowych, konieczne jest zainstalowanie systemu drenażu i odwodnienia, aby zapobiec zalaniu wykopu. Drenaż może obejmować rury drenażowe lub studnie drenażowe. Ściany wykopu można zabezpieczyć za pomocą różnych materiałów, takich jak deskowanie, stalowe płotki lub geowłókniny, które zapobiegają osunięciu się ziemi do wykopu. Na terenie wykopu należy zainstalować odpowiednie znaki informacyjne i bariery ochronne, aby zapewnić bezpieczeństwo pracowników i osób postronnych. Pracownicy muszą być wyposażeni w środki ochrony osobistej, takie jak kaski i kamizelki odblaskowe. Wykop musi być regularnie monitorowany pod kątem ewentualnych oznak osunięcia się ziemi lub innych problemów.

Zakładka trzecia: Zadania zawodowe związane z organizacją robót przy wykonaniu fundamentów część trzecia.

Ułożenie szalunków to kluczowy krok przy budowie fundamentów i innych elementów konstrukcyjnych budynku. Szalunki stanowią tymczasową konstrukcję, która kształtuje beton w odpowiedni sposób podczas jego wylewania i utwardzania. Na początek wybiera się odpowiednie materiały na szalunki, które mogą być wykonane z drewna, metalu lub tworzyw sztucznych. Drewno jest często używane ze względu na swoją dostępność i elastyczność. Na podstawie projektu budowlanego określa się kształt i wymiary szalunków, które będą kształtować beton. Szalunki powinny być dostosowane do kształtu fundamentu lub innej konstrukcji.

Rozpoczyna się od montażu ramy szalunków na obszarze budowy. Ramy te tworzą kontur fundamentu lub innej konstrukcji. Szalunki są ściśle dopasowane do kształtu projektu i ustalone w miejscu za pomocą kotew, kołków lub innych elementów mocujących. Szalunki muszą być odpowiednio wzmocnione, szczególnie jeśli wylewany będzie ciężki beton. Dodatkowe wsporniki lub beleczki mogą być używane do zwiększenia sztywności i wytrzymałości szalunków. Jeśli wymagane jest gładkie wykończenie betonu, powierzchnia wewnętrzna szalunków może być wyłożona materiałem antyadhezyjnym, takim jak sklejka lub specjalne formy. Aby zapobiec wyciekowi betonu, szczeliny i przecieki w szalunkach są uszczelniane za pomocą specjalnych taśm lub materiałów uszczelniających. W trakcie montażu i przed wylewaniem betonu kontroluje się poziom i pion szalunków, aby upewnić się, że konstrukcja będzie dokładnie zgodna z projektem. Po zmontowaniu i odpowiednim przygotowaniu szalunków przystępuje się do wylewania betonu do wnętrza szalunków. Beton jest równomiernie rozprowadzany, a następnie zagęszczany za pomocą wibracyjnych narzędzi, aby usunąć puste przestrzenie i powietrze. Po wylaniu betonu konieczne jest pozostawienie go do utwardzenia się przez określony czas. Czas ten zależy od rodzaju betonu i warunków atmosferycznych. Na koniec można przystąpić do demontażu szalunków. Szalunki są ostrożnie usuwane, zaczynając od elementów na zewnątrz i pracując w stronę wewnętrznej części konstrukcji.

Ułożenie prętów zbrojenia to czynność służąca wzmocnieniu konstrukcji. Pręty zbrojenia, zwykle wykonane z metalu, są używane do nadania konstrukcji wytrzymałości i zdolności do przenoszenia obciążeń. Na podstawie projektu budowlanego określa się, gdzie i w jakim układzie potrzebne są pręty zbrojenia. Projekt musi uwzględniać ich liczbę, średnicę, długość i rozmieszczenie. Pręty zbrojenia mogą być wykonane z różnych materiałów, ale stal jest najczęściej stosowanym materiałem ze względu na swoją wytrzymałość. Wybiera się pręty o odpowiedniej średnicy i jakości zgodnie z wymaganiami projektu. Miejsce, gdzie zostaną ułożone pręty zbrojenia, musi być odpowiednio przygotowane. To może obejmować czyszczenie i odtłuszczenie prętów, a także przygotowanie odpowiednich mocowań i podpór. Pręty zbrojenia są ułożone w dokładnie określonym układzie, zgodnie z projektowymi wymaganiami. To obejmuje zarówno poziome, jak i pionowe pręty oraz odpowiednie odstępy między nimi. Pręty zbrojenia są mocowane i łączone w miejscach, gdzie krzyżują się. To może wymagać stosowania specjalnych złączy lub spinaczy, aby zapewnić trwałość i jednolitość konstrukcji. W zależności od projektu, mogą być wymagane określone odstępy między prętami zbrojenia oraz osłony, które zapobiegają kontaktowi prętów zbrojenia z powierzchnią formy lub betonem. Przed wylaniem betonu należy dokładnie sprawdzić, czy pręty zbrojenia są ułożone zgodnie z projektem i odpowiednio mocowane. Jakość i dokładność ułożenia mają istotny wpływ na trwałość konstrukcji. Po ułożeniu prętów zbrojenia można przystąpić do wylewania betonu. Beton jest równomiernie rozprowadzany, a pręty zbrojenia zapewniają wzmocnienie konstrukcji, integrując się z betonem.

