Pada, pada deszcz

Alan Alexander Milne Kubuś Puchatek

Deszcz padał, padał bez końca. Prosiaczek myślał sobie, że nigdy, póki żyje, a miał już on lat bardzo dużo – może trzy, a może i cztery – że nigdy nie widział takiego deszczu. Dzień w dzień, dzień w dzień deszcz, deszcz i deszcz.

„Gdybym przynajmniej – myślał wyglądając przez okno – był razem z Puchatkiem lub z Krzysiem, albo z Królikiem, miałbym towarzystwo przez cały ten czas i nie musiałbym sterczeć samotnie jak kołek i rozmyślać, kiedy nareszcie deszcz ustanie”. I wyobrażał sobie, że jest razem z Puchatkiem i że mówi do niego: „Czy widziałeś kiedy taki deszcz, Puchatku?” A Puchatek tak by odpowiedział: „Czy to nie straszne, Prosiaczku?” A on by znów na to: „Ciekaw jestem, czy u Krzysia też tak pada”. A Puchatek powiedziałby: „Mam wrażenie, że biedny Królik chyba już utonął”.

Byłoby rozkosznie tak rozmawiać i doprawdy było bardzo smutno nie mieć żadnych innych przeżyć niż potoki wody, zwłaszcza że tym przeżyciem nie można się było z nikim podzielić. Zresztą, było to naprawdę silne przeżycie. Małe, wyschłe rowki, w których Prosiaczek tak często gmerał, zmieniły się w całe potoki. Małe strumyki, przez które często przechodził w bród, stały się rzekami. A rzeka, na której urwistych brzegach nieraz bawił się wesoło, wystąpiła z koryta i rozlewała się tak szeroko na wszystkie strony, że Prosiaczek zaczynał się zastanawiać, czy nie zaleje ona niedługo jego własnego korytka.

[...]

Wtem przypomniał sobie, co Krzyś opowiadał mu o pewnym człowieku na bezludnej wyspie i jak ten człowiek napisał karteczkę, włożył ją do butelki i butelkę wrzucił do morza. I Prosiaczek pomyślał, że gdyby i on napisał coś podobnego i w butelce wrzucił do wody, to może ktoś by się zjawił i przyszedł mu z pomocą.

Odszedł od okna i zaczął przetrząsać całe mieszkanie, wszystko, czego jeszcze woda nie zalała. W końcu znalazł ołówek, kawałek suchego papieru i butelkę z korkiem. I napisał z jednej strony:

POMOCY! PROSIACEK (JA) a z drugiej: TO JA, PROSIACEK. POMOCY, POMOCY

Potem włożył kartkę do butelki, zakorkował ją tak mocno, jak tylko mógł, wychylił się przez okno tak daleko, jak tylko mógł, aby nie wypaść, i rzucił butelkę tak daleko, jak tylko mógł. 

[...]

– Jak się tu dostałeś? – spytał Krzyś, gdy mógł wreszcie wydobyć z siebie słowo. 

– Na moim statku – odparł dumnie Puchatek. – Otrzymałem bardzo ważną wiadomość przysłaną mi w butelce. Ale skutkiem wody, która nalała mi się do oczu, nie mogłem jej odczytać. Więc przywożę ją do ciebie. Na moim statku.

Z tymi dumnymi słowy wręczył Krzysiowi wiadomość. 

– Ależ to od Prosiaczka! – zawołał Krzyś, gdy przeczytał kartkę. 

– A czy nie ma tam czegoś o Puchatku? – spytał Miś, zaglądając mu przez ramię.

Krzyś przeczytał na głos wiadomość.

– Czy te P to są prosiaczki? Bo ja myślałem, że to są puchatki. Musimy natychmiast iść mu na ratunek. Myślałem, że Prosiaczek jest razem z tobą, Puchatku! Sowo, czy mogłabyś wyratować go na własnym grzbiecie?

– Nie sądzę – odparła Sowa po głębokim namyśle. – Jest rzeczą wątpliwą, czy odpowiednie mięśnie grzbietowe...

– Więc może byś natychmiast pofrunęła i dała mu znać, że Ratunek Nadchodzi. A już my z Puchatkiem coś wymyślimy i przybędziemy, jak tylko się da najprędzej. Tylko już nie g a d a j , Sowo, ale  l e ć   w   t e  p ę d y.

[...]

– Możemy popłynąć na twoim parasolu – rzekł Puchatek.

– ?

– Możemy popłynąć na twoim parasolu – powtórzył Puchatek.

– ??

– Możemy popłynąć na twoim parasolu – powiedział jeszcze raz Puchatek. I nagle Krzyś zrozumiał, że jest to naprawdę możliwe. Otworzył swój parasol i wsadził go do wody szpicem na dół. Parasol pływał, lecz chybotał się na wodzie. Puchatek wlazł do środka. I już miał właśnie powiedzieć, że wszystko jest w porządku, gdy zauważył, że wcale tak nie jest. Gdyż po paru łykach wody, na które doprawdy wcale nie miał ochoty, podpłynął z powrotem do Krzysia. Potem, gdy obydwaj weszli do środka, parasol przestał się kiwać.

– Ten statek będzie się nazywał „Rozumek Puchatka” – oznajmił Krzyś. „Rozumek Puchatka” robiąc zręczny półobrót odbił od brzegu w kierunku południowo‑zachodnim. Możecie sobie wyobrazić radość Prosiaczka, gdy wreszcie statek ukazał się jego oczom.

01 Źródło: Alan Alexander Milne, Kubuś Puchatek, tłum. Irena Tuwim, Warszawa 2006, s. 112–125.

Ogród deszczowy

Specjalnie utworzony obszar zieleni, wykorzystujący wyselekcjonowaneselekcjawyselekcjonowane gatunki roślin, które służą zwiększeniu retencjiretencjaretencji wód opadowych. Najczęściej budowane są w celu przyjmowania wód spływających z jezdni i chodników oraz dachów i innych powierzchni o ograniczonej retencji przy obfitych opadach. Ogrody te mogą być projektowane bezpośrednio w gruncie lub w różnej wielkości pojemnikach. Do obsadzania ogrodów deszczowych wykorzystywane są gatunki roślin hydrofitowychhydrofityhydrofitowych, np. tatarak zwyczajny, strzałka wodna, lobelia szkarłatna czy rodzime paprocie.

02 Źródło: Ogród deszczowy, 28.12.2018, dostępny w internecie: https://www.teraz-srodowisko.pl/slownik-ochrona-srodowiska/definicja/ogrod-deszczowy.html [dostęp 7.10.2022].