Kolejnym etapem robót stanu surowego jest odbiór prac zanikających (ich efekty pozostają w obiekcie, ale one same po wykonaniu robót przestają być widoczne), czyli ułożenie szalunków i zbrojenia – niezbędne przed przystąpieniem do betonowania. Na podstawie projektu należy ułożyć szalunki zgodnie z wymaganiami. Trzeba pamiętać o precyzyjnym ustawieniu szalunków, aby zachować odpowiednie wymiary i kształt konstrukcji. Niezbędne jest odpowiednie zabezpieczenie szalunków, aby utrzymać je w stabilnej pozycji, trzeba skorzystać z systemów podpór, kotew czy innych środków bezpieczeństwa. Zbrojenie umieszcza się wewnątrz szalunków, zgodnie z określonym projektem.

Elementy żelbetowe muszą mieć zapewnioną ciągłość zbrojenia. Ciągłość zbrojenia oznacza, że pręty zbrojeniowe w konstrukcji są odpowiednio połączone, co przyczynia się do poprawy wytrzymałości i zachowania strukturalnego. Należy sprawdzić przez zalaniem fundamentów betonem, czy w każdym z narożników zachowano ciągłość zbrojenia, zaś pręty posiadają odpowiednie wygięcia (w kształcie „L”). Istotne jest połączenie elementów do siebie prostopadłych, np. ław fundamentowych. Trzeba także sprawdzić, czy poprawnie zostały wykonane „startery” (zbrojenie wystawione dla kolejnych elementów w celu ich złączenia).

Wylewanie mieszanki betonowej jest kluczowym etapem w budowie fundamentów, ścian, stropów i innych konstrukcji budowlanych. Miejsce, w którym zostanie wylana mieszanka betonowa, musi być odpowiednio przygotowane. Obejmuje to czyszczenie i usunięcie wszelkich przeszkód oraz przygotowanie formy lub szalunków, które kształtują beton. Jeśli projekt budowlany wymaga użycia prętów zbrojenia, należy je odpowiednio ułożyć i zabezpieczyć w miejscu. Pręty zbrojenia stanowią wzmocnienie dla betonu i zapewniają mu wytrzymałość. Beton jest przygotowywany w betoniarni lub na miejscu budowy za pomocą odpowiednich proporcji cementu, piasku, żwiru i wody. Mieszanka musi być dokładnie wymieszana, a jej konsystencja dostosowana do potrzeb konstrukcji. Beton jest równomiernie wylewany na przygotowane miejsce, zwykle za pomocą wózków betonowych lub rur do wylewania betonu. Jeśli projekt budowlany wymaga specjalnych technik wylewania, należy je zastosować. Po wylaniu mieszanki betonowej, konieczne jest jej zagęszczenie, aby usunąć puste przestrzenie i powietrze. Wibratory betonowe lub drgacze są używane do tego celu. Powierzchnia betonu jest poziomowana i wygładzana, aby uzyskać jednolitą i gładką powierzchnię. Może to być wykonywane za pomocą desek lub innych narzędzi. Po wylaniu betonu, szczególnie w warunkach ekstremalnej temperatury lub nasłonecznienia, konieczne jest utrzymanie odpowiedniej wilgotności betonu przez określony czas. To zapobiega nadmiernemu wysychaniu betonu i zapewnia jego właściwe utwardzenie. Beton pozostaje narażony na działanie elementów przez określony czas, który jest zazwyczaj określony w projekcie budowlanym. W tym czasie beton utwardza się i osiąga swoją pełną wytrzymałość. Po odpowiednim czasie utwardzania betonu można usunąć formy lub szalunki, pozostawiając odsłoniętą konstrukcję. Po zakończeniu procesu wylewania betonu należy dokładnie sprawdzić jakość wykonanej pracy i upewnić się, że spełnia ona wymagania projektowe i norm budowlanych.

Pielęgnacja betonu: Po wylaniu betonu należy zapewnić jego właściwą pielęgnację, tak aby uzyskać maksymalną wytrzymałość konstrukcji. To obejmuje m.in. utrzymanie odpowiedniej wilgotności i ochronę przed nadmiernym wysychaniem.

Zakładka czwarta: Sprzęt wykorzystywany przy wykonywaniu robót ziemnych i fundamentowych.

Szpadel:
Szpadle to narzędzia ręczne o płaskiej, metalowej lub drewnianej głowicy oraz długim uchwycie. Służą do przemieszczania, układania i kształtowania mieszanki betonowej podczas wylewu. Szpadle umożliwiają precyzyjne prace w miejscach trudno dostępnych.

Łopata:
Jest to ręczne narzędzie służące do kopania lub przerzucania materiałów sypkich.

Łom:
Łomy to narzędzia ręczne z długim uchwytem i końcówką w kształcie klinu. Służą do rozbijania twardego gruntu, usuwania przeszkód oraz wykonywania wykopów o większej głębokości. Łomy są pomocne w pracach ziemnych przy tworzeniu fundamentów.

Kilof:
Kilofy to narzędzia ręczne podobne do łomów, ale z dwiema końcówkami w kształcie klinów. Służą do prac ziemnych, rozbijania skał, usuwania korzeni i tworzenia wykopów.

Koparka:
Koparki to maszyny budowlane wyposażone w ruchomą łyżkę lub łyżkę czerpakową. Służą do wykopywania, przemieszczania i układania ziemi oraz wykopów.

Spycharka:
Spycharki to maszyny budowlane wyposażone w dużą płaską ostrzową płytę, która jest używana do przemieszczania ziemi i poziomowania terenu. Spycharki są stosowane do prac ziemnych przy przygotowywaniu terenu pod budowę.

Zgarniarka:
Zgarniarki to maszyny budowlane, które wykorzystuje się do zbierania i transportu dużych ilości ziemi lub innych materiałów sypkich. Zgarniarki mają dużą pojemność i są przydatne w pracach ziemnych na dużą skalę.

Betoniarka:
Betoniarki to maszyny służące do mieszania składników betonu, takich jak cement, piasek, żwir i woda. Dzięki betoniarkom można uzyskać jednolitą mieszankę betonu, która jest gotowa do wylewu na miejsce budowy.

Zakładka piąta: Dokumentacja związana z organizacją wykonywania robót fundamentowych.

1. Plan sytuacyjny.
Plan sytuacyjny to graficzna reprezentacja terenu, na którym ma być zrealizowany projekt budowlany. Pokazuje on rozmieszczenie budynku lub konstrukcji na działce oraz jego relacje z otoczeniem. Plan sytuacyjny może zawierać informacje o granicach działki, istniejących budynkach, drzewach i innym ukształtowaniu terenu.

2. Plan sytuacyjno‑wysokościowy.
Plan sytuacyjno‑wysokościowy, zwany także planem inwentaryzacyjnym, prezentuje dane dotyczące terenu w trzech wymiarach. Oprócz informacji zawartych na planie sytuacyjnym, ten dokument zawiera dane dotyczące różnic wysokości terenu, co jest istotne przy projektowaniu fundamentów i ukształtowaniu terenu.

3. Dokumentacja geologiczno‑inżynierska.
Dokumentacja geologiczno‑inżynierska zawiera informacje o wynikach badań geologicznych przeprowadzonych na miejscu budowy. Te dane pomagają określić rodzaj gruntu, jego nośność oraz ryzyko związane z geologią terenu.

4. Specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót.
Specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót to dokument, który określa wymagania techniczne i standardy, jakie muszą być spełnione podczas wykonywania prac stanu surowego. Zawiera szczegółowe informacje dotyczące technologii budowy, jakości materiałów i sposobu wykonywania prac.

5. Zestawienie środków transportu.
Zestawienie środków transportu to lista pojazdów i maszyn, które będą wykorzystywane do przewozu materiałów budowlanych na plac budowy oraz do innych zadań związanych z budową.

6. Harmonogram robót.
Harmonogram robót to plan czasowy, który określa kolejność i terminy wykonywania poszczególnych prac budowlanych. Pozwala na skoordynowanie działań różnych ekip i kontrolę postępów prac.

7. Projekt budowlany.
Projekt budowlany to kompleksowy dokument, który zawiera szczegółowe informacje na temat projektowanej budowli lub konstrukcji. Obejmuje rysunki techniczne, specyfikacje materiałów, obliczenia konstrukcyjne i wszystkie niezbędne informacje techniczne.

8. Rzuty fundamentów.
Rzuty fundamentów to rysunki techniczne, które przedstawiają plany fundamentów budynku lub konstrukcji. Wchodzą w skład projektu budowlanego. Rzuty te zawierają informacje na temat kształtu, wymiarów i głębokości fundamentów oraz ich rozmieszczenia na placu budowy.

Zakładka szósta: Zagospodarowanie placu budowy.

1. Układ dróg tymczasowych:
Układ dróg tymczasowych obejmuje sieć dróg, chodników i przejść dla pieszych na placu budowy. Ma na celu zapewnienie dostępu do różnych obszarów placu budowy oraz ułatwienie przemieszczania się pojazdom i pracownikom. Drogi te są zazwyczaj utwardzone i odpowiednio oznakowane.

2. Zaopatrzenie budowy w wodę:
Zapewnienie dostępu do wody na placu budowy jest niezbędne do celów budowlanych, takich jak mieszanie betonu, czyszczenie i nawadnianie. Na placu budowy mogą być ustawione tymczasowe źródła wody, hydranty lub instalacje do przechowywania wody.

3. Zaopatrzenie budowy w energię elektryczną:
Energię elektryczną można dostarczyć na plac budowy poprzez tymczasowe instalacje elektryczne. Umożliwia to zasilanie narzędzi elektrycznych, oświetlenie budowy oraz innych urządzeń i maszyn wymagających energii elektrycznej.

4. Zaopatrzenie budowy w energię cieplną:
Na placu budowy można zainstalować tymczasowe źródła energii cieplnej, takie jak piece na olej opałowy lub gazowe. To szczególnie istotne w przypadku prac wykonywanych w okresach o niższych temperaturach.

Zakładka siódma: Plansza projektu budowlanego.

Plansza projektu budowlanego to graficzna reprezentacja projektu budowlanego, którą umieszcza się na placu budowy. Zawiera ona rysunki techniczne, schematy, rysunki architektoniczne i inne informacje dotyczące projektu. Jest to narzędzie pomocne dla pracowników na placu budowy, umożliwiające zrozumienie i realizację projektu.

Zakładka ósma: Tablice informacyjne.

1. Tablica porządkowa:
Tablica porządkowa umieszczana jest na widocznym miejscu na placu budowy i pełni kilka ważnych funkcji. Znajdują się na niej informacje związane z bezpieczeństwem, zawiera również ostrzeżenia, zakazy i nakazy, które mają na celu zapobieganie niebezpiecznym sytuacjom. Może to obejmować nakaz stosowania odpowiedniej odzieży ochronnej, zakaz wstępu dla osób nieupoważnionych itd. Jeśli istnieją szczególne zalecenia dotyczące zachowania na placu budowy (np. w przypadku prac na wysokościach), tablica porządkowa może zawierać stosowne instrukcje.

2. Tablica informacyjna o prowadzonych robotach budowlanych:
Tablica informacyjna o prowadzonych robotach budowlanych jest umieszczana na widocznym miejscu na placu budowy. Zawiera informacje dotyczące rodzaju prac budowlanych, daty rozpoczęcia i zakończenia, nazwy wykonawcy, dane kontaktowe do osoby odpowiedzialnej za budowę oraz wszelkie ważne informacje, które pracownicy oraz osoby odwiedzające plac budowy powinny znać. Ta tablica pomaga w zachowaniu przejrzystości i bezpieczeństwa na budowie, informując o tym, co dzieje się na placu budowy.

3. Tablica informacyjna o niebezpiecznych wykopach:
Wykopy na placu budowy mogą stanowić poważne zagrożenie, szczególnie jeśli nie są odpowiednio oznaczone i zabezpieczone. Tablica informacyjna o niebezpiecznych wykopach zawiera ostrzeżenie przed ryzykiem związanym z głębokimi wykopami oraz zalecenia dotyczące zachowania ostrożności. Informuje o konieczności zachowania bezpiecznej odległości od wykopów oraz o zakazie wchodzenia na niebezpieczne obszary.

4. Tablica informacyjna o pracy dźwigu:
Dźwig to potężne narzędzie na placu budowy, ale jego niewłaściwe użycie może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Tablica informacyjna o pracy dźwigu informuje pracowników i osoby odwiedzające budowę o tym, że na placu budowy działa dźwig, oraz o zasadach bezpieczeństwa związanych z jego obsługą. Może zawierać instrukcje dotyczące zachowania w okolicach dźwigu, zakaz wchodzenia na obszar podnoszenia ładunku oraz kontakty do odpowiednich osób do kontaktu w przypadku sytuacji awaryjnych.

Zakładka dziewiąta: Elementy zagospodarowania terenu budowy przy robotach stanu surowego.

Budynki administracyjno‑biurowe i socjalne na budowie:
Na budowie stawia się prowizoryczne budynki przeznaczone dla kierownictwa budowy i pracowników budowlanych. Mogą być to: obiekty administracyjno‑biurowe, np. biuro budowy (pomieszczenie kierownika robót), pokoje majstrów i pracowników budowlanych, dyżurki; obiekty socjalno‑bytowe i sanitarne, do których zalicza się: hotele robotnicze, obiekty sanitarne (łaźnie, prysznice, umywalnie, wc), suszarnie odzieży ochronnej, obiekty gastronomiczne; obiekty ochrony mienia — wartownie i portiernie. Obiekty powinny być ogrzewane, a także odpowiadać warunkom technicznym obowiązującym dla pomieszczeń przeznaczonych na stały lub czasowy pobyt ludzi. Budynki prowizoryczne zwykle wykonuje się jako rozbieralne baraki drewniane z elementów prefabrykowanych lub barakowozy na podwoziu kołowym czy na podstawkach stalowych.

Przyłącze kanalizacyjne:
Rury od kanalizacji umieszcza się w wykopach o głębokości ok. 40 cm i szerokości ok. 30 cm. Po zasypaniu wykopu muszą być otoczone co najmniej 20‑centymetrową warstwą piasku. Na długości prowadzi się je ze spadkiem 2% w kierunku odpływu.

Przyłącze wodociągowe:
Rury wodociągowe montuje się w wykopie, prowadząc je z budynku do miejsca podłączenia do sieci wodociągowej. Budowa przyłącza wodociągowego nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, ale projekt przyłącza wodociągowego powinien zostać uwzględniony na mapie geodezyjnej.

Przyłącze wodne:
Przyłącze wodne to element sieci uzbrojenia terenu, którego zadaniem jest połączenie wewnętrznej instalacji z siecią doprowadzającą wodę. To odcinek przewodu, który łączy wewnętrzną instalację wodociągową i sieć wodociągową. Przyłącze to obejmuje również zawór za wodomierzem głównym.

Przyłącze energetyczne:
Przyłącze energetyczne to odgałęzienie sieci elektrycznej, które jest zakończone skrzynką, w której znajduje się licznik. Jest wykonywane przez zakład energetyczny i jest jego własnością. Potocznie to fragment instalacji przyłączanej znajdujący się po stronie odbiorcy energii.

Widok elementów ogrodzenia:
Ogrodzenie zabezpiecza plac budowy przed wejściem osób niepowołanych do przebywania na terenie budowy.

Magazyn wyrobów budowlanych:
Magazyny powinny być dobrze zorganizowane, a materiały posegregowane zgodnie z rodzajem i przeznaczeniem. Dodatkowo, warto zainwestować w system ewidencji magazynowej, aby łatwo monitorować dostępność i zużycie poszczególnych materiałów.

Miejsca magazynowania materiałów sypkich i konstrukcji budowlanych:
Te miejsca są wykorzystywane do przechowywania i segregacji materiałów sypkich, takich jak piasek, żwir czy gruz, a także konstrukcji budowlanych, takich jak belki, kolumny czy prefabrykaty.